ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ανοιχτή αντιπαράθεση

Το καθημερινό τηλεοπτικό θέαμα με τίτλο «κυνήγι φοροφυγάδων» κρύβει το μεγάλο έργο: Το χορό των βουβαλιών που έχει ήδη αρχίσει. Τον οξύτατο, δηλαδή, ανταγωνισμό μονοπωλίων που οι αξιώσεις τους για κατοχύρωση - διασφάλιση υψηλότατων κερδών καθορίζουν ήδη κάθε πτυχή της ζωής που ζούμε.

Το αστικό κράτος παριστάνει το διώκτη της παραβατικότητας (της βδέλλας, δηλαδή, που αναγκαστικά υπάρχει και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει και ο βούρκος) έτσι που να καλλιεργεί ένα αίσθημα ενοχής στους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων για την απόδειξη που δε ζητάνε κατά την αγορά μιας τσίχλας ως αιτία για τα ελλείμματα του δημόσιου ταμείου.

Την ίδια ώρα και η παραμικρή κρατική νομοθετική πράξη αντιπροσωπεύει ένα χορό εκατομμυρίων που με τη μια ή την άλλη μορφή παρέχονται στο μεγάλο κεφάλαιο.

Πλάνα από το χτεσινό έργο: Μια «ξεκάρφωτη» σελίδα για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στο ένα έντυπο, ένα «αθώο» ρεπορτάζ για τα προβλήματα των επενδυτών στην «πράσινη ενέργεια» σε άλλο έντυπο, ένα αφιέρωμα στα πλούσια λιγνιτικά αποθέματα που μένουν αναξιοποίητα παραπέρα, ψηφίδα ψηφίδα συνθέτουν το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται πίσω από τον τίτλο «ΔΕΗ». Ετσι που όταν διάφοροι δηλώνουν «ναι στην απελευθέρωση όχι στην πώληση μονάδων», η δήλωσή τους αυτή, πέρα από συμφωνία με την κυβερνητική πολιτική, να σηματοδοτεί και επιλογή καπιταλιστή.

Το ίδιο ισχύει και για κάθε έντυπο που δήθεν αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση πιέζοντας να επιταχυνθεί η απελευθέρωση. Η ενέργεια και δη η ηλεκτρική ήταν και παραμένει το κλειδί για την παραγωγή. Γύρω απ' αυτήν την πίτα σφάζονται μονοπώλια. Κάθε εμπλοκή - συζήτηση γι' αυτήν ή την άλλη μορφή της απελευθέρωσης οδηγεί στην αγκαλιά αυτού ή του άλλου μονοπώλιου. Το αποτέλεσμα θα είναι - είναι ήδη - ακόμα πιο δύσκολη - ακριβή πρόσβαση των λαϊκών στρωμάτων σε ένα αγαθό που αξιολογικά βρίσκεται δίπλα στο νερό.

Από μια τέτοια αφετηρία και η διαμετρικά αντίθετη θέση του ΚΚΕ, που δεν μπαίνει στο παζάρι να αξιολογεί μορφές απελευθέρωσης, αλλά μιλά για πρώτες ύλες, μέσα παραγωγής, δίκτυα μεταφοράς και διανομής κάτω από κρατική κοινωνική ιδιοκτησία, στα πλαίσια του μηχανισμού της λαϊκής οικονομίας.

Ετσι που ο τομέας της Ενέργειας απαλλαγμένος από το καπιταλιστικό κέρδος να συμβάλει στην ενεργειακή πολιτική για την υπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.

Αυτό όμως απαιτεί πλατιά συσπείρωση σε μια τέτοια γραμμή πάλης και ριζική αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης έτσι που να αλλάξει η ίδια η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Για να μπορέσουν να πάνε τα πράγματα στην αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που ενιαία προπαγανδίζει ο αστικός Τύπος, ανεξάρτητα από τα ειδικά συμφέροντα που υπηρετεί το κάθε έντυπό του.

Πέρα από τις διάφορες κουτοπονηριές που βαφτίζουν το κρέας ψάρι, όπως στην ιστορία με τις παλιές και νέες μονάδες της ΔΕΗ, η αστική τάξη παραμένει στοχοπροσηλωμένη στο κύριο, την απελευθέρωση και του τομέα της Ενέργειας. Στον αντίποδα πρέπει να βρίσκεται η στοχοπροσήλωση του λαϊκού κινήματος καθώς τα ταξικά συμφέροντα είναι ευθέως συγκρουόμενα.

Οι καπιταλιστές δηλώνουν καθαρά ότι το κέρδος είναι το κλειδί, αυτό ζητάνε να διασφαλιστεί και δείχνουν το δρόμο που είναι η απελευθέρωση. Αυτό υπηρετεί η κυβέρνηση έστω και με κουτοπονηριές, αλλά ο στόχος παραμένει ένας: Το άνοιγμα της αγοράς ώστε να λειτουργούν ανεξέλεγκτα τα μονοπώλια - μεγαθήρια του τομέα.

Αυτό είναι το σχέδιό τους, απέναντι σ' αυτό πρέπει να συγκεντρωθούν οι δυνάμεις που θα το αντιμετωπίσουν.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΒΟΥΒΑΛΙΩΝ

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ: «Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσβατος (...) η πραγματική ανάπτυξη απαιτεί ιδιώτες επιχειρηματίες, βέβαιους ότι θα έχουν οφέλη αν επενδύσουν. Για να το κάνουν, πρέπει να έχουν πειστεί ότι το επενδυτικό κλίμα έχει αλλάξει. Οτι η χώρα έχει ξαναγίνει ελκυστική για να τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους. Οι πολλές και σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να επιταχυνθούν» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥΣ: «Τα μεγάλα μέτωπα όμως της οικονομίας είναι ανοιχτά (...) Η ανόρθωση της πραγματικής οικονομίας απαιτεί σοβαρότερες και μεγαλύτερες προσπάθειες εκ μέρους όλων. Χρειάζεται νέα επιχειρηματική λογική και επιχειρηματίες που δεν θα έχουν στόχο και πελάτη το κράτος, αλλά την αγορά (...) Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας (...) Η απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις θα επιτρέψει τον ανταγωνισμό και τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΟΙ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: «Ενα σενάριο που εξετάζεται και ικανοποιεί την τρόικα είναι το κλείσιμο παλαιών λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ που έτσι κι αλλιώς προβλέπεται να γίνει και η ανάθεση δημιουργίας νέων αποκλειστικά από ιδιώτες. Με αυτόν τον τρόπο εκτιμάται ότι η κυβέρνηση θα είναι συνεπής τόσο έναντι της δέσμευσης για απελευθέρωση της αγοράς όσο και της υπόσχεσης ότι δεν θα πουλήσει υφιστάμενες μονάδες της ΔΕΗ» (το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ - ΣΤΟΧΟΣ: «Το ερώτημα που τίθεται για τη ΔΕΗ δεν είναι εάν θα πουληθούν ή όχι μονάδες της, αλλά εάν θα καταφέρει να αντέξει στο νέο ενεργειακό τοπίο που διαμορφώνεται στην ευρωπαϊκή αγορά (...) οι εναλλακτικές λύσεις που εξετάζει η κυβέρνηση, όπως η πώληση σε ιδιώτες νέων λιγνιτικών μονάδων στα βεβαιωμένα κοιτάσματα που υπάρχουν σε Ελασσόνα και Δράμα είναι βέβαιο ότι θα σκοντάψουν (...) η βιωσιμότητα της ΔΕΗ θα κριθεί από το αν η κυβέρνηση θα λάβει τολμηρά μέτρα για το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας» (από άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ σπρώχνουν το λαό

ΤΟ ΒΗΜΑ: Απορρύθμιση τώρα και αυξήσεις από το 2013

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ανοίγει το μέτωπο των ΔΕΚΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΕ ΟΣΕ & ΔΕΚΟ

ΕΘΝΟΣ: ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ με πέντε κίτρινες κάρτες

ΤΑ ΝΕΑ: Οι πέντε δεσμεύσεις Παπακωνσταντίνου

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Δεν αποκλείονται νέα εισπρακτικά μέτρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Νέα προίκα 25 δισ. στις τράπεζες

Η ΑΥΓΗ: Προίκα στις τράπεζες άλλα 25 δισ. ευρώ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πακέτο 25 δισ. στις τράπεζες

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΝΕΑ ΕΝΕΣΗ 25 δισ. στις τράπεζες

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: «ΚΑΙ ΤΩΡΑ να πληρώσουν οι πλούσιοι»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΡΟΜΑΞΕ ΚΑΙ Η ΤΡΟΪΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΤΑ ΓΚΑΛΟΠ ΕΚΑΨΑΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ για ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και τις απολύσεις στον ΟΣΕ

Ωρα για το ψητό

«Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός (...) μπορούμε νηφάλια να δούμε το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας. Και κυρίως να εξετάσουμε πώς θα εξασφαλιστεί στο μέλλον η ενεργειακή αυτονομία της χώρας χωρίς να πληγεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Είναι αυτή όντως μια πραγματική άσκηση για δύσκολους λύτες» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

Είναι πολλά τα λεφτά

«Προς τι η "αγωνία" να επεκταθούν οι ήδη εφαρμοζόμενες ευρωενωσιακές προδιαγραφές για την "απελευθέρωση" της ενέργειας; Ιδού τι κρύβεται πίσω από την "έγνοια"» τους για τον... καταναλωτή (για τον οποίο προεξοφλούν ότι θα του φορτώσουν αυξημένη τιμή ρεύματος έως και 40%!!!):

Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις για τα «Οικονομικά αποτελέσματα έτους 2009 της ΔΕΗ ΑΕ» (δόθηκαν στη δημοσιότητα στις 30 Μάρτη 2010):

α) Τα προ φόρων κέρδη του έτους 2009, ανήλθαν σε 993,1 εκατ. ευρώ.

β) Τα μετά από φόρους κέρδη, διαμορφώθηκαν σε 693,3 εκατ. ευρώ.

γ) Ο κύκλος εργασιών ανήλθε σε 6.030,4 δισ. ευρώ.

Εδώ οφείλεται, λοιπόν, η «έγνοια» τους για τη ΔΕΗ. Γι' αυτό επιδιώκουν (... )την παράδοση ακόμα μεγαλύτερης πίτας του τομέα της ενέργειας απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της λεγόμενης «απελευθέρωσης». Το βλέμμα τους είναι στραμμένο στα τεράστια κέρδη της και στον τεράστιο τζίρο της εταιρείας, λόγω της στρατηγικής της θέσης στην ελληνική οικονομία, και όχι φυσικά στην "εξυπηρέτηση" του καταναλωτή, που ήδη πληρώνει το ρεύμα χρυσάφι και αύριο θα το πληρώνει πολύ ακριβότερο, την ίδια ώρα που η ΔΕΗ υποχρεώνεται - αυτή τη στιγμή - να αγοράζει από ιδιώτες ρεύμα σε τιμή ακριβότερη απ' ό,τι το παράγει η ίδια και να πουλάει ρεύμα με προνομιακό τιμολόγιο σε κεφαλαιοκράτες με ενεργοβόρες βιομηχανικές δραστηριότητες, την ώρα που ο λογαριασμός του ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά έχει μετατραπεί σε "κεφαλικό φόρο"!

Η ΔΕΗ είναι ακριβώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τη μια, του πώς λειτουργεί η οικονομία στο αστικό κράτος, το οποίο είτε έχει στην κατοχή του επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, είτε τις εκποιεί στους ιδιώτες, πάντα για το συμφέρον του κεφαλαίου "δουλεύει", και, από την άλλη, το πώς θα 'πρεπε να λειτουργεί η οικονομία: Με επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που, στο πλαίσιο ενός εργατικού κράτους, τελώντας υπό κοινωνική ιδιοκτησία, θα έχουν πυξίδα το κοινό όφελος και όχι το κέρδος του ιδιώτη, θα λειτουργούν σχεδιασμένα, υπό εργατικό και λαϊκό έλεγχο, προσφέροντας φτηνές και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στο λαό»(από άρθρο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).