Το Κόμμα μας σε όλη την 100χρονη ηρωική δράση του και η ΚΝΕ στην 50χρονη πρωτοπόρα δράση της κρατούν σταθερά στον προσανατολισμό τους το κύριο καθήκον της οικοδόμησης πολλών γερών Οργανώσεων στις σχολές Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης. Δεκάδες μέλη και στελέχη του Κόμματός μας και του εργατικού κινήματος έκαναν τα πρώτα τους αγωνιστικά βήματα μέσα στην οργάνωση του αγώνα των σπουδαστών στις τεχνικές σχολές, στην οικοδόμηση ΟΒ της ΚΝΕ σε αυτούς τους χώρους.

Τη δράση του Κόμματος αρχικά, και της ΚΝΕ αργότερα, με την ίδρυσή της, τη συναντάς σε όλη σχεδόν την πορεία πολλών τεχνικών σχολών εκείνης της περιόδου. Η πραγματικότητα είναι πως αυτοί οι χώροι δεν είναι κάποιο σύγχρονο εύρημα, αφού αν κοιτάξει κάποιος πολλές δεκαετίες πίσω θα δει να λειτουργούν τεχνικές σχολές, κάποιες μάλιστα στα ίδια κτίρια που λειτουργούν σήμερα τα δημόσια ΙΕΚ και οι ΕΠΑΣ, όπως, για παράδειγμα, η Σιβιτανίδειος Σχολή στην Καλλιθέα (από το 1927), το 1ο δημόσιο ΙΕΚ Πειραιά - ΣΚΥΠ («Σχολή Κλωστικής - Υφαντικής - Πλεκτικής» από το 1943) στον Πειραιά και άλλες πολλές, όπως οι σχολές που λειτουργούσαν μέσα σε επιχειρήσεις της ΒΙΑΜΑΞ, των Ναυπηγείων του Νιάρχου στον Σκαραμαγκά κ.α.

Ο χαρακτήρας αυτών των σχολών καθορίστηκε από τους ίδιους τους ιδρυτές τους. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της ΣΚΥΠ που ιδρύθηκε και λειτούργησε ως ιδιωτική σχολή από τον ίδιο τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων Κλωστοϋφαντουργών και μέχρι το 1981 που παραδόθηκε στο υπ. Παιδείας, και της Σιβιτανιδείου, όπου μέχρι το 1955 πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής ήταν ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος, μεγαλοβιομήχανος τσιμέντου (συνιδρυτής της τσιμεντοβιομηχανίας «Τιτάν» καθώς και ιδιοκτήτης της «Ηρακλής»), πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Βιομηχάνων, υπουργός Εθνικής Οικονομίας το 1923 (στις κυβερνήσεις του Ν. Πλαστήρα) και αργότερα του δικτάτορα Ι. Μεταξά.

Με λίγο παραπάνω προσοχή στα ιστορικά στοιχεία που παραθέτει η διοίκηση της Σιβιτανιδείου Σχολής στον επίσημο ιστότοπο που διατηρεί θα δει κανείς ότι η εκπαιδευτική μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε από την ίδρυσή της «ήταν το γερμανικό μοντέλο που δίνει μεγάλη έμφαση στην πρακτική άσκηση στην οποία πάνω εφαρμοζόταν κατάλληλα η θεωρητική κατάρτιση». Δηλαδή, πάνω στις ανάγκες των επιχειρήσεων χτιζόταν κατάλληλα και η αναλογία της γνώσης που έδιναν στους μαθητές.

Αυτό που σκόπιμα παραβλέπεται από διάφορες τέτοιες ιστορικές αναδρομές είναι πως ένα σημαντικό τμήμα των νέων σπουδαστών εκείνης της περιόδου, άλλοι από τη σχολή μπήκαν μπροστά στην οργάνωση της διεκδίκησης όσων είχαν ανάγκη, άλλοι με την ένταξή τους στην παραγωγή συναντήθηκαν και συμπορεύτηκαν με τα σωματεία τους στο χώρο δουλειάς και το εργατικό κίνημα για να καταφέρουν να αποσπάσουν σημαντικές κατακτήσεις στη δουλειά και τη ζωή τους, είτε σε σχέση με τους μισθούς είτε με τα ωράρια, τις άδειες, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την πληρωμή της πρακτικής άσκησης κ.ά. Στις 6 Δεκέμβρη του 1972 και για 17 μέρες οι σπουδαστές της ΣΕΛΕΤΕ και της Σιβιτανιδείου κήρυξαν απεργία με αίτημα την κατάργηση διατάγματος της χούντας που προέβλεπε τον επαγγελματικό τους υποβιβασμό. Στο φύλλο του «Οδηγητή» τον Απρίλη του 1974 ανάμεσα στις πολυάριθμες κινητοποιήσεις των φοιτητών και σπουδαστών όλης της χώρας, συναντάς και τους σπουδαστές της Σιβιτανιδείου που διεκδικούν κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους, συνδικαλιστικές ελευθερίες, χορήγηση φοιτητικής κάρτας απεριορίστων διαδρομών για τα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.ά. Να σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο το μεροκάματο των νέων μαθητευόμενων ήταν το μισό από το μεροκάματο που έπαιρνε ο ανειδίκευτος εργάτης.

Στις μέρες μας η ανάγκη των νέων για γνώση του επαγγέλματος και της τεχνικής, ελπίζοντας στην πιο γρήγορη εύρεση εργασίας, μετατρέπεται σε περίοδο προετοιμασίας τους για να εναρμονιστούν με τις αξίες και τα ιδανικά των εργοδοτών, τις «ανάγκες των επιχειρήσεων» για εντεινόμενη εκμετάλλευση. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο Εθνικό Συντονιστικό Οργανο Μαθητείας (ΕΣΟΜ), που συγκροτήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2018, ανάμεσα στους «συντονιστές» βρίσκεις τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), την Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) και τον Σύνδεσμο Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ).

Οπως αναφέρουμε στις Θέσεις του Κεντρικού Συμβουλίου για το 12ο Συνέδριο της Οργάνωσής μας, «η πρωτοπόρα δράση των μελών της ΚΝΕ σε αυτούς τους χώρους, αφενός είναι προϋπόθεση για την αγωνιστική στάση απέναντι στα μαθήματα της εργοδοσίας, αφετέρου το μεγαλύτερο μέρος αυτών των νέων είναι το αυριανό εργατικό δυναμικό και μάλιστα σε κλάδους στρατηγικής σημασίας για την κομματική οικοδόμηση».

Η ανάπτυξη μαζικής δράσης διεκδίκησης για όλα όσα είναι απαραίτητα στην εκπαίδευση των νέων σε αυτές τις σχολές για να γνωρίσουν ολοκληρωμένα το αντικείμενό τους, να έχουν την ικανότητα να παρακολουθούν την αντικειμενική εξέλιξη της τεχνικής και των τεχνολογικών εφαρμογών, διαπαιδαγωγεί στην αγωνιστική στάση απέναντι στα αδιέξοδα που συναντούν στις σχολές τους και πολλαπλασιάζονται στους τόπους δουλειάς. Η πείρα και τα συμπεράσματα από τη συμβολή των μελών της ΚΝΕ στις προσπάθειες που έγιναν σε πολλές περιοχές και σχολές πανελλαδικά για τη συγκρότηση αγωνιστικών πυρήνων, επιτροπών αγώνα και συλλόγων σπουδαστών δημόσιων ΙΕΚ (Αττική, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Χαλκίδα, Γιάννενα) είναι σημαντικά. Εγιναν μπροστά και μέσα στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι στη σχολή και την πρακτική τους, αποδείχθηκε ότι ένα σημαντικό κομμάτι των σπουδαστών «κρατά μικρό καλάθι» στα μεγάλα λόγια για σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση που διαφημίζουν η κυβέρνηση, το υπουργείο και οι σχολές. Οι δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν μέσα στις σχολές για τη διαφώτιση, τη συζήτηση, την ανάγκη οργάνωσης και διεκδίκησης ζωντάνευαν τη συλλογική δράση των νέων και τη συμμετοχή στις πρωτοβουλίες.

Η σταθερή παρέμβαση των ταξικών εργατικών συνδικάτων, με τη συμβολή των μελών της ΚΝΕ σε αυτά, για την επεξεργασία αιτημάτων, περιεχομένου και των μορφών παρέμβασής τους σε αυτούς τους χώρους, την εγγραφή και συμμετοχή στα συνδικάτα των εργαζομένων και των νέων στη μαθητεία αφορά τη συμβολή της ΚΝΕ στην προσπάθεια που κάνουν δυνάμεις του Κόμματος στην ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Ανέκαθεν η αστική τάξη πόνταρε το χτύπημα σε μισθούς, δικαιώματα, αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, ανασφάλεια στη δουλειά, να περνά πρώτα στους νέους εργαζόμενους, στήνοντας σκηνικό διάσπασης της ενότητάς τους στους τόπους δουλειάς. Αυτό φέρνουν σε πέρας πλειοψηφίες εργατικών σωματείων (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) που αρνούνται να γράφουν ως μέλη τους νέους που κάνουν την πρακτική άσκηση, τη μαθητεία στο χώρο δουλειάς.

Τα συμπεράσματα από αυτήν τη δραστηριότητα χρειάζεται να αποτελέσουν περιεχόμενο συζήτησης και ανάπτυξης προβληματισμού, αφομοίωσης των κατευθύνσεων που στο επίκεντρό τους έχουν το πώς θα περάσουμε ως ΚΝΕ «σε νέα φάση, πιο ποιοτικής και μαζικής παρέμβασης σε αυτούς τους χώρους με στόχο να οικοδομήσουμε γερές ΟΒ σε κάθε σχολή επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης» (Από τις Θέσεις του ΚΣ της ΚΝΕ για το 12ο Συνέδριο).

Αυτό προϋποθέτει σταθερή ενασχόληση των Οργάνων από το Κεντρικό Συμβούλιο μέχρι την ΟΒ που έχει αναλάβει την οικοδόμηση στο ΙΕΚ της περιοχής της. Οργανωμένη παρέμβαση δεν σημαίνει γενικά άθροισμα σκόρπιων πρωτοβουλιών και δραστηριοτήτων της ΚΝΕ σε αυτούς τους χώρους, αλλά επεξεργασία των μορφών και του περιεχομένου γι' αυτό το τμήμα των νέων με βάση τις κεντρικές μας επεξεργασίες και αποφάσεις, παίρνοντας υπόψη τις αντιλήψεις που χτίζονται από τις ίδιες τις επιχειρήσεις σε συνεργασία με τις διευθύνσεις των σχολών, μέσα από σεμινάρια, εκδηλώσεις κ.ά. Προϋποθέτει διάταξη στελεχών καταρχάς από το Κεντρικό Συμβούλιο και τα Συμβούλια Περιοχής, όχι με βάση του τι δυνάμεις έχουμε σήμερα, αλλά τι δυνάμεις θέλουμε να έχουμε σε έναν χρόνο, στήριξή τους από τα Γραφεία Περιοχών στην επεξεργασία ολοκληρωμένης παρέμβασης μέσα στους χώρους και εξασφάλιση συντονισμού σε αυτόν το στόχο των εδαφικών, των κλαδικών και των Οργανώσεών μας στη μαθητεία - κατάρτιση.

Σήμερα, από μόνος του, ο νέος, όσες προσπάθειες κι αν κάνει στη σχολή, στην πρακτική και τη μαθητεία, στο χώρο δουλειάς, εμποδίζεται να κατακτήσει τις γνώσεις που έχει ανάγκη για να σταθεί στο επάγγελμα και την τεχνική που μαθαίνει τόσο σήμερα, όσο και στην πορεία εξέλιξης των τεχνικών μέσων και μεθόδων. Από μόνος του ο νέος εργαζόμενος, όσες προσπάθειες κι αν κάνει «βάζοντας νερό στο κρασί του» για να αντέξει την εργασιακή ζούγκλα με τους μισθούς - χαρτζιλίκι, δεν μπορεί να αντιπαλέψει κράτος και εργοδοσία που έχουν διαμορφώσει έναν «οδικό χάρτη» γεμάτο αδιέξοδα, ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον της ζωής του. Στην ταξική πάλη σήμερα η αστική τάξη συμμετέχει, με το κράτος της, τα κόμματά της και τις ενώσεις της. Ο νέος εργαζόμενος, ο σπουδαστής από τη μαθητεία και την κατάρτιση, ο άνεργος δεν μπορεί να βγει νικητής ούτε στις επιμέρους καθημερινές μάχες, αν δεν συμπορευτεί στον αγώνα με το Κόμμα του, την ΚΝΕ και τα ταξικά σωματεία.

Οι Θέσεις του Κόμματος για την Τεχνικοεπαγγελματική Εκπαίδευση είναι η βάση για τη διαμόρφωση αιτημάτων και διεκδικήσεων. Οι νέοι από τις σχολές μαθητείας και κατάρτισης μπορούν να βρουν πραγματική διέξοδο στις αναζητήσεις τους και τώρα και στο μέλλον, στην πρόταση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που στο επίκεντρο των επεξεργασιών, των θέσεων και της καθημερινής τους πάλης έχουν την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Η απλή αναφορά ή παραδοχή σε αυτό όμως δεν αρκεί, αν δεν κατανοηθεί πως όταν λέμε ότι θέλουμε να συζητάμε την ιδεολογία και τις θέσεις μας με αυτούς που τους ταιριάζει, σε ένα μεγάλο βαθμό αναφερόμαστε στους χιλιάδες νέους που κάθε χρόνο βρίσκονται στα δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, στις ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ. Οι Θέσεις του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ είναι πρώτης τάξης ευκαιρία να αναβαθμίσουμε τη συζήτηση με τους νέους που ήμασταν μαζί στην οργάνωση του αγώνα, τους νέους που από κοινού αναπτύξαμε προσπάθειες για τη συγκρότηση και λειτουργία επιτροπών αγώνα, Συλλόγων, μπήκαν στα ψηφοδέλτια, οργάνωσαν τις εκλογές και ψήφισαν σε αυτές. Είναι πραγματική ευκαιρία να γνωρίσουν με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο τις θέσεις και επεξεργασίες της ΚΝΕ για το σύνολο της ζωής ενός νέου. Θέσεις που στο επίκεντρο θέτουν το πώς θα συγκεντρώσουμε πιο πολλές και ικανές δυνάμεις, στον αγώνα των νέων για τη ζωή με σύγχρονα δικαιώματα που έχουν ανάγκη, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!