Αφορμή, η ταινία «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη
2. Μπαίνοντας σε μια Ιστορία που δε χωρούσε, με τη θολή ανάμνηση μιας Αριστεράς που κάποτε γνώρισε, κινούσε την κάμερά του με τον τρόπο των ευσεβών χριστιανών που γυρνούν με τα εικονίσματα στα νεκροταφεία προσπαθώντας να εξορκίσουν το κακό.
3. Δαιμονικό ερώτημα: Πώς ο σκηνοθέτης είναι τόσο σίγουρος πως αν ένας νεκρός αντάρτης ανασταινόταν δε θα έτρεχε πάλι στο Γράμμο;
4. Πρόκειται για ταινία επιτομή του μικροαστισμού. Ακόμα χειρότερο, γιατί αποκτά ιδεολόγημα ένας ολόκληρος συρφετός που, με καλές προθέσεις όπως πάντα, είναι στήριγμα και καμάρι όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση έως σήμερα.
5. Ψάχνοντας στα τυφλά πληγές, έπαψε να είναι κύριος του εαυτού του και παραδόθηκε σε μια ηθική που συναντάς σε αφθονία στις Αρσακειάδες, σε όσους ουδεμία σχέση έχουν με εμφυλίους ή με το αίμα. Ωστόσο, το αίμα εκείνο συνεχίζει και σήμερα αδιάκοπα τη ροή του - ο σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει χάσει την ικανότητα να το παρακολουθεί.
6. Καμία απολύτως έκπληξη δε μου προκάλεσε η ταινία του Βούλγαρη. Με αφορμή όμως την προβολή της, κέρδισα χρόνο από το να κάνω βαρετούς κύκλους ρωτώντας τα άστρα αν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε στο όνομα των νεκρών. Προσωπικά πιστεύω πως δεν είμαι πιο ζωντανός από έναν αντάρτη που έπεσε στο Γράμμο. Αυτό άραγε λέει κάτι στον σκηνοθέτη;