"Η κωμωδία επινοήθηκε για να διορθώνει τις ανθρώπινες αδυναμίες και να γελοιοποιεί τις δυσάρεστες συνήθειες", πίστευε ο Κάρλο Γκολντόνι."Οταν η κωμωδία - έλεγε - των αρχαίων γραφόταν μ' αυτό τον τρόπο, άρεσε στον κόσμο, επειδή βλέποντας στη σκηνή ένα αντίγραφο χαρακτήρα, όλοι διακρίνανε το πρότυπο". Οταν, όμως, η κωμωδία έγινε απλώς αστεία και με το πρόσχημα πως προκαλεί γέλιο, επιτρέπονταν οι πιο εξωφρενικές ανοησίες. Ο Γκολντόνι, όμως, δε συνέλαβε την ιδέα της τέχνης του θεάτρου ως μελέτη ή απόδραση, την ένιωσε ως βαθιά ενταγμένη στη ζωή. Το θέατρο ήταν για τον Γκολντόνι μια ψυχαγωγία ικανή να προτρέψει στη διάδοση της αλήθειας. Θέλοντας να κάνει ωφέλιμες τις κωμωδίες του, ρύθμιζε το ύφος και το περιεχόμενο πάνω στο οικουμενικό. Ο πηγαίος νατουραλισμός του τον οδηγεί να υποστηρίζει την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Το ενδιαφέρον του για το λαό είναι γεμάτο στοργή. Υπήρξε ένας μεγάλος δημοκρατικός και λαϊκός συγγραφέας. Και πολλοί πιστεύουν ότι οι ηθοποιοί που επιζητούν ένα λαϊκό θέατρο, αξιόλογο και δραστικό, ικανό να δημιουργήσει μια ιδεώδη κοινότητα γύρω από τη σκηνή, ανεβάζουν Γκολντόνι.

Ενα από τα 250 έργα του Γκολντόνι,τους "Δίδυμους της Βενετίας",λοιπόν, διάλεξαν και παρουσιάζουν στο θέατρο "Γκλόρια".Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού,σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου,σκηνικά - κοστούμια Μιχάλη Σδούγκου και χορογραφία Σίμωνος Πάτροκλου.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Ηρώ Μουκίου, Ισμήνη Καλέση, Βασίλης Ανδρεόπουλος, Θανάσης Παπαδόπουλος, Νίκος Δαδινόπουλος, Κίμων Ρηγόπουλος, Σταύρος Μαυρίδης, Νατάσα Αλεξάνδρου κ. ά.

Οι "Δίδυμοι της Βενετίας",κωμωδία σε τρεις πράξεις, στηρίζεται στο σκηνικό εύρημα της σύγχυσης, του μπερδέματος και του διχασμού, που δημιουργούν στις σχέσεις τους με τον κόσμο δύο αδέλφια όμοια μεταξύ τους σαν σωσίες, αλλά με εκ διαμέτρου αντίθετο χαρακτήρα.

Οι δίδυμοι, ο ένας ζωηρός και ευχάριστος, ο άλλος αθώος και αγνός, άλλοτε αγροίκος, γίνονται το επίκεντρο της δράσης. Στο διπλό αυτό ρόλο ο Νίκος Δαδινόπουλος,ο οποίος λέει ότι μέσα από αυτό το έργο ο Γκολντόνι θίγει πράγματα πολύ σημαντικά. "Οταν κάποια στιγμή γίνεται το μπέρδεμα με τα χρυσαφικά του, τα οποία έχασε, τώρα βρίσκονται στα χέρια της αστυνομίας και δεν του τα δίνει ο αστυνομικός, λέγοντάς του να πάει στο δικαστήριο για να τα πάρει, αφού προηγουμένως του λέει ότι πρέπει να πληρώσει τον δικηγόρο, τον δικαστή και τον αστυνόμο, για να πάρει αυτά που του ανήκουν, λέει "ποια η διαφορά αν σε γδάρουν κλέφτες ή κύριοι"; Να ψάχνεις το δίκιο σου και να μην μπορείς να το βρεις πουθενά. Λίγοι ίσως πέφτουμε θύματα κλεφτών, αλλά σχεδόν όλοι είμαστε θύματα νόμιμων κλεφτών".

"Και μάλιστα όταν αυτοί είναι οι κύριοι, που εμείς έχουμε εκλέξει - συμπληρώνει η Ισμήνη Καλέση - να μας αντιπροσωπεύσουν. Μιλάνε για ελπίδα. Κάθε χρονιά αναγγέλλουν και ένα καινούριο έτος λιτότητας. Πού να ελπίζουμε λοιπόν; Αφού δουλεύουμε δεν πρέπει να εισπράττουμε; Κι αυτός που δεν έχει δουλιά, τι πρέπει να κάνει; Πρέπει να πεθάνει; Μου θυμίζει τη Σπάρτη με τη γνωστή σκληρότητα, που τα ανάπηρα παιδιά τα πετούσαν στον Καιάδα. Οι ίδιοι δημιουργούν αδύναμους και αδύνατους οικονομικά ανθρώπους. Και τους ωθούν πού; Οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, τα νέα παιδιά, που ξεκινάνε με όνειρα, οι πτυχιούχοι... Αντί να μας εμπαίζουν πάρτε τόσα και δώστε τόσα, ας μας δίνουν ένα παξιμάδι να τρώμε τουλάχιστον. Μας ρίχνουν σ' αυτή την τρομερή οικονομική καταπίεση, που μας οδηγούν στα όρια της φτώχειας, στη μιζέρια και τον εξευτελισμό. Και για μένα εξευτελισμός σημαίνει οικονομική ανέχεια".

"Πιστεύω - συνεχίζει ο Νίκος Δαδινόπουλος - ότι οι μέρες που ζούμε έρχονται να φανερώσουν φοβερές αλήθειες. Ζούμε την εποχή της φθοράς, χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά, χωρίς όνειρα. Τρέχουμε όλη μέρα για να πληρώνουμε, όχι για να γευτούμε ή να ζήσουμε.Συνέχεια να σου ζητάνε: Ως πότε θα γίνεται αυτό; Εγώ νομίζω ότι τα έχουμε ξεπεράσει τα όρια της φτώχειας. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας κρατάει ακόμη ζωντανούς. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας κρατάει και δε βγαίνουμε όλοι στους δρόμους".

- Μήπως το παράδειγμα θα το πάρουμε από τους αγρότες;

- Ο αστικός πληθυσμός υποφέρει εξίσου, ίσως και περισσότερο. Οι αγρότες είναι πιο οργανωμένοι και φωνάζουν και καλά κάνουν. Ο αστικός πληθυσμός πώς θα οργανωθεί;

- Δεν πιστεύετε επομένως σ' αυτό που κάποιοι λένε προσωπικές επαναστάσεις...

- Δεν υπάρχουν τέτοιες επαναστάσεις. Οσο και να επαναστατείς από μόνος σου, το πολύ πολύ να σπάσεις τα μούτρα σου.

Από τα απαισιόδοξα μηνύματα που μας δίνουν τα πεπραγμένα των μεγάλων, έρχεται να μας λυτρώσει η αισιοδοξία του Γκλοντόνι. Οπως λέει ο Κίμων Ρηγόπουλος,που ενσαρκώνει τον επηρμένο, ερωτύλο Λέλιο "το έργο είναι μια κατάφαση ζωής. Η ζωή είναι ωραία και προχωράει, παρά τις ίντριγκες των ανθρώπων, παρά τις μικρότητες ή την υστεροβουλία κάποιων. Ο Γκολντόνι τα βλέπει όλα αυτά με μεγάλη κατανόηση. Τα καυτηριάζει, τα σατιρίζει, αλλά συγχρόνως, τα "χωνεύει" στο χωνευτήρι της μεγαλοφυούς τέχνης του σαν μια κατάφαση ζωής".

- Μέσα από τις μικρές ή μεγάλες μάχες των ηρώων του Γκολντόνι ο έρωτας βγαίνει νικητής, όχι όμως χωρίς κάποιες απώλειες...

-Καλό και επιθυμητό θα ήταν να μένουν όλα αλώβητα και ακέραια, αλλά στον πόλεμο, που απαιτεί και προϋποθέτει ο έρωτας, υπάρχουν πάντα απώλειες.

- Οπως και σε κάθε αγώνα. Οι απώλειες ωστόσο δεν μπορούν να αναβάλουν ή να καταργήσουν τους αγώνες...

- Σίγουρα. Με τη στράτευση σε έναν αγώνα, βλέπεις τα πράγματα και τον κόσμο μετά από αυτόν. Ανεξάρτητα από την έκβαση αυτού του αγώνα, ονειρεύεσαι ότι είσαι αλλιώς. Είναι ο μόνος τρόπος να βγεις από το καβούκι σου και τα όριά σου.

"Ο έρωτας βγαίνει νικητής μέσα από το έργο του Γκολντόνι - συμφωνεί και η Ηρώ Μουκίου.Ο έρωτας και η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη και όχι το χρήμα, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν".

Μέσα από την κατάφαση ζωής όμως, που εισπράττουμε από το έργο αυτό, κάποιος πέφτει θύμα του ίδιου του του εαυτού, αλλά και της πανουργίας κάποιου άλλου. Είναι ο αγνός και αφελής Τζιανέτο, που πέφτει θύμα του πανούργου Παγκράτσιο.

"Πάντα, αλλά ίσως περισσότερο σήμερα - λέει η Ηρώ Μουκίου - η αγνότητα και η αθωότητα δε θεωρούνται αρετές, αλλά ελαττώματα. Ο άλλος το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Η αγνότητα και η αφέλεια του Τζιανέτο καταφέρνουν να τον εξοντώσουν. Αλλά και ο πανούργος Παγκράτσιο δε μένει ατιμώρητος. Αυτοκτονεί. Είναι ένα έργο τόσο σωστά δομημένο, που παρότι έχει δύο θανάτους, το δίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε υπάρχει κάθαρση".

Πανάρχαιο και παγκόσμιο "φαινόμενο" αποτελεί η προτίμηση των κωμωδιογράφων στους πονηρούς και κουτσομπόληδες υπηρέτες που λύνουν και δέρνουν, ενώ τα "σούρουν" στους αφέντες τους. Γιατί, άραγε, αυτή η βασιλεία των υπηρετών;

"Πράγματι - λέει η Ισμήνη Καλέση,που ερμηνεύει το ρόλο της Κολομπίνας - το υπηρετικό προσωπικό ήταν το αγαπημένο. Διάλεξε τους υπηρέτες να λύνουν και να δένουν, γιατί είναι οι λαϊκοί άνθρωποι, που τα λένε χύμα, δεν κρύβονται πίσω από την υποκρισία ενός υποτιθέμενου σαβουάρ βιβρ. Οι υπηρέτες εξυπηρετούσαν στην πλοκή του έργου για να αποκτά τη δροσιά, αλλά επιπλέον επειδή ήταν απλοί άνθρωποι του λαού, ήταν πιο ζεστοί, πιο ανθρώπινοι και άμεσοι στις εκδηλώσεις τους".

Μέσα από την πλούσια, ζωντανή, ποιητική θεατρική γλώσσα, μέσα από τον Ντοτόρε, την Κολομπίνα, τον Τονίνο - Τζιανέτο, τον Λέλιο, τον Φλορίντο, τον Παγκράτσιο, τη Βεατρίκη, τη Ροζάουρα, τον Μπριγκέλα, τον Αρλεκίνο, διαπιστώνουμε ότι και σήμερα συμβαίνουν τα ίδια παθήματα και ότι όλοι μας λίγο - πολύ έχουμε μέσα μας κάτι από τους ήρωες του Γκολντόνι.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ