INTIME NEWS

Η ανοιχτή στήριξη του Στ. Κασσελάκη στο Ισραήλ είναι απλά η προδιαγεγραμμένη, φυσική κατάληξη ενός κόμματος που σταθερά δήλωνε την ενεργή και πρακτική του συνεργασία σε όλα τα επίπεδα με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ

Μέσα σε αυτόν τον κουρνιαχτό της αστικής προπαγάνδας, η σοσιαλδημοκρατία ανέλαβε τον δικό της ρόλο και είτε με ανοιχτό είτε με συγκαλυμμένο τρόπο έδωσε ώθηση στην ευρωατλανική προπαγάνδα εναντίον των Παλαιστινίων.

Από τη μια μεριά δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσαν ανοιχτά τη συμπαράστασή τους στο Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΠΑΣΟΚ εν μέσω αυτών των εξελίξεων επέμενε να αναφέρεται στη «στρατηγική σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ» και στο «νόμιμο δικαίωμα άμυνας του Ισραήλ απέναντι στην αποκρουστική τρομοκρατία της Χαμάς». Συνιστούσε δε ότι το Ισραήλ πρέπει να διεξάγει αυτόν τον πόλεμο που «δικαιούται», χωρίς όμως να βγει εκτός ορίων! Αντίστοιχη στάση είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, που με επίσημη ανακοίνωση στάθηκε στο πλευρό του Ισραήλ και έδειξε ως αιτία των εξελίξεων τη «συνεχιζόμενη βία από όλες τις πλευρές στην περιοχή».

Εκτός όμως από τους φανερούς υποστηρικτές του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ, υπήρξε και η συγκαλυμμένη υπεράσπιση των σχεδίων του.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που μειοψήφησαν στις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη προέδρου και πήραν αποστάσεις από τις επίσημες ανακοινώσεις για το Ισραήλ, θέλοντας να ρίξουν στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού, για να κρύψουν τη στρατηγική σύμπλευσή τους με αυτό το κράτος - δολοφόνο όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Παράλληλα το ΜέΡΑ25, ενώ υποκριτικά διακήρυττε τη στήριξή του στους Παλαιστίνιους, έβγαλε τη μάσκα και πρότεινε ως λύση το σχέδιο του Ισραήλ για μη ύπαρξη ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

Τέλος, το μωσαϊκό της προσπάθειας αποπροσανατολισμού του εργατικού κινήματος συμπληρώθηκε με την πολύχρωμη παλέτα των οπορτουνιστικών δυνάμεων, που παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις η πολιτική τους γραμμή και η στάση τους αποτέλεσε για μια ακόμη φορά την ψευτοαγωνιστική «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες της σοσιαλδημοκρατίας.

Το κακόγουστο θέατρο των εσωτερικών διαξιφισμών στον ΣΥΡΙΖΑ που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό, εκτυλίχθηκε ακόμη μια φορά και με αφορμή τις δηλώσεις στήριξης του Ισραήλ τόσο από τον πρόεδρό του Στ. Κασσελάκη όσο και με επίσημες ανακοινώσεις. Στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης ως όψιμοι υποστηρικτές της Παλαιστίνης έσπευσαν να δηλώσουν την αντίθεσή τους, προσπαθώντας να δημιουργήσουν ξανά εντυπώσεις μιας δήθεν τεράστιας μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ για την οποία υπεύθυνος είναι αποκλειστικά ο πρόεδρός του.

Η πραγματικότητα είναι όμως ότι ο Στ. Κασσελάκης παραδέχθηκε δυνατά και ανοιχτά αυτό που στην πράξη έκαναν αθόρυβα όλες οι τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση είτε ήταν στην αντιπολίτευση.

Ηδη από την κυβερνητική του θητεία ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε την ανάγκη προώθησης της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ως κυβέρνηση, που είχε υπουργούς και τους Τσακαλώτο, Αχτσιόγλου, Σκουρλέτη και Φίλη, ενίσχυσε στην πράξη τις επαφές με το Ισραήλ, με επισκέψεις και του τότε πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στο Ισραήλ, με την προώθηση του σχήματος 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ + ΗΠΑ), με την προετοιμασία της διμερούς συμφωνίας με το Ισραήλ που απλά ολοκλήρωσε η ΝΔ και στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε «παρών», με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ, μετατρέποντας τον ελλαδικό χώρο σε ένα απέραντο πεδίο «προπόνησης» της αεροπορίας του Ισραήλ καθώς και με τις πυρετώδεις προσπάθειες οικονομικής συνεργασίας με πιο εμβληματική εκείνη του «EastMed» σε ενεργειακό επίπεδο.

Επίσης τα στελέχη της τωρινής εσωκομματικής αντιπολίτευσης ήταν που ως υπουργοί της ΣΥΡΙΖΑίικης κυβέρνησης και βουλευτές της αντιπολίτευσης μαζί με όλο τον ΣΥΡΙΖΑ «έθαψαν» την ομόφωνη απόφαση της Βουλής για αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους συμφωνώντας με τη δήλωση του Αλ. Τσίπρα ότι «ήταν απλά μια συμβολική κίνηση».

Ηταν εξάλλου συνολικά η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση στήριξε τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή (εμβληματική η Συμφωνία των Πρεσπών), εξάπλωσε τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σε όλη την Ελλάδα, ενίσχυσε τη βάση της Σούδας και προώθησε τις ελληνοαμερικανικές συμφωνίες. Ενα πραγματικό «οπλοστάσιο» στα χέρια της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, που τώρα ενεργοποιείται ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό.

Η ανοιχτή στήριξη επομένως του Στ. Κασσελάκη στο Ισραήλ είναι απλά η προδιαγεγραμμένη, φυσική κατάληξη ενός κόμματος που σταθερά δήλωνε την ενεργή και πρακτική του συνεργασία σε όλα τα επίπεδα με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ.

Οι διακηρύξεις του ΜέΡΑ25 για αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη μόνο ως κροκοδείλια δάκρυα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Πίσω από τις προσχηματικές και φαιδρά φανφαρόνικες δηλώσεις του αρχηγού του Γ. Βαρουφάκη κρύβεται η συγκαλυμμένη υποστήριξη του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ και η απόκρυψη των πραγματικών ενόχων για τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού εδώ και δεκαετίες.

Στον πυρήνα των ανακοινώσεων του ΜέΡΑ25 είναι και εδώ η θέση ότι η επιλογή της βίας και από τις δύο μεριές και όχι του «ειρηνικού δρόμου» είναι η αιτία της τωρινής κλιμάκωσης. Σε αυτό το πλαίσιο αποσιωπά τη διαχρονικά δολοφονική πολιτική του κράτους του Ισραήλ που έχει δολοφονήσει και εκτοπίσει εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους, και μιλά μόνο για το απαρτχάιντ του Νετανιάχου. Αποδίδει δε την άνοδο του Νετανιάχου στην κυβέρνηση σε «εξτρεμιστικά στοιχεία των Παλαιστίνιων», που με τις «ακραίες τους ενέργειες» έδωσαν το άλλοθι στο Ισραήλ να μην εφαρμόσει τις συμφωνίες του Οσλο. Την ίδια στιγμή μάλιστα δεν διστάζει να υιοθετήσει ατόφια τη ΝΑΤΟική και ισραηλινή προπαγάνδα, η οποία μιλώντας για «εγκλήματα πολέμου» της Χαμάς επιχειρεί να καταδικάσει συλλήβδην τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Αντίστοιχα, σε διεθνές επίπεδο κατηγορεί τις κυβερνήσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ απλά για απραγία στο να βρεθεί ειρηνική λύση, κρύβοντας συνειδητά το γεγονός ότι ΕΕ και ΝΑΤΟ έχουν διαχρονικά ενεργό ρόλο πολύμορφης στήριξης του Ισραήλ για τη σφαγή των Παλαιστινίων. Ετσι δεν θα ακούσει κανείς από το ΜέΡΑ25 ούτε μια αναφορά στις ευθύνες του ίδιου του ΝΑΤΟ, στα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ που βρίσκονται στην Ανατ. Μεσόγειο, στην αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων της Μ. Βρετανίας και στις οικονομικές κυρώσεις της ΕΕ ενάντια στην Παλαιστίνη. Και βέβαια δεν γίνεται ούτε λόγος για την εμπλοκή της Ελλάδας με τη βάση της Σούδας, την παραχώρηση της Ελευσίνας, την αποστολή της φρεγάτας «Ψαρά», την πολιτική και διπλωματική στήριξη του Ισραήλ.

Ο δεδομένος ξεπεσμός όμως δεν σταματά εδώ! Ο Γ. Βαρουφάκης δηλώνει ότι πλέον είναι ανέφικτη η λύση ύπαρξης Παλαιστινιακού κράτους, θεωρώντας ότι οι ισραηλινοί εποικισμοί έχουν δημιουργήσει τετελεσμένα τα οποία πρέπει να γίνουν αποδεκτά. Γι' αυτό, όπως λέει, πρέπει να υπάρξει ένα κράτος και το Παλαιστινιακό από «εθνικό ζήτημα να γίνει θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Να ποιο είναι λοιπόν το νέο εύρημα του ΜέΡΑ25: Αποδοχή της ισραηλινής κατοχής, αποδοχή ότι ο λαός της Παλαιστίνης δεν θα έχει τη δική του πατρίδα αρκεί οι υπό κατοχή Παλαιστίνιοι να έχουν κάποια δικαιώματα!

Παρότι οι δυνάμεις του οπορτουνιστικού ρεύματος έσπευσαν να διακηρύξουν την εναντίωσή τους στο Ισραήλ και να δηλώσουν την υποστήριξή τους στον λαό της Παλαιστίνης, παραμένουν βαθιά υπόλογες για τη στάση τους να ξεπλένουν διαρκώς τη σοσιαλδημοκρατία που ανοιχτά ή έμμεσα στήριξε το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ.

Πρόκειται για έναν βαθιά επιζήμιο ρόλο, που συμβάλλει στον εγκλωβισμό του εργατικού κινήματος στη γραμμή του «αντιδεξιού μετώπου», τη στιγμή μάλιστα που απαιτείται η μέγιστη δυνατή κινητοποίηση εργατικών - λαϊκών μαζών για την αλληλεγγύη με τους Παλαιστίνιους και την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα δολοφονικά σχέδια των ΝΑΤΟ και Ισραήλ.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το ΣΕΚ, που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ώρα που εξελισσόταν ο βομβαρδισμός της Γάζας και ετοιμαζόταν η επίθεση του ισραηλινού στρατού, καλούσε σε στήριξη του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ, Χρ. Δούκα, στον δήμο της Αθήνας και συνολικά των υποψηφίων της σοσιαλδημοκρατίας στον β' γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Συμβάλλοντας επί της ουσίας στη στήριξη αυτών των δυνάμεων, που μιλάνε για «νόμιμο δικαίωμα άμυνας» του Ισραήλ.

Σε αντίστοιχη γραμμή η ΛΑΕ ζήτησε να αποδοκιμαστούν οι «κυβερνητικοί και νεοφιλελεύθεροι υποψήφιοι», κλείνοντας το μάτι στη σοσιαλδημοκρατία, ενώ βρίσκεται εδώ και καιρό σε στενή συνεργασία με το ΜέΡΑ25, που ζητά έμμεσα τη συνέχιση της ισραηλινής κατοχής στην Παλαιστίνη. Είναι μάλιστα ενδεικτικό για το πολιτικό τους αδιέξοδο ότι σειρά οπορτουνιστικών δυνάμεων υπέγραψαν κοινό κείμενο και βρέθηκαν σε κοινή πορεία με το ΜέΡΑ25. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και το ΝΑΡ, που παρά την αγωνιώδη του προσπάθεια να προβάλει ένα δήθεν διαφορετικό, «αντικαπιταλιστικό» προφίλ, παραμένει στην ουσία εγκλωβισμένο στη χρεοκοπημένη πολιτική του γραμμή, που το οδηγεί στην πράξη σε σύμπλευση με το ΜέΡΑ25 και τη ΛΑΕ, στα κρίσιμα ζητήματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι διάφορες από αυτές τις ομαδούλες δεν προτείνουν στο κίνημα το αίτημα ύπαρξης Παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ.

Μπροστά στη νέα σφαγή του λαού της Παλαιστίνης, που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο φρικαλέα αλλά και την πιθανότητα απότομης κλιμάκωσης των αντιθέσεων και εκδήλωσης νέων εστιών ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, είναι απαραίτητο να δυναμώσει η στήριξη και η αλληλεγγύη στον αγώνα του λαού της Παλαιστίνης.

Να δυναμώσει ο αγώνας για απεμπλοκή της Ελλάδας από τα δολοφονικά σχέδια του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή, για να κλείσουν οι βάσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και να μην δοθούν νέες, όπως τα σχέδια που ετοιμάζονται για την Ελευσίνα, να σταματήσει κάθε οικονομική - πολιτική - στρατιωτική συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.

Η στάση άμεσης ή έμμεσης στήριξης του Ισραήλ από τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και η χρεοκοπία του οπορτουνισμού μπροστά στη φρίκη που ζει ο λαός της Παλαιστίνης προβληματίζουν πολλούς αγωνιστές που ακολουθούσαν αυτές τις δυνάμεις. Η ελπίδα δεν βρίσκεται στην αναβίωση των χρεοκοπημένων συνταγών και των σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών.

Η ελπίδα βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια σε ΝΑΤΟ, ΕΕ, ενάντια στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και την εμπλοκή της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς. Η ελπίδα βρίσκεται στην ενδυνάμωση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και σύγκρουσης με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, που γεννά τη φρίκη του πολέμου.