ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ

Συνεχίζονται οι διεργασίες για τον εναλλακτικό αντιλαϊκό πόλο

Eurokinissi

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται στον αστερισμό των έντονων διεργασιών με στόχο τη συγκρότηση του νέου εναλλακτικού αντιλαϊκού πόλου. Οι αντιπαραθέσεις, οι κρυφές και φανερές διαβουλεύσεις, τα πρόσωπα με πλούσιο αντιλαϊκό παρελθόν που εμφανίζονται ως νέα προοπτική, είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτή την πορεία, στην οποία βέβαια βρίσκονται και επιδρούν μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Η αποχώρηση του Γ. Δραγασάκη απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο παρέμενε μέλος καθώς είχε παραιτηθεί απ' την Κεντρική Επιτροπή προ μηνών, ήταν η εξέλιξη που επιστέγασε τη βδομάδα που πέρασε τις διεργασίες στην Κουμουνδούρου, όπου πλέον η λέξη διάσπαση ακούγεται ολοένα και συχνότερα.

Κοινή πεποίθηση όσων έφυγαν και όσων παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως το καταστατικό συνέδριο του Οκτωβρίου θα αποτελέσει την αρένα για την τελική αναμέτρηση και θα σηματοδοτήσει την αποχώρηση μιας ακόμα φουρνιάς στελεχών, εξέλιξη της οποίας το εύρος αλλά και η χρονική στιγμή για την εκδήλωσή της σε έναν βαθμό θα εξαρτηθούν κι απ' τις διαθέσεις του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ απέναντι στις διεργασίες ανασύνθεσης της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας.

Πρόκειται για τα 87 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, εκ των οποίων 8 και μέλη της ΠΓ, που σε όλες τις τελευταίες συνεδριάσεις των οργάνων θέτουν μετ' επιτάσεως συγκεκριμένα ζητήματα: Την αποσαφήνιση της στάσης του κόμματος απέναντι στη δημιουργία ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς και την πιο ενεργή εμπλοκή του στη διαδικασία αυτή. Την αποκήρυξη της φιλολογίας περί μαύρων ταμείων. Αλλά και την ανάσχεση των σχεδιασμών Κασσελάκη για κατάργηση της υφιστάμενης οργανωτικής δομής, που κατά την άποψή τους ερμηνεύεται σε διάλυση του κόμματος.

Απ' τις αξιώσεις τους αυτές δεκτή έγινε απ' την πλειοψηφία μόνο η δεύτερη, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία. Σε ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τη συνεδρίαση της ΠΓ την Τετάρτη, δηλώνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε τώρα ούτε επί προεδρίας Τσίπρα είχε σχέση με μαύρο πολιτικό χρήμα. Κατά τα λοιπά ο Στ. Κασσελάκης προχωρά ακάθεκτος τον σχεδιασμό για οργανωτικές αλλαγές, ενώ για τον ενιαίο φορέα της κεντροαριστεράς θέτει με επιμονή το ζήτημα, εφόσον προκύψει αυτό το σχήμα να ηγηθεί ο ίδιος, προϋπόθεση που δύσκολα θα γίνει δεκτή απ' τα υπόλοιπα σχήματα του χώρου. Αυτή φαίνεται να είναι και η μόνη διαφωνία στην κατά τ' άλλα σύμπλευση όλων στην ανάγκη να στηθεί νέο ανάχωμα, με ανακτημένη την ικανότητα χειραγώγησης του λαού.

Τη στάση του Στ. Κασσελάκη επέκρινε με σφοδρότητα ο Γ. Δραγασάκης, καταλογίζοντάς του ότι «παρέλαβε ένα αριστερό κόμμα με προβλήματα και "παραδίδει" πολύ περισσότερα προβλήματα χωρίς αριστερό κόμμα». Κατήγγειλε τον Στ. Κασσελάκη ότι οι αναφορές του σε μαύρα ταμεία αποτέλεσαν «τεράστια προσβολή για τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που προσέφεραν ανιδιοτελώς και με το υστέρημά τους».

Ο Γ. Δραγασάκης εμφανίστηκε πρόθυμος να συμμετάσχει στις εν εξελίξει διεργασίες για συγκρότηση νέου σοσιαλδημοκρατικού φορέα, γράφοντας ότι «οι εξελίξεις κάνουν αναγκαίο ένα νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά έως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, και δεύτερον, μια προοδευτική εναλλακτική στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας».

Πληθαίνουν οι υποψήφιοι στο ΠΑΣΟΚ

Στους οκτώ βρίσκεται πλέον η λίστα των υποψήφιων προέδρων του ΠΑΣΟΚ για τις εσωκομματικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν στις 6 και 13 Οκτώβρη, καθώς μεσοβδόμαδα ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της και η πρώην υπουργός και επίτροπος της ΕΕ, Αννα Διαμαντοπούλου.

Στο σύντομο βίντεο που ανήρτησε η ίδια και με το οποίο ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της, κάνει λόγο για «ένα μεγάλο και κυβερνών ΠΑΣΟΚ», κάνοντας επίκληση στο αντιλαϊκό έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ενώ επικαλείται τις γνωστές αυταπάτες περί «κοινωνικής κινητικότητας» και «ευκαιριών» μέσα στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Ταυτόχρονα, αναφερόμενη στην περίοδο της κρίσης, η Α. Διαμαντοπούλου επαναφέρει το προκλητικό για τον λαό αφήγημα «μαζί τα φάγαμε», καθώς σημειώνει πως «οι Ελληνες χάσαμε το μέτρο και την αυτοκυριαρχία μας, και μαζί την ελπίδα».

Η όγδοη κατά σειρά υποψήφια για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που πέρυσι (μαζί με τον επίσης πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Φλωρίδη) φερόταν ότι «φλέρταρε» με υπουργική θέση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, παραιτήθηκε από τη θέση του μη εκτελεστικού μέλους του ΔΣ της «Coca Cola 3E», για να είναι υποψήφια στις εσωκομματικές εκλογές, που θα διεξαχθούν στο πλαίσιο των ευρύτερων διεργασιών οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη στο αστικό πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να στηθεί αντιλαϊκός πόλος εναλλακτικός στην κυβέρνηση ΝΔ.

Θυμίζουμε ότι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι επίσης ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Χάρης Δούκας, ο Παύλος Γερουλάνος, ο Μιχάλης Κατρίνης, η Μιλένα Αποστολάκη, η Νάντια Γιαννακοπούλου και ο Γιάννης Κανελλάκης.

Η επίσημη αγαπημένη

Σε λίγες μέρες αρχίζει η Ολυμπιάδα, η φιέστα του εμπορίου και των χορηγών, της άμιλλας των αθλητών, για την ακρίβεια των πρωταθλητών, και των τυπικά ανώδυνων, όμως επικίνδυνα υποδαυλιζόμενων εθνικών ανταγωνισμών. Το παιχνίδι, η ομάδα, αυτό το παιδικό «έλα να παραβγούμε», η πανδαισία των χρωμάτων του δέρματος, των χρωμάτων των σημαιών, η ανάγκη για θέαμα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, στην καλή του εκδοχή. Κάπου πίσω σε ορατό και αόρατο παρασκήνιο κρύβεται ο εκμεταλλευτής των ανθρώπινων αναγκών, ο πρωταθλητής του κέρδους, η καταπιεστική υπερδύναμη σαν κι αυτή των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, που εκτός από συγκομιδή εξαρτημένων χωρών προβαίνουν κάθε τέσσερα χρόνια και σε συγκομιδή μεταλλίων. Από αρχαιοτάτων χρόνων στην είσοδο της Ολυμπίας έβρισκες αγαλματίδια, κάτι σαν τα τάματα τα σημερινά στις εικόνες, κατατεθειμένα ως ποινή για τα λαδώματα των κριτών. Οι μεγάλες κουβέντες περί Ολυμπιακής Εκεχειρίας έναν αιώνα τώρα συμβαδίζουν με την ηθική κατάπτωση και τον πολιτικό εκβιασμό που λέγεται εμπάργκο. Και δεν θα μιλήσω εδώ για το ντοπάρισμα, γιατί θα 'ναι σαν να επαναλαμβάνω τον μύθο για τη φύση του καπιταλιστικού ...σκορπιού.

Θα μείνω στις όχι και τόσο ορατές δαγκωματιές του σκορπιού, που στα εκφυλιστικά καπιταλιστικά στάδια, σαν κι αυτό που διανύουμε, επαναφέρουν την προβολή νοσηρών προτύπων συμπεριφοράς, δράσης και οργάνωσης των ανθρώπινων σχέσεων στην κοινωνία, κυριολεκτικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται η μάζα των θεατών. Φέρνω ένα παράδειγμα τρανταχτό και ευαίσθητο, υποσκαπτικό της θέσης της γυναίκας, που λειτουργεί ύπουλα και διαφεύγει την προσοχή ακόμα και των γνήσιων και όχι υποκριτικών υπέρμαχων της ισότητας. Μπορεί να ακουστεί σαν χωρατό, αλλά δεν είναι: Η επίσημη αγαπημένη (ομάδα) μας είναι αυτή του μπάσκετ. Οπότε, αναρωτιέται κανείς ποια είναι η ανεπίσημη. Διαφημίζεται ως τέτοια, κουβεντιάζεται ως τέτοια, πλασάρεται ως ενωτική. Επειδή είναι Εθνική. Αρα επίσημη, κάτι σαν σύζυγος σε σχέση που δεν χωράει διαζύγιο, γιατί μπορείς ταυτόχρονα να έχεις και την ανεπίσημη φιλενάδα σου, που είναι η ομάδα της οπαδικής προτίμησης - κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, άσπρη, παρδαλή...

Κατά το πρότυπο του άσματος «από δω η γυναίκα μου, από δω το αίσθημά μου»! Και επειδή η ομάδα είναι γένος θηλυκού, το πρότυπο του ευτυχούς τριγώνου αφορά, πρωτίστως και κυρίως και αποκλειστικώς, τους άντρες. Τώρα, το γεγονός ότι και η ανεπίσημη και η επίσημη πάνε παρέα με έναν ή και περισσότερους χορηγούς δεν προβληματίζει το ...εθνόσημο, που εκπλειστηριάζεται επί ίσοις όροις με το τριφύλλι, την κεφαλή του εφήβου, τους δικέφαλους αετούς και άλλα τέτοια φορτισμένα οπαδικά σύμβολα. Ετσι μας προκύπτουν και οι επίσημοι χορηγοί, σε σχέση με ποιους ανεπίσημους;

Ετσι λοιπόν, και επισήμως και ανεπισήμως, αλλά φανταχτερά ανεπαισθήτως, μας κλείνει εντός των τειχών του ο εμπορευματοποιημένος ανταγωνισμός, που όσο κι αν πασπαλιστεί με χρυσόσκονη ευγενών κινήτρων, όπως η εθνική υπερηφάνεια, παραμένει χειραγωγικός των μαζών σε βαθμό κακουργήματος. Κλεισμένοι μέσα, λοιπόν, όλοι μας ακούμε τη μετάδοση των αγώνων της Εθνικής μπάσκετ, όπου πολύ φυσικά και αβίαστα οι εκφωνητές λένε τι ωραίο καλάθι έβαλε ο Τολιόπουλος του Αρη, τι άμυνα έβγαλε ο Γουόκαπ του Ολυμπιακού και τι ωραίο τρίποντο ο Σλούκας του Παναθηναϊκού. Ολα αυτά, εθνικά. Η ζημιά στα μυαλά δεν φαίνεται. Καλύπτεται από την ευφορία του αγώνα, την αγωνία της έκβασής του, τους υπερθετικούς βαθμούς που κυριαρχούν έτσι κι αλλιώς στο αθλητικό λεξιλόγιο. Ετσι εκπαιδεύεται μια μάζα αλλούτερων φανατικών, που παρουσιάζουν την άγνοια ή την τυφλότητά τους ως προσόν. Και έτσι, τους βρίσκεις όλους αυτούς τους ανεπαισθήτως ιδιωτικοποιηθέντες πατριώτες εθνικιστές στα σχόλια στο διαδίκτυο να ξερνάνε δηλητήριο π.χ. ως Μακεδονομάχοι και την ίδια στιγμή να ταυτίζουν την Παλαιστίνη με τη Χαμάς, ώσπου να είναι ανεκτό να υπάρχει σήμερα κράτος Ηρώδης σαν το Ισραήλ, που μακελεύει Παλαιστινιάκια.

Το ίδιο ανεπαίσθητο παιχνίδι παίζεται και με τον Θεό. Το βλέπουμε και τώρα. Οπότε, μετά την απόπειρα κατά του Τραμπ γυρνάμε ταχύτατα στην ελέω Θεού εξουσία του Μεσαίωνα και του Βυζαντίου. Γιατί σε όλους τους τόνους ο ίδιος ωρύεται και οι σοβαροί αναλυτές ακολουθούν, υπάρχει ελέω Θεού που τον έσωσε, οπότε ποιος είναι ο ψηφοφόρος που θα πάει κόντρα στον Θεό; Δεν είναι τόσο νεότερος του αντιπάλου του, αλλά ο Θεός τον Τζο τον εγκατέλειψε στη φθορά και στον κόβιντ, ενώ στον Ντόναλντ χάρισε έναν πόντο απόσταση από τη σφαίρα.

Ο καθένας τον Θεό του, ο καθένας την ομάδα του, δήθεν ελεύθεροι, και όλοι μαζί επισήμως νικητές απέναντι στους ανεπισήμως μονίμως κερδισμένους.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ