"Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)".

Αυτά έγραψε από τη Νίκαια της Γαλλίας, στις 21 του Απρίλη 1941, ο Νικόλαος Πλαστήρας, απευθυνόμενος, κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τον Γεράσιμο Αποστολάτο, προς τον Κομνηνό Πυρομάγλου, στενό φίλο και συνεργάτη του, υπαρχηγόν αργότερα του ΕΔΕΣ.

Η άκρως ενδιαφέρουσα αυτή επιστολή του Ν. Πλαστήρα, που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο Γεράσιμος Αποστολάτος, πρώην υπουργός (βλ. εφημερίδα "Καθημερινή" της Κυριακής 14 Σεπτέμβρη), γράφτηκε σε μια από τις κρίσιμες για την Ελλάδα και το λαό της στιγμές της νεότερης ιστορίας του. Γράφτηκε, δηλαδή, τις μέρες που οι Γερμανοί είχαν καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και προχωρούσαν ακάθεκτοι προς την Αθήνα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι η παραπάνω επιστολή του Ν. Πλαστήρα γράφτηκε την ίδια ακριβώς μέρα που στο Βοτονόσι - Μετσόβου υπογραφόταν "Πρωτόκολλον παραδόσεως διά την Ανωτάτην Γερμανικήν Διοίκησιν" από τον αντιστράτηγο Γκρίφεμπεργκ και "διά την Ελληνικήν Στρατιάν Ηπείρου - Μακεδονίας" από τον στρατηγό Τσολάκογλου, ενώ στην Αθήνα, μετά την παραίτηση του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή, ορκιζόταν άλλη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Εμμανουήλ Τσουδερό, η οποία 4 μέρες πριν πέσει η Αθήνα στα χέρια των Γερμανών, στις 23 του Απρίλη, μαζί με το βασιλιά Γεώργιο Β, έφυγε για την Κρήτη και από κει για την Αίγυπτο, αφήνοντας σαν οπισθοφυλακή τον υφυπουργό Ασφάλειας Κ. Μανιαδάκη. Ο Μανιαδάκης είχε επωμιστεί τη φροντίδα να παραδώσει, όπως και έγινε, τους 1.600 φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές πολιτικούς αντιπάλους του δικτατορικού καθεστώτος, στους φασίστες κατακτητές.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η επιστολή του Ν. Πλαστήρα, με την οποία συνιστούσε το σχηματισμό φιλογερμανικής κυβέρνησης, χρονικά συμπίπτει με την πραγματοποίηση συγκέντρωσης στην Ομόνοια, όπου αντήχησαν τα συνθήματα: "Αντίσταση στους επιδρομείς!", "Οπλα στο λαό" κ.ά. Η συγκέντρωση οργανώθηκε από την Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Σπύρο Καλοδίκη, προτού μπουν οι χιτλεροφασίστες στην Αθήνα. Ενώ οι φυλακισμένοι και εξόριστοι κομμουνιστές, που με την κατάρρευση του μετώπου κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές και τις εξορίες, ρίχνονταν στην πάλη για την ανασυγκρότηση των Κομματικών τους Οργανώσεων και την οργάνωση της Αντίστασης κατά των κατακτητών.

Ο Αντώνης Καρκαγιάννης, παρουσιάζοντας στην "Καθημερινή" την επιστολή του Ν. Πλαστήρα και προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, γράφει, μεταξύ άλλων, ότι "ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο ηρωικός "Μαύρος Καβαλάρης", τον πατριωτισμό του οποίου ουδείς αμφισβητεί... όταν ξέσπασε ο πόλεμος βρέθηκε απομονωμένος στη Νίκαια της Γαλλίας υπό το καθεστώς του Βισύ..., πρότεινε το σχηματισμό φιλογερμανικής κυβέρνησης"...

Αλήθεια, ήταν πιο απομονωμένος στη Νίκαια της Γαλλίας ο Ν. Πλαστήρας από τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη, που από τα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας της Αθήνας απηύθυνε γράμμα στις 31 του Οκτώβρη 1940, με το οποίο καλούσε το λαό της Ελλάδας να αγωνιστεί για τη λευτεριά, την τιμή και την εθνική ανεξαρτησία, μετατρέποντας τον κάθε βράχο, την κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, την κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, σε φρούρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα; Μήπως ο Ν. Πλαστήρας ήταν πιο απομονωμένος από τους 600 περίπου κρατούμενους κομμουνιστές στην Ακροναυπλία, που με υπομνήματά τους καλούσαν τον ελληνικό λαό σε αντίσταση και ζητούσαν να σταλούν στο μέτωπο να πολεμήσουν τους επιδρομείς;

Η στάση κάθε πολιτικού κόμματος και κάθε πολιτικής και πνευματικής προσωπικότητας απέναντι στους χιτλεροφασίστες κατακτητές στα δύσκολα εκείνα χρόνια του πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης, αποτελεί κριτήριο πραγματικού πατριωτισμού ή πατριδοκαπηλίας.

Η λεγόμενη "αριστερή" και "προοδευτική" ιστοριογραφία μάς έχει φλομώσει, κυριολεκτικά, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, με το παραμύθι του "καλού" Βενιζέλου και του "κακού" Γούναρη, του "καλού" Γ. Παπανδρέου και του "κακού" Τσαλδάρη, του "κακού" Παπάγου και του "καλού" Πλαστήρα, του "κακού" και του "καλού" διαχειριστή, με άλλα λόγια, του καπιταλιστικού συστήματος, λες και δεν υπάρχουν και άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, σ' αυτό τον τόπο, που αγωνίζονται για ριζικές αλλαγές και ανατροπές!

Για τον Ν. Πλαστήρα, τον "ηρωικό Μαύρο Καβαλάρη", που με το στρατιωτικό κίνημα του 1922 έσωσε τη βουτηγμένη στο έγκλημα και στο αίμα πλουτοκρατική ολιγαρχία, που με τον τυχοδιωκτισμό της στη Μικρά Ασία για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών συμφερόντων των ιμπεριαλιστών στην περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, οδήγησε το λαό σε τραγωδία, στον ξεριζωμό του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, γράφτηκαν και γράφονται πολλά.

Αποσιωπάται, όμως, το γεγονός, ότι ο Ν. Πλαστήρας, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής μερίδας του βενιζελισμού, εξαπέλυσε επίθεση, με την τρομοκρατία και με την ένοπλη καταστολή, κατά της εργατικής τάξης και των εξαθλιωμένων προσφύγων που αγωνίζονταν για τη δικαιώματά τους.

Αποσιωπάται ότι η "επαναστατική" κυβέρνηση του Πλαστήρα, έντρομη από το ογκούμενο απεργιακό κίνημα, έδωσε εντολή και χτύπησαν τους απεργούς που είχαν συγκεντρωθεί στο Πασαλιμάνι στις 22 Αυγούστου 1923, σκοτώνοντας 11 εργάτες, ανάμεσά τους 4 γυναίκες και έναν 12χρονο μαθητή, τραυματίζοντας 100 και συλλαμβάνοντας 500!! Η κυβέρνηση Πλαστήρα - Σοφ. Βενιζέλου έκλεισε στις 19 Γενάρη του 1952 τις εφημερίδες "Δημοκρατική" και "Φρουροί της Ειρήνης", συνέλαβε και έστειλε εξορία, χωρίς καμιά δικαστική κατηγορία σε βάρος τους, το Γραμματέα του συνασπισμού των κομμάτων της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς και παλαίμαχο ηγέτη της αγροτιάς, Γενικό Γραμματέα του Αγροτικού Κόμματος της Ελλάδας Κώστα Γαβριηλίδη, τον καθηγητή Πανεπιστημίου Γιάννη Ιμβριώτη, τους πρώην βουλευτές Μανώλη Πρωϊμάκη και Νίκο Τσόχα, καθώς και άλλους.

Οτι από την κυβέρνηση του Πλαστήρα εκτελέστηκε ο κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Μπελογιάννης.

Η άρχουσα τάξη γνωρίζει καλά το παιχνίδι της. Για να κρατήσει εγκλωβισμένες τις λαϊκές δυνάμεις, έπαιξε και παίζει πάντα σε δύο ταμπλό. Πότε ποντάροντας στη μία μερίδα των πολιτικών εκφραστών της, παρουσιάζοντάς τους σαν πιο φερέγγυους και πιο ικανούς να βγάλουν τον τόπο από την κρίση, και πότε στην άλλη. Πότε, δηλαδή, στη ΝΔ και πότε στο ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, που όλο και περισσότερο στενεύουν τα περιθώρια πολιτικών ελιγμών μεταξύ των δύο κυριότερων πολιτικών κομμάτων της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, διότι γίνεται αντιληπτό από τους εργαζόμενους ότι μεταξύ τους δεν υπάρχει καμιά διαφορά, καταβάλλονται πολυποίκιλες προσπάθειες για την προβολή διαφόρων "κεντροαριστερών" και "κεντροδεξιών" δήθεν λύσεων, για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και τη διαφύλαξη του συστήματος.

Για την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, ο δρόμος είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης της πολιτικής για τη δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, που προτείνει το ΚΚΕ και η άμεση οργάνωση του αγώνα για τη συγκρότησή του.

Χρήστος ΤΣΙΝΤΖΙΛΩΝΗΣ

Η λεγόμενη "αριστερή" και "προοδευτική" ιστοριογραφία μάς έχει φλομώσει, κυριολεκτικά, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, με το παραμύθι του "καλού" Βενιζέλου και του "κακού" Γούναρη, του "καλού" Γ. Παπανδρέου και του "κακού" Τσαλδάρη, του "κακού" Παπάγου και του "καλού" Πλαστήρα, του "κακού" και του "καλού" διαχειριστή, με άλλα λόγια, του καπιταλιστικού συστήματος, λες και δεν υπάρχουν και άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, σ' αυτό τον τόπο, που αγωνίζονται για ριζικές αλλαγές και ανατροπές!