Υπάρχει ελπίδα για τους εργαζόμενους και το λαό! Με το ΚΚΕ, για τη συμμαχία, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το σοσιαλισμό

Οι επιχειρήσεις που καταγράφονται στο σημερινό ρεπορτάζ, έκλεισαν μέσα στην τελευταία τετραετία. Τα προϊόντα που παρήγαγαν δεν έπαψαν ποτέ να είναι απαραίτητα στο κοινωνικό σύνολο, δε μειώθηκε η ζήτησή τους στην αγορά. Γιατί όμως έκλεισε η «Τρικολάν» και η «Σόφτεξ»; Και γιατί αυτοί που υφίστανται τις συνέπειες των λουκέτων είναι πάντα οι εργαζόμενοι και όχι οι εργοδότες, οι οποίοι συνεχίζουν αδιάλειπτα να θεωρούνται «επενδυτές», τους οποίους η κυρίαρχη πολιτική οφείλει να εξυπηρετεί με νέα προνόμια;

Ο ανταγωνισμός κλείνει τα εργοστάσια. Σωστά. Αλλά ο ανταγωνισμός είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και μάλιστα συνταγματικά (πλέον) κατοχυρωμένος στην ΕΕ. Στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμού το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, το κεφάλαιο συγκεντρώνεται και συγκεντροποιείται. Η μετανάστευση των επιχειρήσεων επίσης ευθύνεται για μια σειρά λουκέτα στις ελληνικές επιχειρήσεις. Την ελεύθερη όμως διακίνηση των κεφαλαίων τη νομιμοποίησε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αποτελεί έναν από τους τέσσερις ακρογωνιαίους λίθους που στηρίζουν σήμερα το καπιταλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, προσώπων και υπηρεσιών).

Ακόμα παραπέρα, μεγαλοβιομήχανοι επιλέγουν με κριτήριο το κέρδος να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους σε πιο αποδοτικούς κλάδους. Η μεταφορά κεφαλαίων σε κλάδους με υψηλότερη οργανική σύνθεση κεφαλαίου (π.χ. τηλεπικοινωνίες) και η εγκατάλειψη επιχειρήσεων εντάσεως εργασίας (π.χ. κλωστοϋφαντουργία - ιματισμός) αποτελεί τάση και για το ελληνικό βιομηχανικό κεφάλαιο (βλέπε Λαναράς). Η «μεταπήδηση» γίνεται απολύτως νόμιμα, και μάλιστα επιδοτείται αδρά από τον κρατικό προϋπολογισμό, από τα χρήματα του εργάτη φορολογούμενου.

Οσο ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής παραμένει κυρίαρχος, τόσο ο κλοιός της ανεργίας θα σφίγγει γύρω από εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, τόσο τα βιομηχανικά κουφάρια σε μη «ανταγωνιστικούς» κλάδους θα αφήνουν πίσω τους χιλιάδες άνεργους. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι αυτή που ευθύνεται για τη διόγκωση της ανεργίας και τη συρρίκνωση θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή, η ανεργία αποτελεί το δραστικότερο μέτρο πίεσης προς τους εργαζόμενους να απαρνηθούν στοιχειώδη δικαιώματά τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μεροκάματο.

Τα επιχειρήματα του «ανταγωνισμού», του «χαμηλότερου κόστους παραγωγής», της «επένδυσης σε πιο αποδοτικούς κλάδους» είναι επιχειρήματα που δεν αφορούν την εργατική τάξη. Το αίτημα για σταθερή εργασία με πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Γιατί μόνο τότε μπορούν να μπουν οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού στο επίκεντρο της οικονομικής ανάπτυξης.

Για μια τέτοια εξουσία και οικονομία παλεύει το ΚΚΕ. Οπου τα βασικά μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και τα εργοστάσια δε θα ανοιγοκλείνουν κατά τις κερδοσκοπικές διαθέσεις των σημερινών ιδιοκτητών τους. Οπου κριτήριο ανάπτυξης των κλάδων θα είναι οι πραγματικές ανάγκες του λαού και οι αστείρευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Οπου το τελικό προϊόν της μεταποίησης στα βασικά είδη κατανάλωσης θα είναι προσιτό στον καθένα, ακριβώς λόγω του ότι η παραγωγή του θα ξεκινάει από την αναγκαιότητα να είναι προσιτό. Απαραίτητη προϋπόθεση; Να απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από τα κόμματα που τους θέλουν «παράπλευρες απώλειες» του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Να κατακτούν με τους διεκδικητικούς τους αγώνες για δουλειά για όλους και ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους την δική τους ταξική ενότητα δράσης κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου, να τραβούν τα άλλα λαϊκή στρώματα στη ρότα της συγκρότησης του δικού τους Μετώπου για να βάλουν πλώρη για τη δική τους λαϊκή εξουσία.

ΚΕΙΜΕΝΑ:

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ -

Αννα ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ