Τόσα χρόνια στημένος στο ίδιο παράθυρο. Από τότε που τα γόνατά του σάπισαν απ' τα καράβια και την αλμύρα της θάλασσας. Τόσα χρόνια το βλέμμα του στραμμένο προς την ίδια κατεύθυνση. Η οδός Δημητσάνας μπροστά του, κάθε μέρα γενναιόδωρα του προσφέρει κι ένα καινούριο έργο. Ανθρωποι περαστικοί, αγχωμένοι, να τρέχουν, να προλάβουν... Τι;

Εκεί στο παράθυρο της Δημητσάνας οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Οι αναμνήσεις βαγόνια που περνούν μπροστά του. Χωματόδρομος ήταν κάποτε η θέα. Κι οι άνθρωποι είχαν άλλη περπατησιά, άλλο βλέμμα και «μια καλημέρα θα στην έλεγαν». Τα παιδιά είχαν τόπι στα χέρια τους και πληγωμένα γόνατα. Είχαν χαμόγελο στα χείλη και βλέμμα καθαρό, «δεν ήταν ταλαιπωρημένο όπως σήμερα απ' τις τηλεοράσεις και τις οθόνες». Κι η γειτονιά ήταν γειτονιά, ήταν οικογένεια. Ο ένας για τον άλλον κι όλοι μαζί για τον έναν.

Αυτός είναι ο 94χρονος Μενέλαος Μοσχοβέλης, ο γηραιότερος όλων των κατοίκων των προσφυγικών της λεωφόρου Αλεξάνδρας, ο άνθρωπος που δηλώνει χωρίς ενδοιασμούς πως «δεν το κουνάω από δω μέσα ακόμα κι αν ρίξουν το κτίριο στο κεφάλι μου»! Γιατί η τελευταία, η μοναδική του επιθυμία είναι να πεθάνει μέσα στο σπίτι που πέρασε όλη τη ζωή του...