Ναι, σύμφωνοι είμαστε, ότι η σελίδα «οφείλει» να είναι ανάλαφρη και ξεκούραστη, ανάγκη το έχουμε, το ξέρουμε. Ομως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις φωτογραφίες που μας έφερε ο φωτογράφος μας από τη χωματερή των Α. Λιοσίων και τα όσα μας διηγείται σαστισμένος.

«Το πρωί ένας οδηγός απορριμματοφόρου την ώρα που άδειαζε τα σκουπίδια από το φορτηγό του έθαψε μέσα σε τόνους σκουπιδιών μια τσιγγάνα! Ευτυχώς, που άκουσε τις κραυγές της και άρχισε να σκάβει με χέρια και με πόδια στο σημείο που ήταν θαμμένη. Αυτή τη φορά πρόλαβε και την έβγαλε ζωντανή. Οπως και χτες, όπου σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις οι οδηγοί των απορριμματοφόρων αντιλήφθηκαν ότι είχαν σκεπάσει με τα σκουπίδια τους δύο ρακοσυλλέκτες και ευτυχώς κατάφεραν να τους ξεθάψουν ζωντανούς.

Την επόμενη φορά όμως; Οι οδηγοί φοβούνται πια να αδειάσουν τα σκουπίδια από τα φορτηγά τους.

Παντού γύρω τους, δεκάδες ρακοσυλλέκτες περιμένουν να αδειάσει το πρώτο φορτηγό. Να τρέξουν προς τα εκεί. Ολοι μαζί! Πρέπει ο καθένας τους να ξεπεράσει σε ταχύτητα τον διπλανό του. Να φτάσει πρώτος! Να ψάξει πρώτος! Πρώτος να βρει ό,τι είναι χρήσιμο και αξιοποιήσιμα σκουπίδια. Πριν του τα πάρει κάποιος άλλος. Και αν είναι δυνατόν να τα πιάσει στον αέρα πριν αυτά ακουμπήσουν στη γη, τη στιγμή που πέφτουν από την καρότσα του φορτηγού στη γη. Κατά το μεσημεράκι, όταν πια γεμίσουν τους σάκκους τους με τα αλουμινένια ντενεκεδάκια των αναψυκτικών ή με ό,τι άλλο «χρήσιμο» σκουπίδι τραβάνε ζαλικωμένοι για την αποθήκη όπου θα τα πουλήσουν».

Ο Μανώλης φωτογραφίζει με άνεση. Οι τσιγγάνοι ρακοσυλλέκτες δεν ντρέπονται για τη δουλιά τους, άλλωστε δεν έχουν άλλη επιλογή. Αναρωτιέται αν τα παιδιά τους πηγαίνουν στο σχολείο. «Τι σχολείο μας λες! Δε χρειάζεται να ξέρεις γράμματα για να δουλεύεις στη χωματερή». Οι τσιγγάνοι είναι σίγουροι, όπως τα καταφέρνουν αυτοί και βγάζουν μεροκάματο χωρίς να ξέρουν γράμματα, έτσι θα τα καταφέρουν και τα παιδιά τους.

Μα ο Μανώλης επιμένει, τους λέει ότι δεν είναι δυνατόν αυτό το μέλλον να ονειρεύονται για τα παιδιά τους. Ονειρα... έχουν δικαίωμα στο όνειρο αυτοί οι άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού; Οχι βέβαια. Απλώς προτιμούν να κάνουν μια κυριολεκτικά βρώμικη δουλιά, από μια μεταφορικά βρώμικη.

Οι ρακοσυλλέκτες αδιαφορούν στις παραινέσεις των υπαλλήλων της χωματερής και των οδηγών των απορριμματοφόρων να εγκαταλείψουν τη χωματερή για να αρχίσουν να αδειάζουν τα σκουπίδια από τα φορτηγά.

Εχουν χωριστεί σε πολλές μικρές ομάδες τεσσάρων και πέντε ανθρώπων και περιμένουν συζητώντας μεταξύ τους εκεί πάνω στον λόφο των σκουπιδιών.

«Πριν από πέντε χρόνια ένα φορτηγό είχε σκεπάσει με το φορτίο του μια γυναίκα. Αυτό μόνο έχει γίνει. Αυτό είναι όλο και... όλο».

Οι τσιγγάνοι φοβούνται μήπως οι υπάλληλοι της χωματερής φωνάξουν την αστυνομία και τους βγάλουν έξω. Βέβαια η χωματερή δεν περιφρουρείται.

Αύριο αυτοί οι άνθρωποι, που η πείνα τους κάνει ατρόμητους, θα ξαναπεράσουν μέσα στη χωματερή. Προς το παρόν, ο φόβος και η αγωνία τους, περιορίζονται στο μεροκάματο. Είναι οι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα του 2000, στην «εκσυγχρονισμένη» Ελλάδα, στην Ελλάδα του Μετρό, της Αθήνας που προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες..!