«Και του χρόνου σπίτι μας»...

Μια ευχή που ακούς σε κάθε κυπριακό σπίτι, είτε μένουν Ελληνοκύπριοι είτε Τουρκοκύπριοι. Είτε είναι στην ελεύθερη Κύπρο, είτε είναι στα Κατεχόμενα. Μια ευχή, η ίδια πάντα, επί 34 χρόνια. Η κατοχή έχει γενέθλια σήμερα και η Κυπριακή Δημοκρατία θυμάται τη μαύρη επέτειο. Το κατοχικό καθεστώς γιορτάζει με την παρουσία της τουρκικής ηγεσίας, που εκπροσωπείται από τον πρωθυπουργό της «Τουρκικής Δημοκρατίας», Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, παραβιάζοντας διεθνείς αποφάσεις. Αλλά έτσι είναι ο ιμπεριαλισμός. Το δικό του δίκαιο εφαρμόζει. Η Κυπριακή Δημοκρατία κρατά τη μνήμη στη μαύρη επέτειο με εκδηλώσεις στις οποίες υπάρχει παρουσία διακομματικής αντιπροσωπείας της ελληνικής Βουλής...

Τα χρόνια που πέρασαν λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας να δεχτεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στα πλαίσια των αποφάσεων και ψηφισμάτων του ΟΗΕ για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πραγματικότητα, με τεράστιες δυσκολίες να αντιστραφεί. Δεδομένου ότι οι Τουρκοκύπριοι, πλέον, είναι απλά μειονότητα σε σχέση με τους εποίκους, στο ψευδοκράτος, η κατάσταση μοιάζει ακόμα πιο ζοφερή...

Αυτό το νησί κουβαλάει περίεργη «κατάρα». Η θέση του που καθόρισε και την τύχη του όλα αυτά τα χρόνια ήταν πάντα ιδιαίτερης γεωστρατηγικής σημασίας και στόχος για τους ιμπεριαλιστές. Και τούτος ο λαός; Αυτοί ο άνθρωποι που βρέθηκαν να είναι πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, να περνούν οδοφράγματα για να δουλέψουν, να νοσηλευτούν, να δουν το σπίτι τους σαν επισκέπτες; «Ψιλά γράμματα», αν σκεφτεί κανείς τι συμφέροντα εξυπηρετεί η διχοτόμηση και από πότε σχεδιάστηκε...

Η Κύπρος έχει θέση - κλειδί για κάθε ιμπεριαλιστικό σχέδιο ελέγχου της Μέσης Ανατολής και αποτελεί πέρασμα για όλες τις γραμμές συγκοινωνιών προς την περιοχή αυτήν. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Λίβανο, την Τουρκία, το Ισραήλ και τη διώρυγα του Σουέζ, γεγονός που την καθιστά ιδανική βάση συγκέντρωσης και ανεφοδιασμού στρατευμάτων για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Στο έδαφός της, ΗΠΑ, Βρετανία και ΝΑΤΟ διαθέτουν εγκαταστάσεις συλλογής πληροφοριών που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Ακόμα οι ενδείξεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή της και η γειτνίασή της με αγωγούς ζωτικής σημασίας για τις ΗΠΑ, συντελούν στο «έντονο ενδιαφέρον»» των ιμπεριαλιστών για την τύχη της και τα σχέδιά τους για τη μετατροπή της σε μια τεράστια πλωτή βάση απόλυτης στήριξης των συμφερόντων τους...

Ο ρόλος της Τουρκίας στο παιχνίδι, μετά και τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις, τόσο από πλευράς ΗΠΑ, όσο και Τούρκων κυβερνητικών αξιωματούχων, για το ρόλο που θα διαδραματίσει η Τουρκία στα σχέδια για τη «Νέα Ευρεία Μέση Ανατολή», εξηγείται απόλυτα καθώς γειτνιάζει με τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την περιοχή της Κασπίας, πράγμα που την καθιστά πολύτιμη για τους ιμπεριαλιστές στην υλοποίηση των σχεδίων ελέγχου των τοπικών ενεργειακών πηγών και οδών. Τα πράγματα διευκολύνονται ακόμα περισσότερο, όταν υπάρχει μια κυβέρνηση φιλική προς αυτούς, διατεθειμένη να «πραγματοποιεί μεταρρυθμίσεις εκδημοκρατισμού της χώρας», για να πάψουν και οι ενοχλητικές φωνές, όπως το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), του Ρ. Ερντογάν, ακόμα καλύτερα...

Ο στόχος της Τουρκίας να γίνει ο ενεργειακός τερματικός σταθμός για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής διατυπώθηκε από το 1994 και σήμερα τα σχέδια αυτά προχωρούν ταχύτατα...

Η στήριξη της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Τουρκία είναι ξεκάθαρη σε κάθε μεγάλο γεγονός και κρίσιμη στιγμή. Ξεκινώντας από το 1999 οπότε και η ΕΕ δέχτηκε την υποψηφιότητα της Τουρκίας, το «Σχέδιο Ανάν» από τον ΓΓ του ΟΗΕ, το 2002, η επιχείρηση απομόνωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντίδραση των Βρυξελλών στο ΟΧΙ του κυπριακού λαού στο δημοψήφισμα για το απαράδεκτο αυτό σχέδιο, μέχρι την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αγκυρας με την Ενωση το 2004 και την απάλειψη των όρων «εισβολή» και «κατοχή» από τα κείμενα της ΕΕ, αποτελούν ελάχιστα δείγματα, για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι επιχείρησαν να οδηγήσουν την κατάσταση στη διχοτόμηση.

Ωστόσο, αν θέλουμε να εξετάσουμε την πορεία του Κυπριακού πρέπει να ξεκινήσουμε από το 1878 που αγοράστηκε το νησί από τους Βρετανούς. Η βρετανική διπλωματία, η πολιτική του διαίρει και βασίλευε, ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Κύπρο από την έναρξη της οργάνωσης του λαϊκού κινήματος και της προβολής αιτημάτων για δικαιώματα του σκλαβωμένου κυπριακού λαού, στους αποικιοκράτες. Τότε η «παραμάνα», Βρετανία, ξεκίνησε την πολιτική των «μητέρων πατρίδων».

Και ενώ ο λαός ζητά ανεξαρτησία από τους αποικιοκράτες και δικαιώματα, την περίοδο που χρειάζεται την ενότητα, Γρίβας και Ντενκτάς, ιδρύουν την ΕΟΚΑ και την ΤΜΤ, φωνάζουν «ένωση» με τις μητέρες πατρίδες Ελλάδα και Τουρκία αντίστοιχα, και βάζουν τα θεμέλια της διχοτόμησης. Η ΕΟΚΑ τυπικά κάνει εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στις τάξεις της, ωστόσο, δρουν και φασιστικά στοιχεία, που αντί να μάχονται τους αποικιοκράτες, σκοτώνουν κομμουνιστές και Τουρκοκύπριους.

Σε αυτόν τον παροξυσμό, η Κυπριακή Δημοκρατία αποκτά την «ανεξαρτησία» της από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1960 και γεννιέται το «Σύνταγμα του '60», όπως λέγεται μέχρι σήμερα. Μόνο που οι δύο κοινότητες, η ΕΟΚΑ Β' και η ΤΜΤ, μόλις γεννήθηκε το «νέο μωρό», αντί να συζητάνε πώς θα μεγαλώσει και θα προχωρήσει, ξεπερνώντας τις όποιες αδυναμίες του, σχεδίαζαν τη δολοφονία του.

Το 1963 ο Πρόεδρος Μακάριος προτείνει αλλαγές στο Σύνταγμα (13 σημεία), που τροποποιούν τις συμφωνίες και την ισορροπία στην κατανομή της εξουσίας με τους Τούρκους. Οι Ελληνοκύπριοι λένε ότι είναι μια κίνηση για να γίνει πιο αποτελεσματικό το Σύνταγμα. Πολλοί Τουρκοκύπριοι φοβούνται ότι ανοίγει ο δρόμος για την ένωση με την Ελλάδα. Ξεσπούν βίαια ενδο-κοινοτικά επεισόδια. Αποτέλεσμα το Σύνταγμα καταρρέει το 1964 εν μέσω συγκρούσεων και σχηματίζεται κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων, πολλοί εκ των οποίων αποσύρονται σε θύλακες, που πυρπολούνται από τουρκοκυπριακές παραστρατιωτικές ομάδες. Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται και η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει περιοχές της Κύπρου, ενώ εγκαθίστανται και τα πρώτα ειρηνευτικά στρατεύματα του ΟΗΕ (UNFICYP).

Στις 15 Ιούλη 1974 γίνεται το πραξικόπημα της ελληνικής στρατιωτικής χούντας κατά του Μακάριου. Πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα, τουρκικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην Κερύνεια, ακολουθούν συγκρούσεις μεταξύ των Τούρκων εισβολέων και Ελληνοκυπρίων. Οι Ελληνοκύπριοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και τα τουρκικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το 40% του νησιού, το οποίο κατέχουν μέχρι σήμερα. Ο Ραούφ Ντενκτάς το 1983 κηρύσσει την ανεξαρτησία του ψευδοκράτους στη βόρεια κατεχόμενη Κύπρο...

Στις προεδρικές εκλογές του Φλεβάρη, νικητής αναδείχτηκε ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, Δημήτρης Χριστόφιας. Από τότε προχωρά σε συχνές συναντήσεις με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και προσπαθεί να ανατρέψει τη στασιμότητα, το μεγαλύτερο εχθρό της λύσης, με το νέο Πρόεδρο της Κυπριακής ΔΗμοκρατίας, να υπογραμμίζει σε κάθε ευκαιρία: «Είναι γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και εμπόδια στο διάλογο. Το ταξίδι όμως προς την Ιθάκη, θα φτάσει στον προορισμό του με τη στήριξη του λαού. Αμετάθετος στόχος της κυβέρνησης είναι να πετύχει λύση, η οποία να τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό και να επανενώνει τον τόπο, λύση που να επιτρέπει στους πραγματικούς αφέντες της Κύπρου, στους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, να συμβιώνουν σε συνθήκες μόνιμης ειρήνης, συνεργασίας και ασφάλειας και μαζί να οικοδομούν το μέλλον τους. Για να δώσουμε προοπτική επιτυχίας στον αγώνα μας χρειάζεται να εκκινούμε από την παραδοχή των λαθών, των παραλείψεων, ακόμα και των εγκλημάτων που διαπράχτηκαν, είτε από Ελληνοκύπριους ή Τουρκοκύπριους, είτε από Τούρκους εισβολείς ή Ελληνες πραξικοπηματίες. Από όλους αυτούς που πρωταγωνίστησαν στη χάραξη των δύο πλευρών του ίδιου νομίσματος, του προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής»...