Δεν είναι η πρώτη φορά, δε θα είναι και η τελευταία, που η πλουτοκρατία για να πετύχει τους σκοπούς της αξιοποιεί φυσιολογικές διαφορές ανάμεσα σε ομάδες και τμήματα της εργατικής τάξης για να τη διαιρέσει, να την ποδηγετήσει, να τη μετατρέψει σε όσο γίνεται μεγαλύτερη μάζα για εκμετάλλευση. Σε πηγή πλουτισμού για τις επιχειρήσεις της. Αυτή τη θέση επιφύλασσε και επιφυλάσσει ακόμα στις γυναίκες εργαζόμενες, στα παιδιά, στους «ξένους». Οι διαχωρισμοί, σε φύλο, φυλή, θρησκεία, χώρα προέλευσης, ήταν και είναι μια καπιταλιστική πατέντα και μάλιστα άκρως προσοδοφόρα. Ηταν και είναι ένα ισχυρό ατού στα χέρια των καπιταλιστών για να διαιρέσει και να υποτάξει τους εργαζόμενους. Αυτό κάνει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό πράττει με πλήρη συνείδηση η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα που έχουν κάνει σλόγκαν τη «μηδενική ανοχή» στους μετανάστες, πέραν των άλλων - κοινωνικών και πολιτικών - στοχεύσεων.

Αν όμως για την πλουτοκρατία και τα κόμματα που την υπηρετούν οι μετανάστες είναι φτηνή εργατική σάρκα, για τους εργαζόμενους είναι σάρκα από τη σάρκα τους. Στους διαχωρισμούς και τις εντάσεις που έντεχνα καλλιεργεί το κεφάλαιο ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες εργάτες, το κίνημα πρέπει να απαντήσει με την ταξική ενότητα, τους κοινούς αγώνες και την ταξική αλληλεγγύη. Γιατί μόνο αυτός είναι ο δοκιμασμένος δρόμος για να λυθεί και το «μεταναστευτικό» και τα προβλήματα όλων των εργαζομένων ντόπιων και αλλοδαπών.

Σε αυτή την κατεύθυνση το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει δώσει δείγματα γραφής. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο ανέδειξε από την πρώτη στιγμή ότι το «πρόβλημα» δεν είναι οι μετανάστες - όπως θέλουν να μας πείσουν - αλλά πρόβλημα είναι ότι η άρχουσα τάξη, με τη στήριξη της πολιτικής των κυβερνήσεων, έχει μετατρέψει εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς εργάτες σε φτηνό εργατικό δυναμικό. Οι μετανάστες είναι θύματα, όπως θύματα της ίδιας πολιτικής είναι και οι Ελληνες εργαζόμενοι. Η οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα, η όσμωσή τους με την οργανωμένη πάλη, η παρέμβαση των συνδικάτων για τα εργασιακά τους δικαιώματα είναι σήμερα η μόνη απάντηση στην πολιτική της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που καλλιεργούν οι κυρίαρχες δυνάμεις.

Γιατί όσο θα χειροτερεύει η θέση των μεταναστών, όσο αυτοί θα μετατρέπονται σε μια μάζα σκλάβων χωρίς κανένα στοιχειώδες δικαίωμα, όσο θα αυξάνει η εκμετάλλευσή τους, τόσο θα χειροτερεύει και η θέση των Ελλήνων εργατών. Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία και η πρόσφατη πείρα, παγκόσμια και ντόπια. Να, γιατί είναι καθήκον πρώτης γραμμής, οι μετανάστες από μοχλός πίεσης της εργοδοσίας σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων των Ελλήνων εργατών να γίνουν δύναμη αντίστασης μέσα στο εργατικό κίνημα, δύναμη πάλης με κοινούς στόχους και επιδιώξεις.

Και βέβαια μια τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί να μείνει περιορισμένη μόνο στους τόπους δουλειάς ή στενά μόνο στα ζητήματα που αφορούν την εργασία. Πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο της ζωής των μεταναστών, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη μόρφωση των παιδιών τους, στην περίθαλψη, τη συνολική τους διαβίωση. Ως εκ τούτου, η δράση αυτή πρέπει να φτάσει μέσα στις γειτονιές, στις συνοικίες, εκεί που ζούνε χιλιάδες μετανάστες, εκεί που αγκομαχάει μαζί τους ολόκληρη η εργατική τάξη της χώρας μας.