ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ).--

Το 2000 η Ελλάδα ήταν σταθερά η πιο φτωχή χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) με συνεχή απόκλιση από τα υπόλοιπα κράτη - μέλη, με το χαμηλότερο εγγυημένο μισθό και τους φθηνότερους εργαζόμενους, με το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας και φτώχειας, με τις χαμηλότερες κοινωνικές δαπάνες ανά κάτοικο, με τις μικρότερες κρατικές ενισχύσεις στην Παιδεία και την Υγεία, και με τις χειρότερες ευρωπαϊκές συνθήκες υπεράριθμης διαβίωσης στις κατοικίες.

Αυτή η δραματική εικόνα μιας (...) τριτοκοσμικής χώρας προβάλλει ανάγλυφα μέσα από την ετήσια έκδοση της επίσημης ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας (EUROSTAT), που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα από την Κομισιόν στις Βρυξέλλες με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία. Και καταδείχνει περίτρανα τις τραγικές συνθήκες καθημερινής επιβίωσης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού έξω και κατά στην κυβερνητική προπαγάνδα και τα τηλεοπτικά μασκαριλίκια.

Η Ελλάδα, ως χώρα, είναι η πιο φτωχή επικράτεια της ΕΕ, με το μικρότερο ΑΕΠ σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ), που, το 2000, έφτανε μόλις τις 15460, έναντι 22530 του μέσου κοινοτικού όρου, και με την αμέσως φτωχότερη χώρα, την Πορτογαλία στις 16770. Οπως επισημαίνει η Κομισιόν στη συνοδευτική έκθεση το ΑΕΠ ανά κάτοικο «κυμαίνεται από τις 8.452 ΜΑΔ στην ελληνική περιφέρεια της Ηπείρου (41,8% του μέσου κοινοτικού όρου) μέχρι τις 49.202 ΜΑΔ στη βρετανική περιφέρεια του Λονδίνου (243% του μέσου κοινοτικού όρου)». Η Ελλάδα έχει και το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό φτωχών στην ΕΕ που ξεπερνά το 21% του πληθυσμού, με μεγαλύτερο μόνο αυτό της Πορτογαλίας (22%). Οι Ελληνες εργαζόμενοι δουλεύουν τις περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως (44,2) από όλους τους άλλους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Και όμως έχουν το χαμηλότερο εγγυημένο ελάχιστο μηνιάτικο μισθό, μετά τους Πορτογάλους, που ανέρχεται, σύμφωνα με την Κομισιόν σε 469 ευρώ, για το 2001.

Η Ελλάδα είναι η ευρωπαϊκή χώρα με τη μικρότερη συνολική αμοιβή εργατικού δυναμικού (μισθοί συν κοινωνικές εισφορές). Οπως προκύπτει από τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, το 1998, η Ελλάδα είχε τις δεύτερες χαμηλότερες «συνολικές δαπάνες κοινωνικής προστασίας ανά κάτοικο», μετά την Πορτογαλία. Συγκεκριμένα, με εξαίρεση τις δαπάνες για την Παιδεία, το ελληνικό «σύστημα κοινωνικής προστασίας» (υγεία, ατυχήματα, συντάξεις, επιδόματα κατοικίας, ανεργίας κλπ.) ξόδευε μόλις 2.516 ecu ανά κάτοικο, το χαμηλότερο ποσό στην ΕΕ μετά την Πορτογαλία (2.239 ECU). Ο μέσος κοινοτικός όρος ανέρχεται σε 5601 ECU ανά κάτοικο, με μεγαλύτερη «προστασία» ανά κάτοικο στο Λουξεμβούργο (9.395 ECU), στη Δανία (8.784 ECU) και στη Σουηδία (7.980 ECU).

Οσον αφορά τις δαπάνες για την Παιδεία (σε ΜΑΔ), το 1998 η Ελλάδα (...) πρωτεύει σε μιζέρια και στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης. Και είναι χαρακτηριστικό, ότι όσον αφορά στην Παιδεία, τα συγκρίσιμα στοιχεία με την αμέσως πιο καθυστερημένη ευρωπαϊκή χώρα, την Πορτογαλία, είναι απογοητευτικά για τον ελληνικό λαό. Συγκεκριμένα όσον αφορά την πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι δαπάνες, σε ΜΑΔ είναι 2.564 στην Ελλάδα, 3.218 στην Πορτογαλία και 3.715 στην ΕΕ, στη δευτεροβάθμια είναι Ελλάδα (2.374), Πορτογαλία (4.493) και ΕΕ (5.015), ενώ στην τριτοβάθμια πανεπιστημιακή είναι Ελλάδα (3.332), Πορτογαλία (6.642) και ΕΕ (7.357). Η υστέρηση της χώρας μας, ιδιαίτερα στις δαπάνες για την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι εμφανής, όταν ακριβώς σ' αυτό τον τομέα η Πορτογαλία κάνει τη μεγαλύτερη προσπάθεια σύγκλισης με την ΕΕ.

Αλλά το ελληνικό κεφάλαιο κακομεταχειρίζεται συνολικά τους εργαζόμενους. Σύμφωνα μ' έναν από τους πίνακες της Κομισιόν, η Ελλάδα είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό «υπεράριθμων» κατοικιών, που ορίζονται ως κατοικίες όπου «ο αριθμός των κατοικούντων υπερβαίνει τον αριθμό των κατοικήσιμων χώρων». Ετσι στην Ελλάδα το 42% του πληθυσμού κατοικεί σε «υπεράριθμες» κατοικίες έναντι 35% της Πορτογαλίας, 32% της Ιταλίας, 27% της Ισπανίας και 19% του μέσου κοινοτικού όρου. Και αυτό βέβαια δεν είναι αποτέλεσμα (...) υπερπληθυσμού, αλλά υπερ-φτώχειας. Γιατί, όπως υπογραμμίζει η Κομισιόν σ' αυτές ακριβώς τις χώρες «στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία το ποσοστό απασχόλησης είναι χαμηλότερο του 60% του ενεργού πληθυσμού».

Από τα στοιχεία «απασχολησιμότητας» που παραθέτει η Κομισιόν, το πιο ενδιαφέρον αφορά στην «εργασία μερικού χρόνου» στην Ελλάδα. Η χώρα μας είχε το 2000 το χαμηλότερο ποσοστό στην ΕΕ μερικής απασχόλησης (4,6%) αλλά είχε το μεγαλύτερο ποσοστό (43,7%) των εργαζομένων «ακούσιας, αναγκαστικής μερικής απασχόλησης», που δεν επέλεξαν δηλαδή το παρτ-τάιμ, αλλά εξαναγκάστηκαν από την αγορά εργασίας. Η Ελλάδα έχει και το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζομένων το Σάββατο που ανέρχεται στο 41,3% για το 2000, έναντι 27,9% του μέσου κοινοτικού όρου. Το 2000, 13% των Ελλήνων εργαζομένων δούλευαν με σύμβαση «ορισμένου χρόνου», ενώ το 4% δούλευε και σε δεύτερη εργασία.

Τα επίσημα στοιχεία για την ανεργία στην Ελλάδα το 2000 είναι δραματικά: καταγράφτηκαν 493.000 άνεργοι, που αντιπροσωπεύουν το 11,1% του εργατικού δυναμικού, εκ των οποίων 29,6% των νέων κάτω των 25 χρόνων, 16,7% των γυναικών και 7,3% των ανδρών. Η Ελλάδα έχει το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό συνολικής μακροχρόνιας ανεργίας στην ΕΕ, που ανέρχεται στο 56,4% των ανέργων, και το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό γυναικείας μακροχρόνιας ανεργίας ύψους 61% των ανέργων γυναικών. Η Ελλάδα έχει και το δεύτερο μεγαλύτερο «ανενεργό» πληθυσμό στην ΕΕ που ανέρχεται στο 50,0%, έναντι 51,9% της Ιταλίας και 44,0% του μέσου κοινοτικού όρου.