Δεν υπάρχει αστικό κράτος, όσο «δημοκρατικό» κι αν εμφανίζεται ως προς τη μορφή του, που να μην εξαπολύει όποτε χρειαστεί στρατό, αστυνομία, δικαιοσύνη ενάντια στους εργαζόμενους, με πρόσχημα την «παραβίαση της δημόσιας τάξης» και τη «διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής», τα ίδια επιχειρήματα δηλαδή που ανασύρει και ο νέος νόμος και προπαγανδίζονται από τους μηχανισμούς (...) Ετσι, η «δημοκρατία», η ελευθερία του αστικού κράτους, είναι η ελευθερία των καπιταλιστών να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, και όποτε χρειαστεί να καταστέλλουν με τη βία μέσω των μηχανισμών του αστικού κράτους τις εργατικές κινητοποιήσεις, οι οποίες εντείνονται σε περιόδους καπιταλιστικών κρίσεων, όπως είναι η τωρινή.

Από αυτήν την άποψη, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, για Παιδεία για όλους, γίνονται απειλή για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Στο πλαίσιο αυτό οι αγώνες των εργαζομένων του οργανωμένου ταξικού κινήματος στοχεύονται, ποινικοποιούνται, συκοφαντούνται.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα μέσα από το οργανωμένο ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, μπορούν να οργανώσουν την αντίσταση και την αντεπίθεσή τους, να κουρελιάσουν στην πράξη και το νέο «Ιδιώνυμο» και την τρομοκρατία του αστικού κράτους και των κυβερνήσεών του.

Το νομοσχέδιο όντως «εναρμονίζεται πλήρως προς τα ισχύοντα στις πιο προηγμένες χώρες», όπως τονίζει η αστική θεωρία, μόνο που αυτό γίνεται προς το αντιδραστικότερο. Πράγματι, την τελευταία δεκαπενταετία, μέσω της ανάπτυξης του αντιτρομοκρατικού νομοθετικού πλαισίου της ΕΕ επανέκαμψε η δυνατότητα ποινικοποίησης των ιδεών (The European Union Counter-Terrorism Strategy, 14469/4/05, REV4). Η, κεντρική για την «αντιτρομοκρατική στρατηγική της ΕΕ», αρχή της πρόληψης έχει σκοπό να καταπολεμήσει τη διάδοση ιδεολογιών που υποστηρίζουν την «τρομοκρατία», τον «εξτρεμισμό» και τη «ριζοσπαστικοποίηση». Είναι προφανές ότι οι έννοιες αυτές είναι ανοιχτές στην ερμηνεία των εκάστοτε κατασταλτικών αρχών, η οποία μπορεί να είναι διασταλτική.

Στη Βρετανία η στρατηγική της ΕΕ αντανακλάται στη διαρκώς ανανεούμενη στρατηγική CONTEST, η οποία μεταξύ άλλων επιβλέπει την προληπτική καταστολή των «ριζοσπαστικών» ιδεών στα πανεπιστήμια, σε δημόσιους χώρους δηλαδή όπου η ελευθερία της σκέψης και η ελευθερία του λόγου αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις. Εξάλλου, πρόσφατη έκθεση Βρετανών εμπειρογνωμόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η επαναστατική εργατική ιδεολογία (...) μπορεί από μια άποψη να θεωρηθεί από μόνη της εξτρεμιστική» (Daniel Allington, Siobhan McAndrew, and David Hirsh, Violent extremist tactics and the ideology of the sectarian far left, 2019).

Συμβαδίζοντας με τη σύγχρονη αντίδραση, λοιπόν, η δημιουργία «Διεύθυνσης Πρόληψης Βίας», που προβλέπει το άρθρο 19, επαναφέρει στη σύγχρονη νομική πραγματικότητα την ποινικοποίηση των ιδεών που συναντάται σε ιστορικά παραδείγματα αντικομμουνιστικής νομοθεσίας και προσφέρει στο αστικό κράτος νέες δυνατότητες για την αντιμετώπιση του ταξικού εχθρού.

Πέρασε ο καιρός, ο λύκος κυκλοφορούσε στα χωράφια και γύρω από το σπίτι σαν φύλακας. Μια μέρα, καθόταν στο σπίτι κι έκανε να βγει έξω. Ο λύκος τού επιτέθηκε και τον ώθησε πίσω στο σπίτι. Τον έκλεισε μέσα. Δεν μπορούσε να βγει έξω. Οταν μεγάλωσαν τα παιδιά του, έμαθαν ότι δεν κάνει να βγουν από το σπίτι, έμαθαν να ζουν κάτω από την απειλή του λύκου. Τόσο απλά. Ο πραγματικός φόβος της εποχής μας είναι ότι με δυσκολία πια διακρίνουμε το λύκο και ότι τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι η κατάσταση είναι δεδομένη και δεν αλλάζει. Μαθαίνουμε να μην παλεύουμε και αρκούμαστε να παλεύουμε για την ελευθερία μας και το δικαίωμα στην αντίδραση για να πάμε το πολύ από δωμάτιο σε δωμάτιο, ενώ μας ανήκει - σε όλους - το έξω, ο κόσμος όλος.

Το τερατώδες νομοσχέδιο αποσκοπεί στην αποτροπή και απαγόρευση των λαϊκών κινητοποιήσεων, του εργατικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος. Τα τελευταία χρόνια, το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης επιβάλλει αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα και νόμους χουντικής κοπής, επικαλούμενο «έκτακτη ανάγκη», μνημόνια, καθεστώς αποικίας χρέους και εποπτείας ΕΕ - ΔΝΤ, πανδημίας κ.ο.κ. Το νομοσχέδιο επανεισάγει τη δικτατορική πρακτική του «ιδιώνυμου αδικήματος» για τη συμμετοχή σε μη εγκεκριμένες συναθροίσεις, και κυρίως: Για την ίδια την ιδεολογία, τη σκέψη, τη συνείδηση των πολιτών. Στόχος είναι η «πρόληψη διαφόρων μορφών και εκφάνσεων της βίας, όπως ιδίως η ριζοσπαστικοποίηση και ο βίαιος εξτρεμισμός», δηλαδή πρωτίστως το ταξικό ριζοσπαστικό εργατικό επαναστατικό κίνημα, ο κομμουνισμός! Η ίδια η επιστήμη, η όποια κριτική σκέψη και ιδεολογία τίθενται υπό διωγμό ως «ιδεολογία της βίας», έναντι της οποίας προτάσσεται «η ενίσχυση της ανθεκτικότητας της κοινωνίας απέναντι στις αιτίες που οδηγούν στη βία, στην παραβατικότητα και στο έγκλημα»! Προσπαθούν με θράσος και δόλο και πάλι να εξισώσουν την επαναστατική θεωρία και πράξη με το κοινό ποινικό έγκλημα, να ακυρώσουν την ηθικοπολιτική πρωτοπορία, την αυταπάρνηση, τον ανιδιοτελή συλλογικό αγώνα των επαναστατών, ταυτίζοντάς τους με τους εκ προοιμίου κατακριτέους και κατάπτυστους εκπροσώπους του ιδιοτελούς αποτρόπαιου εγκλήματος, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και κάθε μισανθρωπισμού. Γιατί; Διότι τρέμουν την επερχόμενη ριζοσπαστικοποίηση του λαού με κατεύθυνση την επανάσταση και τον κομμουνισμό! Είναι καθήκον κάθε ανθρώπου, κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου πολίτη - και ιδιαίτερα της επιστημονικής και εκπαιδευτικής κοινότητας - να πρωτοστατήσει στον μαζικό λαϊκό αγώνα, ώστε να ακυρωθεί στην πράξη αυτό το τερατούργημα! Δεν θα περάσει!

Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες στο καπιταλιστικό σύστημα αποτελούν πάντα το αποτέλεσμα αγώνων.

Για την κρατική εξουσία και το κεφάλαιο συνιστούν όμως «περιορισμούς» της «ομαλότητας», δηλαδή ρυθμίσεις που δυσχεραίνουν την εργοδοτική αυθαιρεσία, την «ελεύθερη άσκηση» της εκμετάλλευσης της εργασίας, την υπόκλιση στη «θρησκεία» της «επιχειρηματικότητας», τη θεοποίηση του κέρδους.

Γι' αυτό σε κάθε συνταγματική ή νομοθετική θεσμοθέτηση κοινωνικών δικαιωμάτων και εργατικών κατακτήσεων παρατίθενται και οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες το κράτος μπορεί να αποφασίσει τον περιορισμό τους ή και την αναστολή τους. Το ισχύον Σύνταγμα προβλέπει, άλλωστε, την απαγόρευση διαδηλώσεων όποτε υφίσταται «σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια», πρόβλεψη που δεν έλαβε ιδιαίτερη έκταση, λόγω της δυναμικής των αγώνων.

Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεπικουρούμενη από την απελπισμένη προσπάθεια του «νέου ΣΥΡΙΖΑ» να αποδείξει προς κάθε κατεύθυνση ότι αποτελεί κόμμα του αστικού κατεστημένου, αισθάνθηκε ξαφνικά τόσο ισχυρή ώστε να μιμηθεί το πνεύμα «ελευθεριών» της χούντας.

Θεσπίζει το ιδιώνυμο έγκλημα της συμμετοχής σε απαγορευμένη συγκέντρωση, παρέχει την ευχέρεια στην αστυνομία να αποφασίζει πότε «διαταράσσεται η κοινωνικοοικονομική ζωή», και ιδρύει μια επιτελική κατασταλτική «Διεύθυνση Πρόληψης της Βίας».

Βεβαίως, η βία είναι υπαρκτή στην ελληνική κοινωνία, αλλά η κυρίαρχη, σχεδόν αποκλειστική όψη της είναι η κρατική βία και τρομοκρατία.

Ομως οι «τεχνολόγοι» της φτωχοποίησης των πολλών και της «ανάπτυξης» των λίγων διαπράττουν μέγιστο σφάλμα θεωρώντας ότι έχουν εξασφαλίσει τη συναίνεση της κοινωνίας.

Η νεολαία, το εργατικό κίνημα και όλοι όσοι αγωνίζονται για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολλών θα καταργήσουν στην πράξη το νέο νομοθετικό τερατούργημα.

Στη Βρετανία η λεγόμενη «Ατζέντα Πρόληψης» («Prevent Agenda») εισήχθη επίσης για την πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης - έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ως ρατσιστικό και ισλαμοφοβικό εργαλείο για να στοχεύσει μουσουλμανικές και εθνικές μειονότητες, για να καταπνίξει οποιαδήποτε κριτική στη βρετανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική και για υπονόμευση της ελευθερίας της έκφρασης.

Η ερμηνεία της «Ατζέντας Πρόληψης», που εισήχθη αρχικά ως απάντηση σε τρομοκρατικές επιθέσεις, επεκτάθηκε ώστε να καλύπτει την παρακολούθηση και τη στόχευση πολλών αριστερών πολιτικών οργανώσεων, αντιφασιστικών και αντιπολεμικών ομάδων - όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βρετανίας, η «Ενωση Κατά του Ρατσισμού» (Unite Against Racism) και ο συνασπισμός «Σταματήστε τον Πόλεμο» (Stop the War coalition).

Με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτονται ο πραγματικός σκοπός και το αποτέλεσμα αυτής της φαινομενικά καλοήθους νομοθεσίας - καθώς οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής κρίσης αυξάνονται και τα κράτη αποδεικνύονται ανίκανα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των εργατών και των λαϊκών τάξεων, το κράτος θα στρέφεται όλο και περισσότερο σε κατασταλτικά μέτρα για την εξάλειψη και προληπτική αντιμετώπιση της αντίστασης, συμπεριλαμβανομένων μέτρων που επιτρέπουν την ποινικοποίηση των «ριζοσπαστικών» αντικαπιταλιστικών θέσεων.

Αυτό συμβαδίζει με τις εξελίξεις σε ολόκληρη την ΕΕ, όπου, για παράδειγμα, το καθεστώς Μακρόν στη Γαλλία χρησιμοποίησε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που κηρύχθηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και τις εκτεταμένες εξουσίες που παραχωρήθηκαν στην αστυνομία, για να επιτεθεί στα γραφεία αριστερών πολιτικών οργανώσεων. Ο ελληνικός λαός, και ιδίως η ελληνική εργατική τάξη, δεν πρέπει να έχει αυταπάτες σχετικά με τη φύση αυτού του νομοσχεδίου και την απειλή που συνιστά για τα κινήματα που αντιτίθενται στις αποτυχίες του καπιταλισμού.

Θα μας βρει όλους αντιμέτωπους. Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο.

Καλή αντάμωση!

Με το νομοσχέδιο επιχειρείται ο δραστικός περιορισμός του δικαιώματος της συγκέντρωσης και διαδήλωσης, ενώ οι μηχανισμοί καταστολής αναδεικνύονται σε βασικό κριτή της νομιμότητας των δημόσιων συναθροίσεων. Ιδιαίτερη σημασία έχει η εισαγωγή του θεσμού του «οργανωτή» της διαδήλωσης - συγκέντρωσης, ο οποίος καθίσταται όμηρος των επίσημων μηχανισμών καταστολής και την ίδια στιγμή έρμαιο των προβοκατόρικων μηχανισμών.

Ταυτόχρονα, με το νομοσχέδιο θεσμοθετείται ένας επιτελικός μηχανισμός ιδεολογικής τρομοκράτησης, συκοφάντησης, χειραγώγησης και χαφιεδισμού υπό τον τίτλο «Διεύθυνση Πρόληψης Βίας», με τον οποίο σχεδιάζεται να συνεργαστεί και η «ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα». Μέσω αυτού του μηχανισμού, το αστικό κράτος οργανώνει την (προληπτική) στρατηγική του για την αντιμετώπιση της «ιδεολογίας της βίας». Στην «ιδεολογία της βίας», κατά το νομοσχέδιο, εντάσσονται «η ριζοσπαστικοποίηση και ο βίαιος εξτρεμισμός» μαζί με κάθε άλλη μορφή βίας (ενδοοικογενειακή, έμφυλη, ενδοσχολική, ρατσιστική).

Η συκοφάντηση που επιχειρείται, μέσω της ταύτισης «ριζοσπαστικοποίησης» και ενδοοικογενειακής, έμφυλης, ενδοσχολικής και ρατσιστικής βίας, είναι προφανής. Το κύριο, ωστόσο, είναι ότι στην κατεύθυνση της «Στρατηγικής της ΕΕ για την Αντιμετώπιση της Τρομοκρατίας» (που είναι διατυπωμένη ήδη από το 2005) και μιας σειράς άλλων αντιδραστικών Οδηγιών της ΕΕ τα τελευταία χρόνια, ποινικοποιείται η «ριζοσπαστικοποίηση», συνδεόμενη άμεσα με τον «βίαιο εξτρεμισμό». Οι συντάκτες του νομοσχεδίου κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, αποφεύγοντας να δώσουν ορισμό της «ριζοσπαστικοποίησης». Αυτό που αποφεύγουν είναι να δηλώσουν ανοιχτά τις αντικομμουνιστικές στοχεύσεις του νομοσχεδίου. Ριζοσπαστικοποίηση, από την άποψη του λαϊκού κινήματος, σημαίνει ανάπτυξη, μέσα στην ταξική πάλη, ταξικής συνείδησης ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου. Είναι η ταξική συνείδηση (και τελικά ξανά η ταξική πάλη) που κηρύσσεται παράνομη. Γι' αυτό η «αποριζοσπαστικοποίηση» αποτελεί τον κύριο διακηρυγμένο στόχο του νομοσχεδίου.

Οι νόμοι δεν αρκεί να ψηφιστούν, πρέπει να εμπεδωθούν στην πράξη. Μόνο η «οργανωμένη απειθαρχία» των ταξικών δυνάμεων μπορεί να βάλει φραγμό στις αστικές μεθοδεύσεις. Το νομοσχέδιο θα το ακυρώσει στην πράξη η λαϊκή πάλη. Στηρίζουμε το ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια στο αντιδραστικό νομοσχέδιο και στην «κοινωνική ειρήνη» του κεφαλαίου.