ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αυταπάτες...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο ένας προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα γίνει η Φλόριδα της ΕΕ. Ο τουριστικός παράδεισος των απανταχού της Ευρώπης, εχόντων και κατεχόντων. Ο άλλος, περισσότερο μπασμένος στα νέα δεδομένα, προτιμούσε να γίνει η Σίλικον Βάλεϊ της Ευρώπης, με την εγκατάσταση στη χώρα μας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων νέας τεχνολογίας ή της «νέας οικονομίας», όπως τις ονομάζουν άλλοι. Για διευθυντικά στελέχη μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδων μιλάμε, οι οποίοι, συμμετέχοντας στους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την επισημοποίηση της ένταξης στην ΟΝΕ, έκαναν τις παραπάνω ...προβλέψεις σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, καλλιεργώντας αυταπάτες για τους επικείμενους λόγω ΟΝΕ παραδείσους...

Πάντως, ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος τον ...προφητικό χαρακτήρα των προβλέψεων, πρέπει να σημειώσουμε πως, τόσο στη Φλόριδα, όσο και στη Σίλικον Βάλεϊ, δεν υπάρχουν μόνον οι χρυσοκάνθαροι παραθεριστές στην πρώτη και οι «αετονύχηδες» των νέων τεχνολογιών, τύπου Μπ. Γκέιτς, στη δεύτερη. Ταξικές κοινωνίες είναι κι αυτές και, μάλιστα, με ιδιαίτερα έντονες τις κοινωνικές ανισότητες. Πίσω από την τεχνητή βιτρίνα του «αμερικανικού ονείρου», υπάρχουν, και στις δυο αυτές περιοχές, πολλοί άλλοι ακόμη - πολύ περισσότεροι από τους προηγούμενους - που ζουν μ' ένα ισχνό μεροκάματο ή κοιμούνται όπου τύχει, γιατί είναι άστεγοι ή, τέλος πάντων, τα φέρνουν πολύ δύσκολα πέρα.

Αναρωτιόμαστε, αλήθεια, ποια θέση να κατέχουν οι Ελληνες εργαζόμενοι στα όνειρα των παραπάνω...

Περί νομισματικής σταθερότητας...

Ενα από τα μεγάλα οφέλη της ένταξης της Ελλάδας στη ζώνη ευρώ θα είναι η νομισματική σταθερότητα, λένε και ξαναλένε, αυτές τις μέρες, οι κυβερνώντες και οι διάφοροι οπαδοί του «ευρωμονόδρομου». Δεν κάνουν τον κόπο, βέβαια, να εξηγήσουν τι εννοούν. Αρκούνται σ' αυτό και μόνο: Νομισματική σταθερότητα. Αλλωστε ακούγεται ωραία...

Τι έγινε, όμως, στην πραγματικότητα; Απλούστατα, «κλειδώθηκε» η ισοτιμία της δραχμής με το ευρώ, όσο και με τα άλλα εθνικά νομίσματα, που το «συναποτελούν». Με άλλα λόγια, δηλαδή, παραχωρήσαμε τη νομισματική και συναλλαγματική πολιτική -έναν από τους μηχανισμούς άσκησης οικονομικής πολιτικής- εξολοκλήρου πλέον, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις Βρυξέλλες.

Αραγε, το γεγονός αυτό συνεπάγεται νομισματική σταθερότητα; Το μόνο, που σίγουρα συνεπάγεται είναι πως η δραχμή, πλέον ακολουθεί σταθερά και μονοσήμαντα το ευρώ. Πέφτει το ευρώ, σε σχέση με το δολάριο; Πέφτει και η δραχμή. Ανεβαίνει; ανεβαίνει και η δραχμή. Τίποτε δεν εξασφαλίζει τη νομισματική σταθερότητα. Πολύ περισσότερο, που άλλες δυνάμεις και, κυρίως, η Γερμανική Τράπεζα και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, κανονίζουν την πορεία του ευρώ.

... και τραπεζικών επιτοκίων

Η μείωση των επιτοκίων είναι μια ακόμη, μεγάλη ωφέλεια, πάντα, σύμφωνα με τους οπαδούς της ΟΝΕ. Αναρωτιόμαστε, όμως, αν η χώρα δεν έμπαινε στη ζώνη ευρώ, δε θα μειώνονταν τα επιτόκια; Θα συνέχιζαν οι τράπεζες, δηλαδή, να τα κρατούν, εσαεί, στα απαράδεκτα σημερινά ύψη, τέσσερις και πέντε φορές πάνω από τον τρέχοντα πληθωρισμό; Θα συνέχιζαν, δηλαδή, να κατακλέβουν ασύστολα τον κοσμάκη και όποιον εργαζόμενο υποχρεώνεται σε συναλλαγή μαζί τους;

Αντί, να απολογηθούν, που δεν τα έχουν μειώσει τόσο καιρό - ώστε να λιγοστέψει κάπως και η τραπεζική ληστεία - μας το παρουσιάζουν και ως δώρο της ΟΝΕ...

Μοντέλα...

«Η Ελλάδα είναι κράτος - μοντέλο για όσους θέλουν να ενταχθούν μελλοντικά στην ΟΝΕ», δήλωσε γεμάτη καμάρι η Ελληνίδα κοινοτική επίτροπος Αννα Διαμαντοπούλου.

Γιατί, μήπως οι Ελληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι δεν κοντεύουν να γίνουν, θέλοντας και μη, «μοντέλα» από το συνεχές σφίξιμο του ζωναριού που τους επιβάλλει η μόδα της ΟΝΕ;

Εντολοδόχοι!

Νάτη πάλι η «εξυπηρέτηση των πολιτών»! Με το ίδιο ακριβώς πρόσχημα που κάποια χρόνια πριν άρχισαν το ξήλωμα του σταθερού ωραρίου και των εργασιακών σχέσεων στο χώρο του εμπορίου, επανέρχονται τώρα, για να διαπράξουν το ίδιο στο χώρο του Δημοσίου! Τότε δε βόλευε, δήθεν, το καταναλωτικό κοινό το σπαστό ωράριο (πρωί - απόγευμα) και είπαν να το κάνουν συνεχόμενο, αλλά με τον τρόπο που αυτοί ήθελαν, δηλαδή με αποδέσμευση των ωρών εργασίας του προσωπικού και των ωρών λειτουργίας των καταστημάτων. Τώρα δε βολεύει, δήθεν, τους πολίτες που το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων είναι συνεχόμενο και θέλουν να το κάνουν σπαστό, ώστε να λειτουργούν υπηρεσίες και το απόγευμα...

Ο στόχος είναι ο ίδιος, όπως και η μεθόδευση. Πιλοτικά... στην αρχή, για να επεκταθεί αργότερα το μέτρο σε περισσότερες υπηρεσίες του Δημοσίου ή και καθολικά. «Πακέτο», όπως πάντα, με τις ανατροπές στο ωράριο και τα συστήματα αμοιβής των υπαλλήλων, με βάση την «αποδοτικότητα»... Αλλά «πακέτο» με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και τμήμα της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ, η οποία βάλθηκε να αποδείξει ότι λειτουργεί σαν εντολοδόχος των πιο αντεργατικών επιλογών!

Η στάχτη στα μάτια του λαού

Ολα είναι έτοιμα για τη σημερινή «λαοσύναξη» που διοργανώνει η Ιεραρχία. Το σκηνικό του αποπροσανατολισμού του λαού και του τεχνητού διαχωρισμού του, έχει καλά στηθεί από την κυβέρνηση με τη βοήθεια των ιεραρχών. Ωστόσο, το ίδιο καλά μπορεί και να καταρρεύσει, γιατί ακριβώς είναι ψεύτικο. Η κάθε πλευρά προσδοκά από αυτή τη σικέ διαμάχη να αποκομίσει τα οφέλη της και το παιχνίδι στις πλάτες του λαού καλά κρατεί. Κυβέρνηση και ΣΥΝ από τη μια μεριά και εκκλησιαστική ηγεσία από την άλλη, συνεπικουρούμενη από τη ΝΔ, έχουν μετατρέψει «πιστούς» και «απίστους» σε μια διελκυστίνδα, που την τραβάνε, προσπαθώντας να σύρουν οι μεν τους δε στο μέρος τους, μέχρι που να σπάσει το σκοινί.

Στο όνομα του λαού και της προστασίας των «ατομικών του δικαιωμάτων» έστησε η κυβέρνηση την υπόθεση - παγίδα του εκσυγχρονισμού των ταυτοτήτων. Στο όνομα του λαού και της προστασίας της ελληνορθόδοξης ταυτότητας και η Ιεραρχία σήκωσε το λάβαρο του αγώνα των ταυτοτήτων. Μόνο όμως, που ο λαός, στην πραγματικότητα, μέσα από αυτή την ιστορία όλο και περισσότερο περιθωριοποιείται. Το γεγονός αυτό, της περιθωριοποίησης του λαού, δεν ανατρέπεται από το πλήθος του κόσμου που θα συγκεντρωθεί σήμερα στην πλατεία Συντάγματος. Ισα - ίσα, όσο περισσότεροι θα είναι οι συγκεντρωμένοι, τόσο μεγαλύτερος θα είναι και ο αποπροσανατολισμός. Αυτό γιατί, η βάση της όλης διαμάχης δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

Ηηγεσία λοιπόν της Εκκλησίας εμφανίζεται να απαντά στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα με σημαία την Ορθοδοξία. Βέβαια, ούτε θέλει ούτε μπορεί να δώσει διέξοδο σ' αυτά και στους κινδύνους που απειλούν τον τόπο. Αλλωστε η επίσημη Εκκλησία ήταν πάντα και παραμένει ο στυλοβάτης των μεγάλων επιλογών της άρχουσας τάξης. Αυτό θέλησε να επιβεβαιώσει και με το χτεσινό συγχαρητήριο τηλεγράφημά του προς τον πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με αφορμή την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Με τον τρόπο αυτό ο αρχιεπίσκοπος θέλει να επισημάνει ότι παρά τις όποιες «οικογενειακές διαφορές» οι στόχοι είναι κοινοί και οι κατευθύνσεις κοινές. Αυτοί που έστησαν το σκηνικό που ζούμε έχουν ανάγκη από τη δημιουργία κάλπικων διαχωριστικών γραμμών μέσα στο λαό, για να μπορέσει η κάθε πλευρά για δικό της λογαριασμό να περάσει τα σχέδιά της, να κερδίσει καλύτερη θέση στην εξυπηρέτηση αυτού του συστήματος.

Ολαός όμως είναι ανάγκη να μην πέσει σε αυτήν την παγίδα, να μην αναλωθεί σε μια «διαμάχη» ξεπερασμένη και ανούσια και για αυτόν και για τα συμφέροντά του. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε αυτή η διαμάχη είχε επισημάνει ότι αυτό που προωθείται είναι ο αποπροσανατολισμός του λαού, η προσπάθεια διχασμού του και διαχωρισμού του με κριτήριο τις θρησκευτικές ή μη πεποιθήσεις του. Το ίδιο δεν έπεσε ούτε στιγμή στην παγίδα και προσπαθεί συνεχώς να βάζει τα πράγματα στην πραγματική τους βάση. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι συμμετοχή στα εκκλησιαστικά συλλαλητήρια ή σύμπραξη με την κυβέρνηση σε ένα ψευδεπίγραφο «προοδευτικό» μέτωπο εξαπάτησης του λαού. Το δίλημμα στο οποίο καλείται να πάρει θέση ο λαός είναι, συλλαλητήρια και λαϊκοί αγώνες ενάντια στην πολιτική της ΟΝΕ και του ΝΑΤΟ, ενάντια στην πολιτική που υποβαθμίζει τη ζωή του λαού και υποθηκεύει το μέλλον του ή συμπόρευση με την πολιτική της υποτέλειας και της παρακμής.

ΟΝΕ

Για να μπω

με ξετινάξαν,

με πεθάναν

στο «κουπί»

και το... εσώρουχο

μου αρπάξαν

οι ταγοί,

χωρίς ντροπή!

* * *

Και ορίστε,

μέσα τώρα,