Σε μια χυδαία απαξίωση της αγωνίας και των αγώνων των εργαζομένων στα ερευνητικά κέντρα προχώρησε χτες ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, για να πλήξει όσους αντιδρούν - και δεν είναι μόνο οι άμεσα θιγόμενοι - στην απόφαση της κυβέρνησης να συρρικνώσει τον ερευνητικό τομέα και να μειώσει το κόστος του πριν τον παραδώσει στο μεγάλο κεφάλαιο, άμεσα ή έμμεσα.

«Θεωρώ αναμενόμενες τις αντιδράσεις αυτές - είπε ο υπουργός - πολύ περισσότερο επειδή ορισμένοι που είναι σήμερα διευθυντές θα σταματήσουν, λόγω της αναδιάταξης, να είναι αύριο. Και ξέρετε ότι στην Ελλάδα θιγόμαστε πολύ όταν αγγίζουν το δοβλέτι μας». Πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση θα επιμείνει στις αποφάσεις της και ισχυρίστηκε ξανά ότι προηγήθηκε διάλογος, επικαλούμενος μέχρι και την κοινή λογική για τις συγχωνεύσεις ερευνητικών κέντρων με παρόμοια αντικείμενα έρευνας, σε μια άκρως επιφανειακή προσέγγιση της υφιστάμενης κατάστασης.

Η κοινή λογική αντικρούει βεβαίως τον ισχυρισμό ότι γινόταν διάλογος πάνω από δύο χρόνια, όταν κανείς δε συμφωνεί με τις αποφάσεις, πέραν της πλειοψηφίας των διευθυντών των Ερευνητικών Κέντρων, τους οποίους επικαλείται το υπουργείο, αποδίδοντας ταυτόχρονα ιδιοτέλεια προφανώς σε όσους διαφωνούν! Παράλληλα, αγνοεί με ευκολία η κυβέρνηση τις ενστάσεις για το κόστος της αναδιάταξης, την έλλειψη υπολογισμού της εξοικονόμησης πόρων, τις ελλιπείς υποδομές που καλούνται να φιλοξενήσουν τα νέα σχήματα, αλλά πάνω απ' όλα την ουσία της πολιτικής που θέλει «όμηρο» των επιχειρηματικών σχεδίων κάθε ερευνητικό σχέδιο που θα μπει μπροστά από εδώ και μπρος.

Tο μέγεθος της ασυδοσίας των εργοδοτών και των βάρβαρων συνθηκών εργασίας που κυριαρχούν στους χώρους δουλειάς αναδείχτηκε για μία ακόμα φορά στην Εκθεση Πεπραγμένων του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας για το 2008 που πριν λίγες μέρες έδωσε το ΣΕΠΕ στη δημοσιότητα, καταγράφοντας 142 νεκρούς το 2008 και ταυτόχρονα αύξηση υπερωριών, μερικής απασχόλησης και εργασία ακόμα και Κυριακές.

Τη βάρβαρη κατάσταση που επικρατεί στους χώρους εργασίας, αποτέλεσμα των αντεργατικών πολιτικών που εφαρμόζονται από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενισχύουν και τα μεγάλα κενά στις οργανικές θέσεις. Ακόμα και σε περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι στα ΚΕΠΕΚ δουλεύουν με φιλότιμο ή οι ελλείψεις στο προσωπικό είναι σχετικά μικρότερες, δεν μπορούν να ακυρωθούν τα αποτελέσματα της κυρίαρχης πολιτικής που ενισχύει την εργοδοτική ασυδοσία. Για παράδειγμα, πριν μερικές μέρες τραυματίστηκε εργάτης σε επιχείρηση μετάλλου στο Κορωπί, όπου το ΚΕΠΕΚ πήγε τελικά μετά από παρέμβαση του συνδικάτου μετάλλου. Το ζήτημα όμως - το κύριο ζήτημα - δεν είναι μόνο αν και πότε θα φτάσει το ΚΕΠΕΚ στο χώρο όπου γίνεται ένα «ατύχημα», αλλά πώς θα εκλείψουν οι συνθήκες που οδηγούν στα «ατυχήματα». Για παράδειγμα, σε αμέτρητες επιχειρήσεις μετάλλου δεν υπάρχει καν εξαερισμός, πολλές από τις ουσίες με τις οποίες έρχονται σε επαφή οι εργάτες δεν ελέγχονται καν για τις συνέπειες που προκαλούν στην υγεία τους. Αν οι εργαζόμενοι δε στρέψουν τα βέλη τους ενάντια στην πολιτική που ανέχεται και συντηρεί αυτό το εργασιακό περιβάλλον, το πολύ - πολύ να μείνουν να περιμένουν το ΚΕΠΕΚ για να διαπιστώνει απλά τους λόγους από τους οποίους οι ίδιοι ή συνάδελφοί τους πεθαίνουν ή σακατεύονται...