«Το Καθεστώς δεν το στηρίζουν οι ''φιλήσυχοι πολίτες,,. Αλλά εκείνοι που είναι εν ενεργεία υπέρ του Καθεστώτος(...). Για την Ειδική Υπηρεσία, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο αποκλειστικά κατηγορίες: όσοι είναι με το Καθεστώς - όσοι δεν είναι με το Καθεστώς. Δε χρειάζεται να είναι κανείς δεδηλωμένος εχθρός του Καθεστώτος, φτάνει να μην είναι με το Καθεστώς, και τότε, αυτομάτως, φυσιολογικά, είναι εχθρός του. Η φιλοσοφία της Ειδικής Υπηρεσίας είναι απλή και αμείλικτη: ''Ο μη ων μετ' εμού κατ' εμού εστί,,».

Η ζωή προχωράει, λένε πολλοί. Κι έτσι είναι. Αρκεί μια ματιά στην ιστορία, για να επιβεβαιωθεί του λόγου το αληθές. Αρκεί, όμως, αυτή η ματιά, για να συμπεράνουμε πως η ανθρωπότητα δεν προχωρά πάντοτε μπροστά. Οχι σπάνια, η ιστορία γυρίζει -λίγο ή πολύ- πίσω. Και τότε κυριεύει το σκοτάδι και ο φανατισμός και οι άνθρωποι βιώνουν τη σκλαβιά, παρακολουθώντας κατακτήσεις αιώνων με αίμα ποτισμένες, να αμφισβητούνται και να δρομολογείται η καταπάτησή τους. Δέκα χρόνια, λοιπόν, μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση και στις Λαϊκές Δημοκρατίες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, επιβεβαιώνεται, γι' ακόμη μια φορά, το δίδαγμα πως όταν οι λαοί χάνουν -και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο ήταν νίκη των λαών-, έπονται χαλεπές ημέρες, με το ρεβανσισμό των εκμεταλλευτών να οργιάζει.

Κάποιοι, συνειδητά, διαστρέβλωναν την ιστορική διδαχή και προμηνούσαν το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών, την παντοτινή νίκη της «φιλελεύθερης δημοκρατίας», την ειρήνη. Αλλοι, πάλι, οι γνωστοί ...Λακεδαιμόνιοι, προειδοποιούσαν για το τι «μέλλει γενέσθαι» και επέμεναν «δογματικά» ότι η αντιστροφή του συσχετισμού δύναμης εις βάρος των ταπεινών, σηματοδοτεί την απαρχή της πιο έντονης επιθετικότητας των ιμπεριαλιστών. Και αυτό βιώνουμε ξεκάθαρα στις μέρες μας, με όλα όσα απίθανα ακούμε και διαβάζουμε από τους ιθύνοντες στις Ηνωμένες Πολιτείες και από τους εταίρους της «λυκοσυμμαχίας».

Ωστόσο, «ουδέν κακόν, αμιγές καλού», όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας. Και όντως. Οσο κι αν κάποιοι προσφέρουν τα μέγιστα, ώστε να αποπροσανατολίζεται, γενικότερα, ο κόσμος του μόχθου, για να ξεχνά ότι, σε τελευταία ανάλυση, η πηγή κάθε αδικίας είναι το γεγονός πως τον πλούτο που αυτός παράγει τον απολαμβάνουν άλλοι ελάχιστοι, οι εξελίξεις μπορούν και πρέπει να γίνουν εφαλτήριο συνειδητοποίησης έτι περισσότερων εγκλωβισμένων στα ψευτοδιλήμματα του Μπους και των «συμμάχων» του. Οι πρώτες αντιδράσεις σε πολλές χώρες -φυσικά και στο μεγάλο θύμα του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, στην Ελλάδα-, ακόμη και στις ίδιες τις ΗΠΑ, δεν μπορούν παρά να ερμηνευτούν ως προάγγελοι μαζικότερων και δυναμικότερων κινητοποιήσεων.

Αμέσως μετά το πλήγμα που υπέστησαν οι δύο μεγαλουπόλεις, πολλοί υποστήριξαν πως τίποτα δεν είναι όπως πριν. Αυτή, όμως, η πραγματικότητα μπορεί να θεαθεί από πολλές πλευρές. Μια πλευρά είναι να δώσεις άφεση αμαρτιών στην ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών για τα πολυποίκιλα εγκλήματα που διέπραξαν και διαπράττουν ανά την υφήλιο, αναφωνώντας «Είμαστε όλοι Αμερικανοί»!!! Αυτή είναι η πλευρά όσων επιδιώκουν τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, εκείνων που έχουν συμφέρον από την ολοκληρωτική υποδούλωση των λαών, αυτών που ήδη μοιράζουν σφαίρες επιρροής, για να υλοποιηθούν τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Αλλά, υπάρχει και άλλος τρόπος να σταθμιστούν τα γεγονότα. Είναι η ευκαιρία, κάθε άνθρωπος με συνείδηση, να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα. Είναι καιρός, όποιος αμφέβαλε για την ταύτιση της «νέας παγκόσμιας τάξης» με τη σκλαβιά, να κάνει την αγανάκτηση κραυγή αγώνα. Είναι η ώρα, η αναγνώριση της αλήθειας των λόγων και έργων των κομμουνιστών, να μετατραπεί σε στράτευση μαζί τους.

Επιπρόσθετα, τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα κατέδειξαν, με τον πιο εναργή τρόπο ότι αστικός εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι όψεις ενός και του αυτού νομίσματος, απλά εργαλεία στα χέρια των πλουτοκρατών. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η μετατροπή, «εν μια νυκτί», της «ανοιχτής κοινωνίας» σε περιούσιο έθνος που θα λυτρώσει, τάχα, τον κόσμο από τους Μπιν Λάντεν; Συνεπώς, οι λαοί έχουν ακόμη μια υποχρέωση: Να πούνε ΟΧΙ στις εκκλήσεις για δήθεν «εθνική ενότητα», για «ταύτιση των συμφερόντων όλων των πολιτών». Αναγκαιότητα, σήμερα, είναι η διεθνιστική πάλη να εναλλάσσεται με αγώνα σε εθνικό πλαίσιο, να θυμηθούμε τα λόγια ενός μεγάλου επαναστάτη, ότι «ο κύριος εχθρός βρίσκεται μέσα στη χώρα μας». Και αυτό οφείλουν να κάνουν πρώτα και κύρια οι ταξικοί μας σύμμαχοι στις μητροπόλεις της κεφαλαιοκρατίας, πολεμώντας τους εγχώριους τρομοκράτες.

Αυτές είναι κάποιες σκέψεις, τώρα, που κάπως έπεσε ο κουρνιαχτός, και οι λαοί πρέπει να απαντήσουν αποτελεσματικά στους νέους γύρους θανάτου, αν δε θέλουν να γίνουν θύτες, μα και θύματα, στη σκακιέρα των κυβερνητών. Οι εκμεταλλευτικές κοινωνίες έχουν αρχή και τέλος. Τα οράματα για ένα μέλλον δίχως καταπίεση δεν έσβησαν και δεν πρόκειται να σβήσουν, όσο η τελευταία κυριαρχεί. Αλλωστε, ο λαός μας έχει πλούσια αγωνιστική πορεία. Εχει προσφέρει αμέτρητους μάρτυρες στην υπόθεση της λευτεριάς, ήρωες που θυσιάστηκαν για να ζούμε σ' έναν καλύτερο κόσμο, διδάσκοντας, σε μας τους νέους, πως αξίζει να χάσεις πράγματα «μικρά μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις για τη χαρά του κόσμου». Και αυτό το ένδοξο παρελθόν θα μας γίνει οδηγός για το μέλλον, δουλεύοντας στο παρόν.