Οταν πριν χρόνια, το ΚΚΕ τόνιζε τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει για τους εργαζόμενους η Στρατηγική της Λισαβόνας και συνολικά η πολιτική της ΕΕ οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί υπηρέτες του κεφαλαίου έλεγαν ότι κινδυνολογεί. Σήμερα, που η συνέπεια με την οποία η ΕΕ υπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρήσεων αποτυπώνεται στο ανελέητο σφυροκόπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, οι ίδιες δυνάμεις παρουσιάζουν την αντεργατική επίθεση ως κάτι προσωρινό, ως «αναγκαίο κακό» λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, στο οποίο οι εργαζόμενοι πρέπει να μην αντιδράσουν, «κάνοντας υπομονή» μέχρι να περάσει η δύσκολη περίοδος, γιατί μετά - δήθεν - «θα φτιάξουν τα πράγματα». Στο όνομα της «κοινωνικής συναίνεσης και συνοχής», με το επιχείρημα ότι χρειάζεται η συνεργασία όλων, για να διασφαλιστεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, η ανταγωνιστική της θέση στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά, από τη μια τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και από την άλλη οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κάνουν ό,τι μπορούν όχι μόνο για να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, αλλά και για να «ζυμώσουν» στις εργατικές συνειδήσεις την ταξική ειρήνη και συνεργασία. Στόχος ζωτικής σημασίας για την ίδια τη διατήρηση της ταξικής κυριαρχίας των μονοπωλίων.

Την ίδια στιγμή, η προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων στις ανάγκες της αγοράς προχωρά με γοργό βηματισμό, μαρτυρώντας την αποφασιστικότητα με την οποία το κεφάλαιο δουλεύει για να ρίξει την τιμή της εργατικής δύναμης. Αποφασιστικότητα που επιβάλλουν η ανταγωνιστικότητα, οι ανάγκες των κεφαλαιοκρατών να συσσωρεύουν ολοένα και περισσότερο. Το μοντέλο του εργαζόμενου - λάστιχο κυριολεκτικά, που θα επικρατήσει τα επόμενα χρόνια, σκιαγραφείται όλο και πιο καθαρά, όχι ως πρόβλεψη πλέον, αλλά ως εφαρμογή αποφάσεων και σχεδιασμών. Δεκτός εργαζόμενος είναι εκείνος που θα δουλεύει όπως, όσο, όταν και όπου θέλει ο εργοδότης του.

Τα παραπάνω αποτυπώνονται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στις συμβάσεις εργασίας με τις οποίες ο όμιλος Marfin Investement Group (MIG) θα προσλαμβάνει κόσμο στη νέα, ιδιωτικοποιημένη Ολυμπιακή. Είναι άλλωστε αλήθεια πως οι εργαζόμενοι σε πρώην ΔΕΚΟ, εργαζόμενοι που απασχολούνται σε τομείς στρατηγικής σημασίας για την οικονομία, για την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, έρχονται όλο και περισσότερο αντιμέτωποι με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση σημαντικών εργασιακών δικαιωμάτων. Οταν, ειδικά σε αυτούς τους τομείς (Τηλεπικοινωνίες, Ενέργεια, Μεταφορές κτλ.) οι συνθήκες εργασίας θα έπρεπε να είναι τέτοιες που να επιτρέπουν και να ωθούν τον εργαζόμενο να υπηρετεί με το αποτέλεσμα της δουλειάς του την ικανοποίηση βασικών αναγκών του πληθυσμού.

Χωρίς σταθερή απασχόληση, χωρίς σταθερό ωράριο που στοχεύει όχι στην εξάντληση του προσωπικού αλλά στη βέλτιστη απόδοσή του, προκειμένου να αποκομίζεται ολοένα και περισσότερη απλήρωτη δουλειά, υπεραξία, δηλαδή κέρδος, χωρίς συνθήκες Υγιεινής και Ασφάλειας που θα προστατεύουν τη σωματική του ακεραιότητα (και όχι μόνο), πώς μπορεί για παράδειγμα ένας πιλότος ή ένας συντηρητής αεροσκάφους να συμβάλλει στην ασφαλή μετακίνηση των επιβατών ενός αεροπλάνου; Ολα τα παραπάνω όμως είναι ασυμβίβαστα με την παρουσία επιχειρηματιών σ' αυτούς τους χώρους. Ακόμα παραπέρα: Η καθημερινή πείρα που συγκεντρώνουν οι εργαζόμενοι μαρτυρά γιατί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι ασυμβίβαστη με τη δουλειά με δικαιώματα. Μαρτυρά ότι όσο τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, όσο οι ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» καθορίζουν την αλυσίδα της παραγωγής, τα δικαιώματα του εργάτη δε θα πάψουν να είναι κόστος που με κάθε ευκαιρία θα πρέπει να μειώνεται διαρκώς.

Σχολιάζοντας τη σύμβαση που καλείται να υπογράψει ένας υποψήφιος εργαζόμενος στην «Olympic Air» (όπως θα ονομάζεται η ιδιωτικοποιημένη Ολυμπιακή) το ΠΑΜΕ έκανε λόγο για «όρους σκλαβοπάζαρου» αφού, σύμφωνα με αυτή ο εργοδότης μπορεί ανά πάσα στιγμή:

• Να ζητήσει από τον εργαζόμενο να εκτελεί καθήκοντα πέρα από όσα προβλέπει η θέση ή η ειδικότητα στην οποία προσλαμβάνεται.
• Να «δανείσει» τον εργαζόμενο σε άλλη εταιρεία του ομίλου.
• Να τον μεταφέρει σε άλλο κατάστημα συγγενών ή συνεργαζόμενων εταιρειών οπουδήποτε στην ελληνική επικράτεια.
• Να αλλάζει την ώρα προέλευσης ή αποχώρησης του εργαζόμενου ανάλογα με τις απαιτήσεις της εργασίας.

Το αποκορύφωμα όμως είναι το εξής: «Ο υπάλληλος οφείλει: Να απέχει από κάθε ενέργεια που μπορεί να προβεί σε βάρος των συμφερόντων της εταιρείας, να επιδεικνύει την προσήκουσα συμπεριφορά η οποία δεν προσβάλλει την επιχειρηματική εικόνα, φήμη και υπόληψη της εταιρείας, να μην προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις ή δημοσιεύματα που αφορούν άμεσα ή έμμεσα την εταιρεία». Γίνεται βέβαια κατανοητό από τις πρώτες γραμμές του κειμένου της σύμβασης, πως η τυφλή υπακοή στην εργοδοτική θέληση είναι το άλφα και το ωμέγα για να γίνει κάποιος δεκτός στην εταιρεία. Με το παραπάνω απόσπασμα η εργοδοσία προσπαθεί να εξαλείψει κάθε πιθανότητα συλλογικής οργάνωσης ή πάλης των εργαζομένων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αλλωστε, οι περιπτώσεις στις οποίες ένας εργοδότης θεωρεί «φιλική» προς τα συμφέροντα της εταιρείας του τη συνδικαλιστική δράση είναι όταν τα σωματεία ενδιαφέρονται γι' αυτά και όχι για τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούν...

Τη βδομάδα που πέρασε από το βήμα του ΙΟΒΕ οι βιομήχανοι ζήτησαν απόσυρση του κράτους από όλους τους τομείς στους οποίους δραστηριοποιείται ο ιδιωτικός τομέας (πχ. τράπεζες, ενέργεια) αλλά και σταδιακή εξομοίωση της εργατικής νομοθεσίας στις πρώην ΔΕΚΟ με αυτή του ιδιωτικού τομέα.

Το τι θα σημάνει αυτό για τους εργαζόμενους στους χώρους αυτούς φαίνεται ήδη από τα σχέδια που ανακοίνωσε η διοίκηση του ΟΣΕ. Το σχέδιο «εξυγίανσης» του Οργανισμού - που προβλέπει ανατιμήσεις στα εισιτήρια, οι οποίες μέχρι το 2010 αναμένεται να ξεπεράσουν το 130% - υπαγορεύει την υποχρεωτική αποχώρηση 3.000 εργαζομένων που θα ενταχθούν σε «πρόγραμμα μισθωτής εφεδρείας». Οι εργαζόμενοι αυτοί απομακρύνονται από τις θέσεις τους αλλά η διοίκηση του ΟΣΕ θα μπορεί να τους ανακαλεί, με συμβάσεις έργου ή ορισμένου χρόνου, με μισθό μειωμένο κατά 30%.

Αντίστοιχη επίθεση είχαν δεχτεί οι εργαζόμενοι και στον ΟΤΕ, όταν πριν τέσσερα περίπου χρόνια, η διοίκηση «ξεφορτώθηκε» πάνω από 6.000 άτομα, προκειμένου να διώξει ανεπιθύμητα «βαρίδια» (μισθοί, μονιμότητα κτλ.) και να γίνει ο Οργανισμός ελκυστικός στους υποψήφιους αγοραστές.

Είναι καθαρό: απόκρουση αυτής της επίθεσης χωρίς ταξική οργάνωση δε νοείται. Και όταν λέμε ταξική εννοούμε ενιαία οργάνωση όλων των εργατοϋπαλλήλων ανεξάρτητα από χώρο δουλειάς ή κλάδο, κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις που δηλητηριάζουν τους εργαζόμενους διαιρώντας τους σε μόνιμους και προσωρινούς, σε εργαζόμενους του δημόσιου και εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, στους νέους και τους μεγαλύτερους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να ενωθούν σε ένα αδιαίρετο ταξικό μέτωπο, όχι μόνο για να αμυνθούν στην επίθεση που δέχονται, αλλά για να περάσουν στην αντεπίθεση. Γιατί σήμερα ο πλούτος που οι ίδιοι παράγουν διασφαλίζει τις προϋποθέσεις όχι για να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν μέχρι τώρα, αλλά για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, για τεράστια βελτίωση της ζωής τους. Κι αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να διεκδικήσουν. Αυτό που τα δικά τους χέρια και ο δικός τους νους παράγει καθημερινά: την προκοπή και την ανάπτυξη για τους ίδιους και όχι για όσους καπηλεύονται το μόχθο τους.