Το Γρηγοριανό χριστιανικό ημερολόγιο, επέβαλε ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ` τη δεκαετία του 1580 στα ρωμαιοκαθολικά κράτη. Οι Διαμαρτυρόμενοι το αποδέχτηκαν, με καθυστέρηση δυο περίπου αιώνων, οι δε ισχυρές Ορθόδοξες Εκκλησίες έπαιξαν το καλύτερο μεσαιωνικό τους χαρτί, για να αντισταθούν στη μεταρρύθμιση της εχθρικής Δύσης: αφόριζαν όσους το υιοθετούσαν. Μόλις τα τελευταία ογδόντα χρόνια υποχώρησαν, εγκαταλείποντας το Ιουλιανό που θέσπισε ο Ιούλιος Καίσαρας την Ελληνιστική περίοδο υπό την καθοδήγηση του Ελληνα αστρονόμου Σωσιγένη. Ομως, όσον αφορά την ακρίβεια του Γρηγοριανού ημερολογίου υπάρχουν αντιγνωμίες, αφού ο Ηρώδης πέθανε την άνοιξη του 4 π.Χ. και επομένως, ο Ιησούς γεννήθηκε τον προ Χριστού αιώνα. Αν, λοιπόν, η αρχή της χρονολογίας στο δυτικό κόσμο θέλει να τοποθετείται στη γέννηση του Ιησού, τότε το 2000 έχει έρθει και παρέλθει εδώ και τρία χρόνια. Ολα αυτά κατά προσέγγιση, αφού εκτός από το έτος, ούτε η μέρα γέννησης του Ιησού είναι απολύτως γνωστή: για τους Ιουδαίους δεν ήταν σημαντικά τα γενέθλια και δεν τα σημείωναν. Το σίγουρο είναι πως δε γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου. Την ημερομηνία αντέγραψαν οι χριστιανοί από τη μεγαλειώδη ρωμαϊκή ειδωλολατρική εορτή του Θεού Ηλιου. Φαίνεται παράλογο, εκ πρώτης όψεως, που γιόρταζαν οι Ρωμαίοι τη γέννηση του Ηλιου καταχείμωνα, αλλά δεν είναι έτσι. Γνώριζαν πως μεταξύ 21 και 23 Δεκέμβρη είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο, που σηματοδοτεί το χειμώνα στο Βόρειο ημισφαίριο, άρα, πως στα μέρη τους άρχιζε να μεγαλώνει σταδιακά, να ξαναγεννιέται, η μέρα.

Οι ανά τον κόσμο Ιουδαίοι πάλι, στηρίζουν το θρησκευτικό τους ημερολόγιο στο παλιό εβραϊκό καλαντάρι, που θεμελιώνεται στην Παλαιά Διαθήκη. Σαν περιούσιος λαός του Θεού που θεωρούν ότι είναι, πιστεύουν πως γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον, την Ημέρα της Δημιουργίας και την έχουν τοποθετήσει το Σεπτέμβριο του δικού μας 3761 π.Χ. - οπότε κάθε Σεπτέμβρη έχουν πρωτοχρονιά. Βάσει αυτής της μέτρησης, διανύουν σήμερα το 5760ό έτος της χρονολογίας τους - άρα υπολογίστε πόσα «Μιλένιουμ» έχουν στο ενεργητικό τους οι Εβραίοι...

Οι αυτόχθονες στην Κεντρική Αμερική της προκολομβιανής περιόδου, Μάγιας, Αζτέκοι και Τολτέκοι, είχαν ακριβέστατες αστρονομικές γνώσεις, παρακολουθώντας τη διαδρομή του Ηλιου, και μετρούσαν αρχίζοντας από το 3113 π.Χ., χρονιά που προσεγγίζει το Ετος Κτήσεως του Κόσμου των Εβραίων. Αλλά οι Ευρωπαίοι κατακτητές του 16ου αιώνα, αφού τους αιματοκύλησαν, τους επέβαλαν σαν επιστέγασμα - ανάμεσα σε διάφορα άλλα - και το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Οι Μουσουλμάνοι, πιστοί στις δικές τους θρησκευτικές παραδόσεις, μετρούν από άλλη αφετηρία τη χρονολογία, από το Ετος της Εγείρας που αντιστοιχεί στο χριστιανικό 622 μ. Χ.«Εγείρα», στα αραβικά, σημαίνει μετανάστευση, και αναφέρεται στη χρονιά που ο Μωάμεθ έφυγε κρυφά, νύχτα της 16ης Ιουλίου, από τη γενέτειρά του, τη Μέκκα - γιατί κινδύνευε από τους πολυθεϊστές -, και μετανάστευσε στη Μεδίνα όπου κήρυξε ανενόχλητος τον ένα και αληθινό Αλλάχ. Το μουσουλμανικό ημερολόγιο λοιπόν, που συστηματοποίησε ο χαλίφης Ομάρ Α` το 639 μ. Χ., υπολογίζει το τέλος της δεύτερης χιλιετηρίδας σε 600 περίπου χρόνια.

Οι Βουδιστές, μετρούν τη χρονολογία τους από την έναρξη δράσης του Βούδα (Βούδας σημαίνει φωτισμένος). Ο Βούδας, πρόσωπο υπαρκτό με το πραγματικό όνομα Σιντάρτα, πρίγκιπας μιας μικρής περιοχής κοντά στο Νεπάλ, «φωτίστηκε» το 533 π.Χ. κι άρχισε να κηρύττει ως απώτερο σκοπό της ανθρώπινηςφύσης την κατάσταση «Νιρβάνα». Η σανσκριτική αυτή λέξη σημαίνει«σβήσιμο», υπονοώντας το βύθισμα στην απόλυτη γαλήνη. Αφού, λοιπόν, αρχίζουν τη μέτρηση από το 533 π. Χ., 300 εκατομμύρια βουδιστές διανύουν σήμερα την τρίτη χιλιετηρίδα.

Στα σύνορα της ιστορίας και του θρύλου χάνεται η έναρξη της κινέζικης χρονολογίας, ήτοι το έτος 2697 π. Χ. που, κατά την παράδοση, άρχισε το σύστημα των 60χρονων κύκλων. Είναι η εποχή που υποστηρίζονται οι επιστήμες από τον αυτοκράτορα Γιάου. Την πρωτοχρονιά τους γιορτάζουν τη Νέα Σελήνη μετά το πέρασμα του Ηλιου στον Υδροχόο, άρα τέλος Γενάρη με μέσα Φλεβάρη θα περάσουν στο Ετος του Δράκου. Ο Κινέζος αγαπάει περισσότερο το περίβλημα των συμβόλων παρά το περιεχόμενό τους - ίσως γιατί είναι ο πιο ορθολογιστής θρησκευτικός οπαδός. Για τους Θεούς του τρέφει μια ευσεβή αδιαφορία, και στις προσευχές ζητά μια μικρή ευτυχία στην επίγεια ζωή, παρά τη μεγάλη ευδαιμονία στον Παράδεισο. Γι' αυτό δεν προσχώρησε με πάθος ούτε στον Ισλαμισμό ούτε στον Χριστιανισμό, ούτε βάλθηκε να διαλευκάνει ποιος είναι ο αληθινός Θεός της Κίνας, ο Κομφούκιος, ο Βούδας ή ο Λάο Τσε.

Το σίγουρο, πάντως, είναι πως η Φύση δε θα αισθανθεί την ιδιαιτερότητα της αλλαγής του χρόνου, όποιο αριθμό ή όνομα κι αν θελήσουμε να του δώσουμε. Ουσιαστικά είναι μόνο μια φυσική πορεία, κι εκείνη το ξέρει, γι' αυτό παρακολουθεί με βλέμμα ειρωνικό την έπαρση της ανθρώπινης χλιδής. Κάτι θα είχε να μας πει πάνω σ' αυτό - μην ξεχνάμε, είμαστε απλώς παιδιά της. Και ίσως χρειάζεται να πάρουμε μαθήματα απλότητας από τη Μεγάλη Μητέρα.