Σύντροφοι. Εκατό απ' την Ελλάδα. Κι άλλοι τόσοι κόκκινοι και δημοκράτες απ' άλλες χώρες. Εσείς ήσασταν η φωνή μου απέναντι στον Λίντμπλαντ και τον εσμό των κουστουμαρισμένων φασιστών και ναζί, που κραύγαζαν μέσα στην αίθουσα με το φόβο στα μάτια και το μίσος το ταξικό στην ψυχή, «πιάστε τους και βάλτε τους φυλακή τώρα»... Τους κόκκινους. Τα παιδιά που τολμάνε στα δεκάξι τους, όπως είπε ο παλιάτσος του πολιτισμένου νεοφασισμού, που τολμάνε να φοράνε μπλουζάκια με τον Λένιν και τον Τσε ή τα αρχικά της ΕΣΣΔ. Τους συγγραφείς βιβλίων, που δε διαστρεβλώνουν την Ιστορία. Τους αναγνώστες έστω του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Τους νοσταλγούς του σοσιαλισμού στην Κούβα, στο Βιετνάμ, στην Κίνα, στη Νότιο Αμερική, που τολμάνε ακόμη να κρατάνε εξουσία. «Μη φοβάστε τους Ελληνες που είναι ενωμένοι», φώναζαν κάτι κυρίες απ' τις Βαλτικές Χώρες που διάλεξαν την αίθουσα του Συμβουλίου της Ευρώπης για δημόσια καλοπληρωμένη ψυχανάλυση, σα μια Εσθονή, που σηκώθηκε και έλεγε πόσο ντρεπόταν που ήταν μέχρι τα σαράντα της μέλος του ΚΚ της χώρας της. Φωνές ψυχρές, μακριά απ' την αλήθεια, που ήθελαν να πουλήσουν στ' αφεντικά που παρακολουθούσαν από κυκλώματα, δορυφόρους, ανοιχτά κινητά μέσα στην αίθουσα, περίεργους δήθεν δημοσιογράφους, μερικοί εκπροσωπούσαν κάτι ανύπαρκτα ψευτοκάναλα, «ανεξάρτητα», κάτι απίθανες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που κυκλοφορούσαν μέσα στο κτίριο, καταδιωκόμενοι από το άρωμα, την περηφάνια και την αποφασιστικότητα των συντρόφων, που είχαν προηγηθεί στους ίδιους χώρους μόλις μια μέρα πριν, μετά τη διαδήλωση στο Στρασβούργο.

Είναι αλλιώς να μιλάς για την πάρτη σου, για την καριέρα σου, για τον χορηγό σου, για τον ξένο διπλωμάτη, που, τάχα μου, σε πρόσεξε και νοιάζεται να σε δει στην εξουσία ως «φίλια» φωνή, σύντροφοι, όπως συμβαίνει κατά κανόνα στις μέρες μας στην πολιτική ζούγκλα της υποκρισίας. Κι αλλιώς να μιλάς, δίνοντας ήχο και νόημα, πνοή και όραμα στο βλέμμα, στο νεύμα, στη δύναμη κομμουνιστών, που αντιστέκονται στον κάθε φασίστα, όπου ξεμυτίσει, όπου τολμήσει, όπου αποπειραθεί να φτύσει σε τάφους που ανοίχτηκαν και κατάπιαν γενιές, για να μη γίνει το μυαλό μας ένας πολτός σε σχήμα αγκυλωτού σταυρού.

Είδα τη μαυρίλα γύρω μου, τις άδειες θέσεις των δειλών και των υπηρετών της σκοπιμότητας, κι ένιωσα όπως την πρώτη μέρα που πήγα στο γυμνάσιο. Στον τοίχο ψηλά έγραφε Non ministrari sed ministrare. Μου το 'χε εξηγήσει μια δασκάλα, που ύστερα από λίγον καιρό την έδιωξε η χούντα. «Να μη σε υπηρετούν, να υπηρετείς». Ναι. Αλλά ποιαν ιδέα; Ποια πολιτική; Ποιο θεό; Ποιο Μαμμωνά; Κοκκίνισε το ρητό, που σημάδεψε τη ζωή μου απέναντι στο μαύρο τους. Τη βρήκα τη φωνή μου κι όλη τη δύναμή σας μαζί μου. Τι είπα, το διάβασα άμα γύρισα εδώ, στο «Ριζοσπάστη», σύντροφοι. Σ' αυτό το λόγο μου, άγραφο κι όμως ειπωμένο, είναι ο γνώμονας της πατρίδας, ο λαός της ο βασανισμένος, ο μεγαλωμένος με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ο άγγελος ΕΑΜίτης, ο συκοφαντημένος αντάρτης, ο γέρος που πάει στην κάλπη βασταζόμενος και νηστεύει δυο γιαούρτια για ένα κουπόνι του Κόμματος, που με μάτωσε και κατάφερα να τους πιτσιλίσω να τρομάξουνε απ' αυτό που έρχεται καταπάνω τους, ακόμα κι αν δεν προλάβω να το δω κι εγώ.