ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ 85 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ

Επέτειος της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, του μεγαλύτερου κοσμοϊστορικού γεγονότος στον 20ό αιώνα. Της Επανάστασης, που άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα της κοινωνικής εξέλιξης στην ανώτερη βαθμίδα της, το σοσιαλισμό, με προοπτική την αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Που ενσάρκωσε τα όνειρα και τους πόθους «των κολασμένων της Γης» για την έφοδο στο δικό τους ουρανό. Ο Κόκκινος Οχτώβρης έγινε σταθμός και εφαλτήριο της δράσης και της τεράστιας προσπάθειας εκατομμυρίων απλών ανθρώπων του μόχθου, για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης.

Η νέα εργατική εξουσία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, άνοιξε το δρόμο για την εξάλειψη της ανεργίας, την εξασφάλιση, σε όλους τους ανθρώπους, μόρφωσης, κοινωνικής ασφάλισης, πρόνοιας, την κατάργηση της καταπίεσης της γυναίκας. Αντιμετώπισε αποφασιστικά την εγκληματικότητα, έκανε κτήμα των εργαζομένων τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο σοσιαλισμός στάθηκε εχθρός του εθνικισμού, του σοβινισμού και των κηρυγμάτων μίσους κατά των εργαζομένων, αντίβαρο στην πολεμοκάπηλη εγκληματική δραστηριότητα του ΝΑΤΟ και των άλλων επιθετικών μηχανισμών των μονοπωλίων.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν η νομοτελειακή εξέλιξη της τεράστιας όξυνσης όλων των κοινωνικών αντιθέσεων της τσαρικής Ρωσίας, που την έκαναν αδύνατο κρίκο στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και, βεβαίως, αποτέλεσμα της επαναστατικής δράσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως των μισοπρολετάριων και της φτωχής αγροτιάς. Η πραγματοποίησή της έγινε δυνατή με τη σωστή στρατηγική και τακτική του κόμματος των Μπολσεβίκων, του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η Επανάσταση επιβεβαίωσε περίτρανα τη λενινιστική θεωρία για το Κόμμα Νέου Τύπου. Απέδειξε ότι μόνο ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, που καθοδηγείται από την πρωτοπόρα κοσμοθεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και έχει γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού, μπορεί να μπει επικεφαλής και να ηγηθεί στον αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών δυνάμεων ενάντια στον κοινό αντίπαλο. Οτι μόνο ένα κόμμα, που συνδυάζει αρμονικά τη δημοκρατική λειτουργία με τη σιδερένια πειθαρχία και την ενιαία θέληση στη δράση, μπορεί να διασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, στον αγώνα για το άλμα «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας».

Βασικός, επίσης, παράγοντας που συνέβαλε στην πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Επανάστασης ήταν η αδιάλλακτη πάλη των μπολσεβίκων κατά του οπορτουνισμού. Αυτή η πάλη, παραμονές του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και στη διάρκειά του, επικεντρώθηκε στην αποφασιστική και δίχως ταλαντεύσεις ιδεολογικοπολιτική πάλη ενάντια στη δεξιά σοσιαλδημοκρατία, που έφτασε ως τη διάρρηξη των δεσμών των μπολσεβίκων με τη χρεοκοπημένη 2η Διεθνή, η οποία εγκλώβιζε όλες τις επαναστατικές δυνάμεις στη μέγκενη του ρεφορμισμού, του σοσιαλπατριωτισμού και του σοσιαλσοβινισμού. Η ταχτική που επεξεργάστηκαν οι μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Λένιν για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο, ενάντια στη δική τους αστική τάξη, και η εφαρμογή της στην πράξη με την Οχτωβριανή Επανάσταση έδωσε το οριστικό χτύπημα στο τμήμα αυτό της σοσιαλδημοκρατίας, που συμμάχησε με την αστική τάξη ενάντια στην Επανάσταση και την εργατική τάξη.

Αυτή η ταχτική και η πάλη των μπολσεβίκων έδωσαν τη δυνατότητα να παίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό ρόλο του ως οργανωτή και καθοδηγητή των λαϊκών μαζών της Ρωσίας, ως δύναμης ικανής να αφομοιώσει δημιουργικά την πείρα της Παρισινής Κομμούνας και όλου του ριζοσπαστικού κινήματος της προεπαναστατικής Ρωσίας, αλλά και της πείρας της πρώτης επανάστασης στη Ρωσία του 1905 - 1907.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση είχε τεράστια επίδραση στις παγκόσμιες εξελίξεις. Συνέβαλε στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος, στην επιτάχυνση της δημιουργίας Κομμουνιστικών Κομμάτων σε μια σειρά χώρες. Η οργανωμένη έκφραση του προλεταριακού διεθνισμού, με την ίδρυση της Γ` Κομμουνιστικής Διεθνούς, είχε γερό στήριγμα το νεοσύστατο ρωσικό κράτος των εργατών και αγροτών.

Πηγή δύναμής της στάθηκαν οι εργάτες και οι αγρότες, η συμμαχία τους, αλλά και η αλληλεγγύη των εργατών πολλών χωρών, χιλιάδων κομμουνιστών, που είδαν στα Σοβιέτ την υπεράσπιση της δικής τους ζωής. Αλλωστε, η ταξική αλληλεγγύη των εργατών πολλών άλλων χωρών βοήθησε αποφασιστικά και στη νίκη του προλεταριάτου της Ρωσίας κατά της αντεπανάστασης και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που ξέσπασαν αμέσως μετά την Επανάσταση.

Μεγάλο δίδαγμα, επίκαιρο όσο ποτέ, είναι η σταθερή προσήλωση των μπολσεβίκων να συνδέουν τη μελέτη και την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας με την καθημερινή δράση.

Η πορεία της Σοβιετικής Ενωσης απέδειξε το βάσιμο της δυνατότητας ο σοσιαλισμός να νικήσει και να οικοδομηθεί σε μια χώρα. Η εκβιομηχάνιση και η κολεκτιβοποίηση της γης, μονόδρομος για την καθυστερημένη τότε Ρωσία, τη μετέτρεψε σε μια γιγάντια δύναμη, ικανή να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες και να συντρίψει το φασισμό, μετά από λίγα χρόνια. Εβαλε τις γερές βάσεις, που επέτρεψαν στην ΕΣΣΔ να σημειώσει αργότερα πρωτοφανή επιτεύγματα στην επιστήμη και στον πολιτισμό.

Το σοσιαλιστικό σύστημα, που εδραιώνεται μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσε το βασικό παράγοντα της πάλης για την ειρήνη, την εξάλειψη των εστιών έντασης, την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, τη στήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και των αναπτυσσόμενων χωρών. Με ανιδιοτέλεια, η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες εξέφρασαν την ηθική, πολιτική και υλική αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους λαούς και χώρες.

Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη δε μηδενίζει τον τεράστιο ρόλο και την προσφορά στην ανθρωπότητα της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Η υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος, με αντικειμενικότητα, είναι σήμερα αδήριτη ανάγκη. Αποτελεί για τους λαούς δυνατό όπλο στην πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, που προσπαθεί να μηδενίσει και να διαστρέψει τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, με προφανή στόχο να αδυνατίσει και να «γονατίσει», κάθε προσπάθεια λαϊκής συσπείρωσης, αντίστασης στην πολιτική και τα επιθετικά του σχέδια. Η ανατροπή του σοσιαλισμού δεν αλλάζει στο παραμικρό την ακλόνητη πεποίθηση και πίστη μας στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική, ως ιστορικής αναγκαιότητας και δυνατότητας.

Ο σοσιαλισμός δεν απέτυχε. Ανατράπηκε, έχασε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Μπορεί να ανέκοψε προσωρινά την επαναστατική πορεία των οικοδόμων του σοσιαλισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Αναφωνούσαν τότε οι αστοί και οι διάφοροι απολογητές τους, περί κοσμογονικών αλλαγών που θα απελευθέρωναν την ανθρώπινη δύναμη για να μεγαλουργήσει! Που θέλησαν να επιβάλουν την άποψη πως μια προσωρινή νίκη τους σε μια μάχη σημαίνει ότι κέρδισαν οριστικά τον ταξικό πόλεμο. Τους διαψεύδει η ίδια η δική τους πραγματικότητα. Η απελευθέρωση της δύναμης που θα μεγαλουργούσε ήταν και είναι η αχαλίνωτη επίθεση του χρηματιστικού κεφαλαίου στην εργατική τάξη και τους λαούς της Γης. Η αδίστακτη δράση για την ολοένα στυγνότερη εκμετάλλευση, που, όταν στραγγίζει τον ιδρώτα των ανθρώπων του μόχθου και δεν ξεδιψά, παίρνει το αίμα τους με τους πολέμους που σπέρνει, για να μεγαλώσει την κυριαρχία του. Που, όσο ο πλούτος που παράγουν οι λαοί και τους τον κλέβουν αυξάνεται, τόσο η φτώχεια και η εξαθλίωση οδηγούν σε μετανάστες και πρόσφυγες, σε θάνατο παιδιών από την πείνα, σε θηλιά που σφίγγει ασφυκτικά στο λαιμό των απλών ανθρώπων του μόχθου, πνίγοντας τον αέρα της ζωής τους. Η πιο ασύδοτη ελευθερία των αστών έγινε η πιο αβάσταχτη σκλαβιά των καταπιεσμένων. Και τώρα ξέρουν καλύτερα από ποτέ τι ήταν και για ποιον ο σοσιαλισμός.

Οι αιτίες της ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη πρέπει να αναζητηθούν σε ένα πλέγμα εσωτερικών παραγόντων σ' αυτές τις χώρες. Παραγόντων, που επηρεάστηκαν βαθιά από τις εξωτερικές πιέσεις και επεμβάσεις, στο έδαφος της σύγκρουσης ανάμεσα στα δύο αντίθετα κοινωνικοπολιτικά συστήματα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και τους προβληματισμούς της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (15 έως 16 Ιούλη 1995), από τους βασικούς λόγους των αρνητικών εξελίξεων ήταν και η απώλεια, σε μια πορεία, του πρωτοποριακού καθοδηγητικού ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος εξουσίας, μια σειρά παρεκκλίσεις από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και παραβιάσεις αρχών στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η απουσία ενιαίας αντιμετώπισης της ιδεολογικής δολιοφθοράς που ασκούσε ο διεθνής καπιταλισμός, η υπερεκτίμηση νικών, που αναμφισβήτητα σημείωνε ο σοσιαλισμός, παράλληλα με την απολυτοποίηση των φαινομένων κρίσης του καπιταλισμού, η αδύναμη λειτουργία της διαλεκτικής σχέσης άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και οι σοβαρές καθυστερήσεις στην ανάπτυξη και στον εμπλουτισμό της θεωρίας μας, η διάσπαση της ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Παρ' όλ' αυτά, ο 20ός αιώνας πέρασε στην ιστορία ως ο αιώνας που σφραγίστηκε από την πρώτη, μεγάλη και ιστορική απόπειρα της ανθρώπινης κοινωνίας να αποτινάξει τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και να αποκτήσει την ανεπανάληπτη, πολύτιμη πείρα, ώστε να πραγματοποιήσει το άλμα του σοσιαλισμού στην πορεία για την κομμουνιστική κοινωνία.

Ο 21ος αιώνας μπορεί να είναι ο αιώνας της ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων, της απόκρουσης της επίθεσης του διεθνούς κεφαλαίου, της αποφασιστικής αντεπίθεσης. Θα είναι ο αιώνας μιας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων.

Στο σημερινό αφιέρωμα, παρουσιάζονται αποσπάσματα από τα έργα του Β.Ι.Λένιν «Τα άμεσα καθήκοντα της Σοβιετικής Εξουσίας», (Απαντα, τ.36, σελ.168-173) και «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου»,(Απαντα, τ.39, σελ.271-282), γραμμένο για τη 2η επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης), που αναδεικνύουν τα καθήκοντα του Κόμματος και του κράτους μετά την κατάληψη της εξουσίας, αλλά και τις τεράστιες δυσκολίες για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Επίσης, από λόγο του Ι.Β.Στάλιν στην πρώτη πανενωσιακή σύσκεψη των σταχανοφικών, «Η σημασία του σταχανοφικού κινήματος», («Ζητήματα Λενινισμού», σελ 654-660), που αναφέρεται στις δυνατότητες της ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας ως βασικού ζητήματος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στις συνθήκες που τις δημιούργησαν, έτσι ώστε η εργατική τάξη να έχει πολλαπλάσιες κατακτήσεις και αποτελέσματα στο δύσκολο έργο της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας.

Ακόμη, παρουσιάζονται με συγκεκριμένα στοιχεία οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, σε σύγκριση με τη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα, που αναδεικνύουν την ανωτερότητά του ως κοινωνικοοικονομικού συστήματος.