«Αρπάξτε τις ευκαιρίες»: Αυτό ήταν το μήνυμα που μετέφερε ο Αλ. Τσίπρας στα «γεράκια των αγορών» - όπως έλεγε παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ - κατά την παραμονή του στη Νέα Υόρκη όπου συμμετέχει στις εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ.

Δύο ήταν βασικά τα «ισχυρά χαρτιά» που έδειξε στους «επενδυτές» ο πρωθυπουργός για να τους πείσει ότι η Ελλάδα είναι «ελκυστικός προορισμός» γι' αυτούς: Αφενός η προσήλωση της κυβέρνησης στις «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή στο καθεστώς εργασιακής ζούγκλας, στη «δημοσιονομική προσαρμογή» που ξεζουμίζει το λαϊκό εισόδημα και στις κάθε λογής διευκολύνσεις προς τους μονοπωλιακούς ομίλους (φορολογικό καθεστώς, κρατική διοίκηση, ξεσκαρτάρισμα της αγοράς από αυτοαπασχολούμενους κ.λπ.).

Αφετέρου, τόσο ο ίδιος όσο και οι «επενδυτές» επέμειναν στη σημασία της «γεωπολιτικής θέσης» της Ελλάδας, με την κυβέρνηση να διαφημίζει την αποφασιστικότητά της να μετατρέψει τη χώρα σε «ηγέτιδα δύναμη» στα Βαλκάνια, ως άλλον ένα «κρίκο» για να ξεδιπλωθούν απρόσκοπτα επιχειρηματικά σχέδια στην περιοχή.

Και ποιος είναι ο δρόμος γι' αυτήν την περιβόητη «αναβάθμιση», για την οποία «στάζουν μέλι» η κυβέρνηση, όλα τα αστικά κόμματα, η αμερικάνικη πρεσβεία κ.ο.κ.; Η εμπλοκή στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, ο ρόλος εμπροσθοφυλακής στην υλοποίησή τους, ώστε να υπάρχει «κλίμα ασφάλειας», δηλαδή ανεμπόδιστης προώθησης των μεγάλων επενδύσεων στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, στη μεταφορά Ενέργειας, στις οδικές κι άλλες μεταφορές, σχεδίων για τα οποία συγκρούονται μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Τουρκία κ.λπ.).

Η κυβέρνηση, λοιπόν, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που προσδοκά οφέλη από την ανάδειξη της χώρας σε «κόμβο» διαμετακόμισης εμπορευμάτων και Ενέργειας, δηλώνει «διαθέσιμη» να πρωταγωνιστήσει σ' αυτούς τους σχεδιασμούς και για να γίνουν πράξη ρίχνει στο ΝΑΤΟικό κουρμπέτι όλο και πιο πολύ τις υποδομές της, το λαό και τις Ενοπλες Δυνάμεις.

Νέες βάσεις ξεφυτρώνουν σχεδόν κάθε μήνα, όλο το Αιγαίο γίνεται πεδίο ΝΑΤΟικής δράσης, η κυβέρνηση πρωτοστατεί στη διευθέτηση εκκρεμοτήτων, όπως στα Βαλκάνια με τη συμφωνία των Πρεσπών, που εκτός από εργαλείο για τη ΝΑΤΟική διεύρυνση αποτελεί θερμοκήπιο συντήρησης και καλλιέργειας των αλυτρωτισμών.

Ολα τα παραπάνω χρειάζεται να χτυπήσουν «καμπανάκι» στο λαό, γιατί παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να καλλιεργήσει τον εφησυχασμό, με τις πομπώδεις εκφράσεις περί «Ελλάδας - πυλώνα σταθερότητας» σε μια ταραγμένη περιοχή, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

Για παράδειγμα οι ΗΠΑ, που θέλουν να μετατρέψουν σε βάση ακόμα και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, με την κυβέρνηση και τον δήμαρχο της πόλης να δηλώνουν πανευτυχείς, λένε ωμά ότι δεν έχουν στόχο να το αξιοποιήσουν απλά ως «πύλη εισόδου» για το αμερικανικό φυσικό αέριο στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, προς αντιμετώπιση της «ρωσικής επιρροής».

Αντίθετα, αναδεικνύουν τη στρατηγική «αξία» του λιμανιού, αφού μέσω αυτού μπορεί να παρακαμφθεί εμπορικά ο Βόσπορος, αλλά και να επιβλέπονται τα κρίσιμα Στενά, καθώς από εκεί κατεβαίνουν ρωσικά πλοία. Βέβαια, αν αυτά τα ομολογούν οι Αμερικανοί και η ελληνική κυβέρνηση σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης, ανατριχίλα πρέπει να προκαλεί, όχι μόνο στο λαό της Αλεξανδρούπολης αλλά και σε όλο τον ελληνικό λαό, η σκέψη για το πού μπορεί να οδηγήσουν οι σημερινές εξελίξεις σε μια φάση όξυνσης των σχέσεων ΗΠΑ - Ρωσίας, η οποία κυοφορείται.

Στις κόντρες ΗΠΑ - Ρωσίας, άλλωστε, εμπλέκεται άμεσα και η Τουρκία, με την εκεί αστική τάξη να ανταγωνίζεται και με την ελληνική για τη δική της αναβάθμιση στην περιοχή. Και, παρά τα φληναφήματα περί «θετικού κλίματος» τα οποία αναπαράγει η κυβέρνηση, οι προκλήσεις της Τουρκίας στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας έχουν αναβαθμιστεί επικίνδυνα.

Η Ελλάδα, μάλιστα, διεκδικώντας τον τίτλο του «προτιμώμενου εταίρου» των ΗΠΑ στην περιοχή, δηλώνει «πρόθυμη» και αναλαμβάνει ρόλους για να «κρατηθεί» η Τουρκία στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο, ή για να υπονομευθούν οι σχέσεις που αναπτύσσει με τη Ρωσία.

Η εμπλοκή της Ελλάδας σ' αυτήν τη σύνθετη αντιπαράθεση και στο παζάρι θα έχει σε κάθε περίπτωση για μεγάλο χαμένο το λαό (όπως και τους άλλους λαούς της περιοχής), είτε οξυνθούν οι σχέσεις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ - Τουρκίας, είτε υπάρξει νέος συμβιβασμός, με ανταλλάγματα που θίγουν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που το Κυπριακό αναθερμαίνεται, στη βάση προηγούμενων διχοτομικών προτάσεων, με δηλωμένη την πρόθεση της Τουρκίας να εγκαταστήσει ναυτική βάση στα Κατεχόμενα και με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να προωθούν τη συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων και το στήσιμο βάσεων στο νησί (ΗΠΑ και Γαλλία), ακυρώνοντας στην πράξη το αφήγημα της κυβέρνησης περί δυνάμεων που «εγγυώνται την ασφάλεια και τη σταθερότητα».

Το ίδιο άλλωστε μαρτυρά και η κατάσταση στο Αιγαίο, που έχει γίνει «σουρωτήρι» τόσο από τις τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις όσο και από το ΝΑΤΟ, που αλωνίζει με πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης, δηλώνοντας με κάθε ευκαιρία ότι πρόκειται για «ΝΑΤΟική θάλασσα» και ότι δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των «συμμάχων», Ελλάδας και Τουρκίας.

Αν σε όλη αυτή την «εύφλεκτη ύλη» που συγκεντρώνεται γύρω και μέσα στην Ελλάδα προσθέσουμε και τη βάση της Σούδας, η οποία δουλεύει «έξτρα και υπερωρίες», το Τυμπάκι, όπου η φημολογία για «αξιοποίησή» του από το ΝΑΤΟ εντείνεται, βάζοντας την Κρήτη στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα, γίνεται αντιληπτό ότι η κυβέρνηση εκθέτει το λαό και τη χώρα σε πολύ σοβαρούς κινδύνους.

Κι αυτό σε μια περίοδο που οι αντιθέσεις οξύνονται όλο και περισσότερο. Στον λεγόμενο «εμπορικό πόλεμο» σημειώνεται το ένα επεισόδιο πίσω από το άλλο, μια σειρά από περιφερειακές οικονομικές δυνάμεις μπαίνουν σε φάση ύφεσης, ενώ διατυπώνονται προβλέψεις για ενδεχόμενο νέο ξέσπασμα καπιταλιστικής κρίσης σε διεθνές επίπεδο το επόμενο διάστημα.

Επομένως, σε αντίθεση με την κυβέρνηση και εκπροσώπους του κεφαλαίου, που τους τρέχουν τα σάλια για τον «πρωταγωνιστικό ρόλο» της χώρας και για τα «δισεκατομμύρια» που «έρχονται», ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί. Να ρίξει στο καλάθι των αχρήστων τα κηρύγματα περί «σταθερότητας» και «ασφάλειας», καθώς όσο αυτή συνδέεται με επιχειρηματικά σχέδια, είναι απλά «λάδι στη φωτιά» που έτσι κι αλλιώς καίει στην περιοχή.

Στον αντίποδα αυτών των σχεδιασμών, λοιπόν, η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει, απορρίπτοντας τις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις ως «διέξοδο» και διεκδικώντας την απεμπλοκή της χώρας από τις λυκοσυμμαχίες των κυβερνήσεων και της αστικής τάξης. Αυτές οι διεκδικήσεις, μαζί με την αλληλεγγύη και την ένταση της κοινής πάλης με τους γείτονες λαούς ενάντια στον κοινό εχθρό, πάνε μαζί με τον αγώνα για να ανακτήσει η εργατική τάξη τις απώλειες που είχε κατά τη διάρκεια της κρίσης, για την ικανοποίηση των αναγκών της.

Γιατί σήμερα μπορούν να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα, για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς, για δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία, για να προστατεύεται η ζωή τους από φυσικά φαινόμενα. Για να μην κινδυνεύουν από ανταγωνισμούς ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που καταληστεύουν τον πλούτο τους. Και για να ικανοποιηθούν αυτές οι ζωτικές ανάγκες πρέπει σήμερα να δυναμώσει η σύγκρουση με την κυβέρνηση, την αστική τάξη και την εξουσία της.

Να δυναμώσει παντού το ΚΚΕ, η μόνη δύναμη που δείχνει στους εργαζόμενους αυτόν τον άλλο δρόμο αλλά και τις προϋποθέσεις για να γίνει πράξη. Ετσι πραγματικά ο λαός μπορεί να κάνει τη διαφορά στις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και στην καθημερινή πάλη.