Η επιτυχημένη απεργία της 26ης Νοέμβρη, με όλη την προετοιμασία και την αγωνιστική κλιμάκωση που οδήγησε σε αυτήν, με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων σε μεγάλους χώρους δουλειάς και με τις πολύμορφες συμβολικές παρεμβάσεις που ανέδειξαν το περιεχόμενό της σε όλη τη χώρα και σε όλους τους κλάδους, αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη για την ενίσχυση του αγώνα για την υγεία, τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού.

Απέναντι στην πολιτική που αφήνει εκτεθειμένο τον λαό στην πανδημία ιεραρχώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου, απέναντι στην προσπάθεια κυβέρνησης και εργοδοσίας να αξιοποιήσουν την πανδημία για να επιταχύνουν και να βαθύνουν την αντεργατική επίθεση, απέναντι στην προσπάθειά τους με καταστολή, απειλές, συκοφάντηση, αλλά και αποπροσανατολισμό, εφησυχασμό κ.ο.κ. να περάσουν στον λαό τον φόβο, την τρομοκρατία, την απαισιοδοξία, τη λογική «τώρα τα κεφάλια μέσα», όπως και τη λογική «θα λογαριαστούμε μετά», η μάχη της 26ης Νοέμβρη έβαλε στο προσκήνιο τις ανάγκες του λαού και τα αιτήματα του λαού, ξεκαθάρισε ότι σε αυτά δεν χωράει καμία αναστολή, έδωσε μήνυμα ελπίδας και αγωνιστικής ανάτασης για τη συνέχεια.

Το ξεχωριστό στοιχείο αυτής της απεργιακής μάχης, η πλατιά απήχηση του μηνύματός της, αλλά και η επίθεση που εξαπέλυσαν απέναντί της οι εκμεταλλευτές και τα επιτελεία τους, προκύπτουν από την κρισιμότητα του περιεχομένου της σε μια περίοδο επικίνδυνη για τον λαό.

Ηταν πρώτα από όλα μια απεργιακή μάχη για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής των εργαζομένων και του λαού, σε συνθήκες που έχουμε φτάσει να μετράμε δεκάδες νεκρούς κάθε μέρα, εκατοντάδες διασωληνωμένους, πολλαπλές σοβαρές συνέπειες από τη μετατροπή του δημόσιου συστήματος Υγείας σε σύστημα της μιας νόσου. Τα αιτήματα της απεργίας βρήκαν πλατιά ανταπόκριση ακριβώς γιατί αφορούσαν την άμεση ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων που έχουν οδηγηθεί στο χείλος του γκρεμού, την επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας, η οποία πλέον κατανοείται ως ανάγκη από πλατιές μάζες του λαού. Αφορούσαν την ανάγκη να μπορούν οι εργαζόμενοι να πηγαίνουν και να γυρνούν στη δουλειά τους με ασφάλεια και όχι στοιβαγμένοι σε ΜΜΜ - «υγειονομικές βόμβες», την απαίτηση να μην παίζουν την υγεία τους κορόνα - γράμματα σε χώρους δουλειάς που έχουν μετατραπεί σε εστίες υπερμετάδοσης, την ανάγκη να μπορούν τα παιδιά τους να μορφώνονται σε σχολεία και σχολές που θα είναι ανοιχτά και θα λειτουργούν με όλους τους όρους προστασίας.

Μέσα από την απεργία και την προετοιμασία της αναδείχθηκαν οι τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης και της εργοδοσίας για την έξαρση της πανδημίας. Με πολύμορφες και συντονισμένες παρεμβάσεις, όπως η μέρα δράσης για τις αστικές συγκοινωνίες, για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς κ.ά., βρέθηκε στο στόχαστρο η πολιτική που δεν υλοποιεί όλα τα παραπάνω κρίσιμα αιτήματα επειδή θεωρούνται «κόστος» για το κεφάλαιο και το κράτος του, αλλά και γιατί αφορούν πεδία κερδοφορίας επιχειρηματικών ομίλων οι οποίοι εμπορεύονται τα τεστ, τις κλίνες, την ίδια τη ζωή. Με σειρά πρωτοβουλιών, όπως η συνέντευξη Τύπου που έδωσε το Σωματείο των Εμποροϋπαλλήλων της Αθήνας, αναδείχθηκαν τα πετσοκομμένα υγειονομικά πρωτόκολλα, που κόβονται και ράβονται στα μέτρα της εργοδοσίας και εύστοχα ονομάζονται ήδη από συνδικάτα «πρωτόκολλα συγκάλυψης και διασποράς».

Ηταν ταυτόχρονα μια απεργιακή μάχη που ξεσκέπαζε την αντιλαϊκή στρατηγική που «τρέχει» η κυβέρνηση, η οποία όχι μόνο δεν προστατεύει τον λαό, αλλά αξιοποιεί την πανδημία για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο το τεράστιο αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν ήδη διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Από το μπαράζ των αντεργατικών ΠΝΠ, ήδη από το πρώτο κύμα της πανδημίας, που έφερε παραπέρα «απογείωση» της «ευελιξίας» και νέα χτυπήματα στο εργατικό εισόδημα, από όλα τα αντεργατικά μέτρα που επιβεβαιώνεται και στην πράξη ότι τα έφεραν για να μείνουν, η σκυτάλη της επίθεσης περνάει στο νομοσχέδιο - έκτρωμα που έχουν ήδη ετοιμάσει κυβέρνηση και εργοδοσία, με τη 10ωρη δουλειά, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα νέα χτυπήματα στην κυριακάτικη αργία, την κλιμάκωση της επίθεσης στα συνδικάτα, στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων.

Με παρακαταθήκη την αγωνιστική πείρα όλου του προηγούμενου διαστήματος, η απεργία έδωσε απάντηση σε όλα τα γνωστά επιτελεία που έπιασαν ξανά στασίδι για να αναμασήσουν ότι τάχα «τώρα δεν είναι ώρα για αγώνες», ότι «οι κινητοποιήσεις σε συνθήκες πανδημίας είναι αντικοινωνικός κυνισμός». Το απεργιακό μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Οπως δεν αναβάλλεται, αλλά ίσα ίσα εντείνεται η επίθεση ενάντια στον λαό, έτσι δεν αναβάλλονται και οι αγώνες του λαού για την υγεία και τα δικαιώματά του. Τώρα είναι η ώρα για την παραπέρα ενίσχυσή τους.

Η 26η Νοέμβρη ήταν επίσης μια απεργιακή μάχη που συγκρούστηκε με επιτυχία με την κρατική καταστολή και την εργοδοτική βία, με τη μάταιη προσπάθεια κυβέρνησης και κεφαλαίου, όπως και των κάθε λογής θλιβερών στηριγμάτων τους, να μετατρέψουν τις μάσκες σε φίμωτρα. Κυβέρνηση και εργοδοσία, πέρα από την προσπάθειά τους να προχωρήσουν σήμερα την αντιλαϊκή επίθεση μέσα σε σιγή νεκροταφείου, προετοιμάζουν από τώρα το έδαφος και για τη συνέχεια. Σε συνθήκες νέας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, παραπέρα μεγέθυνσης της ανεργίας, της φτώχειας και της λαϊκής αγανάκτησης, επιχειρούν από τώρα να εντείνουν την καταστολή, να βάλουν στο γύψο την ταξική συνδικαλιστική δράση.

Μετά τον κατάπτυστο νόμο για τις διαδηλώσεις, αξιοποιούν την πανδημία για να κάνουν «πρόβα τζενεράλε» για το σχέδιό τους, με τις απαράδεκτες απαγορεύσεις και το όργιο καταστολής στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με θωρακισμένες «αύρες», κλούβες και ΜΑΤ να σουλατσάρουν στην Αθήνα, με κλήσεις της Ασφάλειας σε συνδικαλιστές, με αστυνομικούς να παίρνουν στο κατόπι ακόμα και προέδρους Εργατικών Κέντρων τη μέρα της απεργίας και να τους κόβουν πρόστιμα επειδή πηγαίνουν σε χώρους δουλειάς, όπως έγινε στην Κω. Το γεγονός ότι στο ίδιο νομοσχέδιο - έκτρωμα για τα Εργασιακά βάζουν μαζί και τον νέο συνδικαλιστικό νόμο, για την ακόμα μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στα συνδικάτα, το παραπέρα χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος και των ζωντανών συλλογικών διαδικασιών των εργαζομένων, δεν πρέπει να αφήνει καμία αμφιβολία.

Η ίδια η απεργία και η προετοιμασία της όχι μόνο ξεσκέπασαν αυτόν το σχεδιασμό, αλλά με τις παρεμβάσεις που προηγήθηκαν - με κορυφαίες τις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο - με τη μάχη ανήμερα της απεργίας και τις πολύμορφες πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν στο πλαίσιό της, έσπασαν στην πράξη το κλίμα τρομοκρατίας και την καταστολή, έστειλαν για μια ακόμα φορά ξεκάθαρα το μήνυμα ότι όσοι ονειρεύονται να βάλουν τους αγώνες του λαού στο «γύψο» θα μείνουν με τη λαχτάρα.

Η απεργία της 26ης Νοέμβρη ήταν μια σημαντική μάχη που δόθηκε μέσα σε συνθήκες πανδημίας, σε συνθήκες δηλαδή με αυξημένες δυσκολίες και απαιτήσεις, με νέες προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπιστούν, όπως η «απογείωση» της τηλεργασίας, που εκτός των άλλων κρατά τον εργαζόμενο μακριά από το χώρο δουλειάς και τους συναδέλφους του, η παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας», της υποαπασχόλησης αλλά και της εντατικοποίησης σε μια σειρά χώρους δουλειάς και κλάδους, και φυσικά η ανάγκη των συνδικάτων τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας της υγείας να βρουν τρόπους πλατιάς επικοινωνίας με τους εργαζόμενους.

Το γεγονός ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες οργανώθηκε με επιτυχία η απεργία, με συμμετοχή των εργαζομένων σε εργοστάσια και άλλους μεγάλους χώρους δουλειάς, με σταμάτημα των μέσων σταθερής τροχιάς, με «νέκρωμα» όλων των εργοταξίων αλλά και όλου του λιμανιού του Πειραιά, από τις προβλήτες του ΟΛΠ και τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη μέχρι τα καράβια, με σημαντικά βήματα και σε άλλους χώρους, το γεγονός ότι για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια οργανώθηκε από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα μια μάχη που πήρε χαρακτήρα γενικής απεργίας χωρίς τη συμμετοχή της θλιβερής ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που παριστάνει... την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι μια σημαντική παρακαταθήκη.

Επιβεβαιώνεται ότι, με όλες τις υπαρκτές δυσκολίες, υπάρχουν συνδικάτα με ρίζες, πρωτοπόροι συνδικαλιστές με επιρροή στους εργαζόμενους, επιβεβαιώνεται η ακόμα πιο πλατιά απήχηση του περιεχομένου και των αιτημάτων της απεργίας. Η πείρα και από αυτήν τη μάχη, οι εκατοντάδες απεργιακές αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων σε όλη τη χώρα, δείχνουν επίσης ότι υπάρχουν συνδικαλιστές που παρότι συνδέονται με δυνάμεις που στάθηκαν απέναντι, δεν μπορούν οι ίδιοι να ανεχτούν αυτήν την κατάσταση, να εξελίσσεται αυτή η επίθεση και να μένουν αμέτοχοι. Υπάρχουν συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που παρότι οι δυνάμεις αυτές έκαναν το παν για να τους βάλουν εμπόδια, πήραν τη θέση τους στο απεργιακό μέτωπο.

Χωρίς κανέναν εφησυχασμό και καμία απόσπαση από αδυναμίες και καθυστερήσεις, χωρίς να αφαιρούμαστε από το γεγονός ότι και στην ίδια την απεργία, από κλάδο σε κλάδο και από χώρο δουλειάς σε χώρο δουλειάς φάνηκε η τεράστια διαφορά που κάνει ο βαθμός συνδικαλιστικής οργάνωσης και συμμετοχής στη συλλογική δράση, η δουλειά όλου του προηγούμενου διαστήματος κ.ο.κ., όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι υπάρχουν δυνάμεις ικανές να πρωτοστατήσουν το αμέσως επόμενο διάστημα για μια νέα άνοδο των αγώνων. Για να αγκαλιάζει η πάλη όλο και περισσότερους χώρους και εργαζόμενους, να ενισχύεται ο προσανατολισμός της, απέναντι στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και τα κόμματά της, απέναντι στην πολιτική που θυσιάζει την υγεία, τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Μπροστά μας, μαζί με την πάλη για την προστασία της Υγείας του λαού, του εισοδήματος των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, έρχονται σημαντικές προκλήσεις: Το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά και το χτύπημα των συνδικάτων, η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης όπως προδιαγράφεται και από την «έκθεση Πισσαρίδη», η ένταση των πλειστηριασμών, η κλιμάκωση της επίθεσης που σηματοδοτεί και ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2021, συνολικά η προσπάθεια του κεφαλαίου να φορτωθεί και η νέα κρίση ξανά στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού.

Η απεργία δίνει σημαντική πείρα, δίνει κουράγιο και ελπίδα για τους αγώνες που ήδη βάζουμε μπροστά, για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, για να περάσουμε στην αντεπίθεση!