Το Σάββατο 19/9 υποτίθεται ότι απαγορεύονταν από το νόμο οι πολιτικές παρεμβάσεις για τις εκλογές. Απτόητα όμως τα αστικά ΜΜΕ, συνέχισαν να δίνουν τη μάχη για να διαμορφώσουν τα «κατάλληλα» κριτήρια ψήφου και να «δέσουν» το αποτέλεσμα της επόμενης μέρας. Γι' αυτό, όποιο κανάλι κι αν έβλεπες, όποια ιστοσελίδα κι αν «άνοιγες», θα έβρισκες και έναν παράγοντα της «αγοράς», ή της τέχνης, ή της «κοινωνικής ζωής» να αγορεύει για την ανάγκη να υπάρξουν «σταθερότητα» και μια «εθνική κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας», που θα αναλάβει να εφαρμόσει το μνημόνιο για να μην κινδυνεύσει η χώρα ξανά με grexit. Το σε ποια κόμματα αφορούν αυτές οι επιταγές, δε χρειάζεται να είσαι μάντης για να το καταλάβεις. Η στάση τους όμως είναι αποκαλυπτική, επειδή τα ίδια Μέσα και οι ίδιοι ...παράγοντες «βγάζουν σπυράκια» όταν ακούν, για παράδειγμα, τον εκπρόσωπο ενός συνδικάτου να μιλάει για το κριτήριο ψήφου με το οποίο οι εργάτες θα πρέπει να φτάσουν στην κάλπη, για να ανταποκρίνεται η ψήφος στα πραγματικά, ταξικά τους συμφέροντα. Τέτοιες παρεμβάσεις τις χαρακτηρίζουν «κομματικοποιημένες», ενώ οι δικές τους είναι τάχα «υπερκομματικές» και «αχρωμάτιστες»...

Αυτό που έγινε προσπάθεια από τα αστικά ΜΜΕ καθ' όλη τη διάρκεια της σύντομης προεκλογικής εκστρατείας, να πειστεί ο λαός για τη λεγόμενη «ανάγκη της εθνικής συνεννόησης», κλιμακώθηκε και τις δύο μέρες που υποτίθεται δεν επιτρέπονταν οι κομματικές αναφορές, όπου παρέλασαν οι λεγόμενοι «εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων», βιομήχανοι, έμποροι κ.λπ. Επιδίωξαν τη διαμόρφωση ουσιαστικά κριτηρίων ψήφου βολικών στο αστικό σύστημα και το κεφάλαιο, ώστε να εφαρμοστούν τα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει ανάγκη για να έρθει η ανάκαμψη των κερδών του. Ακόμα και λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες, στο στούντιο του ΣΚΑΪ, σε πάνελ δημοσιογράφων του σταθμού, αυτό εκφράστηκε με τη γνωστή κυνικότητα του Α. Πορτοσάλτε: «Οι πολίτες, είτε ως εργαζόμενοι είτε ως εργοδότες, πρέπει να ανησυχούν για την επόμενη κυβέρνηση, που πρέπει να είναι συνεννόησης και ωριμότητας».

Ακριβώς αυτή την «ανησυχία» των αστών πρέπει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, ο οργανωμένος λαός να τη δυναμώσει, αλλά για άλλους λόγους. Για να βάλει εμπόδια στην εφαρμογή των μνημονίων που σφαγιάζουν δικαιώματα και ταυτόχρονα ν' ανοίξει ο δρόμος για να χτυπηθεί η αιτία των προβλημάτων, δηλαδή το κεφάλαιο και η εξουσία του.