Παπαγεωργίου Βασίλης

Την επομένη, ο Γιάννης Παναγόπουλος εμφανίστηκε... θιγμένος και για να διασκεδάσει τις αντιδράσεις που προκάλεσε, προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ετσι εμφανίστηκε «με έκπληξη και οργή» και κάνοντας λόγο για «πλήρη διαστρέβλωση» της θέσης του «για το μνημόνιο και τη χρήση του "όπλου" της γενικής απεργίας» εξήγησε: «H διαφωνία μου με το μνημόνιο δε σημαίνει ότι υποχρεούμαι να συμφωνήσω ότι υπάρχει ορατή εναλλακτική κυβερνητική λύση». Δηλαδή, διαφωνώ μεν, συμφωνώ δε. Τι είναι αυτό, άλμα λογικής ή απύθμενη υποκρισία; Πάνω απ' όλα, αποφασιστικότητα για υπεράσπιση της στρατηγικής του κεφαλαίου.

Τι άλλο εννοεί ο Γ. Παναγόπουλος; Οτι οι εργατικοί αγώνες πρέπει να στοχεύουν στην αλλαγή κυβέρνησης. Και αφού δεν υπάρχει τέτοια εναλλακτική λύση τους σταματάμε! Μισή αλήθεια και ένα μεγάλο ψέμα. Ο ίδιος ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στηρίζει παντοιοτρόπως την κυβέρνηση. Επομένως δε θέλει την αλλαγή της. Ισα ίσα, το αντίθετο. Ποτέ επίσης δεν έβαλε τέτοιο στόχο στο εργατικό κίνημα, όσο κυβέρνηση είναι το ΠΑΣΟΚ. Να λοιπόν το ασύστολο ψέμα. Λέει όμως και μισή αλήθεια. Ποια; Οτι για να ικανοποιηθούν, έστω και ελάχιστα κάποιες ανάγκες των εργαζομένων χρειάζεται αλλαγή πολιτικής, πολιτικό είναι το ζήτημα. Μόνο που δεν το λέει ολόκληρο αυτό το ζήτημα γιατί δεν το πιστεύει, αφού δεν είναι ταγμένος με τα συμφέροντα έστω και με ορισμένα άμεσα των εργατών.

Εν κατακλείδι, αυτή η ξεδιάντροπη στάση αποκαλύπτει για άλλη μια φορά, πως η ηγεσία της ΓΣΕΕ είναι μοχλός καλλιέργειας και ενίσχυσης της μοιρολατρίας, καταστρέφει τις όποιες διαθέσεις αντίστασης υπάρχουν αντί να τις ανεβάζει σε πάλη ενάντια στα μονοπώλια, θέλει τους εργάτες υποχείρια της κυβερνητικής πολιτικής και των εργοδοτών, είναι υπέρμαχος της εκμετάλλευσης. Απαξιώνει ολοκληρωτικά τους αγώνες. Επικίνδυνο για την εργατική τάξη! Αποκαλύπτεται επομένως για άλλη μια φορά ότι για να υπάρξουν κατακτήσεις χρειάζεται εργατικό κίνημα με αντιμονοπωλιακή γραμμή. Με τη γραμμή που προβάλλει και παλεύει το ΠΑΜΕ.

Την ώρα που οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη σφοδρή επίθεση σε κάθε πλευρά της ζωής τους, την ώρα που μειώνονται μισθοί, καταργούνται συλλογικές συμβάσεις, αυξάνονται οι απολύσεις, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ (που βέβαια δεν αντιπροσωπεύει τον εαυτό του αλλά μια ολόκληρη συνδικαλιστική και πολιτική παράταξη) βγαίνει και τους λέει κατάμουτρα πως όλα αυτά είναι αναπόφευκτα. Πως δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό και - άρα - πρέπει να το πάρουν κι αυτοί απόφαση.

ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) έβγαλαν ανακοινώσεις ασκώντας «κριτική» στην ΠΑΣΚΕ, προσπαθώντας να κρατήσουν αποστάσεις, που όμως δεν υπάρχουν. Γιατί δεν είναι μια ανακοίνωση αυτό που καθορίζει τη στάση κάθε δύναμης απέναντι στις ανάγκες των εργαζομένων. Γιατί, μπορεί η ΑΠ την Παρασκευή να εμφανιζόταν πολέμιος κατά του Παναγόπουλου, αλλά μόλις πριν μια βδομάδα κατέβαινε (για πολλοστή φορά) μαζί με την ΠΑΣΚΕ σε κοινό ψηφοδέλτιο στο Εργατικό Κέντρο Πτολεμαΐδας και μαζί με τη ΔΑΚΕ συμφωνούσαν και οι τρεις ν' αποκλείσουν την παράταξη που στηρίζει το ΠΑΜΕ από το προεδρείο με το επιχείρημα ότι δε στηρίζει τη γραμμή του Εργατικού Κέντρου. Τη γραμμή, με την οποία και οι τρεις, από το 2000 έχουν «ευλογήσει» τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, στηρίζουν τους εργολάβους στη ΔΕΗ κτλ.

Αυτό είναι άλλωστε και το βασικό πρόβλημα: Πρώτα απ' όλα είναι το «διεκδικητικό πλαίσιο», τα «αιτήματα» αυτών των δυνάμεων που είναι κομμένα και ραμμένα στις ανάγκες της μεγαλοεργοδοσίας. Αυτή την αποστολή έρχεται να εξυπηρετήσει και η στάση τους σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς, υπονομεύοντας με κάθε τρόπο την οργάνωση και πάλη των εργαζομένων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους.

Το θέμα δεν είναι μόνο να οργανωθεί μια κινητοποίηση, αλλά και ποιο είναι το περιεχόμενό της.

• Οταν στη ΣΕΚΕ στην Ξάνθη αναγγέλθηκε μείωση αποδοχών κατά 20%, η ΠΑΣΚΕ είπε στους εργαζόμενους να το δεχτούν στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Στα κλωστήρια Γ' της ΕΝΚΛΩ στη Νάουσα, η διοίκηση του σωματείου (ΠΑΣΚΕ) καλούσε προχτές (για πολλοστή φορά) τους εργάτες να διαδηλώσουν για να πάρει η εταιρεία τα εκατομμύρια που της έταξε η κυβέρνηση για να σωθούν και οι ίδιοι. Κι αυτό, αν και, εδώ και χρόνια, κάθε φορά που η εργοδοσία παίρνει επιδοτήσεις ακολουθούν εκατοντάδες απολύσεις. Γιατί βέβαια το «ζεστό χρήμα» καμιά επιχείρηση δεν το περιμένει για να διασφαλίσει ή να αυξήσει τους μισθούς των εργατών. Το περιμένει για τις επενδύσεις της (όπως έκανε η ΕΝΚΛΩ με τα λεφτά του ελληνικού λαού στήνοντας εργοστάσια σε Βουλγαρία και άλλες χώρες με φτηνά χέρια)...
• Οταν αυξάνονται καθημερινά οι περιπτώσεις εργατικών οικογενειών που τους κόβουν το ρεύμα ή με τα κυβερνητικά σχέδια δε θα μπορούν να πληρώνουν για θέρμανση και την περασμένη βδομάδα το ΠΑΜΕ (μαζί με ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ) έκανε συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα ενάντια σε αυξήσεις ΔΕΗ, ΦΠΑ και πετρελαίου, οι άλλες δυνάμεις δε δέχονται ούτε καν να συζητήσουν για το θέμα. Οπως έγινε στο ξενοδοχείο «Χίλτον», όπου αρνήθηκαν σύγκληση του ΔΣ για συμμετοχή στο συλλαλητήριο, ή στο καζίνο της Πάρνηθας, όπου περιφρονητικά η ΠΑΣΚΕ δήλωνε πως πρόκειται για «συλλαλητήρια του ΚΚΕ». Το πρόβλημα βέβαια ήταν πως στα αιτήματα των κινητοποιήσεων ήταν η «αύξηση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων στο 45%» ή «να μην κόβεται το ρεύμα στους ανέργους», κάτι που δε δέχονται αφού έτσι θα λείψει χρήμα απ' τα κρατικά ταμεία που περιμένουν να «ρουφήξουν» τα μονοπώλια...
• Οταν στρατηγικοί κλάδοι της οικονομίας, όπως η Ενέργεια και οι Τηλεπικοινωνίες, παραδίδονται στο μεγάλο κεφάλαιο προαναγγέλλοντας νέους φραγμούς στην πρόσβαση του λαού σε ένα ευρύ, ασφαλές, ποιοτικό και φτηνό δίκτυο υπηρεσιών, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ζητούν «εργασιακή ειρήνη». Οπως έκανε η ΟΜΕ - ΟΤΕ (αποκαλύπτοντας ότι σκέτος θεατρινισμός ήταν η αποχώρησή της από τις διαπραγματεύσεις για τη ΣΣΕ) ζητώντας με επιστολή της από τη διοίκηση του ΟΤΕ να δημιουργήσει «προϋποθέσεις ανάπτυξης και αύξησης εσόδων και να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που θα λύνει τα προβλήματα και θα διασφαλίζει την εργασιακή ειρήνη»...

Η τοποθέτηση λοιπόν του Γ. Παναγόπουλου δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Δεν «του ξέφυγε». Ηρθε απλά να αναδείξει το ρόλο που σταθερά και συνειδητά έχουν επιλέξει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προασπιζόμενες την κερδοφορία των πολυεθνικών. Ιμάντας των αντεργατικών σχεδιασμών, αυτό είναι η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Στο πρόσωπο του ταξικού αντιπάλου βλέπει και προπαγανδίζει τον συν-εταίρο. Στην ανταγωνιστικότητα που ξεζουμίζει τον εργάτη βλέπει τη φυσιολογική κατάσταση πραγμάτων. Στην κερδοφορία των επιχειρήσεων βλέπει τη βελτίωση της ζωής των εργατών.

Κι από πάνω περισσεύει το θράσος τους. Περισσεύει η ξετσιπωσιά τους. Γιατί οι ίδιοι που υπονομεύουν τους αγώνες κάνουν κριτική μετά για την «αναποτελεσματικότητά» τους.

Τολμούν, στον εργάτη που διαδηλώνει κόντρα στο όργιο τρομοκρατίας, στον εργάτη που βγαίνει στην περιφρούρηση έστω μια φορά απέναντι στα τσιράκια της εργοδοσίας, στον εργάτη που (όσο κι αν το έχει ανάγκη) δε λογαριάζει το μεροκάματο της απεργίας, που κουρασμένος μετά τη δουλειά στέκεται και μοιράζει ανακοινώσεις για μια απεργία, που μετά από πολύ καιρό μπορεί να καταφέρει να πείσει το συνάδελφο να ξεπεράσει το φόβο και να γραφτεί στο συνδικάτο του, σε κάθε έναν εργάτη που κάνει βήμα και συνειδητοποιεί πως μόνο με συλλογική αντίσταση θα σωθεί, τολμούν οι εργατοπατέρες να λένε «παρά τις απεργίες που έγιναν δεν έγινε τίποτα»!

Αφού πρώτα αθωώνουν τον ένοχο, κρύβουν τις αιτίες των προβλημάτων, φτιάχνουν «αιτήματα» προσαρμοσμένα στις αντοχές της «ανταγωνιστικότητας», καλλιεργούν αυταπάτες ότι η λαίλαπα θα σταματήσει με μία κινητοποίηση, ταυτίζουν το συμφέρον του εργάτη με το συμφέρον του εργοδότη, ορκίζονται στον «κοινωνικοεταιρισμό», λένε πως δεν υπάρχει «άλλη εναλλακτική», υπερασπίζονται την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μετά πετάνε ένα «παλεύουμε αλλά δε γίνεται τίποτα», κουρελιάζοντας ξεδιάντροπα τις θυσίες και τις αγωνιστικές διαθέσεις χιλιάδων εργατών κι εργατριών.

Θυσίες και διαθέσεις που πιάνουν τόπο όσο δυναμώνει το ΠΑΜΕ και η ταξική οργάνωση, μες στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές.