ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Με το λαό, με το ΚΚΕ

Στην τελική ευθεία που οδηγεί στην κάλπη στις 4 του Οκτώβρη η συνείδηση των ανθρώπων του μόχθου «κλειδώνει» ως στόχος εκβιαστικών διλημμάτων. Διλήμματα που αποτελούν μια καλοστημένη παγίδα καθώς όποια απάντηση κι αν δώσει σ' αυτά ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο νέος, θα τον οδηγήσει κατευθείαν στην αγκαλιά ενός απ' τα δύο κόμματα που πολιτικά εκπροσωπούν εχθρικά προς τα δικά του συμφέροντα, αυτά της άρχουσας τάξης. Το πραγματικό δίλημμα είναι το εξής ένα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό;

Σ' αυτό το δίλημμα οι πολιτικές δυνάμεις έχουν τοποθετηθεί. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τα μονοπώλια. Η πολιτική τους το αποδεικνύει. Αυτή που εφάρμοσαν ως κυβέρνηση, αυτή που στήριξαν όταν βρέθηκαν στην αντιπολίτευση, η πολιτική που διακηρύττουν ότι θα εφαρμόσουν και συνίσταται σε λιτότητα, καθήλωση εισοδημάτων, προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε Παιδεία, Υγεία - Πρόνοια, μέτρα παραπέρα καρατόμησης εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Στο δίλημμα έχουν τοποθετηθεί και οι δυνάμεις - δορυφόροι του δικομματισμού. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ., οι Οικολόγοι - Πράσινοι. Απόδειξη η προθυμία τους να συμμετάσχουν στη διαχείριση μιας πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των μονοπωλίων, η προσήλωσή τους στην ευρωένωση των μονοπωλίων, η πεισματική τους άρνηση να διατυπώσουν έστω και μία πρόταση που θίγει την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Σ' αυτό το δίλημμα το ΚΚΕ δεν ταλαντεύτηκε ποτέ να τοποθετηθεί: Με το λαό. Οσες διαφωνίες κι αν έχει κανείς μαζί του, δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει ότι όλη του η πορεία ήταν πορεία αταλάντευτης μαχητικής υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Το ΚΚΕ κέρδισε με το σπαθί του τον τίτλο του μαχητή, στα δύσκολα και στα σχετικά πιο εύκολα. Η προσήλωσή του στο τι συμφέρει το λαό ήταν το αλάνθαστο κριτήριο με βάση το οποίο διατύπωσε θέσεις και προτάσεις που όλες δικαιώθηκαν απ' τη ζωή. Σε κρίσιμες στιγμές μπήκε μπροστά για να οργανωθεί η πάλη και η αντίσταση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για να κερδηθεί χρόνος, για να ματαιωθούν αντιλαϊκοί σχεδιασμοί, για να αποσπαστούν μέτρα υπέρ των λαϊκών αναγκών.

Ηταν και είναι το ΚΚΕ το κόμμα που ξέροντας πότε να επιτεθεί, ξέρει και πότε πρέπει να επιβραδύνει, που στα δύσκολα δεν υποχώρησε, δεν το έβαλε κάτω, αλλά με πείσμα, κόντρα στις συνθήκες και στις δυσκολίες, συνέβαλε ώστε να μην κυριαρχήσει η αδράνεια, η απάθεια, να μην παροπλιστεί το κίνημα, δουλεύοντας έτσι που να προετοιμάζεται το κίνημα για το επόμενο βήμα που θα το βγάλει απ' τη στασιμότητα.

Το δίλημμα τίθεται τώρα στην κρίση των ανθρώπων του μόχθου: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Με το κεφάλαιο ή με την εργατική τάξη; Με τους εμποροβιομήχανους και τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης ή με τους αγρότες; Με τα πολυκαταστήματα ή με τα μικρομάγαζα; Με τον ταξικό πατριωτισμό και διεθνισμό ή με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου και τον επικίνδυνο εθνικισμό και ρατσισμό; Η απάντηση των ανθρώπων του μόχθου δεν μπορεί παρά να είναι ίδια με αυτή του ΚΚΕ. Και η επιλογή στην κάλπη δεν μπορεί παρά να είναι ΚΚΕ. Μαζί του να ανιχνεύσουν τα όρια της δύναμής τους να επιβάλουν το δίκιο τους, μαζί του να περάσουν στην αντεπίθεση.

Από το Λαύριο στην Κομισιόν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Oλοι οι νέοι απόφοιτοι Λυκείου ή ΤΕΕ μέχρι ηλικίας 25 ετών, να μπορούν να προσλαμβάνονται από κάθε είδους επιχειρήσεις για 4 χρόνια με πλήρη μισθό, πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς οι επιχειρήσεις ή οι νέοι να υποχρεώνονται να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές. Για τους αποφοίτους ΤΕΙ και ΑΕΙ το όριο ηλικίας θα μπορούσε να είναι 29 ετών. Με αυτόν τον τρόπο δεν επιβαρύνονται οι γονείς, δεν επιβαρύνονται οι επιχειρήσεις, δεν επιβαρύνεται το κράτος, δεν επιβαρύνεται το ασφαλιστικό μας σύστημα. Από την άλλη μεριά, αντί να κάθονται και να περιμένουν οι νέοι, μπορούν να βρουν δουλειά». Αυτή η απαράδεκτη πρόταση για την καθιέρωση της ανασφάλιστης εργασίας για τέσσερα χρόνια έγινε από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου στις 20 Γενάρη 2004 σε ομιλία του στο Λαύριο. Εμεινε στην Ιστορία ως η «πρόταση του Λαυρίου»! Τη θυμίζουμε γιατί σήμερα ο Γ. Παπανδρέου κοροϊδεύει τους εργαζόμενους και καταγγέλλει τον «εργασιακό μεσαίωνα»... Τη θυμίζουμε παράλληλα γιατί ο Γ. Παπανδρέου τόνισε ότι το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ είναι εναρμονισμένο με τις αποφάσεις της Κομισιόν. Μια από αυτές απαιτεί «τη δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος για την επιχειρηματικότητα, με συγκεκριμένα μέτρα, όπως η μείωση του μη μισθολογικού κόστους»(!) δηλαδή των ασφαλιστικών εισφορών. Ο νοών νοήτω...

Σε βαθιά νερά...

Σε βαθιά νερά βουτάει το χτεσινό «Βήμα», προσπαθώντας - με το γνωστό στιλάκι του αρθρογράφου στη δεύτερη σελίδα - να ασκήσει πολιτική κριτική στο προεκλογικό κάλεσμα του ΚΚΕ προς τους εργαζόμενους «να φοβίσουν με την ψήφο τους στο ΚΚΕ τα δύο μεγάλα κόμματα». Αναρωτιέται δήθεν με αφέλεια το Βήμα: «Ωραία, ας πούμε ότι ψηφίσαμε ΚΚΕ και τα φοβίσαμε. Μετά; Μετά "θα τους πω πως δεν κρατάς κακία / Πως θέλεις μόνο να ζήσει η πατρίδα σου" που γράφει και ο Πάμπλο Νερούδα στο "Γενικό Ασμα". Σαν πολύ γενικό δεν ακούγεται όμως αυτό; Μετά τις εκλογές περιμένεις λύσεις. Τι λύσεις θα σου προσφέρουν θεωρίες και ιδεολογίες ναυαγισμένες; Οσο δίκαιες και αν ακούγονται». Τι λέει το «Βήμα»; Οι εκλογές γίνονται για να υπάρξουν λύσεις την επομένη των εκλογών. Το ΚΚΕ λύσεις δεν προτείνει. Μιλάει μόνο για ιδέες και οράματα, τα οποία μάλιστα έχουν ξεφτίσει. Αρα, τι μένει στο λαό και τους εργαζόμενους; Να διαλέξουν έναν από τους δυο που από την επόμενη κιόλας μέρα θα πάρουν μέτρα. Τώρα, τι μέτρα θα είναι αυτά, ελάχιστα ενδιαφέρει το «Βήμα». Το ζήτημα είναι να εγκλωβιστεί ο λαός στο δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ γιατί αυτοί έχουν τις λύσεις, καλές ή κακές την επόμενη μέρα της κάλπης. Και για να γίνει πιο συγκεκριμένο το συγκρότημα, προσθέτει δύο αράδες πιο κάτω: «Θα μου πείτε, από το "ψηφίστε μας για να ψωμολυσσάξετε" του κ. Καραμανλή, χίλιες φορές τα ραγισμένα όνειρα, οι ξεβαμμένες υποσχέσεις του κομμουνισμού». Δηλαδή, το δίλημμα είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Και ανάμεσα στους δυο το Λαμπρακαίικο ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και το διαλαλεί.

... βουλιάζει το «Βήμα»

Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με τη συνειδητή προσπάθεια του Συγκροτήματος να απαξιώσει το ΚΚΕ και την πολιτική του, επειδή ακριβώς είναι το μόνο αντίπαλο δέος στα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί το «Βήμα» και οι αρθρογράφοι του. Ψήφος στο ΚΚΕ για το «Βήμα», σημαίνει «θεωρίες και ιδεολογίες ναυαγισμένες». Αφήνουμε κατά μέρους το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει ολοκληρωμένη πρόταση διεξόδου, η οποία και ρεαλιστική και εφαρμόσιμη είναι. Αφήνουμε επίσης κατά μέρους ότι η ενίσχυση του ΚΚΕ θα είναι πολλαπλάσια ωφέλιμη για το λαό, επειδή ακριβώς το ΚΚΕ είναι πρωτοπόρο στους λαϊκούς αγώνες και το δυνάμωμά του σημαίνει ακόμα πιο δυνατό κίνημα. Ας μας πει όμως το «Βήμα»: Αφού οι θεωρίες του ΚΚΕ είναι «ναυαγισμένες», γιατί ασχολείται μαζί τους; Αν είναι ακίνδυνες και πεθαμένες στο σήμερα, γιατί αισθάνεται την ανάγκη να τις συκοφαντήσει; Ρητορικό το ερώτημα. Η ιδεολογία, η θεωρία και οι προτάσεις του ΚΚΕ είναι ό,τι πιο σύγχρονο, ό,τι πιο ρεαλιστικό και αναγκαίο στο σήμερα επειδή ακριβώς αντανακλούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Γι' αυτό παραμένουν «στον αφρό» και φοβίζουν την τάξη που υπηρετεί το «Βήμα». Σε αντίθεση με τους αρθρογράφους του που βουλιάζουν σούμπιτοι όταν αφήνουν το ασφαλές καταφύγιο της ειρωνείας και της διαστρέβλωσης και προσπαθούν να ασκήσουν σοβαρή πολιτική κριτική στο ΚΚΕ.