ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

Ιμπεριαλιστικά τερτίπια για την υποταγή

Του Παύλου ΑΛΕΠΗ

Κανένας λογικός άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη δεν μπορεί να τους πιστέψει. Είναι άλλο πράγμα να ψάχνεις για άλλοθι να ερμηνεύσεις, ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό σου, μια προσωπική, ή συλλογική στάση ζωής, ή κάποιες επιλογές και είναι άλλο να τους πιστεύεις πραγματικά. Οποιος, για παράδειγμα, ήδη έχει "χωνέψει" εβδομήντα οχτώ μέρες ενός από τους πιο σκληρούς, απάνθρωπους, θρασύδειλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, δε σημαίνει πως τους πίστεψε κιόλας και έχει πάρει στα σοβαρά τα παραμύθια τους για "ειρήνη", "ανθρώπινα δικαιώματα", "Σύμφωνα Σταθερότητας" και ό,τι άλλο άτεχνα σκαρφίζονται να βαφτίζουν τις διάφορες φάσεις του ιμπεριαλιστικού τους σχεδίου. Σε όλα αυτά, που έγιναν και γίνονται, καμιά άλλη λογική συνοχή δεν μπορεί να βρει στα σοβαρά κανείς, παρά μόνο τον ιμπεριαλιστικό στόχο. Το ένα βήμα παραπάνω για την επιβολή της Νέας Τάξης...

Για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να τους πάρει κανείς στα σοβαρά, όταν, αφού αιματοκύλησαν απρόκλητα και από την ασφάλεια της απόστασης μια ολόκληρη χώρα, δολοφονώντας σχεδόν μόνο αθώους πολίτες και παιδιά και καταστρέφοντας σπίτια και παραγωγικές μονάδες, τώρα, τάχα, δεν μπορούν να ελέγξουν τις καθημερινές δολοφονίες και τις υλικές καταστροφές από εκείνους, που οι ίδιοι εξόπλισαν, εκπαίδευσαν, παρότρυναν. Και ενώ συνεχίζονται τα εγκλήματα στην περιοχή ακριβώς που έχουν εγκατασταθεί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατοχής, ταυτόχρονα, παριστάνουν και πως δεν καταλαβαίνουν και όλη τους η έννοια εξαντλείται στο πώς θα απομακρύνουν την κυβέρνηση Μιλόσεβιτς... Δε χρειάζονται πλέον επιχειρήματα "αποκάλυψης". Η σειρά των γεγονότων μαρτυρά μόνη της τα σχέδια, τους ενόχους και τους συνενόχους.

* * *

Εδώ είναι και ένα από τα προβλήματα. Το γεγονός, δηλαδή, πως ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός, με τον τρόπο του, επενδύει στο γεγονός ότι δεν τον πιστεύουν, αλλά τελικά, με τον ένα ή άλλο τρόπο, διάφοροι "μαθαίνουν τα βήματα" και χορεύουν στο σκοπό που τους παίζει... Κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα, εξαρτημένα σε συμφέροντα εκμεταλλευτριών τάξεων, "στρατολογούνται" πρώτοι - πρώτοι, με την προσμονή κάποιου κέρδους από τη μοιρασιά, έστω όχι και άμεσου, έστω και όχι τόσο συγκεκριμένου από την αρχή, έστω και με τη μορφή υποσχέσεων και "ακάλυπτων επιταγών". Μερίδες των λαϊκών στρωμάτων πέφτουν, επίσης, θύματα τέτοιων προσμονών ιμπεριαλιστικού κέρδους και ταυτόχρονης φυγής από την πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ακόμα τώρα μέσα στο κατακαλόκαιρο ψελλίζουν κάποιοι στις ραδιοφωνικές εκπομπές για το πόσο "εθνικός στόχος" είναι, να είναι έδρα "της ανοικοδόμησης των Βαλκανίων" η Θεσσαλονίκη. Εκεί, σώνει και καλά, να φτιάξουν ακροατές - οπαδούς των ιμπεριαλιστικών σχεδίων μέσα και στις λαϊκές μάζες.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κατηγορία, που, επειδή δεν πιστεύει με τίποτα τα ιμπεριαλιστικά τερτίπια, πιστεύει, ταυτόχρονα, και πως δεν ακολουθεί το δρόμο που της χαράσσουν. Πρόκειται για εκείνους, που αντιλαμβάνονται ως ένα βαθμό την πραγματικότητα, αλλά δεν καταλαβαίνουν τη διαρκή κίνησή της και τις δυνατότητες να αλλάξει. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τα πρώτα βήματα της μάλλον ακούσιας υποταγής. Μια υποταγή, που, ίσως, δεν είναι συνειδητή, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αφού δε δέχεσαι με τίποτα την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, αλλά, ταυτόχρονα, δέχεσαι να μην κάνεις και τίποτα (ούτε μια τρικλοποδιά να της βάλεις), προκειμένου να αναγκαστεί να καθυστερήσει, να αλλάξει σχέδια, να αποκαλυφθεί, να αρχίσει, ίσως, η διαδικασία διάβρωσής της. Φυσικά, η μη συνειδητότητα αυτής της υποταγής διαρκεί πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί, όταν πλέον "έστριψες για να αποφύγεις τη φασαρία ή γιατί δεν πίστεψες στην αποτελεσματικότητα της μαζικής πάλης", η στροφή έχει γίνει και ο δρόμος που παίρνεις είναι εντελώς διαφορετικός. Τότε η αρχική επιλογή μετατρέπεται συνήθως σε στάση ζωής και, πλέον, χρειάζεται τα άλλοθι, που, αφού δεν τα βρίσκει στη λογική, τα δανείζεται από το ιμπεριαλιστικό οπλοστάσιο, που του τα έχει έτοιμα για πάσα χρήση. Επειδή, μάλιστα, "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει...", υπάρχει περίπτωση εκείνος που έχει κάνει αυτήν την αρχική επιλογή της μη δράσης και καταλήγει στη συνέχεια να δανείζεται ιμπεριαλιστικά "κουφέτα για να κάνει γάμο", να είναι και από τις δυσκολότερες περιπτώσεις επαναφοράς στη δυνατότητα αντικειμενικής παρατήρησης του πραγματικού.

* * *

Σε αυτή τη μορφή υποταγής, όσο και αν φαίνεται παράξενο, ο ιμπεριαλισμός επενδύει ίσως τα περισσότερα. Καθόλου τυχαία, χρόνια τώρα πολιτικοί και ιδεολόγοι ξοδεύουν τις ικανότητές τους να πείσουν πως αλλαγές το σύστημα δε σηκώνει και πρέπει να μάθουμε να ταξιδεύουμε στα νερά του... Στην καλύτερη, τάχα, περίπτωση, για τη λογική τους, είναι να καταφέρεις "να τσιμπολογήσεις" κάτι τις, εφ' όσον φυσικά έχεις σιγουρέψει την "πλεύση" στο ρεύμα που επιβάλλουν. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πλέον πως εκεί, στην τάση "τσιμπολογήματος", βρίσκεται η μόνιμη πηγή του οπορτουνισμού. Ο ιμπεριαλισμός φροντίζει πάντα και αυτή η πηγή ποτέ να μη στερέψει... Είναι τόσο σίγουρος για την αποτελεσματικότητα αυτών των τακτικών του μέσα στη μόνιμη αβεβαιότητα του συστήματος, που μεθοδεύει ακόμα και την εσωτερική "αυτοκριτική του", προκειμένου να διασώσει τη συνολική ύπαρξη και να προωθήσει τα μελλοντικά σχέδια. Για παράδειγμα, όλη αυτή η μουρμούρα για τη "μη αποτελεσματικότητα της ΝΑΤΟικής δύναμης να αστυνομεύσει την κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο", που προέρχεται ακόμα και από άμεσα όργανα του ίδιου του ιμπεριαλισμού, αν δεν αποβλέπει σε τίποτα άλλο χειρότερο, προσωρινά χρησιμεύει για να ξεθυμαίνει η λαϊκή οργή για τα καθημερινά εγκλήματα. Χώρια ότι, ακόμα και με αυτόν τον τρόπο, διατηρείται σε όλους τους πληθυσμούς της περιοχής ο διαρκής φόβος και ανασφάλεια, που ενεργοποιεί την τάση "ας μην τους πάμε κόντρα...".

* * *

Και όμως, καμιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματικότητα στο επόμενο χιλιοστό του δευτερολέπτου. Ακόμα και στην πιο απειροελάχιστη υποδιαίρεση του χρόνου, η πραγματικότητα είναι πλέον παρελθόν και ετοιμάζεται η αλλαγή της καινούριας. Το ζήτημα είναι, πώς θα αλλάξει, γιατί το ότι θα αλλάξει είναι σίγουρο και απόλυτος νόμος της εξέλιξης. Αυτό το πώς θα αλλάξει εξαρτιέται από τη δράση των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, όσο τους καταλαβαίνουμε, αλλά τους αφήνουμε "να κόβουν μόνοι τους μέτρα" του επόμενου κόσμου, φυσικό είναι να τον χειροτερεύουν και να κερδίζουν "πόντους" στην επιβολή της Νέας Τάξης. Για να αλλάξει αυτή η διαδικασία, πρέπει, όχι μόνο να καταλαβαίνουμε την πραγματικότητά τους, αλλά να δρούμε για να φτιάξουμε τη δική μας.

Οταν εκείνοι καλλιεργούν και επενδύουν στη μη δράση, σημαίνει ακριβώς πως η λαϊκή δράση είναι ο εφιάλτης τους.

Καμιά πραγματικότητα δεν είναι πραγματικότητα στο επόμενο χιλιοστό του δευτερολέπτου. Ακόμα και στην πιο απειροελάχιστη υποδιαίρεση του χρόνου, η πραγματικότητα είναι πλέον παρελθόν και ετοιμάζεται η αλλαγή της καινούριας. Το ζήτημα είναι, πώς θα αλλάξει, γιατί το ότι θα αλλάξει είναι σίγουρο και απόλυτος νόμος της εξέλιξης. Αυτό το πώς θα αλλάξει, εξαρτιέται από τη δράση των ανθρώπων. Αρα, όχι μόνο πρέπει να καταλαβαίνουμε την πραγματικότητά τους, αλλά να δρούμε για να φτιάξουμε τη δική μας

Ιμπεριαλιστικά τερτίπια για την υποταγή

Του Παύλου ΑΛΕΠΗ

* * *

ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ακόμη άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη που θεωρούν ότι η κοινωνική ζωή, η ίδια η ύπαρξή τους είναι φυσικό φαινόμενο, ανεξάρτητο από τη δράση συγκεκριμένων νόμων που καθορίζουν την εξέλιξη της Ιστορίας, με τη συνειδητή δράση συγκεκριμένων κοινωνικών δυνάμεων, στο πλαίσιο συγκεκριμένων μεταξύ τους κοινωνικών σχέσεων, τότε τα γεγονότα στα Βαλκάνια και, κυρίως, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, σίγουρα, θα τους έχουν κάνει να αλλάξουν γνώμη. Αν προσπαθήσει κανείς να βρει το αόρατο νήμα, που συνδέει φαινομενικά ανεξάρτητα μεταξύ τους παρόμοια γεγονότα, από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο ως τα σήμερα, δεν μπορεί παρά να αναζητήσει την αρχή του στον πρωταγωνιστή τους, τις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο κρίκος, που συνδέει αυτά τα γεγονότα, από τότε που η πρώτη ατομική βόμβα έπεφτε στη Χιροσίμα (σελίδα 6)

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ του ελληνικού κράτους απέναντι στα δικαιώματα των μειονοτήτων, ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος μιας ενιαίας σε αντίληψη και στόχους πολιτική: της πολιτικής της υποτέλειας και της εξάρτησης. Μια πολιτική που ενώ αφενός εξυπηρετούσε τα "συμμαχικά" σχέδια, μέσω της επιδίωξης εκτουρκισμού της μουσουλμανικής μειονότητας, ταυτόχρονα εξυπηρετούσε διπλά τους ιμπεριαλιστές, αφού ακολουθούσε μια τακτική διακρίσεων κατά της μειονότητας (σελίδες 7 - 9)

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ αλλαγές στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, παράλληλα με την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα, έχει δρομολογήσει και υλοποιεί η κυβέρνηση Σημίτη, στο πλαίσιο των "τομών" που υποδεικνύουν η ΕΕ, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ. Ομως δεν μπορούν να γίνουν πράξη χωρίς τη συμμετοχή και στήριξή τους από τους δημόσιους υπάλληλους. Ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση έχει φροντίσει να θεσμοθετήσει και θέσει σε εφαρμογή σειρά νόμων, μηχανισμών, κωδίκων, σώματα επιθεωρητών κ.ο.κ., με στόχο να πειθαναγκαστούν οι υπάλληλοι και να μετατραπούν σε άβουλα εκτελεστικά όργανα των κυβερνητικών πολιτικών (σελίδα 12)

Η ΠΡΩΤΗ βδομάδα εφαρμογής του υποτιθέμενου "35ωρου" στις τράπεζες τέλειωσε, με τη "ζυγαριά" να γέρνει σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των τραπεζοϋπαλλήλων, επιβεβαιώνοντας στο ακέραιο τις καταγγελίες της ΕΣΑΚ Τραπεζών. Οι τραπεζοϋπάλληλοι πήραν μια, πρώτη, ιδέα για το εργασιακό καθεστώς που οραματίζονται και προωθούν τα επιτελεία των τραπεζιτών, προκειμένου να ενισχύσουν την "ανταγωνιστικότητά" τους. Μια ανταγωνιστικότητα, που θα "τραφεί" με πολλά από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων στις τράπεζες (σελίδα 13)

Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ μεγάλη αύξηση της κερδοφορίας των τραπεζών (κρατικών και ιδιωτικών), αλλά και των άλλων μεγάλων εμπορικών, βιομηχανικών, διαφημιστικών και άλλων επιχειρήσεων αποκαλύπτει με σαφήνεια το μέγεθος της λεηλασίας που υφίστανται οι εργαζόμενοι και οι οικονομικά αδύνατοι από τους τραπεζίτες, τους μεγαλεμπόρους και τους μεγαλοβιομηχάνους (σελίδες 14 - 27)

"ΔΕΚΑΡΑ τσακιστή" δε δίνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα. Φρόντισε να το επιβεβαιώσει και σε ό,τι αφορά τον τομέα των σκαφών αναψυχής, με ένα νομοσχέδιο - έκτρωμα που κατέθεσε στη Βουλή ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Σταύρος Σουμάκης. Ενα νομοσχέδιο που παραχωρεί νέα σκανδαλώδη προνόμια στο εφοπλιστικό κεφάλαιο που δραστηριοποιείται σε αυτό τον τομέα. Ενα νομοσχέδιο που ορίζει σαφέστατα ότι οι επιβάτες θα ταξιδεύουν ακόμα και χωρίς καπετάνιο, καταργώντας ακόμα και αυτά τα ανεπαρκέστατα μέτρα ασφαλείας για τους ανθρώπους, που επιβαίνουν σε αυτά τα πλοία, είτε ως επιβάτες, είτε ως πλήρωμα!!! (σελίδες 28-29).