Λίγους μήνες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 19 Ιούλη 1991, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους (πατέρας του σημερινού), απονέμοντας εύσημα στο προσωπικό της βάσης της Σούδας, για την αναντικατάστατη συμβολή της στον πόλεμο του Κόλπου, δήλωνε: «Από τις 2 Αυγούστου του 1990 η Σούδα συντήρησε 97 πλοία, φόρτωσε και ξεφόρτωσε 13.000 τόνους (πολεμικού υλικού), εξυπηρέτησε 31.000 πτήσεις και τροφοδότησε αεροσκάφη με 4.500 λίβρες υγρών καυσίμων, λειτούργησε 24 ώρες το 24ωρο με εξουθενωτικούς ρυθμούς, 300% - 400% πιο γρήγορα από τους κανονικούς. Κάθε μέρα η βάση καλούνταν να διατηρεί τον ανεφοδιασμό των γραμμών μας και κάθε μέρα έπραττε το καθήκον της κατά τρόπον άψογο».
Εχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία, ότι η βάση της Σούδας θα ξεπεράσει κατά πολύ εκείνες τις επιδόσεις στο συντελούμενο άδικο και βάρβαρο πόλεμο;
Τα παραπάνω, μας τα θύμισε ο Στάθης από τη στήλη του στην «Ελευθεροτυπία», όπου, αφού σημειώνει, ότι και σήμερα - εκτός της βάσης της Σούδας - υπάρχει ελληνική φρεγάτα στον Περσικό Κόλπο, ελληνικά πληρώματα συμμετέχουν στα AΒΑΚΣ, που επιχειρούν από την Τουρκία, παρέχονται κάθε λογής εναέριες και θαλάσσιες διευκολύνσεις κλπ., τονίζει και τα εξής, σχετικά με τις υπάρχουσες διαφορές, με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου: «Πρώτον, αυτή τη φορά ο πόλεμος στερείται ακόμα και αυτής της τυπικής "νομιμότητας" μιας απόφασης, δηλαδή του ΟΗΕ, η οποία το '91 υπήρχε.
Δεύτερον, αυτή τη φορά τις διευκολύνσεις παρέχει όχι ο Κ. Μητσοτάκης αλλά ο Κ. Σημίτης, όχι η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που ως αξιωματική αντιπολίτευση το '91 αξίωνε "καμία εμπλοκή"!
Αυτή τη φορά τα εύσημα θα εισπράξουν προφανώς οι Σημίτης - Γιωργάκης, από τον υιό Μπους...
Πόσες φορές πρέπει να κραυγάσει κάποιος "ντροπή, άθλιοι";».
«Είναι πλέον αδιαμφισβήτητη η πρόβλεψη ότι ο 21ος αιώνας αντιμετωπίζει την απειλή του πολέμου με αιτία το νερό, καθόσον κοινωνίες και χώρες διψούν όλο και περισσότερο και είναι σε όλο και μεγαλύτερη απόγνωση για την απόκτηση του πιο πολύτιμου και θεμελιώδους φυσικού πόρου του κόσμου». Αυτά γράφονται σε άρθρο παραγόντων του ΟΗΕ, που δημοσιεύτηκε με αφορμή την προχτεσινή Παγκόσμια Μέρα για το Νερό. Και, δυστυχώς, η τραγική αυτή εκτίμηση αποκτά τον καιρό αυτό μια ιδιαίτερη επικαιρότητα.
Μια βαθύτερη, βασική αιτία της ιμπεριαλιστικής εισβολής στο Ιράκ είναι ο έλεγχος των πλούσιων φυσικών πόρων της χώρας αυτής. Και η τελευταία δεν έχει μόνο πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου. Δεν είναι μόνον η δεύτερη -μετά τη Σαουδική Αραβία- πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου. Είναι, ταυτόχρονα, η χώρα που διαρρέεται από τους δυο μεγάλους ποταμούς, Τίγρη και Ευφράτη και, ουσιαστικά, ελέγχει τους μόνους σχεδόν υδάτινους πόρους της ευρύτερης περιοχής, από το Ιράν, μέχρι και ολόκληρη την Αραβική Χερσόνησο.
Γύρω στο ένα εκατομμύριο δολάρια ή 400 περίπου εκατ. δραχμές κοστίζει ο κάθε πύραυλος «Τόμαχοκ» και, ήδη, έχουν ριχθεί εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, στη Βαγδάτη και τις άλλες ιρακινές πόλεις, σκορπίζοντας τον όλεθρο και το θάνατο. Πολύ περισσότερο, βέβαια, κοστίζουν τα υπερσύγχρονα πολεμικά αεροπλάνα και ελικόπτερα κι αν σταθούμε μόνο σε όσα έχουν παραδεχτεί οι Αμερικανοί, έχουν ήδη καταστραφεί πέντε απ' αυτά.
Με άλλα λόγια, χαράς ευαγγέλια, για τις αμερικανικές και άλλες πολυεθνικές των όπλων. Βλέπετε, οι τελευταίες μετράνε τα πάντα με τα δολάρια των κερδών τους. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την παραμικρή αξία γι' αυτές...