Ερευνα έχει ξεκινήσει εδώ και μερικές μέρες η «καλή» και πλουραλιστική «Ελευθεροτυπία», για το πού πάει και πώς οριοθετείται η Αριστερά. Η σημειολογία του κολάζ που παραθέτει για την προβολή της έρευνας είναι από μόνη της πολύ εύγλωττη για τους στόχους της. Η Αριστερά σε τέσσερις φιγούρες (Παπαρήγα, Τσίπρας, Αλαβάνος, Κουβέλης) για να φανεί η πολυδιάσπαση του χώρου, η καλλιέργεια σύγχυσης (τι σχέση μπορεί να έχει πολιτικά η Αλέκα Παπαρήγα με όλους αυτούς;), ώστε να ψαρέψουν σε θολά νερά με το ζητούμενο της ενότητας και, τέλος, στο ίδιο κάδρο οι εκπρόσωποι ενός ενιαίου, υποτίθεται, πολιτικού υποκειμένου, της Αριστεράς, που ωστόσο δεν έχει κανένα κοινωνικό - ταξικό ή ακόμα και πολιτικό περιεχόμενο παρά μόνον ιστορικό, αφού με τον όρο Αριστερά έχουμε φθάσει στο σημείο να χαρακτηρίζονται παρατάξεις και κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης με ροπή στο νεοφιλελευθερισμό, όπως, π.χ., το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα ή, ακόμα, και το αγγλικό εργατικό κόμμα!

Στο πλαίσιο αυτό, η «Ελευθεροτυπία» κάνει λόγο και για έκκληση ενότητας διανοουμένων της Αριστεράς (16/5/2010) που πρόκειται να εκδηλωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα προς το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ...αφού αυτό απαιτεί ο κόσμος που κατεβαίνει αυτές τις μέρες στους δρόμους. Ας σταθούμε, όμως, λίγο σε δύο από αυτούς τους διανοούμενους. Η εφημερίδα αναφέρει τους καθηγητές Γιώργο Ρούση και Ευτύχη Μπιτσάκη με τον δεύτερο να κάνει λόγο για την ανάγκη, πέρα από διαφωνίες, κοινής δράσης μπροστά στην καταστροφή. Αλλά κοινή δράση τώρα, που βλέπουμε τα σκούρα, το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης και γίνεται φανερό ότι την οργανωμένη και μαζική κοινωνική αντίδραση την εκφράζει βασικά το ΠΑΜΕ; Και σε ποια βάση η κοινή δράση και με τι προοπτική; Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι η ριζοσπαστικοποίηση και ο «επαναστατισμός» των οπορτουνιστών εξατμίζεται γρήγορα με τις πρώτες δυσκολίες ή τις πρώτες ντρίπλες και μικροπαραχωρήσεις που θα κάνει η εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας (εν προκειμένω η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου) για να περάσει τον κάβο και να συνεχίζει να διαιωνίζει την εξουσία της. Επειτα, τι σόι κοινή δράση στο κίνημα μπορεί να υπάρξει, όταν αυτοί που μιλάνε για την ενότητα της Αριστεράς δε διανοούνται να θέσουν προοπτική σύγκρουσης, ανατροπής και λαϊκής εξουσίας; Οι συγκεκριμένοι «διανοούμενοι», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν συκοφαντήσει κατά περιόδους το ΚΚΕ για σεχταρισμό και σταλινισμό (Γ. Ρούσης στον προσυνεδριακό διάλογο για το 18ο Συνέδριο από τις στήλες του «Ρ»), είτε έχουν ασκήσει τέτοιου είδους κριτική, π.χ., στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που θα την προσυπέγραφαν ευχαρίστως οι Καλύβηδες και οι Μαραντζίδηδες (Ευτ. Μπιτσάκης στο βιβλίο του «Ενα φάντασμα πλανιέται», εκδ. «Στάχυ», 1992, αλλά και σε μεταγενέστερα άρθρα του στον αστικό Τύπο). Οπως εξάλλου είχα υποστηρίξει και σε άρθρο μου στον «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Ο μαρξισμός των διανοουμένων και ο μαρξισμός - λενινισμός» («Ρ» 3-4/5/2010), η «ελιτίστικη» αντίληψη των πραγμάτων από τους μαρξιστές του ακαδημαϊκού γραφείου ελάχιστη σχέση έχει με τη μαρξιστική - λενινιστική στρατηγική και μπορεί εύκολα (ιστορικά έχει αποδειχθεί αυτό πολλές φορές) να μεταπηδήσει από τον «επαναστατικό» μαξιμαλισμό, σε περιόδους ανόδου της δυναμικής του εργατικού - λαϊκού κινήματος, σε έναν αξιοθρήνητο μικροαστισμό, σε περιόδους υποχώρησης ή ήττας του λαϊκού κινήματος. Η ενότητα της Αριστεράς, που επικαλούνται τώρα και όπως την εννοούν, δεν είναι παρά ένα πυροτέχνημα χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο και αντίκρισμα, αφού και γι' αυτούς, όπως και για το σύνολο σχεδόν των αρθρογράφων που μετέχουν στο διάλογο αυτό της «Ελευθεροτυπίας», το ενωτικό αίτημα του «κόσμου της Αριστεράς» μεταφράζεται σε ένα κίνημα διαμαρτυρίας, που θα φθάνει μέχρι τη διεκδίκηση κάποιων φιλολαϊκών επιχρισμάτων στην ίδια βασικά πολιτική ρότα της εξουσίας του κεφαλαίου (εξάλλου κανείς από τους κυρίους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θέτει θέμα αποχώρησης από την ΕΕ και πλήρους αποδέσμευσης από τους πολυεθνικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς) και θα εγκλωβίζεται στο υπάρχον αστικό - κοινοβουλευτικό σύστημα εξουσίας.

Ενα σύστημα, λόγου χάρη, που θα συνεχίζουν να αποφασίζουν τα αστικά (κρατικά και ιδιωτικά) ΜΜΕ και όσοι είναι πίσω απ' αυτά με τι τρόπο θα χειραγωγήσουν ανώριμες πολιτικές συνειδήσεις για να τις στρέψουν πότε στον ένα ή πότε στον άλλο στυλοβάτη του (δικομματικού) συστήματος ή αν θα χαρίσουν μερικά φευγαλέα δευτερόλεπτα τηλεοπτικής προβολής στο κίνημα, όπως έγινε πρόσφατα με τις μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις ή με το τεράστιο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το στέλεχος της εξωκοινοβουλευτικής ΝΑΡ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ Π. Μαυροειδής, σε άρθρο του στην «Ε» (22/5/10) στο πλαίσιο της έρευνας, αποφεύγει να μιλήσει ρητά για ανατροπή και λαϊκή - εργατική εξουσία στρογγυλεύοντας τις λέξεις τόσο όσο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς σε τι πραγματικά πιστεύουν οι υπερεπαναστάτες αυτοί.

Η κοινή δράση της Αριστεράς τώρα στα δύσκολα, όπως την εννοούν η «Ελευθεροτυπία», ο Τάσος Παππάς και οι «πρόθυμοι της ενότητας» είναι είτε η εκ του πονηρού προσπάθεια να απευθυνθούν στην έντιμη συνείδηση κάποιων ανένταχτων αριστερών και γενικότερα προοδευτικών ανθρώπων για να διαβάλουν μετά το ΚΚΕ ότι τάχα είναι περιχαρακωμένο και αρνείται την ενότητα, είτε είναι η ανιστόρητη εκδοχή που αγνοεί ή υποτιμά τον αναντικατάστατο ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος στην οργάνωση και κατεύθυνση της λαϊκής οργής σε ένα ορμητικό ποτάμι που θα έχει στόχους άμεσους διεκδικητικούς, αλλά και προοπτική εγκαθίδρυσης λαϊκής εξουσίας. «Αριστερές» πλειοψηφίες έχουμε δει πολλές στην Ευρώπη για να περιοριστούμε στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αρχίζοντας από τη νίκη και την προεδρία Μιτεράν στη Γαλλία το 1981 με το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας να παίρνει ένα ξεροκόκαλο της αστικής εξουσίας μέχρι τη συμμετοχή των θραυσμάτων του θλιβερού ΚΚΙ στην κυβέρνηση Πρόντι, όλες μα όλες δεν έκαναν παρά μιαν ανώδυνη διαχείριση του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος, συμβάλλοντας, μάλιστα, στην πλήρη καταρράκωση της αξιοπιστίας των κομμουνιστικών κομμάτων των αντίστοιχων χωρών στα μάτια των εργαζομένων.