Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας του Κώστα Αλυσσανδράκη, στη Διεθνή Διάσκεψη «Σοσιαλισμός στον 21ο Αιώνα», η οποία διεξήχθη στο Κατμαντού του Νεπάλ, από τις 5 έως τις 10 Νοέμβρη 2000. Στην παρέμβασή του ο Κ. Αλυσσανδράκης τόνισε συγκεκριμένα:

Αγαπητοί σύντροφοι,

Πριν ξεκινήσω να αναπτύσσω το θέμα της ομιλίας μου, θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τους οργανωτές της διάσκεψης για την πρόσκλησή τους στο Κόμμα μας και να τους συγχαρώ για την πρωτοβουλία τους. Θεωρούμε πολύ σημαντικό για τα κομμουνιστικά κόμματα να συναντώνται και να ανταλλάσσουν απόψεις και εμπειρία, πάντοτε υπό τους όρους του αμοιβαίου σεβασμού της αυτονομίας τους, με το σκοπό της ανάπτυξης μιας κοινής στρατηγικής ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την παγκοσμιοποίηση, τις ιμπεριαλιστικές οργανώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι σταθερή πίστη μας ότι, δίχως τέτοιες προσπάθειες, είναι εξαιρετικά εύκολο για τους σοσιαλδημοκράτες, τις κυβερνήσεις τους και τη Σοσιαλιστική Διεθνή να αφομοιώσουν, ακόμη και να εξοντώσουν το κομμουνιστικό κίνημα.

Ο πόλεμος εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, η πρόκληση της άσκησης της πρακτικής του «μονόδρομου» και του «μοναδικού τρόπου σκέψης» του νεοσυντηρητισμού, που αρχίζει να προσλαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις, όπως φάνηκε στο Σιάτλ και την Πράγα, ήταν πολύ σημαντικά γεγονότα για την Ευρώπη, όπου δεν είχαμε τους ξεσηκωμούς, τις συγκρούσεις και τα θύματα που είχε και συνεχίζει να έχει ο αγώνας στην Ινδία και άλλες ασιατικές χώρες, όπως και στη Λατινική Αμερική. Επιδιώκουμε το ευρύτερο δυνατό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και πιστεύουμε ότι η συνένωση, διαμέσου τόσο μιας παράλληλης όσο και μιας κοινής δράσης των κομμουνιστών, όχι μόνο δεν αναστέλλει ένα ευρύ κίνημα αλλά, αντίθετα, το καθιστά ισχυρότερο.

Ο εικοστός αιώνας θεωρήθηκε από πολλούς ως ο αιώνας της μετάβασης της ανθρώπινης κοινωνίας από το καπιταλιστικό στο σοσιαλιστικό σύστημα. Η νίκη της σπουδαίας Οκτωβριανής Επανάστασης έβαλε τη σφραγίδα της στην αρχή του αιώνα και έδωσε νέες ελπίδες στην εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους λαούς σε όλο τον κόσμο ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος και ότι μια επαναστατική μεταμόρφωση μιας κοινωνίας σε ένα σύστημα που δε θα βασίζεται στην εκμετάλλευση είναι πιθανή. Επιπλέον, η επιτυχία της Σοβιετικής Ενωσης στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, η νίκη κατά του φασισμού και του ναζισμού, η μεγέθυνση της οικογένειας των σοσιαλιστικών κρατών μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η πτώση του αποικιοκρατικού συστήματος, ενίσχυσε αυτές τις ελπίδες.

Στο κλείσιμο του εικοστού αιώνα η εικόνα έμοιαζε εντελώς διαφορετική. Το σύστημα των σοσιαλιστικών κρατών στην Ευρώπη δεν υπήρχε πια, ο ιμπεριαλισμός εμφανιζόταν ως ο αδιαφιλονίκητος παντοδύναμος κυρίαρχος του πλανήτη μας, και μια νέα, αποκαλούμενη «παγκόσμια τάξη» επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο. Εξίσου σημαντικές είναι οι ιδεολογικές συνέπειες της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες Ανατολικές και Κεντρικές Ευρωπαϊκές χώρες, όσον αφορά την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα σε ολόκληρο τον κόσμο: το αίσθημα της ήττας αναμειγνύεται με την απορία τι πράγματι συνέβη και γιατί;

Το βασικό ερώτημα, κατά τη γνώμη μου, είναι τι σημαίνουν αυτά τα γεγονότα για το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας. Είναι πολύ γνωστό γεγονός το ότι η Ιστορία δεν εξελίσσεται πάντοτε σε ευθεία γραμμή. Είναι η ήττα του σοσιαλισμού μία από τις συνήθεις παλινωδίες της Ιστορίας ή υπάρχει κάποιο θεμελιώδες σφάλμα στη βασική θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού; Ηταν η ανατροπή το αποτέλεσμα λαθών στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και στη λειτουργία της νέας κοινωνίας, το αποτέλεσμα των συσχετισμών δύναμης στη διεθνή σκηνή ή ήταν απλώς μια αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν μπορεί να οικοδομηθεί μια αταξική κοινωνία;

Η απάντηση που δίνει ο καθένας σε αυτά τα ερωτήματα είναι πολύ σημαντική, τόσο για την καθημερινή πολιτική πρακτική του, όσο και για τη μακρόπνοη στρατηγική του. Αν, για παράδειγμα, κάποιος πιστεύει ότι το σφάλμα ενυπάρχει στη μαρξιστική -λενινιστική θεωρία, τότε η ιδέα της σοσιαλιστικής επανάστασης πρέπει να εγκαταλειφθεί και η εργατική τάξη δε θα πρέπει να ελπίζει, παρά στην επιβίωσή της μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Αντίθετα, αν το πρόβλημα αφορά τις ειδικές περιστάσεις υπό τις οποίες εκείνες οι σοσιαλιστικές χώρες αναπτύχθηκαν, τότε η επαναστατική μεταμόρφωση είναι τόσο αναγκαία όσο πάντα, όμως οι τακτικές πρέπει να τροποποιηθούν για να ταιριάζουν στη σημερινή κατάσταση.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, ήδη από το 1995, οργάνωσε μια εθνική διάσκεψη για να εξετάσει τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, της οποίας προηγήθηκε μια ευρεία συζήτηση σε όλες τις κομματικές οργανώσεις. Δεν ισχυριζόμαστε ότι έχουμε απαντήσεις για κάθε ερώτημα, αλλά ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να έχουμε μια πρώτη ανάλυση για τα γεγονότα και τις συνέπειές τους, να δώσουμε απαντήσεις στις πολυάριθμες ερωτήσεις, που τίθενται από ανθρώπους καλών προθέσεων, αλλά επίσης και για να αντέξουμε την πολυπρόσωπη επίθεση αντισοσιαλιστικής και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας της μπουρζουαζίας. Οπως θα ανέμενε κανείς, δε θεωρούμε ότι το θέμα έχει λήξει, έχουμε πλήρη συνείδηση της πολυπλοκότητάς του και ότι μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια και μια παγκόσμια προσπάθεια πριν μπορέσουν να δοθούν οριστικές απαντήσεις.

Ενα από τα βασικά μας συμπεράσματα είναι ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις που οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού, τα βασικά χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τη σοσιαλιστική κοινωνία από την καπιταλιστική εμφανίστηκαν πράγματι: η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η εγκατάλειψη της ταξικής εκμετάλλευσης. Ο σοσιαλισμός ήταν στη διαδικασία της επίλυσης των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών ζητημάτων. Ωστόσο, για μια σειρά λόγους, τόσο αντικειμενικούς όσο και υποκειμενικούς, η ανάπτυξη και η απελευθέρωση των ενυπαρχουσών δυνατοτήτων για συνεχή ανάπτυξη και τη σταθερή νίκη στον αγώνα με το καπιταλιστικό σύστημα δεν έγινε δυνατή. Το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη ανατράπηκε διαμέσου της αντεπαναστατικής πολιτικής της «περεστρόικα», που υιοθετήθηκε από το ίδιο το ΚΚΣΕ. Η Περεστρόικα εμφανίστηκε σε μια εποχή συσσωρευμένων προβλημάτων, λαθών και δυσχερειών, σε μια εξαιρετικά περίπλοκη ιστορική περίοδο. Ηταν επίσης μια περίοδος παλινωδιών και εκτροπών ιδεολογικής φύσης, μπροστά σε δυσκολίες στη μάχη με τον ιμπεριαλισμό και την επιθετική του στρατηγική.

Ανεξάρτητα από την ανατροπή του, το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη είχε μια τεράστια συμβολή στην ανθρωπότητα ως σύνολο, και παραμένει ένα ισχυρό όπλο στο σκοπό της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και της κοινωνικής αλλαγής. Επαρκεί να συγκριθεί η παρούσα κατάσταση των βάρβαρων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ή η χωρίς προηγούμενο επίθεση εναντίον όλων όσα κατέκτησε η εργατική τάξη στον αγώνα της των 100-150 τελευταίων χρόνων, με την κατάσταση 15 με 20 χρόνια πριν.

Εξίσου σημαντικό είναι το πώς η προσωρινή νίκη του ιμπεριαλισμού ούτε για ένα λεπτό δε συνέβαλε στην επίλυση των αντιφάσεων που είναι έμφυτες στην καπιταλιστική κοινωνία. Κι αν φαίνεται νικηφόρος, ο καπιταλισμός βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση του, που περικλείει όλες τις διαστάσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Η αστική δημοκρατία λειτουργεί τώρα σε ένα επίπεδο πολύ κατώτερο εκείνου της γαλλικής επανάστασης, πάνω από δύο αιώνες πριν. Τα εθνικά κοινοβούλια, τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη, όπως και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, γίνονται όλο και λιγότερο ευαίσθητα στις λαϊκές ανάγκες και όλο και περισσότερο πρόθυμα να βοηθήσουν το μεγάλο κεφάλαιο να επιβιώσει δημιουργώντας συνθήκες που θα το βοηθήσουν να αυξήσει τα μονοπωλιακά του κέρδη και το βαθμό της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Αυτός έχει γίνει ο κοινός στόχος των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Η απληστία του μεγάλου κεφαλαίου έχει θέσει τα πάντα υπό τον έλεγχο της αγοράς: όλα μπορούν να πουληθούν και όλα μπορούν να αγοραστούν, περιλαμβανομένων του πολιτισμού, της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας, της μόρφωσης.

Είναι η βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που παρέχει την αντικειμενική βάση για να ξανανοίξει ο δρόμος προς την κοινωνική αλλαγή. Αυτός ο δρόμος, που άνοιξε για πρώτη φορά η σπουδαία Οκτωβριανή Επανάσταση, είναι εξαιρετικά περίπλοκος και σίγουρα δε θα είναι ευθύς, όσο ο ιμπεριαλισμός είναι ισχυρός.

Η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι ζωντανή και επίκαιρη όσο ήταν πάντα. Ο μόνος τρόπος που το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να υπερβεί τις αντιφάσεις του είναι η καταστροφή του και η αντικατάστασή του από τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Μόλις η σοσιαλιστική επανάσταση οριστεί ως ο στρατηγικός στόχος, θα πρέπει να δοθεί κάποιου είδους χαρτογράφηση του δρόμου. Φυσικά, η πολυπλοκότητα της κατάστασης είναι τέτοια που δεν μπορούμε να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι στις λεπτομέρειες. Θα πρέπει επίσης να είμαστε πολύ προσεκτικοί ώστε να μην επαναλάβουμε σφάλματα του παρελθόντος και θα πρέπει να αντλήσουμε από τη θετική, όσο και από την αρνητική εμπειρία του σοσιαλισμού που γνώρισε η Ευρώπη.

Η κλασική μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης μάς προσφέρει μια σταθερή βάση, που περιλαμβάνει μια λεπτομερειακή ανάλυση των προϋποθέσεων, αντικειμενικών και υποκειμενικών, της επαναστατικής διαδικασίας. Είναι λοιπόν το καθήκον του κάθε κόμματος να δημιουργήσει το στέρεο σχέδιό του, βασισμένο σε εξαντλητική μελέτη και κατανόηση των ειδικών συνθηκών που ισχύουν σε κάθε χώρα, σε συνδυασμό ασφαλώς με μια ανάλυση της διεθνούς σκηνής.

Αυτή η προσέγγιση ακολουθήθηκε στο Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, που έτυχε επεξεργασίας και ανάλυσης στο 15ο Συνέδριό του (1996). Σύμφωνα με το πρόγραμμα, ο ελληνικός καπιταλισμός είναι στο τελευταίο στάδιο της ανάπτυξής του, δηλαδή στο κρατικομονοπωλιακό επίπεδο, ενώ η Ελλάδα είναι σε μια ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση μέσα στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στις πιο πρόσφατες δεκαετίες, η Ελλάδα εντάχθηκε περισσότερο οργανικά στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, οι συνθήκες για την κοινωνική μεταμόρφωση υπάρχουν, όπως αφαιρετικά συμπεραίνεται από το επίπεδο του ελληνικού καπιταλισμού και τις αντιφάσεις του, την ώρα που η εργατική τάξη μεγεθύνεται τόσο σε απόλυτους αριθμούς όσο και σε ποσοστιαία αναλογία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ πιστεύει ότι η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, με πρωτοπόρες δυνάμεις της επανάστασης την εργατική τάξη πάνω απ' όλα, τους ημιπρολετάριους, φτωχούς αγρότες και τους πιο καταπιεσμένους μικροαστούς του πληθυσμού. Οι δυσχερείς διεθνείς εξελίξεις και η στενότερη πρόσδεση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αυξάνουν την επιρροή του διεθνούς παράγοντα, ωστόσο η αλληλεπενέργεια των διεθνών και των εθνικών τεκταινομένων δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι εσωτερικές συνθήκες και αντιφάσεις παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στην επαναστατική διαδικασία.

Υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για το ΚΚΕ, να συμβάλλει, μέσω της πολιτικής του, στο σχηματισμό και την ωρίμανση των παραγόντων που θα συμβάλουν στη σοσιαλιστική επανάσταση. Σε κάθε στάδιο, θα πρέπει να επιλεγεί μια πολιτική που θα αυξήσει τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων, και θα οδηγήσει σε λύση του προβλήματος της εξουσίας. Η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική γραμμή αγώνα θα συμβάλει στη συνένωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, ώστε αυτός να αντισταθεί και να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του ενάντια στην επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου.

Η ανάλυση αυτή βρίσκεται πίσω από την ιδέα του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου πάλης (ΑΑΔΜ), που προωθήθηκε στο 15ο Συνέδριο και θα διασαφηνιστεί και αναλυθεί περισσότερο στην πορεία του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, το Δεκέμβρη αυτού του χρόνου.

Το ΑΑΔΜ αντικειμενικά εκφράζει μια ευρύτερη κοινωνική βάση. Εκφράζει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού που υποφέρει από τις συνέπειες των δραστηριοτήτων των πολυεθνικών επιχειρήσεων και της συμμετοχής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων αγροτών, των μεσαίων στρωμάτων των αστικών περιοχών, των κοινωνικών κινημάτων που μάχονται για τη διατήρηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και εναντίον των ιμπεριαλιστικών σχεδίων που τα αποσπούν από τους λαούς και είναι σε βάρος της ειρήνης. Περιλαμβάνει ανθρώπους που εργάζονται στους τομείς του πολιτισμού και της επιστήμης και αντιστέκονται στην υποκουλτούρα, την εμπορευματοποίηση και την παραπλάνηση.

Η ισχύς του Μετώπου βρίσκεται στον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του Κόμματός της, στην ενότητα της δράσης του, στη συμμαχία του με τα κοινωνικά στρώματα που μάχονται σε μια αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Το ΑΑΔΜ στο αρχικό του στάδιο ξεκινά ως συνασπισμός κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, με τη μορφή μετώπων αγώνα που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζόμενων και σταδιακά ενώνονται σε ένα ενωμένο ισχυρό λαϊκό ρεύμα. Το ΚΚΕ επιδιώκει να συνεργαστεί με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα της σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, αυτές που υπεραμύνονται των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και τη λαϊκή εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία. Εστω κι αν τέτοιες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν υπάρχουν προς το παρόν, είναι εύλογο ότι θα αναπτυχθούν στην πορεία του αγώνα.

Το πρόγραμμα του ΑΑΔΜ πρέπει να αντανακλά την ωριμότητα των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων. Πρέπει να διευρύνει και να βαθύνει τη συμμαχία τους, να αναπτύξει την κοινωνική και πολιτική συνειδητότητα της εργατικής τάξης και άλλων εργαζομένων. Θα πρέπει να υπηρετήσει την οργάνωση του αγώνα για τις ζωτικές οικονομικές, εκπαιδευτικές και πολιτισμικές ανάγκες της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων. Θα πρέπει να πολεμήσει την ανεργία, να υπερασπίσει και να διευρύνει τα κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Θα πρέπει να υπερασπίσει και να διευρύνει την παραγωγική βάση της χώρας και το δυναμικό ανάπτυξής της, να απαιτήσει εθνική ανεξαρτησία και να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα ενάντια στη νέα ιμπεριαλιστική παγκόσμια τάξη, να διασφαλίσει την ενεργή συμμετοχή της χώρας στον αγώνα για ειρήνη και να αντικρούσει όλες τις μορφές επέμβασης και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην περιφέρεια και αλλού.

Αν και ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, η μάχη του ΑΑΔΜ δεν οδηγεί κατ' ανάγκη στον σοσιαλισμό. Και αυτό επειδή το Μέτωπο συναπαρτίζουν ανομοιογενείς δυνάμεις που, έστω κι αν ανθίστανται στον μονοπωλιακό καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, διαφέρουν στο επίπεδο της συνειδητότητας, την αντίληψή τους για το χαρακτήρα της εξουσίας, την αντίληψή τους για το σοσιαλισμό. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, το Μέτωπο πρέπει να προωθήσει μια πολιτική διαμετρικά αντίθετη με αυτήν των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μια πολιτική βασισμένη στη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας του Μετώπου θα έχει συνέπειες στο επίπεδο της πολιτικής δύναμης, σε ένα βαθμό που θα εξαρτηθεί από το επίπεδο της ταξικής πάλης, τη συναντίληψη των δυνάμεων που συγκροτούν το Μέτωπο και την ύπαρξη ή μη μιας κρίσης σε εθνικό επίπεδο. Υπό τις συνθήκες μιας επαναστατικής κατάστασης, το ΑΑΔΜ μπορεί να πάρει το χαρακτήρα ενός επαναστατικού μετώπου που θα δώσει μάχη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Με το νικηφόρο αποτέλεσμα του αγώνα, τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής κυβέρνησης θα συγκλίνουν στη μορφή της ισχύος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου. Υπό τις συνθήκες της ταξικής πάλης και αν υπάρξει σοβαρή απομάκρυνση από την επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, ακόμη κι αν οι συνθήκες για ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή δεν είναι ακόμη ώριμες, είναι πιθανό να υπάρξει μια κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, βασισμένη στο κοινοβούλιο. Το μέλλον μιας τέτοιας κυβέρνησης θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο, διαμέσου της κινητοποίησης του λαού, θα αντισταθεί στην αντίδραση της άρχουσας τάξης, που θα προσπαθήσει είτε να την ανατρέψει είτε να την ουδετεροποιήσει. Αν επιτύχει, θα συμβάλει στην ωρίμανση και την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας.

Θα ήθελα να τελειώσω αυτή τη συμβολή μου με ένα απόσπασμα από το πρόγραμμα του Κόμματός μας:

«Οι αντεπανασταστικές εξάρσεις δεν άλλαξαν το χαρακτήρα της εποχής μας. Η παρούσα φάση, στην οποία το διεθνές επαναστατικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, είναι προσωρινή. Μια νέα, αναδυόμενη φάση ήδη ωριμάζει μέσα στην εντεινόμενη ταξική πάλη, την αντίσταση της διεθνούς εργατικής τάξης και τα νέα φαινόμενα των λαϊκών αφυπνίσεων και της μαχητικής αντίστασης. Ο 21ος αιώνας θα είναι ένας αιώνας στον οποίο οι επαναστατικές δυνάμεις θα ανασυνταχθούν για να αποκρούσουν την επίθεση του διεθνούς κεφαλαίου και να κορυφώσουν μια αποφασιστική αντεπίθεση. Ο αιώνας μας θα δει ένα νέο ξεσηκωμό από το διεθνές επαναστατικό κίνημα και νέες κοινωνικές επαναστάσεις».

Είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον. Αντλούμε την αισιοδοξία μας από την Ιστορία, η οποία μας έχει δείξει ότι όσο μεγάλη κι αν είναι η δύναμη των καταπιεστών, οι καταπιεζόμενοι είναι πάντα πολύ ισχυρότεροι. Πιστεύουμε ότι ο μεγάλος ποιητής μας, Γιάννης Ρίτσος, είχε δίκιο όταν χαρακτήριζε τον εαυτό του ως έναν «ποιητή του τελευταίου αιώνα πριν τον Ανθρωπο».