ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΕΤΣΗΣ

Υπηρέτησε πιστά και αφοσιωμένα το Κόμμα

Ο σύντροφος Δημήτρης Φέτσης (στο κέντρο) σε περιοδεία στο εμπορικό κέντρο Περιστερίου το 2004

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο σύντροφος Δημήτρης Φέτσης δε βρίσκεται πια κοντά μας. Οτι «έφυγε» τόσο αναπάντεχα, τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα. Ο Δ. Φέτσης σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα το πρωί της περασμένης Πέμπτης επιστρέφοντας στην Αθήνα από τα Γιάννενα. Πλήθος κόσμου τον αποχαιρέτησε την Παρασκευή, στο χωριό του, στο Δρυμώνα Λευκάδας, για τελευταία φορά. Ηταν έντονη η συγκίνηση και ο πόνος για τον πρόωρο χαμό του. Οι σύντροφοί του, οι συναγωνιστές του από το χώρο των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, οι συντοπίτες του, ήταν όλοι εκεί για να συλλυπηθούν την οικογένεια και τους συγγενείς του Δημήτρη. Στην πιο συγκινητική στιγμή, ο γιος του Φάνης, αποχαιρετώντας τον πατέρα του, είπε: «Συγνώμη για όσες φορές σε πικράναμε. Σ' ευχαριστούμε για όσα έκανες για μας, γι' αυτά που μας έδωσες. Θα σε σκεφτόμαστε πάντα. Θα είσαι μαζί μας».

Στην κηδεία παραβρέθηκαν αντιπροσωπείες της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τους Γ. Μαρίνο και Δ. Αρβανιτάκη, μέλη του ΠΓ της ΚΕ, της Αχτίδας των ΕΒΕ Αθήνας, της ΝΕ Λευκάδας του ΚΚΕ και της ΝΟ της ΚΝΕ, της Επιτροπής Περιοχής Βορειοδυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ, μέλη και οπαδοί του Κόμματος. Πολλοί ήταν και οι συνδικαλιστές από σωματεία ΕΒΕ, μεταξύ των οποίων η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας, η Ομοσπονδία Εμπορικών Συλλόγων Βορειοδυτικής Ελλάδας και Νήσων, το Σωματείο Επιπλοξυλουργών της Αθήνας, το Σωματείο Μηχανικών Αυτοκινήτων και πολλά ακόμη, όπως και αντιπροσωπεία της ΔΗΚΕΒΕ, της οποίας ήταν επικεφαλής, αλλά και η Ομοσπονδία Λευκαδίτικων Συλλόγων, ο Σύλλογος Λευκαδιτών Αττικής, ο Σύλλογος Δρυμωνιωτών Αττικής.

Τον Δημήτρη Φέτση αποχαιρέτησαν ο Σπύρος Στριφτάρης, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, από τη ΝΕ Λευκάδας του ΚΚΕ η γραμματέας της Γ. Σιγανού, από τη ΔΗΚΕΒΕ ο Παντελής Τάτσης, από την Ομοσπονδία Λευκαδίτικων Συλλόγων ο πρόεδρός της Θεόφιλος Λογοθέτης, από το Σύλλογο Δρυμωνιωτών Αττικής, ο πρόεδρος Αντώνης Φίλιππας, από το Σύλλογο Λευκαδιτών Αττικής ο Σπύρος Φίλιππας, που διάβασε και αποχαιρετισμό του Λευτέρη, φίλου του Δημήτρη, ο οποίος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί.

Σεμνός εργατικός και αταλάντευτος στις αξίες μας

Ο Δημήτρης Φέτσης είχε μπει από νωρίς στο κίνημα, από τα μικρά του χρόνια. Οπως και στη βιοπάλη, αφού δούλευε σε ξυλουργείο στην ηλικία των 12 χρόνων. Σε ηλικία 16 χρόνων οργανώθηκε στη νεολαία της ΕΔΑ και σε συνέχεια στη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη». Απ' αυτή την ηλικία «γεύτηκε» και τις δυσκολίες, αλλά πάνω απ' όλα τη δύναμη του αγώνα για να 'ρθουν καλύτερες μέρες. Και ατσαλώνεται σ' αυτό τον όμορφο δρόμο της συλλογικής οργάνωσης και της πολιτικής πάλης. Σ' αυτό το δρόμο που η πίστη στο μέλλον για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση κάνει δυνατούς τους ανθρώπους να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο που βάζει ο αντίπαλος, να κάνουν κάθε θυσία που χρειαστεί, για τις αξίες και τα ιδανικά μας.

Ο Δημήτρης Φέτσης πίστεψε σ' αυτές τις αξίες και τα ιδανικά, πίστεψε στη δύναμη των εργατών και όλων των εργαζομένων. Γι' αυτό και η συμμετοχή του στη λαϊκή πάλη από μικρή ηλικία τον ώθησε στη δραστηριοποίησή του αργότερα στο κίνημα των επαγγελματοβιοτεχνών, όπου ανέπτυξε πλούσια και πολύχρονη συνδικαλιστική δράση. Διατέλεσε πρόεδρος στο Σωματείο Ξυλουργών Αθήνας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας, πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, επικεφαλής της ΔΗΚΕΒΕ.

Αλλά δεν έμεινε μόνο στη συνδικαλιστική δράση. Καταλαβαίνει ότι δε φτάνει μόνο αυτή η δράση, για να 'ρθουν καλύτερες μέρες. Ετσι οργανώνεται στο Κόμμα της εργατικής τάξης, το 1983, και αγωνίζεται μέσα από τις γραμμές του, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής εκλέχθηκε στο 17ο Συνέδριο. Σ' όλη του τη ζωή και τη δράση διακρινόταν για το ήθος του, την εργατικότητά του, τη σεμνότητά του και την αφοσίωση στο Κόμμα και στην κοινή μας υπόθεση.

Ο μπεστ Γκαγκάριν...

Παράξενη είδηση. Σχεδόν πανομοιότυπη σε όλα τα ΜΜΕ. Το μεγάλο ταλέντο του αγγλικού ποδοσφαίρου περασμένων δεκαετιών, αλλά με όνομα που αντέχει ως σήμερα ο Τζορτζ Μπεστ άφησε το μάταιο τούτο κόσμο, υποκύπτοντας στο πρόβλημα του αλκοολισμού που σημάδεψε τη μεταποδοσφαιρική ζωή του.

Αθελά μου γύρισα πίσω στα πρώιμα νεανικά μου χρόνια εκεί που ψάχνεις θελημένα ή και αθέλητα για ήρωες. Ο Τζορτζ Μπεστ, καθώς αγαπάω το ποδόσφαιρο, ήταν ένας απ' αυτούς και μου 'δινε πάντα στα μαυρόασπρα πλάνα και στις μαυρόασπρες φωτογραφίες μια αδιόρατη αίσθηση μελαγχολίας και μοναξιάς. Είναι όμως η ίδια εποχή ίσως και λίγο νωρίτερα που είχα έναν «πρίγκιπα» για ήρωα, κάτι σαν άγγελο που πετάει για λογαριασμό μου και βλέπει τον κόσμο με τα μάτια των τρελών ονείρων μου. Τον έλεγαν Γιούρι Γκαγκάριν κι οι ειδήσεις εκείνα τα χρόνια γι' αυτόν ήταν πολύ λιγότερες απ' τους ύμνους για τον Τζορτζ Μπεστ, αφού άλλωστε ανήκαμε ανέκαθεν στη Δύση.

Και για τον Γκαγκάριν είχα την ίδια αίσθηση της αδιόρατης μοναχικής γενναιότητας, κάτι βγαλμένο απ' τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι, κάτι σαν από στίχο του Πούσκιν, ποτέ όμως συνθλιπτικό σαν την απελπισία ενός Καρυωτάκη.

Ετυχε ν' ακούσω την είδηση για το θάνατο του Μπεστ, βλέποντας το γιο μου να παίζει ποδόσφαιρο στο σχολείο κι αισθάνθηκα την ανάγκη να του πω δυο κουβέντες για τον ποδοσφαιριστή αλλά σε συνδυασμό με την αναίτια ανάκληση στη μνήμη μου του ωραίου αστροναύτη. Αλλά συνειδητοποίησα πως είναι ακόμη μικρός για να καταλάβει τη διαφορά ποιότητας του θανάτου τους που στο δικό μου μισού αιώνα μυαλό πια, αλλάζει βαθιά την αντίληψη για τον ήρωα. Γιατί ο μικρός θα νομίζει ότι διαφέρει κι η ζωή κι ο θάνατος ενός ποδοσφαιριστή κι ενός αστροναύτη.

Πώς να του πω όμως πως ο Μπεστ ξεδίπλωσε το ταλέντο του σ' ένα σύστημα που το εκμεταλλεύτηκε με τη φιλοσοφία της στυμμένης λεμονόκουπας, σ' ένα σύστημα αξιών που δεν μπορούσε να του προσφέρει ένα θάνατο λιγότερο μοναχικό, μια απουσία απ' τη δημοσιότητα και φυσική απομάκρυνση από τα γήπεδα γιατί δε διαθέτει εκείνους τους συλλογικούς μηχανισμούς παρηγοριάς που παράγει μια πολιτικά πολιτισμένη κοινωνία. Και ταυτόχρονα θυμάμαι το αδιόρατο χαμόγελο που μου 'φερε στα χείλη η είδηση του θανάτου του Γκαγκάριν όταν βρέθηκε να πιλοτάρει αεροπλάνο με βλάβη κι αποφάσισε να μη σωθεί αν ήταν να το ρίξει πάνω στα σπίτια των θαυμαστών του. Είχα πει τότε τι ωραίος θάνατος για αστροναύτη! Τι φυσικός!... Το ίδιο θα 'λεγα αν ο άτυχος Τζορτζ Μπεστ πάθαινε συγκοπή, παρακολουθώντας ματς σχολικού ποδοσφαίρου, στο οποίο θα είχε κληθεί να δώσει το τρόπαιο. Ισως γιατί τη μελαγχολία του ήρωα μπορώ ακόμα να τη φανταστώ μόνο ως διαδικασία διαχείρισης του θανάτου του όταν τις επιλογές τις υπαγορεύει αναγκαστικά η ζωή και οι θαυμαστές των ηρώων στο σύστημα αξιών που τις διαχειρίζεται!

Εθνικός ήρωας κι ο ένας, εθνικός ήρωας κι ο άλλος. Παγκοσμίως δε αναγνωρισμένοι. Η διαφορά ήρθε με το θάνατο. Παράδειγμα προς αποφυγή. Παράδειγμα για μίμηση...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΕΙΡΑΙΑ

Εκδήλωση για τις εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

Εκδήλωση με θέμα την παρουσίαση του πλαισίου συσπείρωσης και συνεργασίας του ΚΚΕ για τις Δημοτικές και Νομαρχικές εκλογές διοργανώνει η Κομματική Οργάνωση Πειραιά.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 30 Νοέμβρη, στις 6.30 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά.

Στην εκδήλωση θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.