Ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ για την τρομοκρατία

Γενάρης 2000

Τον Γενάρη του 2000 η ΚΕ του ΚΚΕ διοργάνωσε στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ ημερίδα, με θέμα «Τρομοκρατία, οι πολιτικές διαστάσεις του προβλήματος σήμερα». Τα υλικά της ημερίδας δημοσιεύτηκαν στο «Ριζοσπάστη», ενώ κυκλοφόρησαν και σε ειδική μπροσούρα. Αναδημοσιεύουμε σήμερα αποσπάσματα από το άνοιγμα που έκανε στην ημερίδα ο Ορέστης Κολοζώφ, μέλος του ΠΓ, όπως και από την εισηγητική ομιλία του Κώστα Βουλγαρόπουλου, μέλους της ΚΕ. Δεκαοχτώ (18) μήνες πριν το τρομοκρατικό πλήγμα στη Ν. Υόρκη και στην Ουάσιγκτον και τον πόλεμο που ξεκίνησαν οι ιμπεριαλιστές, το θέμα που τότε θίχτηκε ουσιαστικά από το ΚΚΕ διατηρεί την επικαιρότητά του.

Ορέστης Κολοζώφ

«Το θέμα και επίκαιρο είναι και χρειάζεται να μελετηθεί προσεκτικά και να αναδειχτούν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του.

Είναι γεγονός πως η προσέγγιση που κάνει το Κόμμα μας στο θέμα αυτό, όπως και σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας, γίνεται από ταξική σκοπιά και έχουμε συναίσθηση πως σε πολλές πλευρές αυτής της αναζήτησης θα υπάρξουν διαφωνίες με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ομως, η φύση αυτού του προβλήματος είναι τέτοια που η προβολή του, η προβολή του κινδύνου από την τρομοκρατική δραστηριότητα κάποιων, ως πρόσχημα, από ισχυρές διεθνείς δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, είτε ακόμα και από εθνικές κυβερνήσεις, προκειμένου να προωθήσουν τις δικές τους σκοπιμότητες, βάζει σε κίνδυνο το Διεθνές Δίκαιο, όπως αυτό διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων, όπως και τα ατομικά δικαιώματα του απλού πολίτη, καθώς και τα συλλογικά δικαιώματα.

Σήμερα αν ασχολούμαστε με το ζήτημα της τρομοκρατίας και αν έχουμε κάποιες αυξημένες ανησυχίες σε σχέση με το παρελθόν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η οικοδόμηση της Νέας Τάξης Πραγμάτων αναγορεύει την τρομοκρατία σε έναν από τους κυριότερους παράγοντες που επηρεάζει το νέο Διεθνές Δίκαιο, τους νέους κανόνες συμπεριφοράς στις διεθνείς σχέσεις και αξιοποιείται ως πρόσχημα για τον περιορισμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, καθώς και την αντιμετώπιση των λαϊκών κινημάτων σε εθνικό επίπεδο.

Χρειάζεται να παρακολουθήσουμε πως, βαθμιαία και προσεχτικά στην αρχή, με πολύ γρήγορους ρυθμούς σήμερα, οικοδομούνται αυτοί οι νέοι κανόνες στις διεθνείς σχέσεις, που αναπόφευκτα επηρεάζουν και το πλαίσιο των εθνικών νόμων σε αντιλαϊκή κατεύθυνση.

Πριν από τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και ιδιαίτερα πριν από τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας ορισμένες αρχές στις διεθνείς σχέσεις λειτουργούσαν. Μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ενωσης, το ΝΑΤΟ, που έμεινε μόνος κυρίαρχος στην Ευρώπη, προώθησε με γρήγορους ρυθμούς αλλαγές όσον αφορά στη δυνατότητα να επεμβαίνει και πέρα από τα σύνορα της Συμμαχίας, όπως προέβλεπε ο καταστατικός χάρτης του. Στην αρχή ως πρόσχημα για αυτή την παραβίαση του καταστατικού χάρτη στάθηκε η ανθρωπιστική βοήθεια. Με αυτό το πρόσχημα έγινε η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Στη συνέχεια ήρθε η εμπλοκή στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και η επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο, που σε θεσμικό επίπεδο ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Πρέπει να θυμηθούμε πως ο ΟΗΕ δεν κάλυψε την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Από εδώ γεννήθηκε η ανάγκη να λυθούν πλήρως τα χέρια του ΝΑΤΟ και αναζητήθηκε ένας τρόπος να ακυρώσουν τις όποιες δεσμεύσεις προέρχονται από τις αρχές λειτουργίας του ΟΗΕ. Ετσι προχώρησε το ΝΑΤΟ στη θεσμοθέτηση του δικαιώματός του να επεμβαίνει και χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ, όπου θεωρεί πως πρέπει να επέμβει. Μεταξύ των λόγων που μπορούν να προκαλέσουν και να δικαιολογήσουν επέμβαση είναι και η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ετσι, στην πράξη το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει το θεσμικό πλαίσιο για νομιμοποίηση κάθε επέμβασης. Ενέργειες όπως οι βομβαρδισμοί - αντίποινα κατά του Σουδάν, του Αφγανιστάν ή και του Ιράκ, που όλοι καταδίκασαν, άλλοι έντονα άλλοι με χαμηλούς τόνους, σήμερα νομιμοποιούνται γιατί γίνονται στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας. Ενέργειες όπως οι δυο βομβαρδισμοί κατά της Λιβύης, όπου και σκοτώθηκε ένας από τους γιους του Καντάφι, με το πρόσχημα πως απαντούν σε τρομοκρατική ενέργεια που έγινε στο Βερολίνο και που λαθεμένα ή προσχηματικά αποδόθηκε σε Λίβυους τρομοκράτες, σήμερα νομιμοποιούνται με το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ. Ετσι, με βάση αυτή τη λογική αντιμετώπισης της τρομοκρατίας δημιουργείται ένας ολόκληρος μηχανισμός, που δεν περιορίζεται μόνο στη δικαιολόγηση παράνομων διεθνών δράσεων, αλλά μέσω διμερών και πολυμερών συμφωνιών εμπλέκουν ευαίσθητους τομείς δραστηριότητας σε εθνικό επίπεδο, όπως είναι οι υπηρεσίες ασφάλειας των χωρών, οι οποίες με αυτό τον τρόπο διαβρώνονται από τις ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ και αν κανείς δεχτεί τα όσα δημοσιεύονται ή λέγονται σχετικά με τη διμερή συμφωνία με τη χώρα μας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας δεν πρόκειται πια μόνο για δημιουργία κάποιων στηριγμάτων των υπηρεσιών των ΗΠΑ, στις δικές μας υπηρεσίες, αλλά πρόκειται για την εκχώρηση ουσιαστικά πλήρους ελέγχου αυτών των υπηρεσιών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων και η διαπλοκή τους ή και η αξιοποίησή τους από διάφορες μυστικές υπηρεσίες. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία, όπου παρά το μέγεθος που απόκτησε αυτή η οργάνωση τελικά αποδείχτηκε πως έκανε το παιγνίδι κάποιων μυστικών υπηρεσιών, που εκείνη την εποχή θέλησαν και πέτυχαν τη ματαίωση της πορείας σύγκλισης μεταξύ του ιταλικού ΚΚ και της χριστιανοδημοκρατίας, που θα κατέληγε σε κυβέρνηση υπό τον τότε πρόεδρο των Ιταλών χριστιανοδημοκρατών Αλντο Μόρο, ο οποίος και απάχθηκε και σε συνέχεια δολοφονήθηκε, καθώς και την προώθηση αντιτρομοκρατικών νόμων, που περιόρισαν δραστικά τα ατομικά δικαιώματα του ιταλικού λαού.

Στη χώρα μας πολλά ερωτηματικά δημιουργεί η δράση της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», που άρχισε μετά τη δικτατορία και τόσα χρόνια δεν έχει αποκαλυφτεί κανένα στοιχείο για την αντιμετώπισή της. Η δράση αυτής της οργάνωσης επί τόσα χρόνια χωρίς οι διωκτικές αρχές να μπορούν να την αντιμετωπίσουν, μας κάνει να πιστεύουμε πως έχει την υποστήριξη μυστικών υπηρεσιών με ισχυρή υποδομή και μέσα, έτσι ώστε να διαθέτει τόσο πληροφορίες για τους στόχους της όσο και δυνατότητες κάλυψης ή και καταστροφής των στοιχείων που θα μπορούσαν να εκθέσουν αυτή την οργάνωση σε κίνδυνο. Η εμπειρία του Κόμματός μας σε παράνομη δράση μάς πείθει πως χωρίς υψηλή προστασία, την οποία μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες που έχουν τη στήριξη κάποιου κράτους, δε θα μπορούσε να μείνει άγνωστη αυτή η οργάνωση.

Πιστεύουμε πως σχετικά με την τρομοκρατία, αυτό που δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα στους λαούς είναι η κρατική τρομοκρατία, που ασκείται είτε σε διεθνές είτε σε εθνικό επίπεδο, με σκοπό την προώθηση πολιτικών και οικονομικών στόχων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1985, το Δεκέμβρη, στη Γενεύη, όπου έγινε προσπάθεια να υπάρξει κοινή πλατφόρμα για ένα ψήφισμα στον ΟΗΕ, όπου θα συμπεριλαμβανόταν και η κρατική τρομοκρατία, απορρίφτηκε από τις ΗΠΑ και τις χώρες του πυρήνα της σημερινής ΕΕ».

Κώστας Βουλγαρόπουλος

 

«Η έννοια "τρομοκρατία" είναι όρος πολιτικός με πολύ συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο.

Πρώτο: Η βία που ασκεί η μεγαλοαστική τάξη για να κρατήσει την εξουσία ή για να επανακτήσει την εξουσία.

Πρόκειται για την "κρατική τρομοκρατία", για τη συμμόρφωση του λαού στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές, με την απειλή και τη χρήση του "κράτους του νόμου" και των μηχανισμών του, κρατικών και συχνά παρακρατικών.

Ταυτόχρονα, σε διεθνές επίπεδο, το "δικαίωμα" του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και άλλων ισχυρών χωρών να επεμβαίνουν σε άλλα κυρίαρχα κράτη αποτελεί τη σύγχρονη "διεθνή - ιμπεριαλιστική τρομοκρατία".

Δεύτερο: Η μαζική επαναστατική "βία" ή η "βία" που ασκούν τα κοινωνικά, εθνικοαπελευθερωτικά και άλλα λαϊκά κινήματα.

Τα λαϊκά κινήματα έχουν φιλειρηνικό χαρακτήρα, που πηγάζει από τους δίκαιους στόχους. Ταυτόχρονα, όπως έδειξε η ιστορία, κατέφυγαν στη χρήση και της λαϊκής βίας, των όπλων, όταν ο αντίπαλος τα απειλούσε με αφανισμό, ή όταν προσπαθούσαν να κάμψουν την αντίσταση μιας μικρής μειοψηφίας που, σημειωτέον, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να σταθεί στην εξουσία.

Τρίτο: Η ατομική βία, η βία "συνωμοτικών" οργανώσεων, με στόχο κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα. Η ατομική τρομοκρατία χρησιμοποιήθηκε ως βασική μορφή πάλης στα πλαίσια αστικοδημοκρατικών κινημάτων από διάφορες ομάδες (δολοφονίες μοναρχών κλπ.) και στη συνέχεια από το αναρχικό κίνημα και από ορισμένα ρεύματα του εργατικού κινήματος τόσο κατά το 19ο αιώνα και ιδιαίτερα από τις αρχές του 20ού.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα άσκησε, με ειδική συμβολή του Λένιν, δριμεία πολεμική, απέρριψε και απομόνωσε αυτά τα ρεύματα, τα οποία εξέφραζαν τον αγανακτισμένο από το καθεστώς μικροαστό που εξεγειρόταν ατομικά, έχοντας βαθιά δυσπιστία στις μάζες και τη μαζική πάλη, διακατεχόμενος από τη μικροαστική, αντιιστορική του ανυπομονησία.

Μεταπολεμικά και ιδιαίτερα στις δεκαετίες '60 -'70, έκαναν την εμφάνισή τους τέτοιου είδους "δραστηριότητες" από άτομα και οργανώσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιταλία), για τις οποίες υπάρχουν ερωτηματικά, για να μην πούμε βέβαια στοιχεία, που δείχνουν τις διασυνδέσεις και τον έλεγχό τους από μυστικές υπηρεσίες κ.α..

Στη χώρα μας, το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται, μετά την πτώση της δικτατορίας, με την εμφάνιση και δράση διάφορων ποικιλώνυμων "τρομοκρατικών" οργανώσεων π.χ. "17 Ν" και ΕΛΑ».

Ο ιμπεριαλισμός τρομοκράτης των λαών

 

«Οπως καταλαβαίνουμε, οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, με την επιβολή τέτοιων μέτρων και συμφωνιών, επιδιώκουν τη νομιμοποίηση ενός νέου "στρατηγικού στόχου", που δικαιολογεί πιο ισχυρές επεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας μας και κάθε άλλης χώρας. Επιτρέπει το χτύπημα λαών και λαϊκών κινημάτων, που δεν υποτάσσονται, που αντιστέκονται στην πολιτική της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Γι' αυτό επέλεξαν σαν "Υπέρ - Εχθρό" τους τη λεγόμενη παγκόσμια "τρομοκρατία" και κίνησαν εκστρατεία για την καταπολέμησή της.

Η χρησιμοποίηση του όρου "τρομοκρατία" από τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, πρακτικά, συμπεριλαμβάνει κάθε λαϊκό κίνημα.

Εχουν από καιρό τοποθετήσει κυρίαρχες χώρες - μέλη του ΟΗΕ σε "Μαύρη Λίστα", με το χαρακτηρισμό "Χώρες Τρομοκράτες": Την Κούβα, τη Β. Κορέα, τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, το Ιράν και πρόσφατα το Σουδάν και τη Γιουγκοσλαβία.

Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ κυκλοφορεί λίστα "Τρομοκρατικών Οργανώσεων", (Οκτώβρης '99), με 39 οργανώσεις, η πλειοψηφία των οποίων είναι Λαϊκά, Κοινωνικά, Εθνικά Απελευθερωτικά κ.α. Κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Η αντιδραστική αυτή επίθεση στις δυνάμεις που αντιστέκονται στην πολιτική τους αποκαλύπτει, γι' άλλη μια φορά, τον κυνισμό και την υποκρισία τους. Δείχνει πώς εκτιμούν, κατά περίπτωση, και πώς απονέμουν τον τίτλο του "τρομοκράτη".

Ορισμένα παραδείγματα:

α) Οι ΗΠΑ και η ΕΕ θεωρούσαν τον "UCK", έως το τέλος του 1998, μια από τις πιο επικίνδυνες τρομοκρατικές οργανώσεις, γιατί διακινούσε και διακινεί τη μεγαλύτερη ποσότητα ναρκωτικών στις χώρες της ΕΕ, κύρια στην Ολλανδία, καθώς και το μεγαλύτερο εμπόριο όπλων.Από τη στιγμή, όμως, που ο "UCK" πέρασε υπό τον απόλυτο έλεγχο και τις υπηρεσίες του ΝΑΤΟ "αποχρωματίστηκε", "μεταλλάχτηκε" και έγινε αποδεκτός σαν "Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός" του Κοσσόβου.

β) Το παράδειγμα του Παλαιστινιακού Κινήματος είναι, επίσης, αποκαλυπτικό, γιατί, όσο το Κίνημα είχε σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, θεωρούνταν "Κίνημα Τρομοκρατών". Από τη στιγμή που υποτάχθηκε στις υποδείξεις των Αμερικανών, έπαψε να θεωρείται.

γ) Αντίθετα, ο γνωστός Μπεν Λάντεν, "μέγας" μισθοφόρος των ΗΠΑ και σφαγέας του αφγανικού λαού, εκπαιδευμένος, εξοπλισμένος και χρηματοδοτούμενος από τα ταμεία της CIA, δεσπόζει σήμερα στον κατάλογο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σαν "τρομοκράτης", γιατί έπαψε (;) να υπακούει στις διαταγές τους.

δ) Οι ιμπεριαλιστές αποκαλύπτονται και από τη φιλική τους στάση απέναντι σε πραγματικές δυνάμεις του τρόμου, που σπέρνουν καθημερινά το θάνατο σε όλο τον κόσμο.

Παραδείγματα: Πρώτο: Χρησιμοποιούν την υπαρκτή ανάγκη για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, για να διευρύνουν και ενεργοποιήσουν τους κρατικούς, διακρατικούς και διεθνείς μηχανισμούς καταστολής.

Ομως, συστηματικά ανέχονται και υποθάλπουν δραστηριότητες, που έχουν σχέση με το οργανωμένο έγκλημα, για να λύνουν το θέμα της χρηματοδότησης και του εξοπλισμού, των φιλικών τους ομάδων, συμμοριών, αποσχιστικών και αντεπαναστατικών κινημάτων.

Παρατηρούμε συχνά το φαινόμενο, να στρατολογούν, να χρηματοδοτούν, να εξοπλίζουν και να καθοδηγούν συμμορίες δολοφόνων σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστική είναι η συνεργασία των ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ με τον "UCK". Οι "υπεύθυνες αποστολές" ομάδων και στελεχών, που συνδέονται στενά με το οργανωμένο έγκλημα, από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Γαλλίας και Κολομβίας για την εξολόθρευση νομίμων ηγετών κρατών, όπως: Φιντέλ Κάστρο, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας.

Δεύτερο: Την ίδια στιγμή κάνουν δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο πολιτικό και κοινό ποινικό έγκλημα. Προσπαθούν με θεωρητικές τοποθετήσεις και προπαγάνδα να δημιουργήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων την αντίληψη ότι οι έννοιες οργανωμένο έγκλημα - πολιτικό έγκλημα - τρομοκρατία - παρανομία και "αριστερά", είναι έννοιες που συνδέονται στενά και σχεδόν ταυτίζονται.

Κάνουν "λαθροχειρίες" ολκής, που είναι επικίνδυνες για το δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα. Προσπαθούν συνειδητά να συνδέουν με διάφορους τρόπους τις τρομοκρατικές ενέργειες ή και οργανώσεις με την "Αριστερά" με προφανή σκοπό να συκοφαντήσουν και, αν χρειαστεί, να πλήξουν το πραγματικά αριστερό και προοδευτικό κίνημα.

Γι' αυτό και η σχετική "φιλολογία", οι διοχετευόμενες πληροφορίες και οι έρευνες των διωκτικών αρχών (Ελλάδας - ΗΠΑ) είναι μόνιμα προσανατολισμένες στο χώρο των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών "ομάδων", των λεγόμενων "αναρχικών" και "περιθωριακών", δηλαδή όλων αυτών, που έντεχνα σηματοδοτούν μια δήθεν "αριστερή" προέλευση της τρομοκρατίας.

Τρίτο: Αν και απασχολεί καθημερινά την κοινή γνώμη η δράση χιλιάδων φασιστικών, ρατσιστικών και κάθε είδους παρακρατικών οργανώσεων στις χώρες υπό ιμπεριαλιστικό έλεγχο - όπου διαπράττονται τα πιο φρικτά και αποτρόπαια εγκλήματα, από τις συμμορίες της "Κου Κλουξ Κλαν" στις ΗΠΑ, των νεοναζί στη Γερμανία, των "Γκρίζων Λύκων" στην Τουρκία, της "Χρυσής Αυγής" στη χώρα μας κ.α. - παρ' όλα αυτά, οι χώρες που κόπτονται δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την πάταξη της τρομοκρατίας, όχι μόνο δε χαρακτηρίζουν σαν τρομοκρατικές τις παραπάνω δυνάμεις, αντίθετα αυτές βρίσκονται μόνιμα κάτω από την ανοχή, την κάλυψη και τη συνεργασία με τις εκάστοτε μυστικές υπηρεσίες των χωρών».