Γρηγοριάδης Κώστας

Ολοι αυτοί οι «αρμόδιοι» από πολιτικές προσωπικότητες, από «επιστήμονες» απολογητές του άδικου συστήματος, από «δημοσιογράφους» της καταργημένης δεκάρας είναι αυτοί που βάζουν καθημερινά σαν πιστόλι στον κρόταφο την «επιτυχία» ήδη από τη βρεφική ηλικία στο νέο άνθρωπο. Οπου «επιτυχία» είναι η με όλα τα μέσα καθιέρωση στον αποτυχημένο κόσμο τους. Είναι η επιβίωση σε έναν ανταγωνισμό, που αφαιρεί όλο και περισσότερο τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά (αποξένωση). Ενας ανταγωνισμός που, αν τολμούσαν να αναλύσουν πραγματικά το τι προκαλεί στις κοινωνίες και τον άνθρωπο, τότε θα έπρεπε να απαγορευτεί, όπως τα ληγμένα φάρμακα.

Ατέλειωτη η λίστα και αν την πάρεις στα σοβαρά χωρίς αντίδραση η μεζούρα του ανταγωνισμού αφαιρεί όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Στύβει κάθε πραγματικό περιεχόμενο για να το γεμίσει με «αξίες» χωρίς αντίκρισμα. Από το παιδί αφαιρεί την παιδικότητα και από τον έφηβο την εφηβεία. Μπορούν, για παράδειγμα, όλοι αυτοί οι κήρυκες του συστήματος της εκμετάλλευσης, να μας εξηγήσουν τι φταίει και τα σημερινά παιδιά δεν παίζουν; 'Η μάλλον δεν παίζουν παιδικά παιχνίδια; Αν δεν το έχουν πάρει είδηση (δαιμόνιοι ρεπόρτερ μερικοί) ας ρωτήσουν τα παιδιά τους για να μάθουν πως ...δεν είχαν ποτέ χρόνο ούτε να μάθουν να παίζουν στρωμένα στο κυνηγητό της κάλπικης επιτυχίας.

Γέμιση που σερβίρεται άφθονη απ' όλους αυτούς που παριστάνουν τους όσιους, συνεχίζοντας να τη διαδίδουν. Για παράδειγμα, από πού σφηνώθηκε στο κεφάλι νέων ανθρώπων η άρρωστη ιδέα βιντεοσκόπησης, είτε εγκληματικού βιασμού, είτε μιας οποιασδήποτε πολύ προσωπικής στιγμής; Από πού το βρήκαν να εκβιάζουν, ή να μετατρέπουν απλά σε παιχνίδι αυτά τα βίντεο; Από πού έμαθαν ότι είναι δυνατόν, να παρακολουθούν και να διαπομπεύουν; Ποιος τους δίδαξε πως η αξιοπρέπεια και η προσωπική ζωή μπορεί να ποδοπατιέται, ή να μετατρέπεται και σε παιχνίδι;

Αυτοί οι ίδιοι, που παριστάνουν σήμερα τις όσιες παρθένες είναι αυτοί, που δείχνουν καθημερινά με όλους τους τρόπους πως όλα αυτά όχι μόνο είναι δυνατά αλλά είναι και η πραγματικότητα που διαμορφώνουν. Για παράδειγμα, οι αστοί πολιτικοί που στήνουν, όπου τους παίρνει ο συσχετισμός, τις κάμερες παρακολούθησης για να οχυρώνουν τον άδικο κόσμο τους. Οι «επιστήμονες» απολογητές, που προσφέρουν άφθονα τα φτηνιάρικα άλλοθι και ανακαλύπτουν τα πιο απίθανα στενά παράθυρα της αστικής νομοθεσίας τους για να τις δικαιολογήσουν. Οι άνθρωποι των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (κατ' ευφημισμό) που διδάσκουν τις κρυφές κάμερες στις πιο προσωπικές στιγμές. Οι αστοί πολιτικοί, οι άνθρωποι του απολίτιστου πολιτισμού, οι επαγγελματίες «αναλυτές» παντός του επιστητού, που συμμετέχουν σ' αυτές τις εκπομπές και τους δίνουν κύρος. Τα ΜΜΕ, που οργανώνουν «τηλεπαιχνίδια», όπου ζητούν από τους συμμετέχοντες, να πουλήσουν την προσωπικότητα και αξιοπρέπειά τους, όπως ο ναρκομανής πουλάει το αίμα του για να εξασφαλίσει τη δόση.

Ας τολμήσει κάποιος από όλους αυτούς να πει πως αυτά τους τα καμώματα και τα άλλα ανάλογα δεν προετοιμάζουν συνείδηση κοινωνικών τεράτων. Ολοι αυτοί οι ένοχοι είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα του ανταγωνισμού, που τους μασάει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά στο όνομα της «επιτυχίας». Ο αστός πολιτικός για την αναγνωρισιμότητα. Ο άνθρωπος των ΜΜΕ για την τηλεθέαση - ακροαματικότητα. Ο επιστήμονας «απολογητής» για την καθιέρωση...

Υπάρχει «φάρμακο» στην αποξένωση; Μπορεί ο άνθρωπος να αρχίσει να ανακαλύπτει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του; Η οριστική ίαση δε γίνεται να έρθει, αν δεν εξαλειφθεί η αιτία που την προκαλεί: Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μπορεί όμως ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί συντονισμένα να ξεκινήσουν τη διαδικασία. Τη συμμετοχή στη συλλογική δράση, που στοχεύει στη ριζική ανατροπή. Τη συμμετοχή σε μέτωπα πάλης που την προετοιμάζουν. Πάμε τώρα μαζί με τα παιδιά, που αγωνίζονται για μια καλύτερη Παιδεία, για να σώσουμε αυτά και να ανακαλύψουμε την ανθρωπιά μας...