«Ξεδιπλώνεται ένα κομμάτι της γερμανικής Ιστορίας», ανέφερε ένας δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο στις 7 Οκτώβρη του 1949, όσον αφορά τη συνεδρίαση των εκπροσώπων των κομμάτων και των οργανώσεων, στο πρώην υπουργείο Αεροπορίας στον τομέα του Βερολίνου που έλεγχε η ΕΣΣΔ σύμφωνα με τη Διάσκεψη του Πότσνταμ.

Λίγη ώρα αργότερα, ο Βίλχελμ Πικ θα ανακοίνωνε στον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό ότι γεννήθηκε το πρώτο κράτος «εργατών και αγροτών επί γερμανικού εδάφους». «Βάσει του νέου συντάγματος που υιοθετήθηκε ομοφώνως από όλες τις οργανώσεις και τα κόμματα που ήταν παρόντα στο λαϊκό συμβούλιο ιδρύεται η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία ». Ηταν η πράξη ίδρυσης της ΓΛΔ, ενώ είχε προηγηθεί ουσιαστικά η ανακήρυξη της ΟΔΓ με τη διεξαγωγή εκλογών και την εκλογή του Κόνραντ Αντενάουερ ως καγκελάριου.

Πρώτος πρόεδρος της ΓΛΔ ήταν το ιστορικό στέλεχος του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος Βίλχελμ Πικ - σύντροφος της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ από την «Ενωση Σπάρτακος» και κατόπιν μέλος της ΚΕ του ΚΚ Γερμανίας από τη στιγμή της ίδρυσής του - ενώ πρώτος πρωθυπουργός ο Οτο Γκρέτβολ.

Η ΓΛΔ από την ίδρυσή της συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση του διεθνούς ιμπεριαλισμού που επιδίωξε να ανατρέψει το σοσιαλιστικό σύστημα.

Οι δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία) από την πρώτη στιγμή ήταν αυτές που παραβίαζαν τη Συμφωνία του Πότσνταντ του Αυγούστου του 1945. Οι αποφάσεις της Διάσκεψης του Πότσνταμ, που πάρθηκαν από τις δυνάμεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία), προέβλεπαν την κατοχή της ηττημένης Γερμανίας απ' αυτές τις δυνάμεις, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου κράτους. Ωστόσο οι επεμβάσεις των Δυτικών δεν άργησαν. Η πρώτη επιθετική ενέργεια έγινε τον Ιούνη του 1953, θα ακολουθήσουν και άλλες με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών. Το καλοκαίρι του 1961, είναι φανερό ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός (η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) έχει στηθεί κυριολεκτικά στα πόδια του και όλη η πολεμική του μηχανή.

Τη νύχτα της 12ης προς 13η Αυγούστου, η εργατοαγροτική εξουσία στη ΓΛΔ αναγκάστηκε, για την υπεράσπισή της από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, να κλείσει τα έως τότε ανοιχτά σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο και την ΟΔΓ. Αποφασίζεται η ανύψωση του «Τείχους του Βερολίνου».

Βεβαίως, το 1989, το «Τείχος» μπορεί να έπεσε από την ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού και σήμερα να ξαναγράφεται η Ιστορία από το κεφάλαιο, τους πολιτικούς υπηρέτες του και διάφορους «ανανεωτές» (που τότε μιλούσαν για «άνοιγμα των λεωφόρων της δημοκρατίας»), ωστόσο η προσφορά του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους σε γερμανικό έδαφος δεν μπορεί να αποσιωπηθεί. Τα διδάγματα από την προσωρινή ήττα και η πείρα των λαών από τη σημερινή βαρβαρότητα γίνονται υλική δύναμη, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο τη σοσιαλιστική προοπτική.