Πάντως, από την πρώτη κιόλας στιγμή, επιβεβαιώθηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι μοναδικός στόχος των Γερμανών της κοινοπραξίας «Χόχτιφ», που για 25 χρόνια θα εκμεταλλεύονται τη λειτουργία του αεροδρομίου, είναι το κέρδος και μόνον αυτό. Επίσης, από διάφορες ενέργειες της γερμανικής διοίκησης του αεροδρομίου (το ΔΣ απαρτίζεται από πέντε Γερμανούς και τέσσερις Ελληνες), φάνηκε ξεκάθαρα ότι επί της ουσίας το νέο αεροδρόμιο αποτελεί ξένο έδαφος μέσα στην Ελλάδα.

Κοινή ομολογία όλων είναι ότι το αεροδρόμιο ήταν ανέτοιμο να λειτουργήσει, εντούτοις η κυβέρνηση υπέκυψε στις πιέσεις της «Χόχτιφ» και έσπευσε να χορηγήσει την απαιτούμενη άδεια. Ο λόγος; Ενας και μοναδικός: Να αρχίσουν αμέσως οι ιδιώτες να εισπράττουν τα υπέρογκα τέλη - φόρους και ενοίκια, δεδομένου ότι το «Ελευθέριος Βενιζέλος» είναι από τα πιο πανάκριβα αεροδρόμια του κόσμου! Αρκεί να σημειωθεί ότι η φορολογία του αεροδρομίου Σπάτων ανά επιβάτη ανέρχεται σε 11.400 δρχ., έναντι 3.800 δρχ. του αεροδρομίου του Παρισιού, που κράταγε τα σκήπτρα!

Παράλληλα με το σκόπιμο αλαλούμ που επικράτησε τις πρώτες μέρες λειτουργίας του αεροδρομίου, επιχειρήθηκε και η περαιτέρω δυσφήμιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΟΑ, με στόχο τη διευκόλυνση των κυβερνητικών χειρισμών για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα του εθνικού αερομεταφορέα. Και αυτό αποκαλύπτεται από μια σειρά πράξεις και παραλείψεις της γερμανικής διοίκησης του αερολιμένα, όσον αφορά την εξυπηρέτηση της ΟΑ: Ειδικότερα, ενώ ήταν γνωστό ότι η ΟΑ θα είχε πολύ μεγαλύτερο όγκο εργασιών από τις υπόλοιπες εταιρίες, εντούτοις οι Γερμανοί δεν είχαν φροντίσει, αν και όφειλαν, να έχουν έτοιμη την αναγκαία υποδομή, ώστε να μπορέσει η ΟΑ να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.

Η πρώτη δυσμενής μεταχείριση κατά της ΟΑ ήταν ότι δεν της επέτρεψαν να εγκαταστήσει κεραία για να θέσει σε λειτουργία το δικό της σύστημα ενδοσυνεννόησης. Λόγω της έλλειψης συστήματος ενδοσυνεννόησης, προκλήθηκε το γνωστό χάος στο αεροδρόμιο, που ταλαιπώρησε χιλιάδες επιβάτες, ενώ με τον τρόπο αυτό οι Γερμανοί, εκβιάζοντας την ΟΑ, επέβαλαν τη χρησιμοποίηση του δικού της συστήματος «Τέτρα», έναντι ενός δισεκατομμυρίου δραχμών! Επίσης, οι Γερμανοί αντιμετώπισαν εντελώς πρόχειρα το θέμα της διαχείρισης των αποσκευών. Δεν έκαναν δοκιμές σε πραγματικές συνθήκες, δηλαδή με γεμάτες βαλίτσες, ενώ και το προσωπικό της «Χόχτιφ» γι' αυτή τη δουλιά ήταν ουσιαστικά ανεκπαίδευτο και ανεπαρκές. Επακόλουθο αυτού ήταν να μπλοκάρει το σύστημα και οι βαλίτσες να αποθηκεύονται σε άλλο χώρο προορισμού.

Παράλληλα, δε λειτούργησαν σωστά οι ηλεκτρονικοί πίνακες πληροφόρησης για τις αφίξεις - αναχωρήσεις αεροσκαφών και, σε συνδυασμό με την απαγόρευση των ηχητικών αναγγελιών, επέτειναν τη χαώδη κατάσταση.

Βέβαια, για όλη αυτήν την κατάσταση, ευθύνη φέρει και η διοίκηση της ΟΑ, η οποία δεν απαίτησε από τους Γερμανούς να είναι έτοιμη όλη η υποδομή, προκειμένου να λειτουργήσει απρόσκοπτα, δέχτηκε να μεταφερθεί στο νέο αεροδρόμιο άναρχα σε μια νύχτα, με σοβαρές ελλείψεις προσωπικού (το υπάρχον προσωπικό, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις ανάγκες λειτουργίας του νέου αεροδρομίου, δούλεψε μέχρι και 30 ώρες συνεχόμενες ώρες), χωρίς όλες τις υπηρεσίες της και ειδικότερα αυτήν της Τεχνικής Διεύθυνσης. Και είναι πρωτόγνωρο, αεροπορική εταιρία να λειτουργεί σε διαφορετικό αεροδρόμιο από αυτό που επισκευάζει τα αεροπλάνα της. Αυτή η διαδικασία συντήρησης των αεροσκαφών πολλαπλασιάζει το κόστος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον περιβόητο ανταγωνισμό με τις άλλες αεροπορικές εταιρίες, που προβάλλει η κυβέρνηση κάθε φορά που επιχειρεί να επιβάλει αντεργατικά μέτρα.

Το κυρίαρχο πρόβλημα του αεροδρομίου είναι πολιτικό και αφορά την εκχώρηση δικαιωμάτων στους Γερμανούς, αλλά και την προσπάθεια επιβολής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο χώρο των αερομεταφορών. Συνεπώς δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την αποικιοκρατική σύμβαση του αεροδρομίου Σπάτων, που καθιστά τους Γερμανούς επικυρίαρχους και τους παρέχει τη δυνατότητα να ελέγχουν απόλυτα τη λειτουργία του αεροδρομίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στα πρώτα άρθρα της αποικιοκρατικής σύμβασης, προβλέπεται ρητά ότι «η παρούσα υπερισχύει παντός ελληνικού νόμου, γενικής ή ειδικής φύσεως»!

Επίσης, στη σύμβαση προβλέπεται ότι, σε περίπτωση απεργιακής κινητοποίησης, η προκληθείσα οικονομική ζημιά θα καλύπτεται από το ελληνικό κράτος. Αλήθεια, οι Γερμανοί θα αποζημιώσουν την ΟΑ, που την υποχρέωσαν σε δραστική περικοπή των δρομολογίων της;

Αλλά οι αποικιοκρατικοί όροι που έχουν θέσει οι Γερμανοί δε σταματούν εδώ. Η σύμβαση προβλέπει και «γενναίες» ρήτρες σε βάρος του ελληνικού δημοσίου, σε περίπτωση που δεν καλύπτονται συγκεκριμένοι ετήσιοι στόχοι για αεροπορικές κινήσεις ανθρώπων και αεροσκαφών από και προς το αεροδρόμιο Σπάτων.

Βέβαια, αυτό προκύπτει και από άλλες διατάξεις της σύμβασης, με τις οποίες παραχωρείται στη «Χόχτιφ» η αποκλειστική αρμοδιότητα που είχε η ΥΠΑ, για τη λειτουργία και τον έλεγχο του αεροδρομίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική άμυνα και ασφάλεια. Δεδομένου ότι το αεροδρόμιο του Ελληνικού και η ΥΠΑ ήταν ενταγμένα σε ένα γενικότερο επιχειρησιακό σχέδιο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Οσον αφορά τη διαπίστωση ότι επί της ουσίας το αεροδρόμιο Σπάτων αποτελεί ξένο έδαφος στην Ελλάδα, αρκεί να αναφερθεί η πρόσφατη απαγόρευση των Γερμανών στο «Ρ» και τον «902» να καλύψουν δημοσιογραφικά περιοδεία συνδικαλιστικού κλιμακίου του ΠΑΜΕ στους χώρους δουλιάς του νέου αεροδρομίου.

Επίσης στο νέο ιδιωτικό αεροδρόμιο Σπάτων έχει αρχίσει ήδη η εφαρμογή των λεγόμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Στο προσωπικό που έχει προσλάβει η γερμανική διοίκηση του αεροδρομίου, εφαρμόζεται η πολυαπασχόληση, ενώ δεν υπάρχει μονιμότητα εργασίας και ανά πάσα στιγμή απολύει ή προσλαμβάνει κατά το δοκούν είτε για να μην αποκτήσουν δικαιώματα οι εργαζόμενοι είτε για λόγους τρομοκράτησης. Οι εργαζόμενοι εκτελούν τα καθήκοντά τους κάτω από καθεστώς πλήρους αστυνόμευσης και τρομοκρατίας. Κάμερες υπάρχουν παντού, ακόμα και στους χώρους που αλλάζουν ρούχα οι εργαζόμενοι. Το προσωπικό βρίσκεται υπό πλήρη αστυνόμευση και είναι αδύνατο να μετακινηθεί από τον έναν χώρο στον άλλο, αν δεν έχει την ειδική κονκάρδα εισόδου. Υπάρχουν εταιρικές εντολές, που απαγορεύουν στους εργαζόμενους να κυκλοφορούν στους χώρους του αεροδρομίου όταν δεν εκτελούν υπηρεσία. Αποτελεί, δηλαδή, το νέο αεροδρόμιο ένα σύγχρονο εργασιακό γκέτο.

Ο Στ. Μανούσος, εκπρόσωπος της «Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης» και μέλος του ΔΣ της Ενωσης των διοικητικών υπαλλήλων της ΟΑ, τονίζει ότι το αεροδρόμιο Σπάτων πρέπει να λειτουργήσει για την εξυπηρέτηση του Ελληνα πολίτη, κάτω από τις εξής προϋποθέσεις: Πρώτη και κυρίαρχη, να γίνει 100% κρατικό, με την ΥΠΑ αποκλειστικά αρμόδια για τη λειτουργία του. Δεύτερη προϋπόθεση είναι η επαναφορά του ομίλου εταιριών της ΟΑ 100% στο κράτος, με τον εθνικό αερομεταφορέα να έχει την αποκλειστική ευθύνη για τις πτήσεις εσωτερικού και την επίγεια εξυπηρέτηση. Και οι αερομεταφορές να ενταχθούν σε ένα δημόσιο και ενιαίο φορέα μεταφορών.

Βέβαια, για να προκύψουν τέτοιες λύσεις και για το αεροδρόμιο Σπάτων και την ΥΠΑ και την ΟΑ, υπογραμμίζει ο Στ. Μανούσος, θα πρέπει να επικρατήσει μια άλλη, εντελώς αντίθετη από τη σημερινή, πολιτική για την ανάπτυξη της χώρας.

Η ΕΣΚ, σημειώνει ο Στ. Μανούσος, καλεί σε συσπείρωση όλους τους εργαζόμενους στο χώρο του αεροδρομίου, με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής, που θέλει τις πολυεθνικές να θησαυρίζουν και τους εργαζόμενους πολυαπασχολήσιμους, με μισθούς πείνας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και ασφάλιση. Στην προσπάθεια αυτή, θα πρέπει να έρθουν σε κόντρα και με την ηγεσία του κυβερνητικού συνδικαλισμού και των συνοδοιπόρων του (ΝΔ, ΣΥΝ) σε ΟΣΠΑ και ΟΣΥΠΑ, που φέρουν βαριά ευθύνη, τόσο για την κατάσταση των εργαζομένων στο αεροδρόμιο, καθώς επί της ουσίας αποτέλεσαν τον ιμάντα μεταφοράς της κυβερνητικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα (εργασιακά, ιδιοκτησιακά κλπ.).

Καταλήγοντας, ο Στ. Μανούσος υπογραμμίζει: «Ο μόνος δρόμος που δίνει διέξοδο στους εργαζόμενους είναι ο δρόμος της συσπείρωσης, ο δρόμος του μετώπου από τα κάτω. Μόνο έτσι, σε συνεργασία με τις ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος (ΠΑΜΕ), μπορεί να ανατραπεί αυτή η βαθιά αντιλαϊκή πολιτική και μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης, τόσο σε συνδικαλιστικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο και να μπουν οι βάσεις για μια άλλη πολιτική που θα εξυπηρετεί: Τις ανάγκες του Ελληνα πολίτη για γρήγορες, φτηνές και ασφαλείς μεταφορές, αλλά και γενικότερα τις ανάγκες της εργατικής τάξης και όχι των συμφερόντων των μονοπωλίων».