Από πότε η μούγκα είναι πολιτισμός;

Από πότε είναι δημοκρατικό τα κόμματα της αστικής τάξης να έχουν αποκλειστικά δικό τους τον τηλεοπτικό χρόνο και να εγκαλούνται οι άλλοι γιατί κόλλησαν αφίσες για να κοινωνήσουν το μήνυμά τους;

Από τότε που κάθε «παπαγάλος» του συστήματος, των επιτελείων και υπηρεσιών του, με το ρόλο που έχει στα ΜΜΕ περνά και γίνεται αποδεκτό ως κύριο όχι το τι λες και πράττεις για να αλλάξει ο κόσμος, αλλά αν φοράς γραβάτα την ώρα που διατάσσεις έναν βομβαρδισμό.

Αυτός που με τηλεοπτικό διάγγελμα στέλνει τους μισθοφόρους του να μακελέψουν ένα λαό είναι ευπρεπής. Αυτός που διαμαρτύρεται με μια αφίσα, είναι απολίτιστος και εχθρός του περιβάλλοντος. Αν έτσι - και υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι έτσι γίνεται - διαμορφώνει συνείδηση η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, τότε κλάψτα προκαταβολικά Χαράλαμπε.

Είναι θράσος να έχεις τσακίσει κόσμο και κοσμάκη με προγράμματα λιτότητας και να εμφανίζεσαι ως παρθένα κόρη ζητώντας να σε κρίνουν ως νοικοκύρη όταν αυτό που κάνεις είναι η εκτέλεση μιας πασίγνωστης συνταγής.

Ισχυρή κυβέρνηση και ευρύχωρη πλειοψηφία σημαίνει ανεξέλεγκτη εξουσία.

Γιατί ένα κόμμα να θέλει να είναι ανεξέλεγκτη η κυβέρνησή του; Γιατί αυτό που θέλει να εφαρμόσει δεν υπάρχει περίπτωση να εξασφαλίσει λαϊκή συναίνεση.

Τι είναι αυτό που ξέρει από πριν ότι θα βρει απέναντί του το λαό; Ο,τι είναι ενάντια στο λαό.

Επειδή ξέρουν πως όσο ευρύχωρη κι αν είναι η εκλογική πλειοψηφία που μπορεί να εξασφαλίσουν με τη μαζική χειραγώγηση συνειδήσεων, την ώρα της πράξης το λαό θα τον έχουν απέναντι, ζητάνε από τώρα χρόνο. Από ποιον; Οχι από το λαό, αλλά απ' αυτούς που βιάζονται να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ όσα δεν πρόλαβε να εφαρμόσει η ΝΔ.

Γι' αυτό και απαξιώνουν έγκαιρα την απαίτηση του ψηφοφόρου να ξέρει τι θα κάνει αύριο και όχι κάποτε η επόμενη κυβέρνηση που του ζητά εν λευκώ την ψήφο του. Βέβαια, απ' τη μεριά του, ο ψηφοφόρος δε δικαιούται να τους βλέπει ως «εν λευκώ» καθώς και τα δύο κόμματα της αστικής τάξης έχουν κάνει καθαρό και το πρόγραμμά τους και την προϋπηρεσία τους. Αυτός, όμως, ο έστω αδιάβαστος, δε θέλει και να τον φυτέψουν αδιάβαστο. Και δίκαια ζητά εγγυήσεις. Αυταπάτες μεν αλλά το ζητά δε. Σεβαστό. Ελα όμως που δε τον αφήνουν να αγιάσει.

Καθώς δε τον λένε μόνο ανόητο, δηλαδή βλάκα, όταν ρωτά γιατί να δώσει εν λευκώ την ψήφο του, αλλά και αξιώνουν να αποδεχτεί ως αυτονόητο ότι «εμείς» όλοι μαζί, αποφασίσαμε να βάλουμε δερβέναγα την ΕΕ.

Αλήθεια; Ρωτήθηκε ποτέ ο λαός για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Μόνο ο «Ριζοσπάστης», μόνο το ΚΚΕ, την τύπωσε και την μοίρασε με ειδική εξόρμηση σε χιλιάδες και χιλιάδες αντίτυπα στο μέτρο της δύναμής του, ώστε όσο το δυνατόν λιγότεροι αύριο να λένε «δεν ήξερα». Τα κόμματα που την ψήφισαν την κράτησαν μυστική από το λαό και μετά την επικαλούνται ως εθελοντική προσχώρηση. Πότε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ, είπαν τότε, ότι θα δέχονται άνευ αντίρρησης ό,τι έρχεται από την ΕΕ; Ποτέ. Αρα δεν μπήκαμε όλοι μαζί οικειοθελώς στ' αμπέλι.

Ασε που τους βολεύει να τα ρίχνουν μόνο στην ΕΕ, όταν ως κυβερνήσεις συμμετέχουν και συναποφασίζουν.

Κι εκεί ακριβώς στην οφθαλμοφανή κομπίνα περί κάποιου άλλου που φταίει ρίχνουν σαν στοιχείο διαφοράς την «ηθική». Είναι σαν κι αυτούς που πάνε κάθε Κυριακή και κάνουν βαθιές υποκλίσεις στα εικονίσματα στην εκκλησία, ενώ όλη τη βδομάδα έχουν κάνει του κόσμου τα αίσχη.

Στο σημείο που συμφωνείς μαζί τους είναι πως όλα κρίνονται στην ευρύτερη πολιτική κι όχι στα επιμέρους στοιχεία της. Ε, αυτή η ευρύτερη πολιτική είναι που είναι ταυτόσημη και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Σ' αυτήν την ευρύτερη πολιτική καταγράφεται και η ριζική διαφορά του ΚΚΕ με τα κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπάρχουν για να διαιωνίσουν την αστική εξουσία.

Δε φαίνεται να είναι κοντά η στιγμή που οι παραγωγοί του πλούτου θα πάρουν σκούπα να σαρώσουν ό,τι «δημοκρατικά» τους τσακίζει. Μπορούν, όμως, με κάθε ευκαιρία - και οι εκλογές είναι μια τέτοια ευκαιρία - να κάνουν πιο καθαρό πως δεν αντέχουν τη σαπίλα.

Εκτός των άλλων, το άλικο κόκκινο στη σημαία του ΚΚΕ δηλώνει και απόφαση ζωής...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΜΕ ΤΑ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ αποφασιστικά στη μάχη για κόκκινη ψήφο

H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τα διλήμματα στην κάλπη και ο εφιάλτης της επόμενης ημέρας

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Εκτός ελέγχου το έλλειμμα

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ του Γιώργου

ΤΟ ΒΗΜΑ: Πέντε καυτοί φάκελοι & τρία σενάρια ήττας

ΕΘΝΟΣ: ΣΕ 11 ΜΑΧΕΣ κρίνεται η αυτοδυναμία

Η ΑΥΓΗ: Ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ για τον «χειμώνα» που έρχεται

Η ΧΩΡΑ: Στην κόψη του ξυραφιού

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ SIEMENS

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αλλαγή του κλίματος από Πάτρα και Ηράκλειο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΑΝΕΜΟΣ ΝΙΚΗΣ

ΤΑ ΝΕΑ: Ρουσφέτια 500 εκατ. ευρώ με λεφτά ασφαλισμένων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Και υπουργοί εκτός των τειχών

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Σκάνδαλο αλά Κοσκωτά ο γαλάζιος Ψωμιάδης

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Η ΓΡΙΠΗ «χτύπησε» 22 μαθητές

«Η διαφορά ανάμεσα στο να είσαι αριστερός και το να είσαι δεξιός είναι η διαφορά στο ποσοστό της φορολογίας - στην πρώτη περίπτωση σκέπτεσαι πως μπορεί να φτάσει το 60%, στην άλλη πως το 35% είναι θεμιτό. "Ας είμαστε σαφείς: ζούμε ήδη σ' έναν υπαρκτό ημι-σοσιαλισμό, αλλά συνεχίζουμε να μας υποσχόμαστε έναν σοσιαλισμό στο μέλλον... Χάρη στη φορολογία, για πρώτη φορά στην Ιστορία πληρώνουν οι πλούσιοι, δίνοντας κάθε χρόνο το μισό από το εισόδημά τους... Δεν κουράζομαι να λέω ότι η προοδευτική φορολογία του εισοδήματος συνιστά τη μοναδική ουσιαστική ηθική πρόοδο μετά τις Δέκα Εντολές". Ο Γερμανός φιλόσοφος προτείνει στους πολίτες "να παραδεχθούν ότι το κράτος έχει ανάγκη τα ποσά που εξασφαλίζει διά της ισχύος του, να αντικαταστήσουν στο μυαλό τους τον καταναγκασμό με τον εθελοντισμό, και θα νιώσουν το γεγονός ότι οι φόροι τους είναι δωρεές. Ετσι θα οικοδομήσουμε μια πραγματική κοινωνία των πολιτών, στην οποία ο κοινωνικός δεσμός θα έχει σφυρηλατηθεί από τη γενναιοδωρία αυτών που έχουν κάτι να δώσουν... Επείγει να ξανασκεφτούμε τον κοινωνικό δεσμό με όρους δωρεάς"» (ο Πέτερ Σλότερντάικ, κατά δήλωσή του φιλόσοφος και σοσιαλδημοκράτης / ΤΑ ΝΕΑ).

«Κοιτάξτε λοιπόν γύρω σας και ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου ότι είχαμε την πιο ευρωπαϊκή προεκλογική περίοδο της μεταπολίτευσης. Λιγότερες γιγαντοαφίσες, λιγότερο χαρτομάνι, λιγότερη ηχορρύπανση, μικρότερες συγκεντρώσεις, ελάχιστος φανατισμός. Και ταυτόχρονα δύο νέους ηγέτες, οι οποίοι έχουν φερθεί με ευγένεια και ευπρέπεια στην πολιτική αντιπαράθεσή τους, έστω και αν ξέρουν καλά ότι δίνουν τη μάχη της ζωής τους. Δυστυχώς, όμως, δεν φτάνει η ευπρέπεια και η ευγένεια για τις δύσκολες μέρες που έρχονται» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).