Προκλητικά και με αυστηρή προσήλωση στην ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επαναφέρει τις προτάσεις Γιαννίτση, τις οποίες οι εργαζόμενοι με τις μεγαλειώδης κινητοποιήσεις τους πέρυσι απέρριψαν κατηγορηματικά. Το «πλαίσιο αρχών», που κατέθεσε χτες το υπουργείο Εργασίας στο διάλογο της απάτης, βάζει στο στόχαστρο όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Χτυπάει το σύνολο των ασφαλιστικών κατακτήσεων και έρχεται να συμπληρώσει τις αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος του εργαζόμενου λαού, στην υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, τις εργασιακές σχέσεις.
Αν και το κείμενο αυτό, είναι διατυπωμένο για να εξυπηρετήσει τα επικοινωνιακά κόλπα της κυβέρνησης και να παγιδεύσει τους εργαζόμενους, δεν μπορεί να αποκρύψει ότι το νέο «πακέτο» μειώνει τις συντάξεις, αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, υπονομεύει τα βαρέα και ανθυγιεινά, πετσοκόβει τα δικαιώματα της εργαζόμενης γυναίκας, προωθεί το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, παραδίδει τα αποθεματικά στο μεγάλο κεφάλαιο, απαλλάσσει τους εφοπλιστές από τα βάρη του ΝΑΤ και το κράτος από τις υποχρεώσεις του στον τομέα της πρόνοιας.
Το πακέτο του 2002, συνεχίζει και προσθέτει σε όλο το αντιασφαλιστικό οικοδόμημα των προηγούμενων νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα προβλέπει:
1. «Προτεινόμενο όριο συνταξιοδότησης ενιαίο για άνδρες και γυναίκες». Δηλαδή το όριο ηλικίας για όλους πλέον ανεβαίνει στα 65 χρόνια, όπως ισχύει για τους εργαζόμενους που μπήκαν στην παραγωγή μετά την 1/1/93. Αυτό σημαίνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι θα πληρώσουν ακριβά τη «μεταρρύθμιση.» Απ' αυτό το γενικό κανόνα υποτίθεται ότι η κυβέρνηση θα «εξαιρέσει ειδικές κατηγορίες όπως τις μητέρες, τα βαρέα και ανθυγιεινά». Ομως και αυτές οι εξαιρέσεις «θα συζητηθούν στη διαδικασία του διαλόγου». Επί της ουσίας, ο νόμος Σιούφα επεκτείνεται σε μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων και πριν το 1993.
2. Επεκτείνεται η εργασία και μετά την 35ετία. «Για όσους παραμένουν στο σύστημα πέραν των 35 ετών, το συνολικό ποσοστό αναπλήρωσης πρέπει να αυξάνει...». Εδώ με δόλωμα την «αύξηση» της σύνταξης, που έτσι και αλλιώς οδηγείται σε μείωση, ο εργαζόμενος θα υποχρεώνεται σε εργασία μέχρι το θάνατο. Εφαρμόζεται έτσι η πολιτική της ΕΕ, για «επιμήκυνση του εργάσιμου βίου». Και ενώ το ποσοστό της αύξησης θα εξαρτηθεί από τη «διαδικασία του διαλόγου», είναι δεδομένο, ότι η κυβέρνηση έτσι εξασφαλίζει πρόσθετη χρηματοδότηση, από τον εργαζόμενο που θα συνεχίζει να πληρώνει εισφορές. Επιπλέον παραμένοντας πρόσθετα χρόνια στη δουλιά, αυτό σημαίνει ότι θα λαμβάνει λιγότερα χρόνια σύνταξη, με βάση το μέσο όρο ζωής.
3. Αποχαρακτηρίζονται τα βαρέα και ανθυγιεινά. «Για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα (ΒΑΕ) συμφωνούμε με τη θέση για την επανεξέτασή τους». Η γραμμή Γιαννίτση επανέρχεται και εδώ. Η πρόβλεψη ότι οι «ρυθμίσεις για τα ΒΑΕ θα ισχύσουν μόνο γι' αυτούς που θα ενταχθούν στο σύστημα από την 1.1.2004» δεν αλλάζει το γεγονός, ότι η κατάκτηση αυτή ήδη χτυπιέται και υπονομεύεται με πολλούς τρόπους και πως η «νέα βάρδια» της εργατικής τάξης θα βρεθεί απροστάτευτη μετά το 2004.
4. Ακόμα χειρότερες είναι οι ρυθμίσεις και για τις εργαζόμενες γυναίκες. Η «πρόβλεψη εναλλακτικών επιλογών, που θα ισχύσουν για τις εργαζόμενες γυναίκες που θα ενταχθούν στο σύστημα από την 1.1.2003», θα σημαίνουν ότι όπως και στην περίπτωση των βαρέων, η νέα εργαζόμενη θα μπει με χειρότερους όρους στην παραγωγή. Δε φτάνει η ανεργία, τα υψηλά ποσοστά «απασχολησιμότητας», τώρα στα νέα κορίτσια φορτώνουν και χειρότερες συνθήκες ασφάλισης. Μάλιστα τις ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες γυναίκες. Και αυτός ο διαχωρισμός από μόνος του είναι επικίνδυνος.
5. «Τριμερής χρηματοδότηση καθολική και υποχρεωτική», λέει με περισσή υποκρισία η κυβέρνηση με το νέο πακέτο. Ομως δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για τη λεηλασία των αποθεματικών των ταμείων, την εισφοροδιαφυγή, την εισφοροκλοπή που μετριούνται σε τρισεκατομμύρια. Οι πονηρές αυτές διατυπώσεις δεν πείθουν κανένα. Πολύ περισσότερο που ακόμα και αυτό το αίτημα για συμμετοχή του κράτους κατά 3/9 δε γίνεται δεκτό. Επιπλέον ξεκάθαρα η κυβέρνηση εξαρτά το ύψος της «χρηματοδότησης» από την αποδοχή των αντιασφαλιστικών μέτρων. Απαιτεί δηλαδή να πληρώσουν ξανά πρώτα οι εργαζόμενοι για να εξετάσει τι ψίχουλα θα δώσει.
6. Η επικουρική σύνταξη περνάει στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. «Διαχείριση του επικουρικού πυλώνα στη βάση μιας συλλογικής κεφαλαιοποιητικής λειτουργίας», προβλέπουν τα μέτρα, οδηγώντας έτσι τα αποθεματικά των ταμείων στα ταμεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στον τζόγο και για την εξυπηρέτηση των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου και όχι των εργαζομένων.
7. Και τρίτος πυλώνας με επαγγελματικά συμβόλαια. «δημιουργία σύγχρονων συμπληρωματικών λειτουργιών ασφάλισης που θα διευρύνουν τα υφιστάμενα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων.» Πίσω απ' αυτά τα «όμορφα» λόγια, περί «διεύρυνσης συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων», κρύβεται η επιδίωξη της κυβέρνησης να υποχρεώσει τους εργαζόμενους να καταβάλλουν και τρίτη εισφορά, εκτός από την κύρια και επικουρική ασφάλιση. Και η επιδίωξη αυτή, είναι ακόμα μια ομολογία, ότι οι δύο πρώτοι πυλώνες δε θα αρκούν να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη.
8. «Οι οργανωτικές πρωτοβουλίες πρέπει να στοχεύουν σε μια ολοκληρωμένη στρατηγική ενοποιήσεων... Οι ιδιαιτερότητες στο χώρο των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και άλλων κλάδων θα ληφθούν υπόψη...». Επιδιώκεται μια «ενοποίηση» προς τα κάτω. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία η κυβέρνηση επιδιώκει την αποψίλωση απ' όσα δικαιώματα απέμειναν και σ' αυτές τις κατηγορίες εργαζομένων.
9. «Η τελική ένταξη του ΝΑΤ στο ΙΚΑ θα γίνει μετά την ολοκλήρωση της ειδικής μελέτης». Αυτό απλά σημαίνει ότι οι ναυτεργάτες θα έχουν χειρότερους όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης. Οι εφοπλιστές απαλλάσσονται οριστικά από το «βάρος» και τις υποχρεώσεις τους προς τους εργαζόμενους του κλάδου.
10. «Μετατροπή του Οργανισμού Εργατικής Εστίας σε Οργανισμό Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Ο νέος Οργανισμός θα αναπτύξει ολοκληρωμένα προγράμματα κοινωνικής φροντίδας». Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση φορτώνει στις πλάτες και πάλι των εργαζομένων τις υποχρεώσεις της και στον τομέα της πρόνοιας. Αυτό που μέχρι τώρα η κυβέρνηση έκανε στη «ζούλα» τώρα το θεσμοθετεί. Οι εισφορές των εργαζομένων θα αξιοποιηθούν για να καλύψουν το τρύπιο «κράτος πρόνοιας» και την αναλγησία της κυβερνητικής πολιτικής.
11. Η κυβέρνηση προφασίζεται «χρονική περίοδο προσαρμογής που δε θα ανατρέπει ώριμες ασφαλιστικές προσδοκίες», στην πράξη στοχεύει στη διάσπαση των εργαζομένων. Στην καλλιέργεια κλίματος αναμονής και πρόληψης των αντιδράσεων. Ομως αν η κυβέρνηση θεωρεί ότι τα μέτρα της βελτιώνουν πραγματικά τη θέση των εργαζομένων και συνολικά το ασφαλιστικό σύστημα, είναι απορίας άξιον γιατί δεν τα εφαρμόζει άμεσα.
Feeds
