Αλμα στην επίθεση κατά της εργατικής τάξης επιχειρούν οι μεγαλοβιομήχανοι, που πατώντας στην πολιτική της κυβέρνησης και στη συναινετική στάση της συμβιβασμένης πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, με χτεσινές δηλώσεις της διοίκησης του ΣΕΒ βάζουν πλώρη για την κατάργηση, ουσιαστικά, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας! Το θέμα τέθηκε, από τον πρόεδρο του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλο, ο οποίος ανέφερε ότι «οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το ύψος των αμοιβών, δε θα πρέπει να συνδέονται με το ύψος του πληθωρισμού»! Επ' αυτού, σχεδόν ευχήθηκε, η επόμενη χρονιά να είναι η τελευταία στην οποία θα προβλέπεται, στη Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ρήτρα για την καταβολή διορθωτικού ποσού, ευελπιστώντας παράλληλα οι επόμενες συμβάσεις να είναι πολυετείς!

Η νέα αξίωση των βιομηχάνων, που αν τεθεί σε εφαρμογή θα συρρικνώσει στο μη παρέκει τους μισθούς πείνας των εργαζομένων, εκτυλίχτηκε κατά τη διάρκεια μιας σχεδόν εφ' όλης της ύλης επίθεσή τους ενάντια στους εργαζόμενους. Ετσι, μετά την κατάργηση της ΑΤΑ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, μετά από την αποδοχή των συμβιβασμένων πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ να κινούνται οι αυξήσεις πείνας τριγύρω από το εκάστοτε ύψος του πληθωρισμού, τώρα το ιδιωτικό κεφάλαιο, έρχεται να θέσει την πλήρη αποσύνδεση της αναπροσαρμογής των μισθών από το ύψος του πληθωρισμού. Δηλαδή, όταν ο επίσημος πληθωρισμός «τρέχει» π.χ. με 4% και ένας εργαζόμενος αμείβεται με 800 ευρώ, τότε οι εργοδότες θα ισχυρίζονται ότι του φτάνουν να ζήσει και θα δίνουν - αν δίνουν - αυξήσεις 2%!

Ούτε και ακρίβεια υπάρχει αναφώνησαν οι βιομήχανοι, και επέρριψαν τις ευθύνες στον ελληνικό λαό που δεν προσέχει τι αγοράζει, αλλά και στα ΜΜΕ, που με τα δημοσιεύματά τους δημιουργούν κλίμα πανικού! «Οταν γράφετε εσείς για αυξήσεις, δημιουργείτε πανικό στους καταναλωτές και αυτή είναι η αιτία της αύξησης του πληθωρισμού» είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ προς τους δημοσιογράφους. Τα ίδια ακριβώς είχε πει λίγο καιρό πριν και ο υπουργός Ανάπτυξης Α. Τσοχατζόπουλος!

Δεν ήταν χτες μόνο ο πρόεδρος του ΣΕΒ που αμφισβήτησε την ακρίβεια, αλλά όλοι οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων σε συγχορδία, επιχειρούσαν από τη μια να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει ακρίβεια, αλλά όπου υπάρχει, είναι επιβεβλημένη! Πιο... προωθημένος ακόμα ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, ιδιοκτήτης της γαλακτοβιομηχανίας ΔΕΛΤΑ, έθεσε το ερώτημα: «απαιτούμε από τις επιχειρήσεις καινοτομία, επενδύσεις, να είναι ανταγωνιστικές, να δημιουργούν θέσεις απασχόλησης, ζητάμε κερδοφορία και ζητάμε ταυτόχρονα να μειώνουμε και τις τιμές;».

«Δε χάνονται πόροι από τις αυξήσεις των τιμών. Οι πόροι χάνονται από τις κρατικοδίαιτες δημόσιες επιχειρήσεις» συνέχισε ο γραμματέας του Συνδέσμου, Π. Φέσσας. Ο ίδιος έκανε αναφορά και στο φαινόμενο της διαφθοράς, το οποίο το απέδωσε στην «κουλτούρα του ελληνικού λαού». Είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι' αυτό το θέμα, συνέχισε και κάποιος θα πρέπει να ηγηθεί για την πάταξη του φαινομένου. Ισως να του διαφεύγει ότι ο συνάδελφός του και πρόεδρος του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλος, πριν ένα χρόνο είχε κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη δημόσια αναφορά του, ότι χρηματοδοτούσε πολιτικούς...

Στη μήνι του προέδρου του ΣΕΒ βρέθηκαν, όχι μόνο οι συνδικαλιστές των Τσιμέντων Χαλκίδας αλλά και της ευρύτερης περιοχής! Με αφορμή το «λοκ άουτ» που κήρυξε η πολυεθνική Lafarge εκ των επιφανών μελών του καρτέλ τσιμέντου, στο εργοστάσιο στη Χαλκίδα, ο Οδ. Κυριακόπουλος, με απαξιωτικό τρόπο, καταφέρθηκε κατά των εργαζομένων σημειώνοντας πως «οι συνδικαλιστικές πρακτικές στη Χαλκίδα δεν είναι φιλικές προς τις επιχειρήσεις. Εχουν κλείσει επιχειρήσεις (σ.σ. στην Εύβοια) από κακούς χειρισμούς των συνδικάτων. Αυτό είναι φαινόμενο της Χαλκίδας, αλλά τα κάνουν αυτά αφού μετά περιμένουν την πρόνοια του κράτους».

Συνεχίζοντας, ουσιαστικά προανήγγειλε το οριστικό κλείσιμο των Τσιμέντων Χαλκίδας αναφέροντας ότι «είναι δεδομένο ότι η Lafarge μπορεί να κλείνει όποια μονάδα έχει υψηλό κόστος. Την επιλογή της να κλείσει οριστικά τη μονάδα, δεν πρέπει να την αποκλείσουμε. Κάποτε πρέπει να πάρουμε τα μαθήματά μας για τις επιλογές μας» κατέληξε, εννοώντας ότι φταίνε οι εργαζόμενοι!

Με πρόσχημα τη μείωση της ανεργίας συζητούν ακόμα και την κατάργηση του κατώτατου μισθού. Το θέμα μιας δεύτερης ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, μετά το νομοθετικό τερατούργημα του Αυγούστου του 2000, έχει ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Σε δηλώσεις του ο υπουργός Εργασίας έχει αναγνωρίσει ότι η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση νέων αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, με γνώμονα πάντα την περαιτέρω «ελαστικοποίησή» τους, ενώ ο υπουργός Εσωτερικών προ ημερών ανακοίνωσε ήδη προσλήψεις μερικής απασχόλησης στο δημόσιο. Αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι σε πρόσφατο ταξίδι του σε Βερολίνο και Παρίσι ο υπουργός Οικονομίας, Ν. Χριστοδουλάκης, συζήτησε με τους ομολόγους του υπουργούς της Γερμανίας και της Γαλλίας το θέμα των εργασιακών σχέσεων, το οποίο και περιλαμβάνεται στην ατζέντα των θεμάτων που θα προωθήσει η ελληνική προεδρία το α΄ εξάμηνο του 2003.

Το εύρος όμως των προωθούμενων αλλαγών φαίνεται ότι αγγίζει και το σκληρό τους πυρήνα, καθώς στην προβληματική των κυβερνητικών στελεχών είναι ακόμα και η κατάργηση του κατώτατου μισθού. Μια θεμελιώδης κατάκτηση της εργατικής τάξης, η οποία βάζει κατώτατα όρια στο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, πέρα από τα οποία δεν μπορεί να μειωθεί ο μισθός εργασίας. Παράγοντες του υπουργείου Οικονομίας, αναφερόμενοι στο θέμα αυτό, ισχυρίζονται ότι η λήψη ενός τέτοιου μέτρου - η κατάργηση, δηλαδή, του κατώτατου μισθού - θα είχε αποτέλεσμα να μειωθεί η ανεργία στην Ελλάδα κατά 1,5%. Σύμφωνα με τις ίδιες - ακραίες νεοφιλελεύθερες - απόψεις, ένα τέτοιο μέτρο θα βοηθούσε να αναπτυχθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων, κάτι που με τη σειρά του θα βοηθούσε την ενίσχυση της ζήτησης εργασίας. Με λίγα λόγια, απελπισμένοι άνεργοι εργάτες θα δέχονταν να δουλέψουν με άθλια μεροκάματα, τα οποία όμως δε θα ήταν και εξασφαλισμένα, δεδομένου ότι πάντα θα υπήρχε το ενδεχόμενο να υπάρξουν άλλοι που θα δέχονταν να δουλέψουν με ακόμα λιγότερα. Ανταγωνισμός, δηλαδή, στην αθλιότητα, και με αυτό τον τρόπο θα ...μειωθεί - ισχυρίζονται - η ανεργία στη χώρα μας.

Η κατάργηση του κατώτατου μισθού, όπως και του ορίου των απολύσεων εργαζομένων, έχει τεθεί από τους διεθνείς, εποπτεύοντες οικονομικούς οργανισμούς, σε όλες τις εκθέσεις τους για την ελληνική οικονομία. Τα ίδια θέματα έρχονται και επανέρχονται μετ' επιτάσεως. Τα επενδύουν μάλιστα και με επιχειρήματα, ότι οι χώρες που τα έχουν εφαρμόσει - οι ΗΠΑ και η Βρετανία - έχουν μειώσει την ανεργία... Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει γιατί αυτό που έγινε στις χώρες αυτές, είναι μια νέα, αυθαίρετη ερμηνεία των όρων «εργαζόμενος» και «άνεργος». Αν και το θέμα πάντως φαίνεται να εξετάζεται σε κάποια επιτελεία, ουδείς τολμά να το θέσει επίσημα, και πολύ περισσότερο δημόσια. Ο μόνος λόγος φυσικά που δημιουργεί τις όποιες ...αναστολές είναι, όπως αναφέρουν οι ίδιοι παράγοντες, η σημερινή πολιτική συγκυρία, η τάση εγκατάλειψης και απομάκρυνσης από την κυβερνητική επιρροή ψηφοφόρων από τα λαϊκά στρώματα, κάτι που δημιουργεί τριγμούς και εσωτερικές αντιθέσεις, όσο ενισχύεται η προοπτική της εκλογικής ήττας...

Τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ «κλείδωνε» τις απαιτήσεις των εργαζομένων γύρω από τα όρια του πληθωρισμού. Αντίθετα, ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα με επιμονή υπογράμμιζε ότι οι διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν μπορούν να οριοθετούνται με βάση την εξέλιξη του πληθωρισμού. Και αυτό όχι μόνο γιατί ο επίσημος πληθωρισμός δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική ακρίβεια και την απομύζηση του εργατικού εισοδήματος. Αλλά και επειδή το μόνο «όριο» στις διεκδικήσεις των εργαζομένων πρέπει να είναι οι πραγματικές ανάγκες τους και η δίκαιη αξίωση να ικανοποιούνται, γιατί αυτοί είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.

Τώρα ο ΣΕΒ διακηρύσσει ότι δεν αποδέχεται τον πληθωρισμό ως κριτήριο από το οποίο θα εξαρτάται το ύψος των αυξήσεων στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Με μια κίνηση, οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια της πλειοψηφίας. Προκλητικά η μεγαλοεργοδοσία αξιώνει συμβάσεις εργασίας που θα οδηγούν και στην ονομαστική μείωση του εισοδήματος. Αλλά αυτή η πρόκληση καλλιεργήθηκε στο θερμοκήπιο της συναίνεσης και του ενδοτισμού της πλειοψηφίας. Εχει σαν σύμμαχο την άποψη της πλειοψηφίας ότι αυτοί που διεκδικούσαν αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων ήταν δήθεν μαξιμαλιστές, οδηγούσαν το συνδικαλιστικό κίνημα στο περιθώριο. Εκεί, όμως, οδηγεί μόνο ο «ρεαλισμός» του πληθωρισμού...