ΟΙ ΣΤΡΑΤΕΣ όλες σήμερα από κάθε γωνιά της Ελλάδας γιομάτες αγωνιστές κι αγωνίστριες της ΕΑΜικής Αντίστασης, γιομάτες νιάτα, τραβάνε να πιάσουν τα βουνά του Ρούμελης για να βρεθούν «παρόντες» στου Γοργοπόταμου τη γέφυρα και να τιμήσουν, όπως πανάξια ταιριάζει, τη φετινή εκδήλωση για την 62η επέτειο από την ανατίναξή της.

ΜΑΖΙ μας, συντροφιά μας, και τα τραγούδια μας, η αθάνατη κληρονομιά, που την κράτησε και την κρατά ολοζώντανη στο στόμα του ο λαός και τα νιάτα.

ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ λίγο σήμερα, η μέρα το ταιριάζει, στον παιάνα που έγραψε ο ποιητής, ο δημοσιογράφος, ο μεγάλος στοχαστής, ο Νίκος Καρβούνης. Μιλάμε για το θούριο «Στ' άρματα, στ' άρματα», που με ύφος ρωμαλέο, που με πυκνότητα θαυμαστή, δίνει τις διαστάσεις, αλλά και το νόημα, το μεγαλείο του Αγώνα.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή του Αγώνα, ο ποιητής του Θουρίου έδωσε ο ίδιος πληροφορίες, όταν ο δημοσιογράφος Β. Γεωργίου τον ρώτησε αν έγραφε κάτι σ' εκείνη την περίοδο, στις αρχές της Κατοχής με τα κυνηγητά και τις φυλακίσεις από τους καταχτητές.

Ο Ν. ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ απάντησε καταφατικά πως κάποτε - κάποτε γράφει και πως, αν χρειαστεί, γράφει και Θούριο και συμπλήρωσε πως το «Βροντάει ο Ολυμπος» ήταν γραφτό που βγήκε από ένα ξενύχτι, ήταν καρπός έξαρσης και οργής.

ΚΑΙ προσδιορίζοντας περισσότερο τις συνθήκες, ο ποιητής του παιάνα θύμισε πως εκείνη την εποχή «οι αρχηγοί και αρχηγίσκοι των παλιών κομμάτων δεν κουνούσαν ούτε το μικρό δαχτυλάκι τους και συσταίνανε σαν γραμμή συμπεριφοράς απέναντι στους φασίστες καταχτητές την αναμονή και θέλησαν να εκμεταλλευτούν για δικούς τους σκοπούς...».

«ΕΝΑΣ απ' αυτούς μάλιστα, προσθέτει ο Ν. Καρβούνης, με κάλεσε να μιλήσουμε. Ηταν ο Αλέξανδρος Μυλωνάς. Οταν άκουσα πως αντί να τα βάλει με τους καταχτητές έστρεψε τα πυρά του κόντρα στο οργανωμένο επαναστατικό απελευθερωτικό κίνημα και μου έκανε ανεπίτρεπτους υπαινιγμούς γύρω από τη θέση μου, του έδωσα την απάντηση που του χρειαζόταν...».

ΞΑΝΑΜΜΕΝΟΣ και οργισμένος από τη στάση των αστών πολιτικών, σκέφτηκε πως έπρεπε ν' αντιδράσει. Και όπως είπε, «δεν έκλεισα μάτι εκείνο το βράδυ. Κάθισα κι έγραψα τους στίχους και την ίδια νύχτα κατά τα ξημερώματα σύνθεσα και τη μουσική του. Το πρωί το έδωσα σ' ένα γνωστό μου νέο να το κυκλοφορήσει ανώνυμα...».

ΜΕ τον Θούριο του Καρβούνη έγινε ό,τι έγινε στη Ζάκυνθο, στα χρόνια του '21, με του Σολωμού τα τραγούδια. Εγραφε κι αυτός τα τραγούδια και επίσης κρυφά τα διοχέτευε στους κανταδόρους, που έβαζαν τη μουσική και τα τραγουδούσαν στα καντούνια του νησιού.

ΣΤΟ στόμα του λαού πέρασε και του Καρβούνη ο παιάνας, καθώς και πολλά άλλα τραγούδια του Αγώνα, όπως της Σοφίας Παπαδάκη, του Βασίλη Ρώτα το τραγούδι του ΕΑΜ, του Βαγγέλη Μαχαίρα πλούσια παραγωγή, όπως «Η μάνα του Αντάρτη», τα «Πολυβόλα του ΕΛΑΣ» κι άλλα, τα οποία τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται σ' όλη την Ελλάδα.

«ΤΑ τραγούδια της Αντίστασης, θα πει ο αξέχαστος και γνωστός συνθέτης, από τους πρωτοπόρους στο μεγάλο Αγώνα Αλέκος Ξένος - είτε όλοι εμείς οι επώνυμοι τα γράψαμε, είτε οι ανώνυμοι δημιουργοί, είχαμε την ίδια δεξαμενή έμπνευσης, γράψαμε για τον ίδιο σκοπό και τα τραγούδια ζωντάνευαν μόνο στο στόμα του αγωνιζόμενου λαού... Επομένως, τα τραγούδια τα έγραψε ο λαός και σ' αυτόν ανήκουν...» («Τα αντάρτικα τραγούδια», επιμέλεια Φ. Λάδη).

ΚΙ ΕΓΙΝΕ ακριβώς έτσι... Τα έγραψε ο λαός, τα πήρε στο στόμα του κι αυτός τα ζωντάνεψε. Ο παιάνας του Καρβούνη από γενιά σε γενιά, βγαλμένος από την ίδια δεξαμενή έμπνευσης, μένει πάντα το ηρωικό εμβατήριο, που σάλπιζε βροντερά το προσκλητήριο: «Στ' άρματα, στ' Αρματα» για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ για τον ποιητή πιο μεγάλη χαρά και μεγαλύτερη δικαίωση, παρά να βλέπει το έργο του να το παίρνει στο στόμα του ο λαός και να το κάνει δικό του. Ο Ν. Καρβούνης το 'γραψε σε μια νύχτα οργής και το έδωσε σ' ένα νέο να το κυκλοφορήσει ανώνυμα. Κι έγινε έτσι. Οπως το θέλησε ο δημιουργός του. Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα/ στέλνει περήφανο χαιρετισμό... Εκεί, μας πάνε οι στράτες σήμερα.