Αναβαθμίσεις αεροσκαφών «F-16» και «P3», αγορές «Rafale» και ελικοπτέρων «Romeo», εξειδικευμένων στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο, αγορές φρεγατών «Belharra», σχέδια για αγορά κορβετών «Gοwind», όπως και μαχητικών «F-35».

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις παραγγελίες που έχουν γίνει - ή δρομολογούνται - τα τελευταία χρόνια διαδοχικά από τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης και ξεζουμίσματος του λαού, με τα νούμερα για τις παραγγελίες να... ζαλίζουν. Μάλιστα, κάθε τέτοια παραγγελία, όπως συμβαίνει τώρα και με τις γαλλικές φρεγάτες «Bellhara», συνοδεύεται από μεγαλοστομίες περί «αμυντικής θωράκισης» της χώρας.

Αλλά πού πάνε όλα αυτά τα μέσα;

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ «Sea Guardian». Αποτελεί μετεξέλιξη της «Active Endeavour», που μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους έδωσε πρόσχημα στο ΝΑΤΟ να απλώσει δυνάμεις του στην Ανατ. Μεσόγειο, σε περιπολίες προς αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας» και άλλων «ασύμμετρων απειλών».

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το 2016 στη Βαρσοβία αποφασίστηκαν η μετονομασία της σε «Sea Guardian» και η αναβάθμισή της σε επιχείρηση «ευρύτερης θαλάσσιας ασφάλειας», βασικά ελέγχου του σημαντικού αυτού θαλάσσιου διαύλου, κόντρα στη διείσδυση αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Αλλωστε και επισήμως στους στόχους της μπαίνουν «η διατήρηση της θαλάσσιας επίγνωσης της κατάστασης», «η διατήρηση της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας», «η διεξαγωγή καθηκόντων περιορισμού» (βλέπε αποτροπή παρουσίας πλοίων ανταγωνιστικών δυνάμεων), «η συμβολή στην ανάπτυξη ικανοτήτων» όχι μόνο των κρατών - μελών αλλά και «επιλεγμένων περιφερειακών εταίρων», «η προστασία κρίσιμων υποδομών».

Βασικό εργαλείο στην υλοποίηση της επιχείρησης είναι οι λεγόμενες Εστιασμένες Επιχειρήσεις (Focused Operations - FOCOPS), στο πλαίσιο των οποίων αεροναυτικά μέσα των κρατών - μελών εστιάζουν σε συγκεκριμένες ζώνες της Μεσογείου, με τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις να μετέχουν σχεδόν αδιαλείπτως, στις περισσότερες απ' αυτές σε αγαστή συνεργασία και με τη «σύμμαχο» Τουρκία.

Ενδεικτικά, σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία: Από 22/10 έως 5/11/2019 διατέθηκε ως ναυαρχίδα της ΝΑΤΟικής θαλάσσιας δύναμης η φρεγάτα «ΝΑΒΑΡΙΝΟΝ», αλλά και ιπτάμενο ραντάρ, από 28/11 έως 12/12/2019 η Ελλάδα διέθεσε στελέχη, ιπτάμενο ραντάρ αλλά και αεροσκάφος θαλάσσιας επιτήρησης, από τα περιβόητα «P-3 Orion», που «εκσυγχρόνισε» το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αφού, όπως έλεγε τότε, «το NATO θέλει κάθε μέρα για τις δικές του ανάγκες εναέρια επιτήρηση σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο».

Από 21/3 έως 8/4/20 διατέθηκαν υποβρύχιο και ιπτάμενο ραντάρ, από 27/5 έως 16/6/20 πάλι ιπτάμενο ραντάρ, το ίδιο και στο διάστημα 14 - 31/7/20, συν πληροφορίες που δόθηκαν στο ΝΑΤΟ από άλλα πλοία και υποβρύχια του Στόλου, το ίδιο διάστημα που κορυφωνόταν η τουρκική επιθετικότητα στην Ανατ. Μεσόγειο... Και η λίστα συνεχίζεται έτσι έως και σήμερα.

Αντίστοιχες συμμετοχές καταγράφονται και στην επιχείρηση της ΕΕ στην Κεντρική Μεσόγειο, στα ανοιχτά της Λιβύης, EUNAVFOR MED «IRINI». Π.χ. πέρυσι το καλοκαίρι εντάχθηκε στην ευρωενωσιακή δύναμη η φρεγάτα «ΣΠΕΤΣΑΙ», την άνοιξη φέτος, ναυαρχίδα ανέλαβε η φρεγάτα «ΑΙΓΑΙΟΝ», πρόσφατα καθήκοντα διοικητή Δύναμης Εν Πλω (COM FHQ) ανέλαβε ξανά Ελληνας αρχιπλοίαρχος για διάστημα 6 μηνών, με πλοίο τη φρεγάτα «ΝΑΒΑΡΙΝΟΝ».

Τέλος, πρέπει να καταγραφούν και οι συμμετοχές στις μόνιμες αρμάδες του ΝΑΤΟ που περιπολούν σε Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα, SNMG2 και SNMCMG2, με ξεκάθαρο στόχο το σφράγισμα των διαύλων για το ρωσικό Ναυτικό. Πέρυσι, μάλιστα, ναυαρχίδα της SNMCMG2 ορίστηκε το πλοίο γενικής υποστήριξης του Πολεμικού Ναυτικού «ΑΛΙΑΚΜΩΝ», το οποίο, μαζί με τα άλλα πλοία της αρμάδας, πέρασε τον Ιούλη στη Μαύρη Θάλασσα για να συμμετάσχει στην άσκηση του βουλγαρικού Πολεμικού Ναυτικού «BREEZE 20», που φυσικά διεξάχθηκε με ΝΑΤΟικό καπέλο.

Το πλαίσιο για τις αποστολές αυτές είναι η γενικότερη επιθετική στρατηγική του ΝΑΤΟ, αλλά και ειδικότερα η ναυτική στρατηγική του (Alliance Maritime Strategy), η οποία συντάχθηκε το 2011 και καθορίζει τους όρους για την ανάπτυξη των ναυτικών δυνάμεων στα κράτη - μέλη, με κριτήριο τη συμβολή τους «στην υποστήριξη των στόχων του ΝΑΤΟ τις επόμενες δεκαετίες», ειδικά σε ό,τι αφορά τον τομέα του παγκόσμιου εμπορίου, καθώς, όπως διαπιστώνει, «το 90% του παγκόσμιου εμπορίου είναι θαλάσσιο και το 75% του εμπορίου διέρχεται από λίγα κανάλια και διεθνή στενά (...) που είναι ευάλωτα σε διαταραχές, στον βαθμό που ακόμα και οι μικρές διακοπές θα επηρεάσουν σοβαρά το διεθνές εμπόριο και τις οικονομίες των συμμάχων».

Αποκαλυπτική για τα «καθήκοντα» που θα κληθούν να αναλάβουν οι μονάδες αυτές είναι και η πολυσέλιδη έκθεση που κατέθεσε στον γγ του ΝΑΤΟ επιτροπή ειδικών για τους στόχους που πρέπει αυτό να υλοποιήσει μέχρι το 2030 ώστε να αντιμετωπίσει τη Ρωσία, όπως και «να επενδύσει στην ικανότητά του να παρακολουθεί και να αμύνεται ενάντια στις κινεζικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συλλογική άμυνα (...) στον τομέα ευθύνης του Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης (SACEUR)», συμπεριλαμβανομένων της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσογείου.

Να λοιπόν πού βρίσκονται τα «υπερόπλα» και οι μονάδες του Στόλου και της Πολεμικής Αεροπορίας, οι πληρωμένες από τα δεκάδες δισ. του λαού: Απλωμένες σε όλη τη Μεσόγειο, σε αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ταξιδεύοντας χιλιάδες μίλια μακριά από τα σύνορα της χώρας, σε αποστολές που καμία σχέση δεν έχουν με την άμυνά της και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, παρά μόνο με τα σχέδια και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης.