Το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής στην Ισπανία απασχολεί, όπως ήταν αναμενόμενο, τις αναλύσεις στον εγχώριο και διεθνή αστικό Τύπο. Το όλο σκηνικό στήνεται στη βάση του μύθου ότι δεν επιτεύχθηκε «η αλλαγή» συσχετισμού, που προδιέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, ανάμεσα στις αστικές διαχειριστικές δυνάμεις, με πρώτη τη συμμαχία των σοσιαλδημοκρατών «Ποδέμος» με την οπορτουνιστική «Ενωμένη Αριστερά» όπου συμμετέχει το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας. Αυτή η συμμαχία «Ενωμένοι Μπορούμε» - η νέα σοσιαλδημοκρατία - δεν κατάφερε να ξεπεράσει την παλιά του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που έμεινε στη δεύτερη θέση, και τώρα τόσο τα επιτελεία των κομμάτων στην Ισπανία όσο και σε άλλες χώρες προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί δεν επιβεβαιώθηκαν οι δημοσκοπήσεις. Η συμμαχία αυτή εμφανιζόταν στη δεύτερη θέση μετά το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, που τελικά βγήκε και πάλι πρώτο και ενισχυμένο σε ψήφους, ποσοστά και έδρες, χωρίς να έχει πάλι αυτοδυναμία, με 137 σε σύνολο 350 εδρών στη Βουλή.

Στη χώρα μας, κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που επένδυσαν στους «Ενωμένους» της Ισπανίας για τη λεγόμενη «αλλαγή στην Ευρώπη», είναι σαφώς δυσαρεστημένα, αλλά ταυτόχρονα επιχειρούν να αναπτερώσουν τις ελπίδες και τις αυταπάτες ότι «χάθηκε μια ευκαιρία» αλλά «η προσπάθεια θα συνεχιστεί για κυβερνητική αλλαγή». Οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις και οι πένες τους επιχαίρουν, γιατί «δεν νίκησε» ο λαϊκισμός. Στην πραγματικότητα, και οι μεν και οι δε θέλουν να εγκλωβίσουν τη λαϊκή συνείδηση στην ενδοαστική αντιπαράθεση για το ποιος θα είναι «χαλίφης» για τις υποθέσεις του κεφαλαίου, με δεδομένη την εξουσία του και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ομως, αν κάτι πραγματικά αποδεικνύουν τα αποτελέσματα της Ισπανίας, είναι ότι ακριβώς ο εγκλωβισμός πλατιών λαϊκών στρωμάτων στην αστική διαχείριση κυριαρχεί και η αντιπαράθεση γίνεται για το ποιο μείγμα συμφέρει καλύτερα τους καπιταλιστές, για να τσακίσουν τους εργάτες. Επίσης, γεγονός είναι η φθορά που έχει υποστεί το εγχείρημα της λεγόμενης «εναλλακτικής αριστερής διαχείρισης» και της «αναγέννησης της ΕΕ ώστε να γίνει πιο δημοκρατική και κοινωνική», μετά τα πεπραγμένα της «πρώτη» και «δεύτερη φορά Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, τις κωλοτούμπες, το τρίτο μνημόνιο. Οι «Ενωμένοι Μπορούμε», που παρουσιάζονται ως δήθεν «εξτρεμιστές, ριζοσπάστες», ακόμα και «κομμουνιστές», από πολύ νωρίς είχαν νερώσει όποιο ...κρασί τούς είχε απομείνει, δηλώνοντας δεδομένη τη συμμετοχή της Ισπανίας στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Επίσης, όσα έλεγαν για «τέλος της λιτότητας», για «κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρεπή ζωή», πάντα ήταν στο πλαίσιο αναζήτησης μιας άλλης αστικής διαχείρισης. Εξάλλου και όπου διοίκησαν στις τοπικές διοικήσεις, τα πεπραγμένα τους δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τις αστικές δυνάμεις. Ετσι, παρά το σπρώξιμο των δημοσκοπήσεων, η νέα αυτή σοσιαλδημοκρατία ήρθε τρίτη και ως σύνολο είχε απώλειες πάνω από 1 εκατομμύριο ψήφους σε σχέση με τις περασμένες εκλογές της 20ής Δεκέμβρη 2015, παρότι διατήρησε τις 71 έδρες.

Και στην Ισπανία και σε κάθε χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο είναι κρίσιμο για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά εκμεταλλευόμενα στρώματα να υπάρχει ισχυρό αγωνιστικό εργατικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό, πρωτοπόρο Κομμουνιστικό Κόμμα με επαναστατική στρατηγική ρήξης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η απουσία αυτής της προϋπόθεσης στην Ισπανία είναι που συμβάλλει στη χειραγώγηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων, στην επικράτηση κοινοβουλευτικών αυταπατών για φιλολαϊκές λύσεις μέσα στον καπιταλισμό με τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης. Γι' αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία ότι σε αυτές τις συνθήκες στην Ισπανία, που το λαϊκό κίνημα έχει βιώσει για δεκαετίες την εμπειρία του ευρωκομμουνισμού, δηλαδή του συμβιβασμού με το σύστημα, υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας, που με τις μικρές δυνάμεις του παλεύει για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την αστική πολιτική. Αυτή η μικρή σήμερα «μαγιά» είναι κρίσιμη για τις μελλοντικές αναμετρήσεις.