Στις 5 Ιούλη η Κάτω Ρωσική Βουλή ενέκρινε ως βάση το νέο νομοσχέδιο για τον «Εργατικό κώδικα» της χώρας. Πρόκειται για ένα νόμο, που καθορίζει μια σειρά ζητήματα, τα οποία αφορούν, τόσο τις εργασιακές σχέσεις, όσο και ορισμένα ζητήματα σχετικά με τη δράση των συνδικάτων. Ο νέος νόμος επιβάλλει ένα αντιλαϊκό πλαίσιο, στη βάση των κατευθύνσεων που εισηγούνται σ' όλο τον κόσμο το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι.

Ετσι όλοι οι εργαζόμενοι του μη δημόσιου τομέα περνούν σε συμβάσεις ορισμένου χρόνου εργασίας, έως δύο χρόνων. Με τον τρόπο αυτό, το μεγάλο κεφάλαιο, ή, όπως το αποκαλούν στη σημερινή Ρωσία, οι «ολιγάρχες», προσπαθούν να «δέσουν το γάιδαρό τους». Προσπαθούν να επιβάλουν ένα καθεστώς τρομοκρατίας στους εργαζόμενους, με το φόβο της ανεργίας, που ήδη στη Ρωσία έφτασε το Γενάρη του 2001, με βάση τα στοιχεία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργασίας, τα 7,35 εκατομμύρια, ή το 10% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Κι εδώ δεν υπολογίζονται τα εκατομμύρια των εργαζομένων, στους οποίους για ολόκληρους μήνες υπάρχει καθυστέρηση στην πληρωμή τους. Κι όλα αυτά σε μια χώρα, που από το 1930 είχε πλήρως εξαλείψει την ανεργία...

Ενα δεύτερο αντιλαϊκό μέτρο που εισάγεται με το νέο «εργατικό κώδικα» αφορά το ζήτημα των απολύσεων. Ετσι, σε αντίθεση με την προηγούμενη νομοθεσία (ό,τι είχε απομείνει από τη σοβιετική νομοθεσία), τα συνδικάτα δε θα έχουν πλέον λόγο στις απολύσεις. Μέχρι τώρα ίσχυε ότι η εργοδοσία δεν μπορεί να κάνει απολύσεις χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του συνδικάτου. Εννοείται πως στις νέες συνθήκες της αγοράς και της «ελευθερίας» (του κεφαλαίου) ένας τέτοιος όρος ήταν ...«αντιδημοκρατικός», αφού δέσμευε την ελευθερία κινήσεων των καπιταλιστών. Ετσι, μόνο με το ...«ελαφρυντικό» της λεγόμενης «αρρυθμίας της παραγωγής», οι καπιταλιστές μπορούν, χωρίς πλέον να ρωτούν κανένα, να προχωρούν σε απολύσεις. Το γεγονός αυτό θεωρείται ότι σίγουρα θα εφαρμοστεί, ώστε να επιβάλει ένα όργιο πίεσης σε βάρος των Ρώσων εργαζομένων, με στόχο να αποδεχτούν τα μειωμένα κι «ελαστικά» ωράρια εργασίας, με το επιχείρημα της διατήρησης όσο γίνεται περισσότερων θέσεων εργασίας.

Ενα ακόμη σημείο που αλλάζει αφορά την κήρυξη της απεργίας. Από δω και στο εξής, για την κήρυξή της, απαιτείται πλειοψηφία 50% όλων των εργαζομένων στη συγκεκριμένη εταιρία. Ετσι, αν, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης θελήσουν να απεργήσουν, στη σχετική ψηφοφορία θα πρέπει να συμμετέχουν όχι μόνο όσοι είναι άμεσα στην παραγωγή, αλλά, π.χ., και οι λογιστές, οι ταμίες, η ασφάλεια της επιχείρησης, οι καθαρίστριες κλπ., της επιχείρησης. Επίσης, για να ιδρυθεί ένα σωματείο θα πρέπει σ' αυτό να βρίσκονται τουλάχιστον το 50% της συγκεκριμένης εργατικής κολεκτίβας, υπολογίζοντας και πάλι όλες τις ειδικότητες που υπάρχουν στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Ομως, και στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, εμφανίζονται μια σειρά «νέα» στοιχεία στη νομοθεσία, με στόχο, βέβαια, την καθυπόταξη των πιο μαχητικών φωνών. Ετσι, για παράδειγμα, ένας δάσκαλος μπορεί να απολυθεί «για παραβίαση του καταστατικού του σχολείου»...

Ο νέος κώδικας προβλέπει την παράταση της εργάσιμης εβδομάδας έως τις 58 ώρες (!), μετά βέβαια από ...«οικειοθελή» αίτηση του εργαζόμενου. Τώρα το πόσο «οικειοθελής» μπορεί να είναι μια τέτοια αίτηση στις συνθήκες του καπιταλισμού, το γνωρίζουν πολύ καλά κι οι Ελληνες εργαζόμενοι. Οι κυβερνώντες προσπάθησαν να παρουσιάσουν ως ...κατάκτηση των εργαζομένων το γεγονός ότι στον «κώδικα» προβλέπεται πως ο μισθός του εργαζόμενου δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι μικρότερος από τα απαραίτητα χρήματα που απαιτούνται για το ...όριο διαβίωσης. Ο δε υπουργός Εργασίας Α. Ποτσινόκ διευκρίνισε ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μετά την ψήφιση νέου σχετικού ομοσπονδιακού νόμου, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν προβλέπεται να γίνει του χρόνου. Ο ίδιος, συνεχίζοντας τις ...διευκρινίσεις γύρω από αυτήν τη «μεγάλη κατάκτηση» των εργαζομένων, σημείωσε ότι και να ψηφιστεί αυτός ο νόμος, σε καμία περίπτωση, δε θα εφαρμοστεί νωρίτερα από παρέλευση 4 ακόμη χρόνων. Δηλαδή, «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι».

Ως επιτυχία παρουσιάστηκε επίσης το γεγονός πως από δω και στο εξής ο εργοδότης, σε περίπτωση που καθυστερεί την καταβολή των μισθών, θα πρέπει να πληρώνει πρόστιμο της τάξης του ...2% του μισθού, το μήνα. Ως αντάλλαγμα της ...τρομερής αυτής κατάκτησης, οι εργαζόμενοι δε θα έχουν το δικαίωμα να σταματούν την εργασία την αμέσως επόμενη μέρα της καθυστέρησης στην καταβολή των μισθών τους, αλλά θα είναι αναγκασμένοι να περιμένουν (δουλεύοντας) άλλες 15 μέρες. Να σημειωθεί ότι οι οφειλές (για δεδουλευμένα) προς τους εργαζόμενους έφταναν την 1η Γενάρη του 2001 τα 31 δισ. ρούβλια (1,3 δισ. $).

Τέλος, σύμφωνα με το νέο «κώδικα», από δω και στο εξής δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να πληρώνουν τους εργαζόμενους σε ...είδος, κι όχι με χρήματα. Μετά την αντεπαναστατική ανατροπή του σοσιαλισμού, είχε εμφανιστεί το φαινόμενο σε πολλές επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι να παίρνουν το αντίτιμο του μισθού τους σε είδος, π.χ., σε βότκα, ή σε ποτήρια, ή σε φωτιστικά και στη συνέχεια οι ίδιοι, για να επιβιώσουν, προσπαθούσαν να τα πουλήσουν. Εκτός αυτού, είναι βέβαια κι ορισμένοι πιο ...«ανθρώπινοι» επιχειρηματίες, που για να μη δίνουν το ίδιο είδος στους εργάτες τους (για να αποτρέψουν, δηλαδή, να ξεχειλίσει η αγανάκτηση) κλείνουν συμφωνίες με γειτονικά εργοστάσια και τους πληρώνουν με είδη που βγάζουν αυτά τα εργοστάσια. Ετσι ο εργαζόμενος έχει στη διάθεσή του να επιλέξει πόσες καρέκλες, μπουκάλια βότκας ή μέτρα καλωδίου κλπ., θα μπορούσε να πάρει ως αντίτιμο του μισθού του. Να, λοιπόν, που όλη αυτή η παράνομη ως τα τώρα πρακτική, που θυμίζει και ολίγον ...μεσαίωνα, νομιμοποιείται!

Την ίδια ώρα, υπολογίζεται ότι οι Ρώσοι μεγαλοεπιχειρηματίες βγάζουν παράνομα κάθε μήνα από τη χώρα 1,5 δισ. $. Πού είναι, όμως, τώρα όλοι αυτοί, που ακριβώς πριν 10 χρόνια, όταν ο Γιέλτσιν έθετε εκτός νόμου το ΚΚΣΕ, πανηγύριζαν για το «άνοιγμα των λεωφόρων της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ευημερίας»; Δε θα συνεχίσουμε την αναφορά, αφού ο κατάλογος των αντιλαϊκών μέτρων είναι μακρύς. Να σημειώσουμε μόνο ότι με το συγκεκριμένο νόμο καταργούνται κι άλλες κατακτήσεις, που αφορούσαν π.χ. τις έγκυες γυναίκες και τις μητέρες, καταργείται επίσης το δικαίωμα συγκρότησης επιτροπής για διευθέτηση εργασιακών ζητημάτων, η απόφαση της οποίας ήταν υποχρεωτική για τον εργοδότη, κ.ά.

Η αλήθεια είναι πως όταν ήρθε στο φως το σχετικό κυβερνητικό νομοσχέδιο συνάντησε πλήθος αντιδράσεων. Ετσι αποφασίστηκε να συγκροτηθεί μια «συναινετική» επιτροπή, με τη συμμετοχή και των εκπροσώπων της Ομοσπονδίας των Ανεξάρτητων Συνδικάτων της Ρωσίας (ΟΑΣΡ), τη μεγαλύτερη εργατική ένωση της χώρας. Στην πράξη όμως, το «συναινετικό» νομοσχέδιο του «Εργατικού κώδικα» βγήκε ακόμη πιο αντιδραστικό απ' ό,τι το κυβερνητικό. Οπως σημειώνεται, στο κυβερνητικό καθορίζονταν 5 περιπτώσεις, στις οποίες προβλέπονταν υπερωρίες των εργαζομένων, ενώ στο «συναινετικό» δεν μπαίνει κανένας περιορισμός. Στο κυβερνητικό νομοσχέδιο υπήρχε το δικαίωμα οι εργαζόμενοι να έχουν αποφασιστική ψήφο στο συμβούλιο των διευθυντών της επιχείρησης, κάτι που στο «συναινετικό» δεν υπάρχει. Επίσης στο κυβερνητικό υπήρχε ο περιορισμός της καταβολής μόνο του 1/5 του μισθού σε είδος. Περιορισμός που στο «συναινετικό» νομοσχέδιο δεν υπάρχει.

Τέλος, στο κυβερνητικό νομοσχέδιο, κάθε σωματείο μπορούσε να απαιτήσει συλλογική σύμβαση με την εργοδοσία και δεν υπήρχαν τόσες δυσκολίες στην προκήρυξη της απεργίας, που υπάρχουν στο «συναινετικό». Τι έγινε; Απλώς, η ηγεσία της ΟΑΣΡ παραχώρησε τα παραπάνω δικαιώματα σε αντάλλαγμα της διατήρησης του μονοπωλίου της εκπροσώπησης των εργαζομένων και της νομοθετικής πλέον κατάργησης μεγάλου μέρους των νεο-εμφανιζόμενων συνδικάτων. Σ' αυτές τις συνθήκες έχουν οπωσδήποτε ενδιαφέρον οι εκτιμήσεις για το συνδικαλιστικό κίνημα της Ρωσίας και η δράση των Ρώσων κομμουνιστών στα συνδικάτα, κάτι στο οποίο αναφέρθηκαν οι εκπρόσωποι των ΚΚ της χώρας αυτής στην πρόσφατη Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που φιλοξένησε το ΚΚΕ στην Αθήνα στις 22 με 24 Ιούνη 2001.

Ο Σεργκέι Σεριόγκιν, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΡΟ και υπεύθυνος για τη δουλιά του κόμματος στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, αναφέρθηκε αρχικά στην «κληρονομιά» των σοβιετικών συνδικάτων. Σημείωσε ότι ο ρόλος τους στη σοβιετική κοινωνία περιοριζόταν στον έλεγχο της υλοποίησης κάποιων νομοθετημάτων, καθώς και στην οργάνωση της εργασίας και της ξεκούρασης των εργαζομένων. Για τον ταξικό χαρακτήρα των συνδικάτων, αναφορά γινόταν μόνο στις διάφορες διαλέξεις, που μάλιστα είχαν κυρίως φορμαλιστικό, κι όχι ουσιαστικό χαρακτήρα. Ετσι, επί ΕΣΣΔ, τα συνδικάτα κάθε άλλο παρά έγιναν το «σχολείο του κομμουνισμού», όπως θα έπρεπε.

Το στέλεχος του ΚΚΡΟ αναφέρθηκε στη συνέχεια στον απολογισμό δράσης της ΚΕ στο τελευταίο (7ο) συνέδριο του ΚΚΡΟ, που μεταξύ των άλλων εκτιμάται ότι το προηγούμενο διάστημα το «ΚΚΡΟ έχασε πολλές δυνατότητες να προσελκύσει τους εργάτες με την πλευρά του». Ενώ στο ίδιο συνέδριο, όπως σημείωσε ο Σ. Σεριόγκιν, έγιναν οι παρακάτω εκτιμήσεις σχετικά με το θέμα: «Το κόμμα μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να γίνει μια ηγετική δύναμη στο εργατικό κίνημα. Κι ακριβώς εξαιτίας της αδύνατης επιρροής των κομμουνιστών, το εργατικό κίνημα (που έχει αδυνατίσει και εξαιτίας της διάλυσης των μεγάλων κολεκτίβων) υποφέρει από το μεσοβεζισμό και την ασυνέπεια, εύκολα "σβήνει" από ψίχουλα που δίνουν τα νέα αφεντικά.

Βασική μορφή ενίσχυσης της επιρροής του κόμματος στις εργατικές κολεκτίβες και στο εργατικό κίνημα πρέπει να γίνει η δουλιά των κομμουνιστών στα συνδικάτα. Που παρά τις σημερινές τους αδυναμίες παραμένουν οι μοναδικές μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων. Γι' αυτό και η κατάκτηση επιρροής στο εργατικό κίνημα και η στενή συνεργασία με τα συνδικάτα αποτελεί για το κόμμα καθήκον όχι λιγότερο σημαντικό από την πάλη για ψήφους στις εκλογές για τα όργανα εξουσίας».

Ο Σ. Σεριόγκιν, αναφερόμενος στην κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος στη Ρωσία, σημείωσε ότι σήμερα υπάρχει η Ομοσπονδία των ανεξάρτητων συνδικάτων της Ρωσίας (με 35 εκατομμύρια μέλη), που αποτελεί τη «μετάλλαξη» των προηγούμενων σοβιετικών συνδικάτων, η Πανρωσική Συνομοσπονδία της Εργασίας (με 1,5 εκατομμύρια μέλη, όπου είναι ενταγμένες οι ομοσπονδίες των ανθρακωρύχων και των υγειονομικών), η Συνομοσπονδία της Εργασίας της Ρωσίας (με 1,5 εκατομμύρια μέλη, όπου είναι ενταγμένες οι ομοσπονδίες σιδηροδρομικών, ναυτικών, λιμενεργατών, πολιτικής αεροπορίας), ενώ υπάρχουν και τα ταξικά συνδικάτα «ΖΑΣΙΤΑ» που είναι ακόμη ολιγομελή, αλλά πολύ ενεργητικά. Μεγάλο μέρος της ηγεσίας των συνδικάτων, όχι μόνο διαχειρίζεται την τεράστια περιουσία που έχουν από τη σοβιετική περίοδο τα συνδικάτα, αλλά έχουν γίνει οι ίδιοι ιδιοκτήτες της. Ετσι εκ θέσεως είναι υποστηρικτές της πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία 10 χρόνια στη Ρωσία.

Οπως σημείωσε ο Σ. Σεριόγκιν, μεγάλο πρόβλημα αποτελεί για το συνδικαλιστικό κίνημα η ηγεσία της ΟΑΣΡ, η οποία, μόλις η κυβέρνηση προχωρήσει σε εξαγγελίες νέων αντεργατικών νόμων, προχωρά σε σωστές καταγγελίες κι ανακοινώσεις, ενώ στη συνέχεια, στο διάλογο που ακολουθεί, υποχωρεί, αλλά βέβαια δεν ξεχνά να παζαρέψει από την κυβέρνηση νέα προνόμια για τον εαυτό της. Το ΚΚΡΟ, πρόσθεσε ο Σ. Σεριόγκιν, προσπαθεί να «συμμετέχει στη δραστηριότητα των συνδικάτων, και με την εκλογή των κομμουνιστών στα ηγετικά όργανα των συνδικάτων, οι κομμουνιστές θα πρέπει να είναι έτοιμοι να προβάλουν ένα δικό τους πρόγραμμα δράσης των συνδικάτων. Το ΚΚΡΟ θεωρεί ότι πέρα από τα παραδοσιακά καθήκοντα τα συνδικάτα θα πρέπει να βάλουν στο κέντρο της δραστηριότητάς τους τον αγώνα ενάντια στα αποτελέσματα της ληστρικής ιδιωτικοποίησης. Για την επιστροφή των στρατηγικών επιχειρήσεων στην ιδιοκτησία του κράτους ή των ίδιων των εργαζομένων».

Ενα από τα κύρια καθήκοντά του θεωρεί το ΚΚΡΟ την υπεράσπιση των κατακτήσεων των εργαζομένων. Το ΚΚΡΟ έχει υπογράψει διμερείς συμφωνίες συνεργασίας με μια σειρά κλαδικές ομοσπονδίες, όπως του αγροτο-βιομηχανικού τομέα, της ομοσπονδίας των εργαζομένων στη σφαίρα της επιστήμης, παιδείας και πολιτισμού, και την ομοσπονδία των εργαζομένων στην αλιεία. Με τις συμφωνίες αυτές, το ΚΚΡΟ αναλαμβάνει την ευθύνη να προωθήσει τα αιτήματα των εργαζομένων στη Βουλή, ενώ τα συνδικάτα αναλαμβάνουν την υποχρέωση να ενημερώσουν τα μέλη τους για τις ενέργειες που κάνει το ΚΚΡΟ σχετικά με την επίλυση των αιτημάτων των εργαζομένων.

Τέλος, ο Σ. Σεριόγκιν υπογράμμισε την ανάγκη τέτοιων Διεθνών Συναντήσεων σαν αυτές που γίνονται στην Αθήνα, με στόχο την ανταλλαγή των εμπειριών που συσσωρεύουν τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα.

Ο Βίκτωρ Τιούλκιν - Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΕΚΡ, σημείωσε αρχικά πως για τους κομμουνιστές δεν μπαίνει καν το ζήτημα να δουλέψουν ή όχι στα συνδικάτα. Είναι ένα ζήτημα αυτονόητο, ότι θα πρέπει να δουλεύουν σ' αυτά, κι όπως έλεγε ο Λένιν, ακόμη και στα αντιδραστικά συνδικάτα, εφόσον εκεί υπάρχουν μάζες εργαζομένων. Στη συνέχεια, ο Α` Γραμματέας της ΚΕ του ΚΕΚΡ αναφέρθηκε στην κατάσταση που υπάρχει στη σημερινή Ρωσία. Ιδιαίτερα σημείωσε το ότι δεν υπάρχει εμπειρία του οργανωμένου αγώνα της εργατικής τάξης. Παλιότερα, επί σοβιετικής περιόδου, το κράτος φρόντιζε για τους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα τα συνδικάτα να χάσουν τη διεκδικητική τους λειτουργία, να αποκτήσουν στοιχεία διαχείρισης των δυνατοτήτων που έδινε το κράτος. Σήμερα τα συνδικάτα βρίσκονται σε μια νέα κατάσταση, προσπαθούν να συσσωρεύσουν εμπειρία. Υπάρχουν όμως παράγοντες που εμποδίζουν αυτήν τη ριζοσπαστικοποίησή τους. Τέτοιοι παράγοντες είναι:

Α) Τα ότι στο ίδιο συνδικάτο είναι ενταγμένοι, τόσο οι εργαζόμενοι, όσο και διευθυντικά στελέχη. Η σύνθεση αυτή κάνει το συνδικάτο πιο ευάλωτο στην επιρροή της εργοδοσίας.

Β) Η γραφειοκρατική ηγεσία των συνδικάτων διαχειρίζεται μια τεράστια περιουσία που είχαν συσσωρεύσει τα συνδικάτα από τη σοβιετική περίοδο. Με βάση ορισμένα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, το τελευταίο διάστημα της ΕΣΣΔ τα συνδικάτα μόνο στη Ρωσία είχαν 2.582 κτίσματα (αθλητικές εγκαταστάσεις, ξενοδοχεία, κ.ά.) αξίας 5,3 δισ. σοβιετικών ρουβλίων (όταν το ρούβλι ήταν «βαρύτερο» από το δολάριο). Από αυτήν την ιδιοκτησία, σήμερα η ηγεσία των συνδικάτων της Ρωσίας έχει ξεπουλήσει το 10%, ενώ ένα άλλο 50% το έχει μετοχοποιήσει. Τα κέρδη, μεταξύ των άλλων, χρησιμοποιούνται και για τη διατήρηση αυτής της αρρωστημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην ηγεσία των συνδικάτων.

Ταυτόχρονα, κύριο σύνθημα που προβάλλει η ίδια συνδικαλιστική ηγεσία είναι «Εξω η πολιτική από τα συνδικάτα». Ετσι, μέσω της απολιτικοποίησης, προσπαθεί να εμποδίσει τη συνειδητοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων.

Ο Β. Τιούλκιν εκτίμησε ότι σήμερα οι θέσεις των κομμουνιστών στην ηγεσία των κεντρικών συνδικαλιστικών οργάνων της Ρωσίας είναι αδύνατες. Ομως, κομμουνιστές εμφανίζονται στην ηγεσία τοπικών εργοστασίων και περιοχών, όπου καταφέρνουν να πρωτοστατήσουν και να οργανώσουν τον αγώνα των εργαζομένων, όπως στο εργοστάσιο Βίμποργκ, όπου η ταξική πάλη έφτασε και σε βαθμό να χρησιμοποιηθούν από την αστυνομία τα όπλα ενάντια στους απεργούς εργάτες.

Οι δυνάμεις του ΚΕΚΡ, τόσο στην περίπτωση του Βίμποργκ, όσο και σε άλλες μεγάλες απεργίες των τελευταίων χρόνων (ανθρακωρυχείο «Βοργκασόρσκαγια», φάμπρικα «Ζαριά» κ.ά.) είχαν καθοριστική συνεισφορά στην οργάνωση και διεξαγωγή του απεργιακού αγώνα. Οι δυνάμεις του ΚΕΚΡ προσπαθούν να συμμετέχουν και στα επίσημα συνδικάτα, αλλά ταυτόχρονα, όπου αυτό είναι αδύνατο, υποστηρίζουν και τη συγκρότηση νέων ταξικών συνδικάτων «ΖΑΣΙΤΑ», όπου δεν επιτρέπεται να εγγραφούν στο συνδικάτο η εργοδοσία και διευθυντικά στελέχη.

Ο Β. Τιούλκιν έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο ρόλο οπορτουνισμού και το ρεβιζιονισμό σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης, από την εποχή του Λένιν ως τις μέρες μας. Σημείωσε, μάλιστα, πως το ΚΕΚΡ στο επόμενο διάστημα θέτει δύο στόχους:

Α) Την ενίσχυση του αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό και το ρεβιζιονισμό.

Β) Αυτό που ο Λένιν είχε χαρακτηρίσει ως «ένωση της δράσης μας με τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινής ζωής των εργαζομένων».

Και, όπως προέβλεψε ο Α` Γραμματέας της ΚΕ του ΚΕΚΡ, η καθημερινή ζωή των ανθρώπων στη Ρωσία στο επόμενο διάστημα αναμένεται να χειροτερεύσει. Οχι μόνο εξαιτίας των δυσχερειών που αναμένεται να συναντήσει η ρωσική οικονομία το 2004, όταν θα πρέπει να επιστρέψει τους τόκους των δανείων που έχει πάρει από τους διεθνείς χρηματιστικούς οργανισμούς, αλλά και εξαιτίας των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνει το καθεστώς Πούτιν: Ο «Εργατικός κώδικας», ο νόμος για την ιδιωτικοποίηση της γης, ο νόμος «για τα πολιτικά κόμματα», ο νόμος «για τον πολιτικό εξτρεμισμό» κ.ά. «Ο Πούτιν - σημείωσε ο Β. Τιούλκιν - είναι η ενίσχυση της δικτατορίας της αστικής τάξης. Ετσι λοιπόν, όλος ο αγώνας είναι μπροστά και θα 'ναι σκληρός».

Τέλος, ο Α` Γραμματέας της ΚΕ του ΚΕΚΡ σημείωσε ότι το κόμμα τους με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθεί την εμπειρία που συσσωρεύει στην Ελλάδα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ). Υπογράμμισε ταυτόχρονα, όχι μόνο την ανάγκη ανταλλαγής εμπειριών, αλλά και της ενδυνάμωσης της διεθνούς αλληλεγγύης και της πραγματοποίησης κοινών ενεργειών παγκόσμια, τόσο σε συνδικαλιστικό, όσο και σε κομματικό επίπεδο.

Οι εκπρόσωποι και των δύο ΚΚ της Ρωσίας αναφέρθηκαν στις τελευταίες εξελίξεις με την κατάθεση του αντεργατικού «κώδικα εργασίας» για ψήφιση από την κυβέρνηση του Πούτιν. Αναμενόταν ότι το νέο αυτό αντεργατικό κατασκεύασμα θα φουντώσει τις λαϊκές, εργατικές κινητοποιήσεις στη Ρωσία το επόμενο διάστημα. Λίγες μόλις μέρες μετά τη Διεθνή Συνάντηση των ΚΚ, όπως ήδη αναφέραμε, ψηφίστηκε από την Κάτω Ρωσική Βουλή ο σχετικός «εργατικός κώδικας». Παρά την καλοκαιρινή περίοδο, στις 4 Ιούλη του 2001, ενάντια στο συγκεκριμένο αντιδραστικό νομοσχέδιο πραγματοποιήθηκαν στη Ρωσία 1.500 εργατικές κινητοποιήσεις, στις οποίες συμμετείχαν πάνω από 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι. Το φθινόπωρο αναμένεται ακόμη πιο θερμό για τη ρωσική κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Β. Πούτιν!