Κινηματογραφική βδομάδα όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα από άποψη διανομής, αφού ουσιαστικά ξεχωρίζει μόνο η ταινία του Αλεξάντερ Πέιν «Τα Παιδιά του Χειμώνα». Ομως ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των BAFTA και Οσκαρ, που φέτος έχουν στις λίστες τους αρκετές ταινίες απ' αυτές που αγαπήσαμε τη χρονιά που μας πέρασε, και άναψε η συζήτηση. Τι διαφοροποιεί άραγε μια ταινία με πολλά βραβεία από μια ταινία με ελάχιστα ή κανένα; Η εμπορική της διανομή και η διαφήμισή της. Ποιος τελικά κρίνει τις υποψηφιότητες και τα βραβεία; Η κινηματογραφική βιομηχανία, η οποία βεβαίως καθορίζει και τη διανομή των ταινιών στα αντίστοιχα φεστιβάλ. Και έτσι, με αυτές τις πολύ λιτές διαπιστώσεις, μπορούμε να ξεκινήσουμε την ενδιαφέρουσα κουβέντα μας μέχρι τα μέσα Μάρτη, που θα έχουν κριθεί και οι νικητές της χρονιάς. Ετσι κι αλλιώς, το σημαντικότερο είναι να βλέπουμε ταινίες στο σινεμά, τον αληθινό χώρο προβολής τους, να βρίσκουμε ταινίες που μιλάνε στην καρδιά μας και ανοίγουν νέους δρόμους στη σκέψη μας, και να συζητάμε. Σε αυτήν τη λειτουργία δεν χρειάζονται βραβεία, χρειάζονται ταινίες που μιλάνε για τους καθημερινούς ανθρώπους και τη ζωή τους.

Η ταινία ακολουθεί έναν στριμμένο καθηγητή σε ένα αμερικανικό κολλέγιο υψηλού κύρους, ο οποίος υποχρεώνεται να παραμείνει στην πανεπιστημιούπολη κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών του, για να προσέχει τους λίγους σπουδαστές του οι οποίοι δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε. Τελικά αναπτύσσει μία απίθανη σχέση με έναν από αυτούς, έναν ιδιοφυή "ταραχοποιό", και την αρχιμαγείρισσα του κολεγίου, η οποία μόλις έχασε τον γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Τούτη η ταινία ανήκει στην κατηγορία «βάλσαμο στην ψυχή». Δυστυχώς δεν συναντιόμαστε με περισσότερες τέτοιες κάθε χρονιά. Ισως γιατί μια απλή ιστορία, μια ιδιαίτερη κωμωδία που καταφέρνει να πει τα πιο σκληρά πράγματα με χιούμορ, «χωρίς να σκοτώσουν οι θεατές τον σκηνοθέτη» (ατάκα του Αλεξάντερ Πέιν), είναι πολύ δύσκολη. Πιο εύκολος είναι ο εντυπωσιασμός και οι σκηνοθετικές μανούβρες σε σχέση με ένα ολοκληρωμένο σενάριο, που δεν αμελεί να ρίξει φως και στην ταξική φύση της Παιδείας, στα φλέγοντα ζητήματα της εποχής όπου διαδραματίζεται (Βιετνάμ), στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους πολύ διαφορετικών κοινωνικών τάξεων. Κυρίως όμως μιλάμε για μια ταινία με καλοδουλεμένους και πλήρεις χαρακτήρες, με ήρωες που μεταστρέφονται προς την πιο προοδευτική εκδοχή του εαυτού τους, την αλληλέγγυα, εκείνη που μυρίζει ανθρωπιά, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Γιατί πραγματικά άνθρωπος γίνεται εκείνος που αντιστέκεται στο κατεστημένο ενώ έχει πολλά να χάσει. Ο Πολ Τζιαμάτι θα κονταροχτυπηθεί επάξια με τον Κίλιαν Μέρφι για τα Οσκαρ και BAFTA α' ανδρικού ρόλου. Καλό αμερικανικό σινεμά, σπανιότατο εύρημα.

Το καλοκαίρι του 1957 ο Εντσο Φεράρι, πρώην οδηγός αγώνων αυτοκινήτων, βρίσκεται σε κρίση. Με την εταιρεία του στα πρόθυρα της πτώχευσης και τον γάμο του να βιώνει την τραυματική απώλεια του ενός γιου, ο Φεράρι εναποθέτει την ελπίδα για τη σωτηρία τους σε έναν αγώνα δρόμου 1.000 μιλίων στην Ιταλία, τον εμβληματικό Mille Miglia.

Οι αυτοκινητοβιομηχανίες που έχουν μεγάλη ιστορία και αγωνιστικές παραδόσεις στις πίστες κατά καιρούς βγάζουν από μια ταινία για να διαφημίσουν το προϊόν τους, πασπαλισμένη με τη λυπητερή ή πικάντικη προσωπική ιστορία του ιδρυτή τους για «δόλωμα». Εχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στο σινεμά, όταν με αφορμή έναν σημαντικό αγώνα ξεδιπλώνεται η ιστορία μιας ιστορικής μάρκας αυτοκίνητων. Κατά κύριο λόγο αυτό που μας λείπει είναι τα ιστορικά στοιχεία, δηλαδή το επιχειρηματικό τους μοντέλο (βλ. Φορντ), οι μεγάλες συμφωνίες που κλείστηκαν, η άνοδος και η πτώση μιας τέτοιας αυτοκρατορίας, και σίγουρα λεπτομέρειες για τα μοντέλα των αυτοκινήτων, που κάνουν πιο ενδιαφέρουσα μια τέτοια αφήγηση. Εδώ, δυστυχώς, παρά τους καλούς ηθοποιούς που απαρτίζουν το καστ, ο Μάικλ Μαν δεν κατάφερε να διαχειριστεί το σενάριο ισομερώς και έδωσε μεγαλύτερη βάση στην προσωπική ιστορία του Φεράρι παρά στη βιομηχανία του. Είναι πολύ κουραστική η κλειδαρότρυπα και δεν μας βοηθάει ιδιαίτερα να κατανοήσουμε όσα είπαμε πιο πάνω... Κρίμα.

Αραγε ξέρετε πόσο ...νόστιμα είναι τα έργα Τέχνης; Μια αναπάντεχη φιλία ανάμεσα σε έναν λαίμαργο ποντικό - λάτρη της Τέχνης και έναν γάτο που δεν ξέρει τι του γίνεται (ούτε από Τέχνη ούτε από τη ζωή) δίνει την αφορμή για μια ξεκαρδιστική περιπέτεια που μας ταξιδεύει σε ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία στον κόσμο!

Χωρίς να είναι η ωραιότερη παιδική ταινία που είδαμε αυτήν τη σεζόν, έχει να πει αρκετά πράγματα στα πιτσιρίκια. Προβάλλεται μεταγλωττισμένη, άρα απευθύνεται στις μικρότερες ηλικίες, και έχει ως βάση της το μουσείο Ερμιτάζ στη Ρωσία. Εκτός από την υπόθεσή της, που βασίζεται στο αληθινό γεγονός ότι το θρυλικό μουσείο έχει πραγματικά δεκάδες γάτες - φύλακες, που ζουν στο υπόγειο του μουσείου και κυκλοφορούν στους εξωτερικούς χώρους, ενώ παλιότερα περιφέρονταν και στις αίθουσες του μουσείου, έχει να μας πει ότι μπορούμε να συναντήσουμε πολύ καλούς φίλους στα πιο απρόσμενα μέρη, στις πιο δύσκολες συνθήκες. Φίλους που μπορεί να ανήκουν σε τελείως διαφορετικούς κόσμους από τον δικό μας. Ετσι, μια τρυφερή ταινία, με την απαραίτητη δράση, χωρίς να κουράζει τα πιτσιρίκια, περνάει ένα πολύ ωραίο μήνυμα. Μια ευκαιρία να μιλήσετε στους μικρούς σινεφίλ για τα μουσεία, αλλά και για τη φιλία...

Κάποιος εκβιάζει τη CIA, δολοφονώντας ξένους δημοσιογράφους και κάνοντας τις δολοφονίες να φαίνονται ως ευθύνη της υπηρεσίας. Καθώς ο κόσμος αρχίζει να ενώνεται ενάντια στις ΗΠΑ, η CIA πρέπει να επαναφέρει στην ενεργό δράση τον πιο λαμπρό πράκτορά της, αναγκάζοντάς τον να αντιμετωπίσει το περίεργο παρελθόν του, ενώ ξετυλίγεται μια διεθνής συνωμοσία. Ολα αυτά στην Ελλάδα.

Ταινία β' διαλογής, άνευ σεναρίου, με πολύ ανούσιο ξύλο, γυρισμένη στη Θεσσαλονίκη και στη Χαλκιδική και η οποία χρηματοδοτήθηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό της - κάτι εκατομμύρια - από το ΕΚΟΜΕ, για να διαφημίσουμε το τουριστικό προϊόν μας στα πέρατα της Γης και να δείξουμε πόσο ιθαγενείς με καθρεφτάκια είμαστε, που μας κάνει η CIA ό,τι θέλει. Το άθλιο περιεχόμενό της, που συνάδει με την άθλια φόρμα της, αφού μας τονίζει ότι υπάρχει Ελληνας υπουργός Εξωτερικών που κατηγορεί τους Αμερικανούς - εδώ γελάμε - και ξεσηκώνει το πλήθος να κάνει πορείες με αντιαμερικανικό αίσθημα, καταλήγει ότι εντάξει, η CΙΑ πάλι τα βόλεψε και ο υπουργός δεν την κατηγορεί πια. Αραγε να σταμάτησαν και οι διαδηλώσεις; Αυτό δεν το μάθαμε. Αν δεν ήταν τόσο χαμηλού επιπέδου, θα νιώθαμε πολύ προσβεβλημένοι... Εξάλλου, το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» που ακούγεται στην ταινία παραμένει επίκαιρο από την εποχή του Λαμπράκη, δεν περιμέναμε το «The Bricklayer» για να το επαναπροσδιορίσουμε.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Γκαίτε Θεσσαλονίκης, παρουσιάζουν το αφιέρωμα «Herzog vs. Kinsk (Together apart - O καλύτερος εχθρός μου)», δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να παρακολουθήσει τις ταινίες που γέννησε η εκρηκτική συνεργασία ανάμεσα στον Βέρνερ Χέρτσογκ και στον Κλάους Κίνσκι. Το αφιέρωμα μετά τη Θεσσαλονίκη έρχεται και στην Αθήνα, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, από σήμερα και μέχρι την Κυριακή 28 Γενάρη. Θα προβληθούν 5 μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας και ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε ο κορυφαίος δημιουργός για «τον καλύτερό του εχθρό», τον Κλάους Κίνσκι.

Το 3ο Greece International Film Festival πραγματοποιείται το Σαββατοκύριακο 27 και 28 Γενάρη στο Δημοτικό Θέατρο Αλίμου «Κάρολος Κουν» (Υψηλάντου & Θησείου, Αλιμος), φιλοξενώντας ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους από όλο τον κόσμο. Οι εκδηλώσεις και τις δύο μέρες ξεκινούν στις 17.30 και διαρκούν μέχρι τις 23.30, με είσοδο ελεύθερη για το κοινό.

Τέλος, η ενότητα προβολών «Fundamentals of Cinema», μια πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, συνεχίζει τις προβολές της στην Αθήνα, σε συνεργασία με τον κινηματογράφο «Δαναός», με το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» (Caro Diario) του Νάνι Μορέτι, σε μια μοναδική προβολή τη Δευτέρα 29 Γενάρη στις 20.00. Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.