Το ΚΚΕ δεν ανακαλύπτει τα προβλήματα των εργαζομένων παραμονές εκλογών. Δε μιλά αόριστα και ανέξοδα για τους «ενόχους» και τις «λύσεις». Εδώ και 90 χρόνια, αντιπαλεύει τη ρίζα των λαϊκών προβλημάτων σταθερά και αδιαπραγμάτευτα, με συνέπεια και στρατηγική, με καθημερινή πάλη. Φωτίζει τη μόνη διέξοδο που υπάρχει, όχι για το πρόχειρο κουκούλωμα των προβλημάτων, αλλά για την οριστική επίλυσή τους, είτε πρόκειται για την καταστροφή του περιβάλλοντος, είτε για τη διαφθορά, είτε για την αύξηση της φτώχειας. Το ότι ορισμένοι βαφτίζουν «ξύλινη γλώσσα» ή αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι ακόμα και το άκουσμα της αιτίας των προβλημάτων («εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής») και της λύσης («κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής») δεν αλλάζει την πραγματικότητα.

Τώρα που η οικονομική κρίση κάνει πιο φανερά τα αδιέξοδα της πολιτικής της ΕΕ, αλλά και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος που αυτή υπηρετεί, τώρα που η λαϊκή οργή μεγαλώνει, τώρα που γίνεται δυσκολότερος ο αποπροσανατολισμός και η εκτόνωση του κόσμου με γενικές υποσχέσεις, τώρα που οι εργαζόμενοι βλέπουν όλο και πιο καθαρά ότι δε γίνεται να πατά κανείς σε δυο βάρκες, οι υποστηρικτές και οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν το ΚΚΕ μακριά απ' τους εργάτες. Με κάθε τρόπο.

Γιατί το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα για το χαρακτήρα και τις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τα πρώτα κιόλας βήματά της. Το ΚΚΕ αποκαλύπτει έγκυρα τι κρύβεται πίσω από κάθε νέα απόφαση ή σχέδιο των επιτελείων των Βρυξελλών. Οχι αποσπασματικά, όχι περιστασιακά, αλλά παλεύοντας από ταξική σκοπιά, αναδεικνύοντας πώς και γιατί η ΕΕ δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αναδεικνύοντας, δηλαδή, αυτό που οι εργαζόμενοι βιώνουν στο πετσί τους: Τη λεηλασία του φυσικού πλούτου της πατρίδας τους από τα μονοπώλια, την κατάργηση δικαιωμάτων που κατέκτησαν με αίμα, την αντικατάσταση του δικαιώματος στην εργασία από την «ευκαιρία» στην «απασχόληση», την εμπλοκή τους σε ιμπεριαλιστικά σχέδια που υπονομεύουν την ειρήνη.

Είναι η ίδια η καθημερινή πείρα, που, σήμερα πιο αργά, αύριο πιο γρήγορα, αλλά σταθερά, ανοίγει για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της το δρόμο προς το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο. Γιατί μόνο η σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου μπορεί να εξασφαλίσει την ανάπτυξη που ο λαός έχει ανάγκη. Οσο η εμπειρία των εργαζομένων συναντιέται με το δυναμισμό που έχει η πολιτική πρόταση του Κόμματος, καταρρέουν και οι αυταπάτες, και τα ψευτοδιλήμματα, και η ηττοπάθεια που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να σιγουρέψει την απρόσκοπτη αύξηση της κερδοφορίας του. Αυτό είναι που φοβάται το κεφάλαιο: Οτι, όσο το ΚΚΕ δυναμώνει, η λαϊκή πάλη γίνεται πιο στέρεα, πιο αποτελεσματική, πιο εκρηκτική, πιο επικίνδυνη για την εξουσία του. Ο ίδιος ο φόβος που προκαλεί στο κεφάλαιο η κόκκινη ψήφος είναι ομολογία ότι για τους εργάτες άλλη επιλογή από την ψήφο στο ΚΚΕ δεν υπάρχει.