Ενα από αυτά, που το 2003 θα έχει την «τιμητική» του, αφορά στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στη Δημόσια Διοίκηση, με επιπτώσεις συνολικά στο λαό, αλλά και στους δημόσιους υπάλληλους. Αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση εφαρμόζει όσο καλύτερα μπορεί το νομοθετημένο πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», το οποίο εκφράζεται και στο εισοδηματικό μέσω του διαβόητου νέου Μισθολογίου. Καθυστερήσεις και ανατροπές στον προγραμματισμό μπορεί να υπάρχουν, αλλά για την κυβέρνηση ο δρόμος δεν έχει γυρισμό.

Κατά τη διάρκεια του 2002, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ ελάχιστα έως καθόλου ασχολήθηκε με το «ΠΟΛΙΤΕΙΑ». Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σ. Παπασπύρος, όταν πιεζόταν πολύ από την Ταξική Δημοσιοϋπαλληλική Συσπείρωση (ΤΑΔΗΣΥ) επικαλούνταν παλαιότερες αποφάσεις της Οργάνωσης, οι οποίες υποδήλωναν την αντίθεση της ΑΔΕΔΥ με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Η πραγματική του άποψη για το θέμα εκφράστηκε πρόσφατα, όταν σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν θα προβληθεί το ζήτημα στο διεκδικητικό πλαίσιο της ΑΔΕΔΥ για την απεργία στις 5 Δεκέμβρη, απάντησε: «Είμαστε πραγματιστές. Δεν υπάρχει θέμα, γιατί δεν προβλέπεται δραχμή για το πρόγραμμα "ΠΟΛΙΤΕΙΑ"».

Το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» είναι εξαιρετικά σημαντικό σχέδιο για την κυβέρνηση. Πρώτα απ' όλα έχει αναλάβει μια σαφή δέσμευση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση για την υλοποίησή του. Η ΚΟΜΙΣΙΟΝ, ταυτόχρονα με την υλοποίηση άλλων πολιτικών ώστε να ενισχύσει την Ευρωπαϊκή Ενωση ως υπολογίσιμη οικονομική δύναμη απέναντι στις ΗΠΑ και σε άλλα καπιταλιστικά κέντρα, αναδιοργανώνει και το δημόσιο τομέα στα κράτη - μέλη, τον αναβαθμίζει και τον ρυθμίζει, προκειμένου να εξυπηρετεί καλύτερα τους οικονομικούς στόχους της. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά σε σχετικά κυβερνητικά κείμενα πως «η Ευρωπαϊκή Ενωση διατύπωσε με σαφήνεια στη Σύνοδο της Λισαβόνας ότι η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξή της συνδέεται άμεσα με τον εκσυγχρονισμό των δημοσίων υπηρεσιών της. Ο διοικητικός εκσυγχρονισμός είναι επιβεβλημένος για την επιτυχή μετάβαση στην οικονομία της γνώσης και την αειφορική οικονομική ανάπτυξη που αποτελούν τους δύο μελλοντικούς στόχους της Ευρώπης».

Eurokinissi

Κάπως έτσι θα γίνει πράξη και η λαϊκή παροιμία «κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα», όπου ο μέσος συναλλασσόμενος με τις υπηρεσίες του Δημοσίου ίσως δει να μειώνονται οι χρόνοι και οι σφραγίδες που απαιτούνταν, για να κάνει τη δουλιά του. Την ίδια ώρα, όμως, θα συνεχίζει να βλέπει τους φόρους σε βάρος του να αυξάνονται, τις συντάξεις να μειώνονται, την αστυνομία να περιορίζει τα ατομικά του δικαιώματα, τον εργοδότη να του μειώνει το μεροκάματο, τις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, οι οποίες κτίστηκαν με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, να τον χαρατσώνουν ανελέητα και με... λιγότερη γραφειοκρατία.

Αυτό είναι επί της ουσίας και το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ». Το οποίο έχει πολλές ακόμη ειδικότερες και δυσάρεστες πλευρές για τους ίδιους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, καθώς αυτοί είναι τα «εργαλεία», για να γίνουν όλα όσα θέλει το κεφάλαιο και ως «εργαλεία» δεν πρέπει να έχουν άποψη και αντιρρήσεις.

Η απλή παράθεση ορισμένων τίτλων - αξόνων του σχεδίου «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», είναι αποκαλυπτική για το τι σκοπεύει να κάνει στο δημόσιο τομέα η κυβέρνηση και τις συνέπειες που οι αναδιαρθρώσεις θα έχουν στο δημόσιο υπάλληλο και στο λαό.

Κατ' αρχήν, η κυβέρνηση θεωρεί ότι πρέπει να βασιστεί στην εμπειρία του ιδιωτικού τομέα, αναγορεύοντας τη λειτουργία της «αγοράς» σε πρότυπο. Είναι αυτονόητο ότι η σχέση του απλού κόσμου που συναλλάσσεται με το δημόσιο δεν μπορεί να ευνοηθεί ιδιαίτερα από μια τέτοια αντίληψη. Για την κυβέρνηση η νέα αυτή θεώρηση επιβάλλει και θέσπιση δεικτών αποδοτικότητας για τους δημόσιους υπάλληλους. Το ερώτημα είναι «αποδοτικός» για ποιον και αυτό η κυβέρνηση δεν το απαντάει ευθέως, ή επανέρχεται στη δημαγωγία περί «εξυπηρέτησης του πολίτη» τον οποίο κατά τα άλλα ταλαιπωρεί καθημερινά με την πολιτική που ασκεί!

Επιγραμματικά, το πρόγραμμα σκοπεύει στη «βελτίωση της σχέσης κόστους - ωφέλειας στο δημόσιο τομέα», στη διευκόλυνση των επιχειρήσεων και των... πολιτών, στη «διοικητική σύγκλιση των κρατών - μελών». Γίνεται σαφές όμως ότι το κύριο είναι η «επιτάχυνση του χρόνου για τη δημιουργία μιας επιχείρησης, η απομάκρυνση των γραφειοκρατικών εμποδίων για τις επιχειρήσεις».

Καθώς η εξυπηρέτηση του κεφαλαίου αναδεικνύεται σε κύριο ζήτημα, είναι λογικό που το σχέδιο μετονομάζει τους διευθυντές του δημοσίου σε «μάνατζερ» και προβλέπει «αύξηση των μισθών τους» πέρα και έξω από όσα ορίζει το ισχύον μισθολόγιο. Αλλά με το στόχο της εξυπηρέτησης του κεφαλαίου συνδυάζονται και τα υπόλοιπα μέτρα του προγράμματος «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», όπως οι «μεταβιβάσεις δραστηριοτήτων στον ιδιωτικό τομέα», η «συγχώνευση μονάδων», η «μείωση του κόστους διοίκησης» και γενικότερα η «λιγότερο ακριβή δημόσια διοίκηση». Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η «μεταφορά αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση», με συνέπεια οι δήμοι να επωμιστούν νέες ευθύνες χωρίς την ανάλογη χρηματοδότηση. Μάλιστα, απώτερη επιδίωξη είναι η «άσκηση κρατικής εξουσίας από την Τοπική Αυτοδιοίκηση»!

Αυτές οι κατευθύνσεις έχουν πολύ συγκεκριμένες συνέπειες για τους εργαζόμενους στο δημόσιο, οι οποίοι μπαίνουν στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής. Η αναφορά στο πρόγραμμα είναι σαφής. Πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Το διατυπώνει ως «σταδιακή μείωση αριθμού υπαλλήλων για απελευθέρωση πόρων»! Επίσης, απαιτούνται «μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι μόνο σε θέσεις που ασκείται δημόσια εξουσία». Προβλέπεται ακόμη κατάργηση ειδικοτήτων, λιγότερες προσλήψεις μη εξειδικευμένου προσωπικού, νέο σύστημα αξιολόγησης, νέοι Οργανισμοί προσωπικού, απογευματινή λειτουργία υπηρεσιών. Γενικότερα, αναφέρονται μια σειρά μέτρων που σκοπό έχουν την χειραγώγηση των δημοσίων υπαλλήλων και τη μετατροπή τους σε πειθήνια όργανα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ολα αυτά είναι μονάχα ένα μέρος του προγράμματος «ΠΟΛΙΤΕΙΑ». Ακόμη και αν η κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα στα χρονοδιαγράμματα που είχε θέσει για την εφαρμογή του ή δεν αντλεί στο βαθμό που θα ήθελε τους απαραίτητους πόρους για την εφαρμογή του, η αδράνεια που επιδεικνύει η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ είναι αναντίστοιχη με το εύρος και την κατεύθυνση αυτής της εκφρασμένης και το κυριότερο, νομοθετημένης πολιτικής!!!

Η θέσπιση ενός νέου μισθολογίου για τους δημόσιους υπάλληλους αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα στη συνδικαλιστική δράση της ΑΔΕΔΥ για περίπου δυο και πλέον χρόνια. Την ίδια περίοδο, η θέση των εργαζομένων στο δημόσιο δε βελτιώθηκε, αντίθετα υπήρξαν εισοδηματικές, ασφαλιστικές και εργασιακές μεταβολές προς το χειρότερο. Δίπλα στα προβλήματα που προκάλεσε η κυβερνητική πολιτική ειδικά στους δημόσιους υπάλληλους, η κατάστασή τους επιβαρύνθηκε από τη γενικότερη οικονομική πολιτική, η οποία πλήττει το σύνολο της εργατικής τάξης στη χώρα.

Το 2003 φαίνεται ότι θα είναι καθοριστικό για τη διαμόρφωση του νέου μισθολογίου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα ωφεληθούν από αυτό. Αντίθετα, οι κυβερνητικές επιδιώξεις προαναγγέλλουν ένα νέο και πολύπλευρο πλήγμα στα δικαιώματά τους με όχημα το μισθολόγιο. Ηδη, όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση το εκμεταλλεύτηκε πλήρως προκειμένου η συζήτηση γύρω από αυτό να σταθεί εμπόδιο σε οποιαδήποτε μικρή ή μεγαλύτερη ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής της. Με πρόσχημα την «ανοιχτή» συζήτηση-διαπραγμάτευση για το νέο μισθολόγιο, μια σειρά από διεκδικήσεις μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.

Σοβαρές ευθύνες γι' αυτή την εξέλιξη έχει και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτη έθεσε θέμα μισθολογίου η κυβέρνηση. Η ΑΔΕΔΥ έσπευσε να το υιοθετήσει χωρίς ωστόσο να ανατρέψει την κυβερνητική λογική, ενώ συνέβαλε και στην τακτική κωλυσιεργίας για τα άλλα ζητήματα στηρίζοντας μια ανέξοδη διαδικασία «κοινωνικού διαλόγου».

Οι ταξικές δυνάμεις στην ΑΔΕΔΥ είχαν διακρίνει εγκαίρως τις κυβερνητικές σκοπιμότητες και τις μεθοδεύσεις γύρω από το νέο μισθολόγιο. Το Μάρτη του 2001, η ΕΣΑΚ-Δημοσίου τόνιζε σε ανακοίνωσή της σχετικά με την πρόθεση της κυβέρνησης να συστήσει τριμερή επιτροπή για τη διαμόρφωση νέου μισθολογίου: «Στήριξη σε αυτές τις αντιδημοσιοϋπαλληλικές επιλογές της η κυβέρνηση βρίσκει και στις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ- "Αυτόνομης Παρέμβασης" στην ΑΔΕΔΥ, που αντί να θέτουν θέμα αύξησης μισθών έχουν θέσει θέμα συζήτησης του περιβόητου θεσμού του μισθολογίου, γνωρίζοντας ότι μια τέτοια συζήτηση αποτελεί ούριο άνεμο στα κυβερνητικά σχέδια για σύνδεση μισθού-αποδοτικότητας, όπως εδώ και ένα χρόνο έχουν περιγραφεί στο αντιδραστικό κυβερνητικό σχέδιο "ΠΟΛΙΤΕΙΑ"».

Οι εξελίξεις δικαίωσαν πλήρως την κριτική αυτή. Οπως και τα προηγούμενα χρόνια, οι αυξήσεις στο δημόσιο το 2001, το 2002 και το 2003 κινούνται και κάτω από τον εκάστοτε πληθωρισμό, συντελούν στη διαρκή λιτότητα και απώλεια εισοδήματος των δημοσίων υπαλλήλων. Ο συνδυασμός της «Ταξικής Δημοσιοϋπαλληλικής Συσπείρωσης» στην ΑΔΕΔΥ, συνολικά το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, προβάλλοντας ένα διαφορετικό διεκδικητικό πλαίσιο από αυτό της ΑΔΕΔΥ, το οποίο βρήκε ανταπόκριση σε χιλιάδες δημοσίους υπάλληλους. Στο επίκεντρό του βρίσκεται η συνολική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική στη λογική της ρήξης, η μισθολογική αναβάθμιση των εργαζομένων στο δημόσιο, η αντίσταση στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στη δημόσια διοίκηση, η ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής στο Ασφαλιστικό και του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου, η διεκδίκηση πραγματικά δημόσιας Υγείας και Παιδείας, η απόρριψη των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων.

Η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει προ πολλού τι θέλει και με το σχέδιο «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» και με δηλώσεις στελεχών της. Προσβλέπει σε μια «νέα πολιτική αμοιβών στο δημόσιο». Σε ένα «σύστημα αμοιβών» που θα ενσωματώνει όλη τη δομή της «ελαστικοποίησης» και που στο τέλος όχι μόνο δε θα σημάνει την αύξηση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά θα χειροτερεύσει τις εργασιακές σχέσεις και θα κάνει τις αμοιβές «λάστιχο»! Κομβικό σημείο αποτελεί η σύνδεση μισθού-αποδοτικότητας ή παραγωγικότητας. Χειραγώγηση των δημοσίων υπαλλήλων για την άκριτη αποδοχή μα και στήριξη των αλλαγών που προωθεί στο δημόσιο τομέα, προς το συμφέρον του κεφαλαίου. Αυτός είναι και ο τελικός της σκοπός.

Αυτή τη στιγμή, εκκρεμεί η έναρξη των τελικών διαπραγματεύσεων για το νέο μισθολόγιο. Η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει από το 2004 και με στάδια όσον αφορά στην ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό. Η ΑΔΕΔΥ από την πλευρά της δέχεται τη βασική κυβερνητική λογική, συναινεί με τη λογική των σταδίων, εμφανίζεται πρόθυμη να εμπλακεί σε μια νέα διαδικασία «κοινωνικού διαλόγου», αποσιωπά το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» και όσα αυτό προβλέπει για τις αμοιβές στο δημόσιο και τις σχέσεις εργασίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προετοιμάζεται και δηλώνει ότι θα ακολουθήσει ένα «αγωνιστικό» εξάμηνο, χωρίς να πείθει. Στην άλλη πλευρά, οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα αταλάντευτα και αποφασιστικά ετοιμάζουν την αγωνιστική απάντηση που επιβάλλεται.