Μπορείς να μιλάς - στα γνωστά παγκάκια του Ζαππείου - απεριόριστα για τη δημοκρατία. Μέχρι να έρθει το καπιταλιστικό κέρδος να επιβάλει τους κανόνες του. Μπορείς να μιλάς για ό,τι θες μέχρι να έρθει ο καπιταλιστής και να σε δείξει ως τρομοκράτη.

Εχει όρια η δημοκρατία και στα θυμίζει κάθε που ξεχνάς την ταξική της βάση. Κι αυτά τα όρια τα καθορίζει το κέρδος.

Τα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα έχουν άμεση σχέση με τα αδιέξοδα που δημιουργεί η αγορά. Στην αγορά χωράνε όλο και πιο λίγοι. Που σημαίνει πως όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που ψάχνουν διέξοδο. Ακόμα κι αυτοί οι συνάδελφοι στον Τύπο που σήμερα ψάχνουν τον επόμενο καπιταλιστή για να τους αγοράσει, γνωρίζουν πως έρχεται η ώρα να νιώσουν πολύ σκληρά στο πετσί τους, όπως τόσοι και τόσοι απολυμένοι πριν, πως αλλού είναι η θέση τους. Γιατί, πάντα σ' αυτό το κοινωνικό σύστημα στους ψηλούς ορόφους χωράνε λίγοι.

Με μια πράξη στη Βουλή και μπόλικες δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης η αστική τάξη και τα κόμματά της προετοιμάζουν το έδαφος για τις συγκρούσεις του μέλλοντος. Αρκεί να κατηγορηθείς από τις ΗΠΑ σαν τρομοκράτης κι αυτόματα μπορούν να σε στείλουν πακέτο. Αυτό ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ναι, θα βγει κάποια στιγμή ο Πάγκαλος να εξηγήσει ποιος στηρίζει ποιον...).

Την τρομοκρατία επικαλούνται και οι αστυνόμοι, για να αγοράσουν νέα συστήματα παρακολούθησης.

Ερώτημα: Σε έναν τόπο που ευημερεί ποιος απειλείται από ποιον; Απάντηση: Πρώτον ο τόπος δεν ευημερεί, άρα συσσωρεύεται οργή. Δεύτερο η οργή κάποια στιγμή οργανώνεται. Τρίτο η οργάνωση αποκτά στόχο. Εκεί και τότε εμφανίζονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι που παριστάνουν τους τρομοκράτες. Ακριβώς την ώρα που το σύστημα έχει ανάγκη την παρουσία τους για να σφίξει τη θηλιά.

Ομως ό,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να σβήσουν την πραγματικότητα. Οπως το παράδειγμα της κυρίας Αννας στο οποίο διαβάζεις πολλά: Το εύκολο είναι η συμπόνοια, το επόμενο είναι η διαπίστωση: Ο τόπος δε φροντίζει τους γέροντές του. Και το πιο δύσκολο το «τόσα όσα να φτάνουν», τη φράση δηλαδή που μαρτυρά ότι ο άνθρωπος περιορίζει διαρκώς τη ζωή του στα όρια της τσέπης του. Σοφή στάση από τη μια. Και προοδευτική επίσης όταν είναι επιλογή αντίστασης. Συντηρητική στάση, όταν το κρίσιμο είναι να μετράς τις ανάγκες σου και να ζητάς να ικανοποιηθούν. Δεν περιμένεις από την κυρία Αννα να το κάνει, αλλά πρέπει να επιμείνεις όταν πρόκειται για νέα παιδιά. Εκεί που παίζεται το πιο αισχρό παιχνίδι συναλλαγής. Οπου τα αστικά κόμματα μοιράζουν μερική απασχόληση κι ελπίδα για μόνιμες θέσεις. Μόνο που τα νούμερα βοούν: Η έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας καταγράφει αύξηση της μερικής απασχόλησης. Και κοντά σ' αυτήν και αύξηση των εργατικών ατυχημάτων. Πάνε μαζί αυτά. Να μια εικόνα της πραγματικότητας που οδηγεί στην οργή.

Οταν φτάνει ένας κατεξοχήν υπερασπιστής της ελεύθερης αγοράς να ζητά να αντιμετωπιστεί η εφημερίδα σαν κάτι άλλο από εμπόρευμα, τα πράγματα είναι άσχημα για τους εμπόρους της ενημέρωσης. Γιατί αυτό το προϊόν που παράγεται, για να διαιωνίσει την εξουσία της αστικής τάξης, δεν μπορεί να ξεχωρίσει από την έννοια του εμπορεύματος. Εκεί που ακουμπά στο κέρδος, που για τον καπιταλιστή πρέπει να αυξάνεται, ούτε καν να μένει σταθερό. Εκεί όπου όταν το εμπόρευμα δε συμφέρει και ο καπιταλιστής αλλάζει την παραγωγή.

Ασχετο: Είναι κρίσιμο να ξέρεις ποια ζωή ακριβώς θέλεις και γι' αυτήν να παλεύεις. Μόνο τότε δε χωράνε πλάι σου ούτε αυτοί που σου υπόσχονται φοροπαράδεισο, ούτε οι άλλοι που πουλάνε μορφωμένη φτώχεια (με αφορμή τις συζητήσεις στις «τιβί» για τα ελλείμματα και την εισαγωγή στα πανεπιστήμια).