ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση»...

Αποκαλυπτικά και συνάμα τραγικά τα στοιχεία της πανελλαδικής έρευνας της ΟΛΜΕ, που δημοσίευσε χτες ο «Ρ» και επιβεβαιώνουν πλήρως και τα συμπεράσματα της αντίστοιχης έρευνας της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ, τα οποία δημοσιεύτηκαν πριν από μερικές μέρες.

Η σύγκριση του αριθμού των μαθητών που αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο τη σχολική χρονιά 1996-97 με τον αντίστοιχο αριθμό όσων τελικώς αποφοιτούν από το Λύκειο φέτος (1999-2000) οδηγεί στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν, εγκατέλειψε το Λύκειο το 45,8% του μαθητικού πληθυσμού. Ποσοστό που δε συγκρίνεται καν με το αντίστοιχο της περιόδου πριν από την εφαρμογή της κυβερνητικής μεταρρύθμισης.

Και, βέβαια, ένας μεγάλος αριθμός των παιδιών που «πετάχθηκαν» έξω από το Λύκειο, πήγε στα διαβόητα ΤΕΕ. Κι έτσι έζησαν από πρώτο χέρι την εικόνα που περιέγραψαν οι εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ: «Τα ΤΕΕ λειτούργησαν χωρίς διδακτικά βιβλία, αλλά με τα περιβόητα cd ROM και φωτοτυπίες, χωρίς το απαιτούμενο προσωπικό, αφού δεν έγιναν για δύο χρόνια διορισμοί εκπαιδευτικών, χωρίς επαρκείς πόρους και χωρίς την αναγκαία υποδομή σε εργαστήρια και εξοπλισμό». Ουσιαστικά, δηλαδή, έζησαν στην πράξη αυτό που φώναζαν οι μαθητές στις διαδηλώσεις τους, όταν κατάγγελλαν ότι τα ΤΕΕ αποτελούν το σκουπιδοτενεκέ της εκπαίδευσης...

... και οι ταξικές ανισότητες

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο ποσοτικό. Ισως, η σοβαρότερη πλευρά του βρίσκεται στην αναπαραγωγή σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και ένταση των υπαρχόντων και πριν ταξικών ανισοτήτων στην εκπαίδευση. Τα στοιχεία από τις επιδόσεις των μαθητών της Β` Λυκείου, που έδωσε στη δημοσιότητα η ΟΛΜΕ, είναι πράγματι περισσότερο και από αποκαλυπτικά. Μπορεί το γενικό ποσοστό αποτυχίας να βρίσκεται γύρω στο 18,5% (ποσοστό κατά πολύ υψηλότερο προηγούμενων χρόνων), αλλά δεν είναι το ίδιο, ούτε καν περίπου το ίδιο, σε όλες τις περιοχές της χώρας. Οι μαθητές των «ευκατάστατων», βόρειων προαστίων της πρωτεύουσας σημειώνουν αποτυχία μόνο κατά 5 έως 12%. Οι μαθητές, όμως, εργατικών και υποβαθμισμένων συνοικιών και δήμων ή οι μαθητές ορεινών περιοχών, απομακρυσμένων χωριών ή τουριστικών περιοχών απέτυχαν σε ποσοστά που ξεπερνούν το 25 ή το 30% και αγγίζουν ακόμη και το 60%. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα εξής στοιχεία: Αιγάλεω 29%, Κερατσίνι 32%, Μαραθώνας 38%, Ερυθρές 45%, Δωδεκανήσου 27%, Ευρυτανία 30,1%, Γρεβενά 31,1%, Γαβαλού Αιτωλοακαρνανίας 55,6% και Αργυράδες Κέρκυρας 60,6%.

Χρειάζεται, μήπως, και άλλα στοιχεία ο υπουργός Παιδείας και η κυβέρνηση, για να βγάλει τα ολοφάνερα συμπεράσματα για την εκπαιδευτική πολιτική της και, ειδικά, για τη «μεταρρύθμιση»;

Το... μυστήριο

«... Τώρα, γιατί και πώς μεταβλήθηκαν τόσο δραματικά τα οικονομικά επιτεύγματα χάρις στα οποία έγινε δυνατή η ένταξή μας στην ΟΝΕ, ώστε να απαιτείται και νέα συμπίεση των εργαζομένων διά της συμπιέσεως του εργατικού κόστους, μόνο η κυβέρνηση τα εκλαμβάνει ως "μυστήριο", έτσι που να μη δίδει τις αναγκαίες εξηγήσεις. Οπως για παράδειγμα:

Πού πήγαν τα τεράστια ποσά που εξοικονόμησαν οι επιχειρήσεις από την πολύχρονη και σκληρή εισοδηματική πολιτική που υπέστησαν οι εργαζόμενοι.
Πού πήγαν τα 6 τρισεκατομμύρια δραχμές που συγκεντρώθηκαν από τις επιχειρήσεις μέσω του Χρηματιστηρίου του οποίου προαγωγός υπήρξε δημοσίως το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Και ακόμη:
Ποιος αρμόδιος κυβερνητικός παράγοντας θα δώσει πλήρη, αναλυτικό και συνολικό απολογισμό για το πώς αξιοποιήθηκαν τρία (3) τρισεκατομμύρια δραχμές (2 τρισ. από την ευρωπαϊκή επιχορήγηση μέσω των πακέτων Ντελόρ και Σαντέρ) και άλλο ένα (1) τρισ. δραχμές που "διοχετεύτηκαν" μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ».

Αυτά γράφει η Αστέρω Χριστοδουλίδη στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» και τα αφιερώνουμε σε όλους όσοι «σκορπίζουν», με τις χούφτες και πάλι, τις μέρες αυτές, τα τρισεκατομμύρια, δήθεν για την ανεργία και την αντιμετώπιση των οξύτατων λαϊκών προβλημάτων. Και, βέβαια, καθόλου μυστήριο δεν είναι ο τελικός προορισμός και αυτών των τεράστιων ποσών. Στα θησαυροφυλάκια των εχόντων και κατεχόντων, θα πάνε και αυτά, για να... κάνουν παρέα στα προηγούμενα...

«Εξω οι βάσεις»

Associated Press

Κάποιοι Νοτιοκορεάτες διαδηλωτές έχουν καθίσει σ' ένα πεζοδρόμιο και παίρνουν μια ανάσα. Τη δικαιούνται, άλλωστε. Μέρες τώρα συνεχίζονται οι μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις εργαζομένων και φοιτητών, στη Σεούλ, που απαιτούν την απομάκρυνση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων από τη Νότια Κορέα. Αφορμή αποτέλεσε το γεγονός, πως μια από τις βάσεις αυτές μόλυνε με τοξικά χημικά απόβλητα τον ποταμό Χαν, από τον οποίο υδρεύεται και η νοτιοκορεατική πρωτεύουσα των 12 εκατομμυρίων κατοίκων.

Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους Αμερικανούς, ίσως πείτε. Οχι και τόσο, θα απαντήσουμε. Οι αντιαμερικανικές και αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις δυναμώνουν, μέρα με τη μέρα, σε όλο τον κόσμο, με γρήγορους ρυθμούς και το γεγονός αυτό δεν ξεφεύγει από την προσοχή των επιτελείων της «υπερδύναμης». Πολλές οι αποδείξεις γι' αυτό και, ιδιαίτερα, η συνεχής ενίσχυση των διαφόρων και πολύμορφων μηχανισμών καταστολής, των δυνάμεων αντιμετώπισης κρίσεων, όπως συνηθίζουν να τις ονομάζουν.

Υπουλη τακτική

Παπαγαλίζουν σ' όλους τους τόνους από το πρωί μέχρι το βράδυ, χρόνια τώρα, λέξεις όπως «παγκοσμιοποίηση», «ανταγωνιστικότητα», «παραγωγικότητα», έτσι ώστε να καρφωθούν στο μυαλό της εργατικής τάξης ως αυτονόητες πραγματικότητες στις οποίες τα πάντα υποτάσσονται. Κι όταν τα πράγματα φτάνουν στο διά ταύτα, δηλώνουν πως διαφωνούν! Λόγος γίνεται για τα κορυφαία στελέχη της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης - όλους ανεξαιρέτως - οι οποίοι αφού ψήφισαν σε ανύποπτη εποχή και με τα τέσσερα τη «Λευκή Βίβλο» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την «Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα και την Απασχόληση», αφού δηλαδή άναψαν «πράσινο φως» για ό,τι σήμερα γυμνό από προσχήματα πέφτει κατακέφαλα στην εργατική τάξη, τώρα σπεύδουν να δηλώσουν ότι διαφωνούν και αντιστέκονται!

Σε τι, αλήθεια, αντιστέκονται; Στο γεγονός ότι με τις πράξεις τους έχουν ήδη στείλει στα Τάρταρα χιλιάδες εργαζόμενους; Σε τι; Χτες ακόμα τα νούμερα απέδειξαν πως το εκπαιδευτικό σύστημα της κυβέρνησης Σημίτη φροντίζει να εξασφαλίσει ώστε η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης να έχει από το σχολείο ακόμα όλα τα χαρακτηριστικά του απασχολήσιμου. Κανείς τους δε βγήκε να πει λέξη. Είναι άσχετο ό,τι συμβαίνει στην παιδεία απ' όσα νομοθετούνται για τους χώρους δουλιάς; Οχι. Αντικειμενικά, λόγω της πολιτικής που προωθούν, δεν είναι σε θέση να βγουν να πουν κουβέντα για ό,τι επί της ουσίας θίγει την πολιτική του κεφαλαίου. Η αντίστασή τους υπάρχει μόνο για όσο χρόνο χρειάζονται οι κάμερες να καταγράψουν το ρόλο που έχουν αναλάβει να παίξουν τέτοιου τύπου συνδικαλιστές.

Επιβάλλεται να μπει ένα τέρμα σ' αυτή την τακτική. Κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι όσα λένε στις κάμερες για διαφωνία με τα νέα αντεργατικά μέτρα σημαίνουν αντίθεση στην πολιτική που τα επιβάλλει, κι αν ακόμα ξεχάσουμε τις χτεσινές υπογραφές τους, υπάρχει ένα νέο στοιχείο αμετάκλητο: Οι σημερινές υπογραφές τους. Οι εκπρόσωποι και των τριών παρατάξεων, παρά τις κορόνες αντίστασης, από κοινού αποφάσισαν να συμμετέχουν στο διάλογο - «μαϊμού» της κυβέρνησης. Και οι τρεις αρνούνται να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων. Και οι τρεις προβάλλουν ψευδεπίγραφα αιτήματα που θολώνουν τα νερά και σπρώχνουν την εργατική τάξη να πάει άκλαφτη. Νισάφι πια.

Εχει πληρώσει πολύ αίμα ετούτη η τάξη. Πέρασαν Μακρήδες και Μακρήδες από την καμπούρα της. Αργά, βασανιστικά, οι εργάτες όλου του κόσμου, χωρίς καν να αποστηθίσουν οι ίδιοι το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, έκαναν - μέσα από την ύπαρξη και δράση των κομμουνιστών - γνώση τους - βίωμα τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και μ' αυτό σαν μπούσουλα έβρισκαν τελικά τρόπο να ξεχωρίζουν ποιος είναι ο δυνάστης και ποιος ο σύμμαχός τους. Βρήκαν τρόπους να ξεπερνούν τα εμπόδια που έστηνε η άρχουσα τάξη, ακόμα κι όταν είχε εξαγοράσει τα ίδια τα εργατικά συνδικάτα. Εχει αρκετή πείρα πια η εργατική τάξη.

Τίποτα καλό δεν μπορούν να περιμένουν οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας από αυτούς που, ακόμα κι αυτήν την ύστατη ώρα για τα δικαιώματα ενός αιώνα, επιλέγουν με πράξεις ως κύρια αποστολή τους τον ευνουχισμό του εργατικού κινήματος. Τίποτα! Οσο πιο γρήγορα γίνει αυτό συνείδηση ανάμεσα στους εργαζόμενους, όσο πιο γρήγορα η ίδια η εργατική τάξη, αξιοποιώντας κάθε μορφή, κάθε τρόπο, πάρει τη ζωή της στα χέρια της, οργανώσει την αντίστασή της, αρχίσει την αντεπίθεσή της, τόσο πιο δύσκολο θα είναι στα πνευματικά παιδιά του Λάσκαρη να παριστάνουν τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Κι αυτό επιβάλλεται να γίνει τώρα. Είναι στιγμές που πρώτος εχθρός είναι αυτός που ανοίγει την Κερκόπορτα. Κι αυτό κάνουν σήμερα οι εκπρόσωποι των τριών παρατάξεων στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και την ΠΝΟ.

Ο «περιττός»!

Δεν ήταν

βλάκας ή κοντός,

ήτανε μόνον

...περιττός

και τον πετάξαν

απ' την τάξη,

οι αριθμοί

για να 'ναι εντάξει!

Δεν ήταν σκραπ

ο φουκαράς

κι όμως του είπαν