Πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου για τον λαό η πολιτική που προωθείται από ΕΕ - κυβέρνηση και αντιμετωπίζει ως εμπόρευμα τη γη και τη στέγαση στο πλαίσιο αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος, με αποτέλεσμα η στέγη και πολύ περισσότερο αυτή με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της εποχής να καταλήγει από δικαίωμα να μετατρέπεται σε προνόμιο.

Αυτό αναδείχθηκε μέσα από την εκδήλωση της ΤΟ Δήμου Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ με θέμα: «Σπίτια στο σφυρί, πανάκριβα ενοίκια. Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων και η πρόταση του ΚΚΕ για τη λαϊκή στέγη», που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής, στην αίθουσα της ΕΔΟΘ, με κεντρικό ομιλητή τον Κώστα Παπαδάκη, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ και εκ νέου υποψήφιο.

Παρεμβάσεις έκαναν η Νάντια Κόκκαλη, μέλος του ΤΓ Δήμου Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, και ο Γιάννης Κουρμούλης, εκ μέρους της Επιτροπής των Σωματείων της Θεσσαλονίκης ενάντια στους πλειστηριασμούς. Παραβρέθηκε μεταξύ άλλων ο Βασίλης Τομπουλίδης, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.

Ο Κώστας Παπαδάκης αναφέρθηκε στον «Γολγοθά» των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι νέοι γονείς και στα οποία προστίθενται η πανάκριβη λαϊκή κατοικία. Οπως είπε, μας φτωχαίνει «μια ολόκληρη στρατηγική που προωθείται από ΕΕ - κυβέρνηση και υπηρετεί την κερδοφορία των ομίλων».

Παρουσίασε μετριοπαθή στοιχεία που έχουν δώσει στη δημοσιότητα τα όργανα της ΕΕ και επιβεβαιώνουν πως το πρόβλημα της έλλειψης κατοικίας είναι οξυμένο. «Από το 2010 έως το 2020 διπλασιάστηκαν οι λαϊκές οικογένειες στην ΕΕ που έχασαν τα σπίτια τους. Υπολογίζονται σε 4,8% του πληθυσμού της ΕΕ (πάνω από 20 εκατ.) οι άνθρωποι που αντιμετώπισαν "σοβαρή στέρηση στέγης".

Σε αυτούς πρέπει να προστεθεί άλλο ένα μεγάλο ποσοστό, που στην Ελλάδα κυμαίνεται μεταξύ 20%-30%, οικογενειών που ζουν είτε σε υπερπλήρη νοικοκυριά, δηλαδή σε σπίτια όπου είτε δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για τα μέλη της οικογένειας, είτε ζουν σε κατοικίες που δεν πληρούν σύγχρονα κριτήρια (χωρίς θέρμανση ή ψύξη, εγκαταστάσεις αποχέτευσης, εκτεθειμένοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις καιρικές συνθήκες)...».

Σημείωσε ότι «βασική παράμετρος όξυνσης του προβλήματος τα τελευταία χρόνια είναι πέρα από την εκτόξευση της ακρίβειας, η "πράσινη" στρατηγική της ΕΕ με τις "πράσινες προδιαγραφές" και τις λεγόμενες ενεργειακές αναβαθμίσεις. Από τη μια δηλαδή έχουμε να κάνουμε με αδρή χρηματοδότηση με χρήματα από τη φορολογία των λαών των "πράσινων" μονοπωλίων π.χ. και από το Ταμείο Ανάκαμψης που αναλαμβάνουν κατασκευές κατοικιών, ανακαινίσεις κ.λπ., και από την άλλη, με "προδιαγραφές" με κόστος στο οποίο τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι εργαζόμενοι και βρίσκονται υπό την απειλή προστίμων ή άλλων βαρών.

Παράλληλα, αυτού του είδους οι "πράσινες" προδιαγραφές καταλήγουν να εκτινάσσουν την τιμή του τετραγωνικού, κάνοντάς την ουσιαστικά απαγορευτική για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες και ιδίως για τα νέα ζευγάρια».

Ανέδειξε ότι «η πολιτική για τη στέγαση που εφαρμόζει η ΕΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και οι προηγούμενες, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί για το εχθρικό καπιταλιστικό κράτος, ως κόστος συνολικά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Από αυτήν τη σκοπιά, ΕΕ και κυβερνήσεις ασχολούνται με το πρόβλημα της στέγασης, με στόχο όμως όχι να απαλύνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αντίστοιχα και για την έκρηξη των τιμών των ενοικίων, η κυβέρνηση επιδίδεται σε μια επιδοματική πολιτική που δίνει από τους φτωχούς στους φτωχότερους, με επιδόματα ενοικίου - ψίχουλα.

Πρόκειται για τη στρατηγική του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων, που η ΕΕ λέει ότι δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε τις ανάγκες σου, μόνο στους πλέον εξαθλιωμένους θα δίνεται το ελάχιστο και από κει και πέρα θα τα λύνει η αγορά.

Το ζήτημα με τα επιδόματα ενοικίου, που συχνά δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, είναι ότι η χρηματοδότηση δόσεων που συχνά εμφανίζονται ως φιλολαϊκή πολιτική και ανάσα στον καταχρεωμένο δανειολήπτη ή ενοικιαστή, πάνω απ' όλα είναι εξασφαλισμένο χρήμα στις τράπεζες και τους κατασκευαστικούς ομίλους από "πελάτες" τους, που διαφορετικά δεν θα έπαιρναν φράγκο από αυτούς εξαιτίας της άθλιας οικονομικής κατάστασης που τους έχει οδηγήσει ακριβώς η πολιτική που θρέφει τους ομίλους, τις τράπεζες, το κεφάλαιο.

Οπως επίσης ότι δεν πρόκειται για κάποια δωρεά της κυβέρνησης, του κράτους ή της ΕΕ, αλλά για φαγοπότι των ομίλων που γίνεται με λεφτά που ο λαός τους τα δίνει κι απευθείας στο χέρι τους, εκτός από τη γνωστή διαδρομή φορολεηλασία - κράτος κρατικές επιδοτήσεις ή την άλλη διαδρομή φορολεηλασία μέσω των λεγόμενων ίδιων πόρων, των τελωνείων κ.λπ. - ΕΕ και από κει κονδύλια της ΕΕ που πάλι πριμοδοτούν τους ομίλους.

Ετσι γίνεται άλλωστε και με το Ταμείο Ανάκαμψης, ένας τεράστιος κουμπαράς δισεκατομμυρίων από χρήματα όλα ιδρώτας των λαών, που καρπώνονται τα μονοπώλια».

«Βέβαια, εδώ στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, που σηκώνει σκόνη στο ζήτημα της στέγης, επιχειρούν να δώσουν στο Ταμείο Ανάκαμψης ιδιότητες που δεν έχει.

Λένε ότι στις άλλες χώρες με σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση π.χ. στην Ισπανία και μέχρι πρότινος στην Πορτογαλία, μέσα από το Ταμείο Ανάκαμψης δίνουν επιδοτήσεις για κατοικίες αποκλειστικά προς ενοικίαση με κοινωνικά κριτήρια και σε χαμηλό αντίτιμο. Και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση της ΝΔ που δεν κάνει το ίδιο.

Ας πάρουμε την περίπτωση της Πορτογαλίας, που είναι και η πιο πολυδιαφημισμένη. Η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει 26.000 σπίτια έως το 2024, που τελικά αυτά θα τα παραδώσει το 2026. Δεν θα περιοριστούμε να πούμε ότι είναι λίγα σε σχέση με τις ανάγκες και ότι αργούν κι αυτά να τα φτιάξουν. Αυτά είναι προφανή, αλλά δεν είναι το κύριο.

Το βασικό είναι ότι και στην Πορτογαλία και σε άλλες χώρες όλα τα προηγούμενα χρόνια φτιάχτηκαν σωρηδόν κυρίως πολυτελείς κατοικίες και μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, γιατί αυτό συνέφερε τους κατασκευαστικούς ομίλους. Μόνο τα τελευταία 5 χρόνια στη Λισαβόνα, την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, χτίστηκαν 300 νέα ξενοδοχεία και 20.000 δωμάτια.

Οι δε στεγαστικές ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών μεγάλωσαν, ενώ τα σπίτια ήταν δυσεύρετα, με αποτέλεσμα οι τιμές να "πετάξουν". Ενα σπίτι που κόστιζε τους μισθούς 6 χρόνων, πλέον για να το αποκτήσεις πρέπει να πληρώσεις μισθούς 10 χρόνων.

Αρα λοιπόν τι έρχεται και κάνει το Ταμείο Ανάκαμψης, επιδοτεί τους κατασκευαστικούς ομίλους να χτίσουν σπίτια που δεν ιεραρχούν από πλευράς κερδοφορίας, δηλαδή φτηνότερες κατοικίες, προκειμένου να κερδίζουν και από τα πολυτελή και από τη φτηνότερη κατοικία.

Θα ρωτήσει κάποιος: Οι τιμές θα πέσουν; Η απάντηση είναι όχι, άλλωστε φέτος η αύξηση των ενοικίων είναι στο 7% γιατί αυτές δεν καθορίζονται μόνο από την προσφορά και ζήτηση, αλλά και από τις πράσινες προδιαγραφές της ΕΕ. Αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η κατάσταση είναι ανάλογη σε τάση διαρκούς επιδείνωσης για τον λαό.

Στη Σουηδία, π.χ. το κόστος της κατοικίας για καινούργιες κατασκευές με τις πράσινες και ψηφιακές προδιαγραφές έχει αυξηθεί κατά 40%. Στο κέντρο της Στοκχόλμης η τιμή του τετραγωνικού έχει εκτοξευθεί στα 6.500 ευρώ.

Το νοίκι για ένα δυάρι στην Κοπεγχάγη της Δανίας στοιχίζει από 1.000 έως 1.500 ευρώ. Για τη θέρμανση το 2023 μια μονοκατοικία στην κατά τα άλλα χώρα - Μέκκα της "πράσινης ανάπτυξης" κατά τη διάρκεια του χειμώνα κοστίζει 600 ευρώ τον μήνα.

Οσο για τη Γερμανία, θα θυμάστε το γνωστό δημοψήφισμα - απάτη που είχε περάσει από σχεδόν 60% των συμμετεχόντων ότι τάχα θα γινόταν απαλλοτρίωση 240.000 κατοικιών που έλεγχαν οι εταιρείες από τον δήμο και το κράτος. Επρόκειτο για μια χειραγώγηση των μεγάλων κινητοποιήσεων που έγιναν, την ώρα που σήμερα έχει τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης ενοικίων σε όλη την Ευρώπη.

Πρόκειται λοιπόν για μια στρατηγική της ΕΕ και των κυβερνήσεων με βάση την καπιταλιστική αγορά και το κέρδος από την κατοικία - εμπόρευμα που έχει βαριές συνέπειες για τον λαό από άκρη σε άκρη σε όλη την ΕΕ.

Γι' αυτό λοιπόν λέμε πως διαπιστωμένα η ΕΕ δεν χαρίζει λεφτά ή όπως λένε κιόλας οι ίδιοι, δεν κάνει τσάμπα γεύμα. Για ό,τι δίνει, από πίσω υπάρχει σχέδιο ανάπτυξης νέων αγορών για τα κέρδη των λίγων. Γι' αυτό το Ταμείο Ανάκαμψης πηγαίνει ως επί το πλείστον απευθείας στους ομίλους κι αν ακούτε, όπως αυτές τις μέρες, και σκάνδαλα είναι από ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ανάμεσα σε μονοπώλια για το ποιος θα ελέγξει μεγαλύτερη μερίδα».

Ο Κ. Παπαδάκης αναφέρθηκε και στα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης που πάνε πάλι στους ομίλους μέσω των «πράσινων» προγραμμάτων τύπου «εξοικονομώ», «ανακαινίζω - νοικιάζω», όπως και το λεγόμενο «Σπίτι μου», που εμφανίζονται ως δήθεν λύση στην τεράστια δυσκολία των εργατικών - λαϊκών οικογενειών να αποκτήσουν σπίτι ή να αντιμετωπίσουν την ενεργειακή φτώχεια τους. Οπως είπε, «όχι μόνο αυτά τα προγράμματα αδυνατούν να απαντήσουν ουσιαστικά στο πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας, αλλά στην πραγματικότητα το οξύνουν και το επιδεινώνουν παραπέρα.

(...) Ο πραγματικός στόχος των προγραμμάτων αυτών είναι αφενός η έμμεση επιδότηση, μέσα από τις τεχνικές λύσεις στις οποίες εξαναγκάζουν (πιστοποιημένα υλικά μονώσεων, κουφώματα υψηλού κόστους κ.ά.) των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων που τα παράγουν, η επιτάχυνση της βίαιης απαξίωσης των επενδύσεων των λαϊκών νοικοκυριών στη θέρμανση/ψύξη και στην κατοικία γενικότερα.

Ταυτόχρονα, με αυτά τα προγράμματα επιχειρείται να καλλιεργηθεί ένα κλίμα αποδοχής της λεγόμενης "πράσινης ανάπτυξης", συσκοτίζοντας πως το πραγματικό πρόσωπό της είναι το πανάκριβο ρεύμα από ΑΠΕ, τα λεηλατημένα βουνά και δάση, η καταστροφή της μικροϊδιοκτησίας και οι επιδοτήσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ προς τους ομίλους της Ενέργειας.

Το εκβιαστικό δίλημμα που τίθεται στους εργαζόμενους, στα λαϊκά νοικοκυριά, είναι να αποφασίσουν πώς θα πληρώσουν. Αν θα δαπανήσουν δυσθεώρητα ποσά για την ενεργειακή αναβάθμιση, ένα μικρό κομμάτι της οποίας, για επικοινωνιακούς λόγους, θα καταβάλλεται μέσα από τέτοιες επιδοτήσεις ή αν θα καταβάλλουν τεράστια ποσά για να καλύπτουν το τεχνητά διογκωμένο ενεργειακό κόστος, λόγω των πανάκριβων ΑΠΕ».

«Ολα όσα αντιλαϊκά περιγράψαμε προηγούμενα, δεν προέκυψαν έτσι. Σχεδιάστηκαν Κανονισμοί και Οδηγίες της ΕΕ, αναδιαμορφώθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και από όλους τους ευρωβουλευτές των αστικών κομμάτων στο Ευρωκοινοβούλιο. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑΡ τα ψήφισαν όλα. Πράσινες και ψηφιακές Οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ που οδήγησαν στην πράσινη ακρίβεια, τους πλειστηριασμούς και τα funds.

Οσο για τον δήθεν αντισυστημικό Βελόπουλο, ο ευρωβουλευτής του ψήφισε και με τα δυο χέρια και στο ΕΚ το Ταμείο Ανάκαμψης, καταπίνοντας όλη τη δήθεν "Πράσινη στρατηγική" της ΕΕ που φέρνει την ακρίβεια και την ασφυξία στα εργατικά νοικοκυριά. Πού να μην ήταν κιόλας αντισυστημικός, αλήθεια τι θα του έμενε που δεν θα είχε ψηφίσει;».