Η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους επανήλθε έντονα στο προσκήνιο, σε συνδυασμό με την προετοιμασία των νέων ακόμη πιο επώδυνων αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων με το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης», επανειλημμένα, έχουν αποκαλύψει πως το μνημόνιο δεν έγινε κυρίως για το χρέος και τα ελλείμματα, αλλά για να περάσουν στρατηγικά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεων, ανατροπής των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων (μείωση μισθών, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων υγείας, αύξηση της απλήρωτης δουλειάς με τη διευθέτηση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και άλλων μορφών εργασιακής ευελιξίας), προκειμένου να γίνει ακόμη πιο φθηνή η εργατική δύναμη. Είναι μέτρα που μαζί με τη ραγδαία άνοδο της ανεργίας καταστρέφουν την εργατική δύναμη για ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου άρα σε βάρος της εργατικής τάξης. Αλλά δε φτάνουν. Απαιτείται και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Αυτό πάνε να κάνουν με την αναδιάρθρωση του χρέους («κούρεμα»), ελεγχόμενη θα την κάνουν για να μειώσουν τις απώλειες κεφαλαίου των τραπεζών, που έχει αντίκτυπο και στην υπόλοιπη καπιταλιστική οικονομία.

Στα μέσα της βδομάδας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέσω του προέδρου της Ζαν Κλοντ Τρισέ, προειδοποίησε ότι απορρίπτει το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Προειδοποίησε ότι αν γίνει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ελληνικών ομολόγων, τότε η ΕΚΤ θα σταματήσει να δέχεται τα ομόλογα ως εγγυήσεις, θα σταματήσει δηλαδή να δίνει ρευστό χρήμα στις ελληνικές τράπεζες με εγγύηση τα ομόλογα, αλλά και για την επαναγορά ομολόγων. Πολύ περισσότερο αντιδρά στο «κούρεμα» των ομολόγων, που ήδη στη δευτερογενή αγορά έχουν χάσει την αξία τους πάνω από 30%. Δηλαδή ήδη πουλιούνται «κουρεμένα», αντικειμενικά έχει καταστραφεί μέρος τους. Αυτή η τοποθέτηση έρχεται σε αντίθεση με την άποψη της γερμανικής κυβέρνησης για αναδιάρθρωση και «κούρεμα» που συνάδει με την επιμονή της να πληρώσουν μέρος της ζημιάς από τα χρέη οι «ιδιώτες», δηλαδή οι τράπεζες. Αν το αναφέρουμε είναι επειδή εδώ δεν πρόκειται για αντιθέσεις μόνο διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου σε μια χώρα, αλλά επιδρά σε ενδοκρατικές, δηλαδή ενδομονοπωλιακές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, εντός της ΕΕ.

Ολ' αυτά αποκαλύπτουν τεράστιες δυσκολίες να διαχειριστούν την κρίση, σε συνθήκες που αυτή είναι συγχρονισμένη σε πολλές καπιταλιστικές οικονομίες και ιδιαίτερα στην ΕΕ. Η επίδραση της κρίσης σε συνθήκες απελευθέρωσης κίνησης κεφαλαίων, έντασης της διαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών, οξύνει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς. Εκφράζονται ανταγωνισμοί μεταξύ τραπεζών και άλλων μερίδων του κεφαλαίου, π.χ., οι βιομήχανοι λένε ότι δεν τους δανειοδοτούν ενώ ενισχύονται από το κράτος, αλλά οι τράπεζες είναι η καρδιά του καπιταλισμού γι' αυτό τις ενισχύουν. Οι τράπεζες, ως επιχειρήσεις που συγκεντρώνουν κεφάλαια, είναι αυτές που μπορούν να συμβάλουν στη διευρυμένη αναπαραγωγή δανειοδοτώντας καπιταλιστικές επιχειρήσεις άλλων τομέων, ιδιαίτερα της βιομηχανίας, δηλαδή εξαρτάται και απ' αυτές η καπιταλιστική ανάπτυξη. Γι' αυτό στην περίοδο της κρίσης τις ενισχύουν τα κράτη, προκειμένου να έχουν ρευστότητα. Είναι αυτές που επίσης χρηματοδοτούν δανειοδοτώντας τα κράτη, προκειμένου να ενισχύονται τα μονοπώλια από το κράτος και να κάνουν επενδύσεις. Γι' αυτό ο Κ. Τρισέ αντιδρά, όπως και ο Γ. Προβόπουλος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, και οι άλλοι τραπεζίτες, αφού καταστρέφεται μέρος του κεφαλαίου τους.

Την ίδια ώρα εκφράζονται αντιθέσεις, ανταγωνισμοί και μεταξύ τραπεζών, γιατί διαχειρίζονται χρέος διαφορετικών χωρών και επομένως κινδυνεύουν από το «κούρεμα». Το ποιες τράπεζες ποιου κράτους θα χάσουν λιγότερα ποιου περισσότερα οξύνει τις αντιθέσεις.

Οι δυσκολίες διαχείρισης μεγαλώνουν, γιατί υπάρχει η ανισομετρία. Για παράδειγμα, η καπιταλιστική οικονομία της Γερμανίας είναι πολλαπλάσια ισχυρότερη από αυτήν της Ελλάδας. Επομένως η υποδεέστερη καπιταλιστική οικονομία δέχεται ισχυρότερες πιέσεις ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης.

Ολα αυτά είναι μέσα στις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, που αντανακλούν και στην εξουσία του κεφαλαίου, στο αστικό πολιτικό σύστημα. Το αστικό πολιτικό σύστημα πρέπει να διαχειριστεί τα γενικά συμφέροντα του καπιταλισμού. Αλλά τα μονοπώλια ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Τα άγρια αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα οξύνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, δημιουργώντας δυσκολίες στη χειραγώγηση. Αυτά έχουν ανοίξει και τη φιλολογία περί συναίνεσης των αστικών κομμάτων και το πώς αυτή θα επιτευχθεί. Τους απασχολεί η άμβλυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου, το πώς θα καλλιεργούν στο λαό ψυχολογία ανοχής, αποδοχής ως μονόδρομου αυτής της άγριας αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής που καταστρατηγεί κατακτήσεις και δικαιώματα, πώς θα κάμπτουν τις αντιστάσεις.

Πρόσφατα το ΙΟΒΕ, ινστιτούτο του ΣΕΒ, ζητά νέες ακόμη πιο βάρβαρες αντεργατικές αλλαγές που να ξεπερνούν τους στόχους του μνημονίου, ονομάζοντάς τες άρση «αντικινήτρων» στην παραγωγή, για να κάνουν επενδύσεις. Ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ Μ. Κορτέσης είπε: «Αναδεικνύεται πιεστικά η αλλαγή του υφιστάμενου τρόπου διακυβέρνησης». Ο γενικός διευθυντής του Γ. Στουρνάρας σημείωσε ότι «το ΙΟΒΕ δεν είναι ικανοποιημένο από τις αυστηρά οικονομολογικές αναλύσεις και τις αντίστοιχες προτάσεις εξόδου από την κρίση. Ψάχνει βαθύτερα, στην πολιτική οικονομία της κρίσης, και θέτει πρόβλημα "δομής διακυβέρνησης" της κοινωνίας», θέτοντας ζήτημα και για τα «εργατικά συνδικάτα». Τι δείχνουν οι παρεμβάσεις τους; Οτι η οικονομική κρίση είναι βαθιά, απαιτεί ακόμη πιο άγρια αντεργατικά μέτρα και ένα αστικό πολιτικό σύστημα που θα τα εφαρμόζει εφ' όρου ζωής, αλλά συνδικαλιστικό κίνημα που να συνεργάζεται απόλυτα μαζί τους ώστε τσακίζουν την ταξική πάλη. Για να εξασφαλίζουν μόνιμα πάμφθηνη εργατική δύναμη. Και όλα αυτά ως προϋποθέσεις για επενδύσεις. Βεβαίως, σε συνθήκες κρίσης οι καπιταλιστές δεν κάνουν επενδύσεις, ακόμα κι όταν έχουν τεράστια κεφάλαια στα χέρια τους, είτε σε μηχανήματα και πρώτες ύλες, είτε σε εμπορεύματα, είτε σε χρήμα. Για να επενδύσουν, πρέπει να εξασφαλίσουν ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη, άρα ισοπέδωση κάθε εργατικής κατάκτησης, κάθε εργασιακού δικαιώματος. Τώρα θέλουν 100% ιδιωτικοποιήσεις, για να βρουν διέξοδο τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Αλλά όλα αυτά σε συνθήκες εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, που απαιτούν καταστροφή μέρους του. Αυτό μπορεί να γίνει με το «κούρεμα» ομολόγων και θα συνοδεύει το κλείσιμο κάποιων μεγάλων επιχειρήσεων που αντικειμενικά θα γίνει. Αλλά το ελεγχόμενο «κούρεμα» θα λιγοστεύει όλες τις απώλειες. Αντικειμενικά το κεφάλαιο, με την καταστροφή συγκεντροποιείται. Ετσι αυξάνονται οι διαστάσεις του μέσω της εξαγοράς, πάλι πάμφθηνα, επιχειρήσεων που κλείνουν ή παίρνουν τα μερίδιά τους στην αγορά και ξαναρχίζουν να παράγουν διευρυμένα. Επίσης σ' αυτό απαντά η επιμονή και του Γ. Προβόπουλου για την αναγκαιότητα συγχωνεύσεων τραπεζών. Θα γίνουν λιγότερες και μεγαλύτερες, άρα θα ελαχιστοποιούν τους κινδύνους ρευστότητας ή καλύτερα θα έχουν κεφαλαιακή επάρκεια για να συμβάλουν στη δανειοδότητη των μονοπωλίων στην παραγωγή και μάλιστα και στους ιδιωτικοποιημένους τομείς της οικονομίας. Ετσι και αλλιώς η φθηνή εργατική δύναμη θα δώσει τη δυνατότητα πιο γοργής χρονικά συσσώρευσης κεφαλαίου μέσω της αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης, άρα και μεγαλύτερης κερδοφορίας, αλλά η επόμενη κρίση θα είναι ακόμη πιο γοργή, γι' αυτό και λέμε ότι η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική.

Αυτά είναι τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Η αναρχία στην παραγωγή, οι δυσαναλογίες ανάμεσα στους κλάδους παραγωγής, θα συνεχίζουν να υπάρχουν και θα δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερους ανταγωνισμούς και η νέα συσσώρευση θα φέρει νέα κρίση πιο γρήγορα. Να, γιατί λέμε ότι είναι αντικειμενικό ζήτημα, νομοτελειακό, οι αντιφάσεις του συστήματος και η κρίση. Οτι και αν κάνουν, πάλι θα φτάσουν σε αδιέξοδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουν τα βάσανα των εργατών αβάσταχτα και το βίο τους αβίωτο.

Ολα τα άλλα κόμματα συγκαλύπτουν αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα και μιλούν για κρίση χρέους. Αλλά αν εκτιμάς ότι η κρίση οφείλεται στο χρέος, βάζεις αντικειμενικά ζήτημα ότι και ο λαός θα πληρώσει ένα μέρος του χρέους, αν και δεν ευθύνεται γι' αυτό. Το χρέος το δημιούργησε το κράτος των καπιταλιστών ενισχύοντας με κρατικό χρήμα τους καπιταλιστές, φοροαπαλλάσσοντάς τους ταυτόχρονα. Αυτή είναι η υποκρισία όλων των άλλων κομμάτων. Οταν λένε να μην πληρώσει ο λαός, υποκρίνονται απ' τη στιγμή που δέχονται ότι η κρίση είναι κρίση χρέους. Ορισμένοι όπως οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες παρόμοιες δυνάμεις λένε μάλιστα, στήνοντας και επιτροπή ελέγχου του χρέους, ποιο μέρος του χρέους θα πληρωθεί, νόμιμο το λένε, ποιο δε θα πληρωθεί που το λένε παράνομο! Αλλά έτσι εγκλωβίζουν το λαό στο σύστημα.

Ολα τα παραπάνω αποκάλυψε από την αρχή της κρίσης το ΚΚΕ, φροντίζοντας να οργανώσει την πάλη του λαού για έξοδο σε όφελός του. Αυτά οδηγούν και τον ταξικό αντίπαλο σε επίθεση απέναντι στο Κόμμα. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Το Κόμμα έχει επαναστατική στρατηγική και όχι στρατηγική να σώσει το αστικό πολιτικό σύστημα.

Το Κόμμα μας συνέδεσε την έξοδο από την κρίση με τον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την έξοδο από την ΕΕ. Η πολιτική του για ρήξη, ανατροπή, εργατική εξουσία, ασκεί πίεση και στη βάση των άλλων κομμάτων, ασκεί πίεση σε αυτούς που η αστική τάξη θέλει να τους χρησιμοποιήσει ως μαξιλαράκια του συστήματος.

Το σύστημα από τη μια μεριά θέλει απέναντι στο ΚΚΕ να φτιάξει φαινομενικά αντικαπιταλιστικές δυνάμεις ή να τις στηρίξει (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αλλά θέλει από την άλλη μεριά και τον ΣΥΡΙΖΑ να τον αξιοποιήσει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Και τα δύο κόντρα στο ΚΚΕ. Σαν συνεταίρους ή σαν αναχώματα. Γιατί το Κόμμα δεν μπορεί να γίνει του χεριού τους όπως κάποιες «αριστερές δυνάμεις», που καλούν σε πληρωμή ενός μέρους του χρέους (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που στήνουν τη λεγόμενη Επιτροπή Ελέγχου του Χρέους) ή και μη πληρωμή του (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ), προβάλλοντας όλοι ως πολιτική διέξοδο να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και να έλθει μια άλλη που μαζί με τα παραπάνω θα εθνικοποιήσει τάχα μερικές τράπεζες και πρώην ΔΕΚΟ, για να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική με άθικτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία, άρα και την καπιταλιστική οικονομία. Υποκρισία δυνάμεων που αντικειμενικά στηρίζουν τον καπιταλισμό, σπέρνοντας φρούδες ελπίδες στο λαό ακόμη και με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, αφού δε γίνεται να υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική και καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Ο λαός να μην εγκλωβιστεί. Να εγκαταλείψει ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, να τους κλονίσει, να τους κάνει αδύναμους να κυβερνούν σε βάρος του. Μπορεί να δημιουργήσει ρωγμές αγεφύρωτες στο αστικό πολιτικό σύστημα. Η εργατική τάξη να οργανωθεί στο δικό της ταξικό κίνημα, τα άλλα λαϊκά στρώματα επίσης, να δυναμώσουν το μετωπικό σχήμα ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ, συμβάλλοντας στην οργάνωση της συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ.