Κάτω από τη σκέπη μιας κόκκινης σημαίας, της σημαίας του κόμματός του, και της παντοτινής αγάπης των συντρόφων του, τάφηκε χτες το απόγευμα στο νεκροταφείο των Σουρμένων ο Ζήνωνας Ζορζοβίλης, στέλεχος του ΚΚΕ. Με συγκίνηση και λύπη για τον ξαφνικό χαμό του, οι συναγωνιστές του, οι σύντροφοί του και οι συγγενείς του απότισαν φόρο τιμής στον λαϊκό αγωνιστή, που έδωσε όλη του τη ζωή, για να ξημερώσουν για το λαό και τον τόπο καλύτερες μέρες.

Παρόντες στην τελευταία αυτή "σύναξη", ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης,πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα,ο δήμαρχος του Ελληνικού Κώστας Κορτζίδης και πλήθος συναγωνιστών του. Κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας, στελέχη του Κόμματος ως τιμητική φρουρά εναλλάσσονταν δίπλα στη σορό.

Αποχαιρετώντας τον πιστό στο Κόμμα και στα ιδανικά της εργατικής τάξης σύντροφο, ο Δ. Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ, είπε: "Ο ξαφνικός σου θάνατος, σύντροφε Ζήνωνα, μας γέμισε λύπη. Μας γεμίζει, όμως, και υποχρεώσεις. Η αφοσίωσή σου στα ιδανικά της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού, θα είναι για μας παρακαταθήκη. Μια παρακαταθήκη, για να θυμίζει το καθήκον. Με το παράδειγμά σου μας δίδαξες. Μας έμαθες να αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Και στις πιο μαύρες στιγμές της ζωής να είμαστε σταθεροί στα ιδανικά μας, γιατί για μας δεν υπάρχει πίσω. Θα πάμε μπροστά, γιατί στο Κόμμα μάθαμε να μη λυγάμε στις δυσκολίες".

Αναφερόμενος στη ζωή του παλαίμαχου αγωνιστή του ΚΚΕ και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, ο ομιλητής στάθηκε σε ορισμένα σημεία, της αγωνιστικής και γεμάτης προσφοράς πορείας του. "Παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, από μικρός αναμείχθηκε με τα κοινά. Σε ηλικία 20 χρόνων, στα δύσκολα για το λαό και τη χώρα μας χρόνια, ο σύντροφος Ζήνωνας άκουσε τη φωνή της συνείδησής του, τη φωνή του ΚΚΕ, και εντάχθηκε στον οργανωμένο αγώνα. Πρώτα στην ΟΚΝΕ και μετά στην ΕΠΟΝ, που αναδείχτηκε σε στέλεχός της και δούλεψε στους Νομούς Κοζάνης, Ημαθίας και Πέλλας.

Μετά το 1945, όπως χιλιάδες άλλοι αγωνιστές, γνώρισε τις διώξεις του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος, πιάστηκε αρκετές φορές, αλλά δεν υποχώρησε. Το 1947 βγήκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Δούλεψε στη Διαφώτιση του Γενικού Αρχηγείου, εκδίδοντας την εφημερίδα "Νέος Μαχητής". Με την υποχώρηση του ΔΣΕ, αναγκάστηκε και αυτός μαζί με χιλιάδες άλλους μαχητές και μαχήτριες να πάρει το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς. Συνέχισε και στη μακρινή Τασκένδη να προσφέρει στο κόμμα του και στους πολιτικούς πρόσφυγες.Στο διάστημα της χούντας των συνταγματαρχών, ανέλαβε δουλιά στη Δυτική Ευρώπη. Το καλοκαίρι του 1969 ήρθε παράνομα στην Ελλάδα. Υστερα από ένα χρόνο, πιάστηκε και καταδικάστηκε ισόβια. Φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε τον Αύγουστο του 1973, όταν δόθηκε γενική αμνηστία. Συνελήφθη εκ νέου μετά την εξέγερση στο Πολυτεχνείο και εξορίστηκε στη Γυάρο.

Το 1974, με την πτώση της χούντας, ανέλαβε μαζί με άλλους συντρόφους την έκδοση της "Νέας Ελλάδας" και ύστερα από λίγο, με την επανέκδοση του νόμιμου πλέον "Ριζοσπάστη", ανέλαβε διευθυντική θέση στην εφημερίδα μας. Από το 1972, αναδείχτηκε στην ΚΕ, πρώτα σαν αναπληρωματικό μέλος στην 12η Ολομέλεια και σαν τακτικό στην 13η. Στα 9ο, 10ο, 11ο και 12ο Συνέδρια, επανεκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.

Για πολλά χρόνια δούλεψε υπεύθυνος στο περιοδικό "Προβλήματα της Ειρήνης και του Σοσιαλισμού", στη διαφώτιση και στις εκδοτικές δραστηριότητες του Κόμματος. Μια ζωή δοσμένη στο Κόμμα και στα ιδανικά του.

Με σταθερότητα στις αρχές του Κόμματος, τη σεμνότητά του και τον ανθρωπισμό του, την ευχάριστη διάθεσή του και το πηγαίο χιούμορ του, διαπαιδαγωγούσε τους νέους συντρόφους".

Και αυτοί οι νέοι κομμουνιστές πάνω από τη σορό του βετεράνου κομμουνιστή δεσμεύτηκαν: "Με όλες μας τις δυνάμεις, θα κάνουμε το καθήκον μας. Να προχωρήσουμε στη ζωή τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου του Κόμματος, που καθημερινά επιβεβαιώνονται στην πράξη, από τα ίδια τα πράγματα, από την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων, από την άνοδο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο".

Τον ύστατο χαιρετισμό στον μαχητή και διαφωτιστή του Δημοκρατικού Στρατού, εκ μέρους της ΚΟΒ του Ελληνικού, απηύθυνε ο Φίλιππος Τάντης,ενώ το νεκρό χαιρέτησε και ο Γρηγόρης Φώτου,πρόεδρος των επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων.

Στεφάνια κατέθεσαν η ΚΕ του ΚΚΕ, το ΚΣ της ΚΝΕ, ο "Ριζοσπάστης", το ΔΣ της ΠΕΑΕΑ, το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ, η ΚΟΒ του Ελληνικού κ.ά.

• Τιμώντας την άσβεστη μνήμη του Ζήνωνα, του αγωνιστή, του συντρόφου, του αδελφού, του συζύγου, του πατέρα, του πάντα γελαστού παππού με τη χρυσή καρδιά, η οικογένειά του προσφέρει στο Κόμμα το ποσό των 200.000 δραχμών.

Το γεγονός ότι αυτή η θεωρία έχει δεχτεί ισχυρά χτυπήματα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών, είναι ασφαλώς πολύ θετικό και ελπιδοφόρο. Δείχνει ότι είναι δυνατόν να γκρεμιστεί πολύ γρήγορα από το βάθρο της ψευτιάς το σκιάχτρο που έστησαν στα χωράφια τους οι μεγαλοκεφαλαιοκράτες και φρουρούν οι δραγάτες τους (κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα). Εγγύηση γι' αυτό είναι οι πολύ οξυμένες κοινωνικές αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, πολλών πραγματικά αριστερών ανθρώπων και άλλων προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων, που κατανοούν πως τη θετική αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων μπορεί να φέρει μόνο η όξυνση από την πλευρά της ταξικής αντίστασης και αντεπίθεσης.

Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ανάγει τον "κοινωνικό διάλογο" σε μέσο επίλυσης όλων των προβλημάτων. Αφού αναθεμάτισαν σαν καταραμένη την πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, αφού έριξαν στον Καιάδα τους λαϊκούς αγώνες ως αναχρονιστικούς και επικίνδυνους, στρογγυλοκάθισαν στο τραπέζι του διαλόγου, από το οποίο κοροϊδεύουν τον κόσμο. Και καλούν τους εργαζόμενους να δουν τους βιομηχάνους - εφοπλιστές - τραπεζίτες - μεγαλέμπορους ως... αδέλφια, ως συμπάσχοντες (!) για την πρόοδο της οικονομίας και του έθνους!

Για διάλογο κάνει λόγο καθημερινά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κραδαίνοντας ταυτόχρονα την απειλή των διώξεων. Για διάλογο κάνει λόγο και συνολικά η κυβέρνηση, χλευάζοντας και συκοφαντώντας τους αγωνιζόμενους. Για διάλογο φωνάζει νύχτα - μέρα ο ΣΥΝ και ο Εβερτ, για να μη διαταραχτεί η κοινωνική... συνοχή! Ολοι για το διάλογο "μοχθούν". Μαζί με τους εργατοπατέρες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων κραχτών της ολιγαρχίας. Και χώθηκαν στην ΟΚΕ, από όπου "φιλοσοφούν", με γεμάτα στομάχια, για το πώς θα πάμε ενωμένοι στην ΟΝΕ...

Οι εργαζόμενοι μόνο ένα είδος διαλόγου μπορούν να κάνουν: Να διαπραγματεύονται με κυβέρνηση και εργοδοσία ανυποχώρητα τα αιτήματά τους και από θέση ισχύος και έχοντας συνείδηση ότι απέναντί τους έχουν εχθρούς και όχι συμμάχους. Για τους εργαζόμενους ο διάλογος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από μια απλούστατη μορφή πάλης, ένας χώρος διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων τους. Ο πραγματικός και ωφέλιμος γι' αυτούς διάλογος θα έχει αποτελέσματα, όσο δυναμώνει η ενότητα και ο αγώνας τους, όσο αυξάνεται η αλληλεγγύη των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Μόνο αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνουν μονοπώλια - κυβέρνηση και άλλοι εταίροι. Μόνο αυτή η γλώσσα θα δημιουργήσει τις βάσεις της λαϊκής ενότητας και αντεπίθεσης.

Μ.

Βαθιά θλίψη προκάλεσε ο θάνατος της Ρούλας Κουκούλου σε όλους τους χώρους που υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), στην ίδρυση της οποίας πρωτοστάτησε η Ρούλα Κουκούλου, με ανακοίνωση που εξέδωσε η Γραμματεία της τονίζει τα εξής:

"Η ΕΕΔΥΕ με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκε το θάνατο της αγωνίστριας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας Ρούλας Κουκούλου.

Η Ρούλα Κουκούλου υπήρξε εξέχουσα φυσιογνωμία του Ελληνικού και του Παγκόσμιου Φιλειρηνικού Κινήματος.

Πήρε μέρος στο 1ο Παγκόσμιο Φιλειρηνικό Συνέδριο των Διανοουμένων για την Ειρήνη το 1948 στο Βροτσλάβ της Πολωνίας μαζί με τον Πέτρο Κόκαλη, την Ελλη Αλεξίου και άλλους Ελληνες διανοούμενους - αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που αποτελούσαν την ελληνική αντιπροσωπεία. Το Συνέδριο έκανε έκκληση για οργάνωση του αγώνα για την ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Το 1949 πήρε μέρος στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο των Δυνάμεων της Ειρήνης, που συνήλθε ταυτόχρονα στο Παρίσι και στην Πράγα (ο ψυχρός πόλεμος που είχε ήδη αρχίσει δεν επέτρεψε σ' όλους τους αντιπροσώπους να συγκεντρωθούν σε μια πόλη), το οποίο έθεσε τα θεμέλια του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ) που συγκροτήθηκε ένα χρόνο αργότερα στη Βαρσοβία, με πρόεδρο τον Ζολιό - Κιουρί.

Η Ρούλα Κουκούλου πρωτοστάτησε για την οργάνωση του Κινήματος Ειρήνης στη χώρα μας και την παραπέρα ανάπτυξή του.

Η ανάπτυξη αυτή των φιλειρηνικών αγώνων οδήγησε στη δημιουργία της πρώτης πανελλαδικά οργανωμένης κίνησης ειρήνης στη χώρα μας, της ΕΕΔΥΕ, στις 15 Μάη 1955. Πήρε ενεργά μέρος και πρωτοστάτησε σ' όλους τους αγώνες του φιλειρηνικού κινήματος, καθοδηγώντας και παραδειγματίζοντας με την πλούσια δράση της και πείρα.

Παρά τα προβλήματα της υγείας της, η Ρ. Κουκούλου έδινε καθημερινά παρών στους αγώνες της Ειρήνης και της Δημοκρατίας. Μεγάλη εξάλλου ήταν η προσφορά της για την ανάκαμψη του Φιλειρηνικού Κινήματος μετά το 1992.

Η ΕΕΔΥΕ για την ανεκτίμητη δράση και προσφορά της στην υπόθεση της Ειρήνης, της Δημοκρατίας και το δίκιο του Λαού μας, στο 12ο Συνέδριό της την τίμησε με το μετάλλιο Ειρήνης "Γρηγόρη Λαμπράκη".

Η Γραμματεία της ΕΕΔΥΕ εκφράζει τα πιο βαθιά και ειλικρινή της συλλυπητήρια για το θάνατο της αγωνίστριας της Δημοκρατίας Ρούλας Κουκούλου.

Η Ρούλα Κουκούλου θα είναι πάντα μαζί μας στους αγώνες μας για την ειρήνη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη".

Το ΔΣ του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ) με αφορμή το θάνατο της Ρούλας Κουκούλου τονίζει τα παρακάτω:

"Με βαθιά οδύνη πληροφορηθήκαμε το θάνατο της σημαντικής λαϊκής αγωνίστριας και επιφανούς στελέχους του σ. Ρούλας Κουκούλου.

Η σ. Ρούλα Κουκούλου αφιέρωσε το σύνολο της πολυτάραχης ζωής της για το θρίαμβο της υπόθεσης του σοσιαλισμού.

Αντεξε στις πιο σκληρές δοκιμασίες και διώξεις και ανέπτυξε πολύπλευρη πρωτοπόρα δράση σε μια σειρά κρίσιμους τομείς, όπως στο κίνημα ειρήνης, στα θέματα του πολιτισμού, στο γυναικείο κίνημα κλπ.

Η αταλάντευτη αγωνιστική της στάση σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, από τα νεανικά της χρόνια στο ΕΑΜ και στο ΔΣΕ, μέχρι και τις τελευταίες ημέρες, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς.

Τα μέλη και το ΔΣ του ΚΜΕ εκφράζουν τη βαθιά τους θλίψη για το χαμό της σ. Ρούλας, η οποία συνέβαλε ιδιαίτερα στην ίδρυση και ανάπτυξη του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών".

• Τα μέλη και το Τμήμα Γυναικών της ΚΕ του ΚΚΕ προσφέρουν στο Κόμμα το ποσό των 15.000 δραχμών αντί για στεφάνι στη μνήμη της αξέχαστης συντρόφισσας Ρούλας Κουκούλου, ως ελάχιστο φόρο τιμής για τη μεγάλη προσφορά της στο ΚΚΕ, στους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας και ιδιαίτερα στην προώθηση της ισοτιμίας των γυναικών στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια.

Εφυγε χτες από κοντά μας σε ηλικία 81 χρόνων, η παλαίμαχη κομμουνίστρια Ρούλα Κουκούλου,αφήνοντας πίσω της παρακαταθήκη τον αγώνα της και την αταλάντευτη πίστη της στα ιδανικά του ΚΚΕ, που με γενναιότητα υπηρέτησε επί έξι δεκαετίες και μέχρι τις τελευταίες της στιγμές. Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή στις 4.30 μ.μ. από το Νεκροταφείο της Καισαριανής.

Η ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο της Ρούλας Κουκούλου εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

"Πέθανε σήμερα (σ. σ. χτες) η συντρόφισσα Ρούλα Κουκούλου, παλαίμαχη κομμουνίστρια, επί πολλά χρόνια μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ηγετική προσωπικότητα του γυναικείου κινήματος της χώρας μας και του παγκόσμιου κινήματος ειρήνης.

Η ΚΕ του ΚΚΕ με βαθύτατη θλίψη ανακοινώνει στους κομμουνιστές και στις κομμουνίστριες, σε όλους τους εργαζόμενους και γενικά στον ελληνικό λαό το θάνατο της αγαπημένης μας συντρόφισσας. Εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά της.

Η Ρούλα Κουκούλου συμπλήρωσε 60 χρόνια πάλης μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Ανέπτυξε πολύμορφη δραστηριότητα σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς που της ανέθεσε το Κόμμα. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, στο ΕΑΜ, στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, στην πολιτική προσφυγιά, στην παρανομία, στη νομιμότητα. Στο κίνημα για τα δικαιώματα και την ισοτιμία της γυναίκας, στα κινήματα της ειρήνης και στον πολιτισμό, στην ιδεολογική δουλιά του Κόμματος. Εμεινε αταλάντευτη, παρ' όλες τις διώξεις που υπέστη, παρ' όλες τις μεγάλες δυσκολίες που πέρασε και περνάει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής της.

Η Ρούλα Κουκούλου γεννήθηκε στη Νάουσα το 1916. Εγινε μέλος του ΚΚΕ το Φλεβάρη του 1937. Οπως γράφει στο βιογραφικό της σημείωμα, "με οδήγησαν σ' αυτό η φτώχεια του σπιτιού μας, η σκληρή ζωή της μάνας μου (ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν μόλις 40 ημερών), το ότι ζούσα σε εργατούπολη - η Νάουσα είχε τότε πάνω από 10 εργοστάσια - το ότι είχα φίλες κορίτσια εργατών και από μικρή έβλεπα έντονη την ανισότητα και την αδικία. Μαθήτρια ήμουν όταν είδα τους πρώτους σκοτωμένους εργάτες απεργούς από την αστυνομία. Στρατολογήθηκα στο Κόμμα από τον καθηγητή Περικλή Καλοδίκη".

Με την έναρξη της Κατοχής η Ρούλα Κουκούλου μετεγκαταστάθηκε στη Λακωνία και οργανώθηκε στο ΕΑΜ. Στη Λακωνία δούλεψε μέχρι την απελευθέρωση. Μετά το Δεκέμβρη πήγε στη Μεσσηνία, σαν γραμματέας της ΑΕ Καλαμάτας στην αρχή και οργανωτικός γραμματέας της Μεσσηνίας σε συνέχεια, με καθοδηγητές της τον Νίκο Μπελογιάννη και τον Γιώργο Τσιτήλο.

Μετά το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1945) η Ρούλα Κουκούλου ήρθε στον Πειραιά. Ηταν μέλος της Επιτροπής Πόλης, υπεύθυνη για τη γυναικεία δουλιά, μέχρι το 1946. Μέχρι το 1947 είχε την ευθύνη για το γυναικείο κίνημα, που τότε εκφραζόταν κυρίως μέσα από την ΠΟΓ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Γυναικών), που είχε πάνω από 200 χιλιάδες μέλη.

Τον Οκτώβρη του 1947 βγήκε στο βουνό και εντάχθηκε στο ΔΣΕ, με ειδική ευθύνη για τις μαχήτριες του ΔΣΕ.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ έμεινε 5 χρόνια στη Ρουμανία. Το 1952 έγινε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το 1955 η Ρούλα Κουκούλου ήρθε στην Ελλάδα παράνομα. Συνελήφθη και φυλακίστηκε στου Αβέρωφ και στο Γεντί - Κουλέ. Πέρασε από 4 δίκες, καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης. Το 1960 πέρασε από στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά. Απολύθηκε το 1966, μετά από 11 χρόνια φυλακής. Δούλεψε σε συνέχεια στην ΕΔΑ μέχρι τον Απρίλη του 1967, οπότε εξορίστηκε στη Γυάρο, στην Αλικαρνασσό, στον Ωρωπό. Εμεινε 1 χρόνο σε κατ' οίκον περιορισμό στο Νησί της Καλαμάτας. Οταν απελευθερώθηκε δούλεψε στην παρανομία και το 1972 βγήκε παράνομα στο εξωτερικό. Πήρε μέρος στο 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ και εκλέχθηκε μέλος της ΚΕ και του ΠΓ. Παρέμεινε στην ΚΕ μέχρι το 13ο Συνέδριο. Μετά το 13ο Συνέδριο δούλεψε στο Κίνημα Ειρήνης.

Το 1948 η Ρούλα Κουκούλου παντρεύτηκε με τον τότε Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη. Απέκτησαν ένα παιδί.

Η Ρούλα Κουκούλου στάθηκε υπόδειγμα αγωνιστικής και κομματικής στάσης. Οπως γράφει στο βιογραφικό της σημείωμα, "στο Κόμμα έμαθα το πραγματικό νόημα της ζωής. Με έκανε και μένα άξια να σταθώ στην πρωτοπορία της εποχής μας, μου έδωσε ιδανικά και γνώσεις και σκοπό, με οδήγησε στον αγώνα. Γνώρισα τη δύναμη του λαού και πείστηκα πως καμία επίθεση και καμία ήττα όσο μεγάλη κι αν είναι, όπως τώρα η ανατροπή του σοσιαλισμού, δεν είναι παντοτινή. Προσωρινά δυσκολεύει και εμποδίζει, μα δεν μπορεί να σταματήσει την κοινωνική πορεία του κόσμου προς το σοσιαλισμό".

Μια μέρα πριν το θάνατό της και γνωρίζοντας την κατάστασή της, βρήκε τη δύναμη να προσθέσει στο βιογραφικό της τις παρακάτω λέξεις: "Μέσα σ' αυτή την αγάπη του Κόμματος μου, του λαϊκού κινήματος και της οικογένειάς μου, φεύγω απ' τη ζωή ικανοποιημένη".

Θα τη θυμόμαστε πάντα".

Η "Σύγχρονη Εποχή" αναβάλλει το κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίτας της, που ήταν να γίνει στις 24.1.97, λόγω του αιφνίδιου θανάτου του σύντροφου Ζήνωνα Ζορζοβίλη, που ήταν ο πρώτος διευθυντής της εταιρίας.